Semua Bab ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา: Bab 2291 - Bab 2300

หลงเพ่ยเพ่ยเอ่ยว่า “ตอนที่เอ่ยถึงห้องปรุงโอสถนี้ สายลับบอกว่าคนสืบข่าวของเขาหวาดกลัวมากจนพูดต่อไปมิได้!”“เขาต้องใช้สารพัดวิธีจึงจะง้างปากของสายผู้นี้ได้ คนสืบข่าวผู้นั้นบอกว่า อูอวี๋หลานอยู่ในห้องปรุงโอสถนั้นมิได้ทำการปรุงโอสถ แต่กำลังทำเรื่องที่มิอาจให้ใครเห็นได้!”“นางบอกว่าในช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้อูอวี๋หลานหาเด็กสาววัยแรกแย้มหลายคนมาจากแต่ละที่ แล้วพาพวกนางเข้าไปในห้องปรุงโอสถ แต่หลังจากที่เด็กสาวเหล่านั้นเข้าไปแล้ว กลับไม่มีใครมีชีวิตออกมาเลย! แม้แต่ร่างก็มิเห็นว่าถูกขนย้ายออกมา!”“อีกทั้งสองสามวันนั้นที่เด็กสาวเหล่านั้นเข้าไปในห้องปรุงโอสถ พวกเขาได้รับคำสั่งมิให้เข้าใกล้ห้องปรุงโอสถในระยะสองร้อยเมตรด้วย!”“แต่ถึงกระนั้น คนในตระกูลบางคนที่ทำงานบนภูเขาวลาหกก็มีคนได้ยินเสียงกรีดร้องดังมาจากห้องปรุงโอสถ ว่ากันว่าเมื่อได้ยินแล้วจะรู้สึกหนาวเย็นไปทั้งตัว!”“คนสืบข่าวผู้นั้นยังบอกอีกว่า แม้ว่าพวกเขาจะมิสามารถเข้าใกล้ห้องปรุงโอสถได้ แต่มองจากที่สูงลงมา ก็สามารถเห็นได้ว่าสองสามวันนี้ห้องปรุงโอสถล้วนเปล่งแสงประหลาดออกมา เมื่อเสียงกรีดร้องหยุดลง แสงนั้นก็จะหายไป!”“และทุกครั้งก่อนที่อ

เมื่อฟังรายงานของเถาจื่อจบ ชายาเจ้าแห่งทะเลก็ขมวดคิ้วแม้ว่าเรื่องเหล่านี้ที่เถาจื่อบอกจะล้วนสำคัญมาก แต่สิ่งที่เจ้าแห่งทะเลอยากรู้ที่สุดก็คือวิธีใช้หยกหล้าสุขาวดีแต่เรื่องวิธีใช้หยกหล้าสุขาวดีนั้นเถาจื่อกลับมิได้ข้อมูลเลยแม้แต่น้อย“เถาจื่อ แม่มิได้บอกเจ้าหรือว่าสิ่งที่ท่านพ่อของเจ้าทรงใคร่รู้ที่สุดคือวิธีใช้หยกหล้าสุขาวดี?”“เหตุใดเจ้ามิได้ข้อมูลกระไรเลยเล่า?”ชายาเจ้าแห่งทะเลบ่นออกไปเถาจื่อก็เอ่ยออกมาอย่างเก้ ๆ กัง ๆ “ท่านแม่ ข้าเองก็อยากจะสืบเช่นกัน แต่สืบมิได้เลยเจ้าค่ะ!”“พวกหานเหมยต่างก็มิรู้ และมิเคยได้ยินหลิงอวี๋พูดด้วย!”“คาดว่าหลิงอวี๋เองก็คงมิรู้จริง ๆ เจ้าค่ะ จริงสิ ก่อนหน้านี้นางถูกจ้าวหรุ่ยหรุ่ยใช้เข็มเงินปิดผนึกสมองของนางไว้ นางจึงลืมเรื่องในอดีตไป!”“เป็นเพราะเหตุนี้หรือไม่เจ้าคะ นางถึงได้ลืมไปแล้วว่าจะใช้หยกหล้าสุขาวดีอย่างไร?”ก่อนหน้านี้ชายาเจ้าแห่งทะเลยังมิรู้เรื่องที่หลิงอวี๋ความจำเสื่อม เมื่อได้ยินเช่นนี้ก็ตกตะลึงไปเล็กน้อย“หลิงอวี๋รู้จักเย่ซงเฉิงมิใช่หรือ? เหตุใดนางรู้อยู่แก่ใจว่ามีเข็มเงินอยู่ในสมอง แต่กลับมิให้เย่ซ่งเฉิงช่วยปลดออกมาเล่า?”ชายาเจ

เจ้าแห่งทะเลยังมิได้เพลิดเพลินกับความรุ่งโรจน์จากอำนาจที่ได้รับมากพอเลย เขายังมีสิ่งที่อยากทำอีกมากมาย แต่เพียงพริบตาก็ผ่านไปครึ่งชีวิตแล้วเขามองเสด็จพ่อชราตัวลงทุกวัน และคิดว่าในอีกยี่สิบปีข้างหน้าตนก็คงจะเป็นเช่นเสด็จพ่อ จึงได้รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา...หรือว่าอูอวี๋หลานก็ทำเช่นเดียวกับจ้าวหรุ่ยหรุ่ย ใช้เด็กสาวเหล่านั้นมาบำเพ็ญตนในเส้นทางชั่วร้ายหรือ?เช่นเดียวกับที่จ้าวหรุ่ยหรุ่ยสามารถแย่งชิงพลังวิญญาณของผู้บำเพ็ญตนเหล่านั้นได้ บางทีใต้หล้านี้อาจจะมีวิชาลับที่สามารถขโมยอายุขัยของผู้อื่นได้ก็เป็นได้!บางทีอูอวี๋หลานอาจจะจับตัวเด็กสาวเหล่านั้นไว้​ เพื่อทำเรื่องทำนองนี้พวกหลิงอวี๋ต่างก็มิรู้ว่าเถาจื่อทรยศพวกเขาไปหมดแล้วทุกคนเตรียมพร้อมกันเรียบร้อย​ และรอที่จะเข้าไปช่วยแม่นมอูที่ภูเขาศักดิ์สิทธิ์ในวันที่สิบห้านี้อาการบาดเจ็บของเย่หรงฟื้นตัวขึ้นมากแล้ว​ เขารู้มาจากหลงเพ่ยเพ่ยว่าพวกหลิงอวี๋จะไปที่ภูเขาศักดิ์สิทธิ์ เขาจึงขอเดินทางไปด้วยหลงเพ่ยเพ่ยจึงเอ่ยขึ้นมาอย่างกังวล “อาการบาดเจ็บของเจ้ายังมิหายดี เจ้าอย่าไปเลย​ จะได้เลี่ยงมิให้เกิดเรื่องมิคาดคิดขึ้นอีก!”“ข้าไปได้!”เย่หรงย

“เจ้าค่ะ คุณหนู!”แม้ว่าเถาจื่อจะกังวล แต่ก็พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง จากนั้นก็หยิบยาแก้พิษออกมากินเข้าไปวรยุทธ์ของหลิงอวี๋สูงกว่าของตน อีกทั้งยังฉลาดมากด้วย เถาจื่อรู้ว่าหากเปิดเผยสถานะของตนออกไปแล้วจะถูกหลิงอวี๋สังหารดังนั้นหากมิมั่นใจเก้าในสิบ นางก็ไม่มีทางจะลงมือง่าย ๆ“คุณหนู ห้องปรุงโอสถมืดสนิทเชียวเจ้าค่ะ คงไม่มีใครอยู่เป็นแน่ เราถือโอกาสนี้เข้าไปสำรวจกันเถิดเจ้าค่ะ!”เถาจื่อเสนอออกไป“เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าสายลับของหลงเพ่ยเพ่ยบอกว่าอูอวี๋หลานวางค่ายกลพิษไว้ข้างนอกห้องปรุงโอสถ?”หลิงอวี๋กระซิบออกไป “รอให้ข้าตรวจสอบดูสักหน่อยก่อน เผื่อจะเป็นกับดัก! เจ้ารออยู่ที่นี่ก่อน ข้าจะไปดูเอง!”หลิงอวี๋ย่องเข้าไปอย่างเงียบ ๆ รั้วไม้ที่ล้อมรอบห้องปรุงโอสถไว้เหล่านั้นมีความสูงเท่ากับตัวคนหลิงอวี๋เพิ่งจะเดินเข้าไปใกล้ก็ได้กลิ่นยาจาง ๆ อยู่บนรั้วไม้ นางตรวจสอบรั้วไม้นั้นอย่างตั้งใจ แล้วก็เห็นว่าบนรั้วไม้มีเถาวัลย์ขึ้นปกคลุมอยู่เต็มไปหมด และด้านบนก็มีดอกไม้อยู่ด้วยดอกไม้เหล่านี้มีสีแดง ม่วงและดำ ล้วนเป็นสีเข้มมาก เห็นได้ชัดว่ามีพิษกลิ่นหอมยังมีส่วนประกอบที่มีฤทธิ์หลอนประสาทด้วย หากหลิง

เวลานี้ หลิงอวี๋ก็ได้ยินเสียงของอูอวี๋หลานดังมา“เหอะ ๆ หลิงอวี๋ ข้าก็คิดอยู่ว่าจะพาเจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร มิคิดเลยว่าเจ้าจะมาที่นี่เสียเอง นี่นับว่าเป็นเรื่องบังเอิญใช่หรือไม่!”“ฮ่า ๆ คราวนี้แม้แต่สวรรค์ยังอวยพรให้ข้าประสบความสำเร็จ หากข้ายังมิบรรลุเป้าหมาย คงจะรู้สึกผิดกับความพยายามตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้น่าดู...”หลิงอวี๋ถูกเส้นผ้าไหมมัดไว้กับฝาครอบแก้วขณะที่นางกำลังดิ้นรนอยู่นั้น ก็เห็นแสงอยู่ตรงหน้าของนางทันใดนั้นภายในห้องก็สว่างจ้าขึ้นจนแยงตาหลิงอวี๋ นางมิสามารถมองตรง ๆ ได้กระทั่งปรับตัวกับแสงในห้องแล้ว หลิงอวี๋ก็เห็นอูอวี๋หลานผู้ปลอมเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์มาหลอกตนลอยอยู่บนแผ่นไม้เหนือตนขึ้นไปในห้องปรุงโอสถนี้คล้ายกับห้องของสตรีศักดิ์สิทธิ์ก่อนหน้านี้ แขวนธงไว้มิน้อยทีเดียวเมื่อหลิงอวี๋เห็นเส้นผ้าไหมในมือของอูอวี๋หลาน นางก็เข้าใจในทันทีถึงวัตถุประสงค์ของการมีธงมากมายถึงเพียงนี้ร่างกายของอูอวี๋หลานเหลืออยู่เพียงครึ่งเดียว เคลื่อนไหวมิสะดวก สิ่งเหล่านี้ที่ตนคิดว่าเป็นธงที่เป็นประเพณี แท้จริงแล้วเป็นอาวุธของนางนี่เองอูอวี๋หลานสามารถพึ่งธงแขวนเหล่านี้เพื่อซ่อนเส้นผ้าไหม