Lahat ng Kabanata ng ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา: Kabanata 2391 - Kabanata 2400

“ท่านปู่ ท่านรีบเข้าไปช่วยพระชายาเจ้าแห่งทิศใต้เถิดขอรับ!”เย่หรงวิ่งเข้ามาดึงตัวโม่เจี๋ยไว้ และเมื่อเห็นว่าชายาเจ้าแห่งทิศใต้หมดสติไปจึงรีบตะโกนขึ้นมาเย่ซงเฉิงส่ายหัวอย่างจนใจ แล้วเดินเข้าไปยัดโอสถให้ชายาเจ้าแห่งทิศใต้ ก่อนจะรักษาอาการบาดเจ็บที่มือของนางองค์หญิงหานเยวี่ยและเสิ่นฮ่าวต่างมองหน้ากันไปมา เรื่องนี้รุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว จะจัดการอย่างไรดีเล่า?หรือว่าจะต้องส่งตัวหยางหงหนิงไปจริง ๆ?ทันใดนั้นเอง เสียงที่คุ้นเคยเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมา“สายสัมพันธ์ของครอบครัวนั้นบางเสียยิ่งกว่ากระดาษอีก ข้ารู้สึกมาตลอดว่า เรื่องเช่นนี้ไม่มีทางเกิดขึ้นระหว่างพี่น้องของข้า ที่แท้แล้ว... ก็มีเพียงข้าที่คิดไปเองฝ่ายเดียว!”“เจ้าแห่งทิศใต้เสด็จมาแล้ว!”ผู้คนที่มุงดูอยู่ต่างก็หลีกทางให้โดยมิรู้ตัว องค์หญิงหานเยวี่ยและเสิ่นฮ่าวจึงได้เห็นเจ้าแห่งทิศใต้ยืนอยู่ด้านหลังของฝูงชนที่ด้านหลังของเขามีขุนนางหลายคนยืนอยู่ด้วย และในบรรดาขุนนางนั้นก็ยังมีบรรดาผู้ตรวจการที่เป็นที่เคารพนับถือหลายคนทีเดียวเจ้าแห่งทิศใต้แต่งกายด้วยชุดองค์ชายสีเข้มทั้งตัว เห็นได้ชัดว่าหลังจากว่าราชกิจเสร็จแล้วก็รีบตรง

ฮูหยินหยางคิดว่าถึงอย่างไรสิงอวี๋ก็ตายไปแล้ว คนตายมิอาจให้การใด ๆ ได้ ขอเพียงตนยืนกรานในจุดนี้ เจ้าแห่งทิศใต้ก็ทำอะไรหยางหงหนิงมิได้!ฮูหยินหยางหันไปทางผู้คน แล้วเอ่ยออกไปอย่างวิงวอน “พวกท่านตัดสินกันดู… หงหนิงของข้าเป็นเพียงเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง เมื่อมีสัตว์ประหลาดโจมตีอยู่ตรงหน้า และด้านหลังก็มีคนคิดจะสังหารนางอีก!”“การที่นางแย่งเชือกมาเพราะตกใจจนเสียการควบคุม นี่เป็นความผิดของนางหรือ?”“ท่านหญิงฉางเล่อจากไปแล้ว หงหนิงของข้าก็เสียใจแทบขาดใจเช่นกัน แต่การตำหนินางเช่นนี้โหดร้ายเกินไปหรือไม่?”คนที่มุงดูเหล่านั้นนึกถึงเหตุการณ์ในยามนั้น แล้วก็มีบางคนพยักหน้าอย่างเห็นด้วย“ในยามคับขัน ทุกคนก็ล้วนคิดเอาตัวรอดตามสัญชาตญาณกันทั้งนั้น! การกระทำเช่นนี้ของหยางหงหนิงก็มิถือว่าเป็นการเจตนาฆ่าหรอก!”“ใช่ ท่านดูเถิด นางเสียใจจนเป็นลมไปแล้ว เห็นได้ชัดเลยว่านางเองก็เสียใจกับการตายของท่านหญิงฉางเล่อมากเช่นกัน!”“เจ้าแห่งทิศใต้ พวกท่านเป็นผู้ใหญ่ใจกว้าง ช่วยเมตตาต่อเด็กผู้นี้สักหน่อยเถิด!”ชายาเจ้าแห่งทิศใต้โกรธกับคำพูดของคนเหล่านี้จนหัวเราะออกมา จากนั้นนางก็หันไปทางคนเหล่านั้น แล้วยิ้มเยาะพร้อม

คนที่มุงดูต่างก็ฟังความหมายแฝงของโม่เจี๋ยออก แล้วกระซิบวิพากษ์วิจารณ์กันขึ้นมาในทันที“ใช่แล้ว เรือของจวนเจ้าแห่งทิศใต้ไปล่องเรืออยู่ที่สระเก้ามังกรบ่อย ๆ แต่ก็มิเคยเกิดเหตุเรือรั่วหรือล่มเลย แล้วเรือล่มได้อย่างไรกัน?”“ไหนจะสัตว์ประหลาดตัวนั้นอีก ปกติแล้วมันจะซ่อนตัวอยู่ในน้ำ หากไม่มีใครไปยั่วยุมัน มันก็จะมิเข้าไปโจมตีเรือ!”“นั่นสิ บังเอิญเช่นนั้นได้อย่างไร จู่ ๆ เรือของจวนเจ้าแห่งทิศใต้ก็รั่ว แล้วสัตว์ประหลาดก็ปรากฏตัวขึ้นมาโจมตีพวกเขา?”หยางหงหนิงฟังเสียงวิพากษ์วิจารณ์เหล่านี้ แต่นางกลับค่อย ๆ สงบลงท่านแม่พูดถูก จวนเจ้าแห่งทิศใต้ไม่มีทางที่จะปล่อยตนไปเช่นนี้ในเมื่อพวกเขาสงสัยที่เรือเสียหาย เช่นนั้นจะต้องเชื่อมโยงไปถึงเรือของเย่ซวินอย่างแน่นอนโชคดีที่ท่านแม่เตรียมพร้อมที่ให้เย่ซวินเป็นแพะรับบาปไว้แล้วหึ เย่หรงและท่านผู้เฒ่าเย่เป็นพวกเดียวกัน พวกเขาต้องการทวงความยุติธรรมให้หลงเพ่ยเพ่ย แต่อีกประเดี๋ยวเมื่อรู้ว่าตัวต้นคิดที่ทำลายเรือคือเย่ซวิน พวกเขายังจะมีท่าทีมั่นใจได้เช่นนี้ได้อีกหรือไม่?เมื่อโม่เจี๋ยเห็นว่าหยางหงหนิงมิได้พูดอะไร นางก็ยิ้มเยาะแล้วเอ่ยออกมา “อธิบายมาสิ

ทันทีที่เจ้ากรมหยางได้ยินดังนั้น เขาก็จงใจหันไปหาโม่เจี๋ย แล้วเอ่ยออกมาอย่างประชดประชัน“ฮูหยินน้อย ในเมื่อท่านมีความสามารถจับตัวลูกเรือเหล่านี้มาได้ เช่นนั้นก็คงจะตามหาเย่ซวินพบแล้วเช่นกันกระมัง!”โม่เจี๋ยมองไปทางเจ้ากรมหยาง เมื่อนางเห็นความภาคภูมิใจที่มิสามารถซ่อนไว้ได้บนใบหน้าของเขา นางจึงเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา“พบแล้ว!”เจ้ากรมหยางก็ยิ่งภาคภูมิใจขึ้นอีก “โอ้ เช่นนั้นก็พาตัวขึ้นมาเป็นพยาน! ข้าจะดูว่าเขาจะไปแว้งกัดใครได้อีก!”“หรือว่าเขาจะยังบอกว่าหงหนิงของเราสั่งการเขา ให้เขาไปติดสินบนลูกเรือเหล่านี้ในการทำลายเรือ!”โม่เจี๋ยอยากจะต่อยหน้าเจ้ากรมหยางสักสองสามหมัด แต่นางก็ควบคุมตนเองเอาไว้ได้อยู่“พาตัวเขาขึ้นมา!”โม่เจี๋ยจ้องมองเจ้ากรมหยางอย่างเคร่งขรึม ในขณะที่บ่นเขาอยู่ในใจ“หัวเราะสิ ยิ่งตอนนี้เจ้าหัวเราะชอบใจเท่าไร อีกประเดี๋ยวจะทำให้เจ้าอยากร้องไห้ก็ร้องมิออกทีเดียว!”ผู้คนพากันหลีกทางออก แต่คราวนี้สิ่งที่ถูกพาขึ้นมามิใช่คนที่มีชีวิต แต่กลับเป็นศพเย่ซวิน!เย่ซื่อเจียงเห็นจากหางตาว่าศพที่นอนอยู่บนแผ่นไม้หน้าซีดเผือดราวกับผีนั้นก็คือเย่ซวินเย่ซื่อเจียงตัวสั่นสะท้านไปห

เจ้าแห่งทิศใต้และทุกคนต่างก็เห็นมิผิดเพี้ยน คนที่ยืนอยู่ท่ามกลางกลุ่มคนเหล่านั้นก็คือหลงเพ่ยเพ่ยและหลิงอวี๋ที่ทุกคนคิดว่าไปอยู่ในปากของสัตว์ประหลาดไปแล้วนั่นเองย้อนเวลากลับไปในตอนที่หลิงอวี๋คว้าเขาของสัตว์ประหลาดเอาไว้...หลิงอวี๋รู้สึกเพียงว่าสัตว์ประหลาดว่ายน้ำรวดเร็วราวกับสายฟ้า น้ำในทะเลสาบต่างก็แตกออกเป็นสองฝั่ง และรู้สึกกดดันจนหลิงอวี๋หายใจมิได้จากนั้นนางก็รู้สึกได้ว่าแก้มของนางถูกน้ำในทะเลสาบกรีดไปราวกับมีดจนเจ็บปวดไปหมด แต่หลิงอวี๋มิกล้าปล่อยมือเลยแม้แต่น้อยน้ำในทะเลสาบโดยรอบนั้นถูกสัตว์ประหลาดเคลื่อนไหวไปมาจนเกิดเป็นน้ำวนขนาดใหญ่ หลิงอวี๋ก็อยู่ในนั้นด้วย แต่กลับมิรู้ว่าตนกำลังถูกสัตว์ประหลาดดึงเข้าไปในวังน้ำวนลึกนั้นแรงกดดันมหาศาลแข็งแกร่งมากขึ้นเรื่อย ๆ จนหลิงอวี๋ทนรับมิได้อีกต่อไป รู้สึกเพียงว่าอวัยวะภายในของตนราวกับถูกมือยักษ์คู่หนึ่งบดขยี้อย่างแรงในขณะที่นางรู้สึกว่าร่างกายของตนจะระเบิดเนื่องจากจากแรงกดดันนั้น นางก็หมดสติไปเสียแล้วมิรู้ว่าสลบไปนานแค่ไหนเช่นกัน และแล้วหลิงอวี๋ก็ลืมตาโพลงขึ้นมา แล้วนางก็เห็นแสงหลากสีแกว่งไปมาอยู่ตรงหน้าของตนสีสันนี้ทำให้นางรู้