Semua Bab ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา: Bab 2381 - Bab 2390

ข่าวสารจากซานเชวี่ยเปรียบดั่งฝนที่ตกทันเวลา ทำให้เจ้าแห่งทิศใต้ยิ่งมั่นใจว่าจะจับตัวหยางหงหนิงมาแก้แค้นให้หลงเพ่ยเพ่ยและหลิงอวี๋ได้อย่างแน่นอน“ซานเชวี่ย ลำบากเจ้าแล้ว ไปพักผ่อนก่อนเถิด!”เจ้าแห่งทิศใต้เอ่ยด้วยความรู้สึกขอบคุณ“บ่าวหาได้เหนื่อยไม่เพคะ เรื่องที่นายท่านสั่งให้สืบ บ่าวสืบจนกระจ่างแล้ว บัดนี้บ่าวต้องรีบไปช่วยตามหาคุณหนูที่สระเก้ามังกรแล้วเพคะ!”ซานเชวี่ยขอยืมม้าจากเจ้าแห่งทิศใต้ตัวหนึ่ง แล้วเร่งรุดไปยังสระเก้ามังกรทันทีในคืนนั้นทางด้านเซียวหลินเทียน เรือหลายลำยังคงล่องค้นหาอยู่กลางทะเลสาบบนเรือทุกลำจุดคบเพลิงไว้ แต่ทัศนวิสัยก็ยังคงจำกัดอยู่ดีฉินซานเห็นเซียวหลินเทียนยืนนิ่งมองออกไปริมขอบเรือตลอดเวลา อยากจะเอ่ยปากชวนให้เขาพักผ่อน แต่พอจะเอ่ยปากก็กลืนคำพูดลงไปหากเป็นตนเอง ตราบใดที่ยังมิยืนยันความปลอดภัยของหลิงอวี๋ ก็คงไม่มีแก่ใจจะพักผ่อนเช่นกัน“จิ๊บจิ๊บ… จิ๊บจิ๊บ...”เสียงร้องของเหยี่ยวดำจิ่วเทียนดังแว่วมาจากแดนไกล ฉินซานและเซียวหลินเทียนเงยหน้าขึ้นมองพร้อมกันจิ่วเทียนบินวนอยู่กลางอากาศครึ่งรอบ เมื่อเห็นเซียวหลินเทียนก็ร่อนลงมาเซียวหลินเทียนยื่นแขนออกไป จิ่

“จวนเจ้าแห่งทิศใต้คิดจะทำการใดกัน?”ฝูงชนที่ถูกเบียดเสียดไปอยู่ข้างทางต่างกระซิบกระซาบวิพากษ์วิจารณ์“คิดการใหญ่หมายชิงบัลลังก์หรือ? ดูแล้วมิน่าใช่!”“ใช่แล้ว หากคิดกบฏจริงควรบุกไปยังวังหลวงมิใช่หรือ? ดูจากท่าทีแล้ว ก็มิน่าจะใช่ไปจวนเจ้าแห่งทะเลด้วย!”ชาวบ้านในเมืองหลวงแดนเทพต่างยำเกรงอิทธิพลของจวนเจ้าแห่งทะเล และรู้ดีถึงเรื่องที่เจ้าแห่งทะเลคอยกดข่มเจ้าแห่งทิศใต้มาโดยตลอด เมื่อเห็นความเคลื่อนไหวใหญ่โตของจวนเจ้าแห่งทิศใต้เช่นนี้ จึงอดมิได้ที่จะคาดเดาไปต่าง ๆ นานาโม่เจี๋ยเตรียมรับมือกับสถานการณ์นี้ไว้แล้ว นางได้สั่งให้สาวใช้และบ่าวไพร่ฝีปากกล้าสองสามคนปะปนเข้าไปในฝูงชน“พวกเจ้ามิรู้ จวนเจ้าแห่งทิศใต้มิได้คิดกบฏ แต่กำลังจะไปทวงความเป็นธรรมให้แก่ท่านหญิงฉางเล่อ!”บรรดาสาวใช้และบ่าวไพร่ที่แฝงตัวอยู่ในฝูงชนต่างทำทีเป็นผู้รู้เห็นเหตุการณ์ เล่าเรื่องราวเมื่อวานให้ทุกคนฟังว่า ท่านหญิงฉางเล่อพาหยางหงหนิงและคนอื่น ๆ ไปล่องเรือชมทะเลสาบ แต่แล้วในช่วงคับขันเป็นตาย หยางหงหนิงกลับดึงท่านหญิงตกน้ำสาวใช้และบ่าวไพร่กล่าวด้วยความเดือดดาลว่า “หากหยางหงหนิงมิกลัวตายจนดึงท่านหญิงฉางเล่อตกน้ำ บางท

ตั๋วเงินปลิวว่อน โปรยปรายลงตรงหน้าองค์หญิงหานเยวี่ย สองใบถึงกับปลิวไปติดบนใบหน้าของนางองค์หญิงหานเยวี่ยโกรธจนตัวสั่น พระชายาเจ้าแห่งทิศใต้กำลังใช้เงินมาหยามเกียรติตนงั้นรึ?“ท่านพี่สะใภ้ ท่านทำอะไรของท่าน?”“ข้าหานเยวี่ยเป็นคนขาดแคลนเงินทองหรือไร? ท่านช่วยพูดจาด้วยเหตุผลหน่อยได้หรือไม่?”พระชายาเจ้าแห่งทิศใต้เจ็บปวดรวดร้าวใจกับการตายของหลงเพ่ยเพ่ยจนแทบคลั่งอยู่แล้ว ครั้นได้ยินองค์หญิงหานเยวี่ยกล่าวหาว่าตนไร้เหตุผล ก็ถึงกับถ่มน้ำลายลงตรงปลายเท้าขององค์หญิงหานเยวี่ย“หานเยวี่ย ท่านเองก็เป็นแม่คน ลองเอาใจเขามาใส่ใจเราดูบ้าง หากลูกชายของท่านต้องประสบเคราะห์กรรมเช่นเดียวกับเพ่ยเพ่ย ท่านยังจะมีหน้ามานั่งพูดเหตุผลอย่างใจเย็นได้อีกรึ?”พระชายาเจ้าแห่งทิศใต้ที่ปกติแล้วทั้งอ่อนโยนงามพร้อม ทั้งสุภาพอ่อนหวาน ครั้งนี้คงเป็นเพราะโกรธจนขาดสติไปแล้ว จึงได้หลุดคำหยาบคายแบบชาวตลาดออกมานางตัวสั่นเทิ้มด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน ชี้หน้าองค์หญิงหานเยวี่ยแล้วตวาดถามเสียงดังว่า “หม่อมฉันขอถามท่านหน่อยเถิด ระหว่างเพ่ยเพ่ยกับนางสารเลวหยางหงหนิงนั่น ใครกันแน่ที่เป็นญาติของท่าน?”“เพ่ยเพ่ยผู้บริสุทธิ์ต้องม

หยางซูมิเคยคาดคิดเลยว่า การที่ตนเจตนาดีออกมาช่วยเป็นพยานให้ แล้วจะต้องมาทนทุกข์กับการถูกทำให้ขายหน้าเช่นนี้และเนื่องจากนางเป็นสตรีที่มิประสีประสาอะไร อีกทั้งยังไม่มีประสบการณ์ในการรับมือกับสถานการณ์เช่นนี้ด้วย น้ำตาแห่งความคับข้องใจของหยางซูจึงไหลรินลงมาโม่เจี๋ยเหลือบมองนาง และมิพูดพร่ำทำเพลง พุ่งเข้าไปจับบุรุษที่พูดจาหยาบคายกับหยางซูทันทีจากนั้นโม่เจี๋ยก็เหวี่ยงแขนตบเขาไปติด ๆ กันถึงสิบกว่าครั้ง“ข้าอนุญาตให้เจ้าพูดจาหยาบคายแทะโลมนางรึ!”“เจ้ากับนางมีความแค้นฝังลึกกระไรกันนักรึ ถึงได้ต้องการทำให้ชื่อเสียงของนางเช่นนี้?”“เหตุใดเล่า การชอบพี่รองของข้าผิดนักรึ? พวกเขาสองคนคนหนึ่งมิได้มีคู่ครอง อีกคนก็ยังมิได้แต่งงาน แล้วเหตุใดจึงชอบกันมิได้เล่า?”“สารเลว พี่รองของข้าไปคุ้มกันชายแดนเพื่อบ้านเมืองและราษฎรโดยมิเกี่ยงเรื่องความเหนื่อยยาก แต่คนสารเลวเยี่ยงพวกเจ้าสนุกกับการเสียสละของพวกเขา แต่กลับมิเคารพพวกเขาแม้แต่น้อย นี่หรือคือสิ่งที่คนเขาทำกัน?”โม่เจี๋ยตะคอกออกมา “มิใช่ว่าคุณหนูหยางมิคู่ควรกับน้องรองของข้า แต่น้องรองของข้าต่างหากที่มิคู่ควรกับนาง!”“น้องรองของข้าคุ้มกันชายแดน

ด้วยความที่บิดาของหลิวซานหมายจะเข้าหาองค์หญิงหานเยวี่ยและเจ้ากรมหยาง เขาจึงบังคับให้หลิวซานพูดโกหกออกมาเขาเอ่ยออกมาอย่างมั่นใจ “สิงอวี๋และหลงเพ่ยเพ่ยต่างก็ตายไปแล้ว และเย่หรงก็เป็นลูกที่มิเอาไหนของตระกูลเย่ ขอเพียงเจ้ายืนยันอย่างหนักแน่นว่าเย่หรงและสิงอวี๋ทำร้ายหยางหงหนิง ใครจะสงสัยพวกเจ้ากันเล่า!”“เจ้ากรมหยางรับรองไว้แล้วว่าคนอื่น ๆ ก็จะพูดเช่นเดียวกับเจ้าทั้งหมด เจ้าก็วางใจเสียเถิด!”หลิวซานถูกพ่อบังคับแกมเกลี้ยกล่อมด้วย สุดท้ายนางจึงหอบความหวังเล็ก ๆ ไว้แล้วพูดสิ่งที่พูดออกไปเมื่อครู่นี้หลังจากที่เย่หรงดุด่านางจบแล้ว เขาก็ตะโกนใส่องค์หญิงหานเยวี่ย“องค์หญิงหานเยวี่ย ท่านเรียกหยางหงหนิงออกมาเถิด พวกเราต้องการเผชิญหน้ากับนางพ่ะย่ะค่ะ!”หยางซูและหลงอิงก็เออออตามเช่นกัน “ใช่เพคะ พวกเราต้องการเผชิญหน้านางเสียให้รู้เรื่อง!”“นางก่อเรื่องใหญ่เช่นนี้ แล้วก็ซ่อนตัวมิพบปะผู้ใด ทั้งยังใช้การกระทำเล็กน้อยเช่นนี้มาใส่ร้ายพวกเราอีก พวกเราต้องการให้นางยอมรับผิดจากปากของนางเองเพคะ!”องค์หญิงหานเยวี่ยขมวดคิ้วมุ่น นางมิชอบการถูกกระทำเช่นนี้เสียมาก ๆ นางจึงเอ่ยออกไปด้วยเสียงทุ้มลึก“ข้าช่ว