All Chapters of ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา: Chapter 2411 - Chapter 2420

พระชายาเจ้าแห่งทิศใต้ยิ่งพูดอารมณ์ก็ยิ่งพลุ่งพล่าน ผุดลุกขึ้นชี้ไปยังเจ้ากรมหยาง แล้วตวาดลั่นว่า “เบี้ยหวัดทหารที่พวกเจ้าฉ้อโกงไปนั้นอยู่ที่ใดกัน?”“มิใช่แม่ทัพเสิ่นและเจ้ากรมหยางสมคบคิดกัน แล้วยักยอกเข้าตนเองหรอกรึ?”สีหน้าของเสิ่นฮ่าวย่ำแย่ถึงขีดสุด มิทันให้พระชายาเจ้าแห่งทิศใต้พูดจบ เขาก็ตวาดก้องด้วยโทสะว่า“พระชายาเจ้าแห่งทิศใต้! เพียงเพราะองค์หญิงหานเยวี่ยมิยอมให้ท่านนำตัวหยางหงหนิงไป ท่านก็ใส่ร้ายป้ายสีข้าถึงเพียงนี้เชียวหรือ?”“ท่านกำลังกล่าวหาใส่ความผู้อื่น ช่างเป็นพฤติกรรมเยี่ยงคนต่ำช้า!”องค์หญิงหานเยวี่ยสุดจะทนฟังต่อไปได้อีก นางกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “พี่สะใภ้ ท่านโกรธข้าที่ปกป้องหยางหงหนิง แต่ข้าเองก็ถูกนางหลอกลวง!”“ท่านมิควรนำความขุ่นเคืองนั้นมาเป็นเหตุให้จงใจใส่ร้ายสามีของข้า!”“สามีของข้าเป็นเช่นไร ข้าย่อมรู้ดีที่สุด เขาไม่มีวันกระทำการเช่นนั้นเป็นแน่!”พระชายาเจ้าแห่งทิศใต้หัวเราะเย็นชา “หานเยวี่ย ท่านแน่ใจหรือว่าท่านรู้แจ้งเห็นจริง? หยางหงหนิงยังสามารถปั่นหัวท่านจนโงหัวมิขึ้นได้ แล้วท่านมั่นใจถึงเพียงนั้นเชียวหรือว่าเสิ่นฮ่าวจะมิหลอกลวงท่าน?”“หานเยวี่

ภาพแล้วภาพเล่าผุดพรายขึ้นในมโนสำนึกขององค์หญิงหานเยวี่ยครั้งแรกที่เห็นบุตรชายของฮูหยินเสิ่น นางเพียงเอ่ยขึ้นลอย ๆ ว่า “เด็กคนนี้ช่างคล้ายคลึงกับสามีของข้าเสียจริง!”ฮูหยินเสิ่นกล่าวอย่างใจเย็นเป็นปกติว่า “การที่เขาคล้ายแม่ทัพเสิ่นนับเป็นวาสนาของเขา หวังว่าในภายภาคหน้าเขาจะเจริญรอยตามท่านแม่ทัพ ประสบความสำเร็จยิ่งใหญ่ เป็นถึงจอมทัพได้เช่นกัน!”ก่อนที่แม่สามีจะกลับบ้านเกิด ท่านมองหานเยวี่ยหลายครั้งเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็มิได้พูดออกมาตอนนั้นหานเยวี่ยมิเข้าใจว่านั่นหมายความว่าอะไร แต่ตอนนี้รู้แล้วว่ามันคือความรู้สึกผิด!เมื่อครั้งเฉลิมฉลองปีใหม่ เสิ่นฮ่าวกล่าวว่า “ฮูหยินเสิ่นกับเจ้าสนิทสนมดุจพี่น้อง นางไร้ญาติขาดมิตรในเมืองหลวง เจ้าเชิญสองแม่ลูกมาร่วมฉลองที่จวนองค์หญิงด้วยกันเถิด!”กระบี่วิเศษที่มหาเทพหลงประทานให้ เสิ่นฮ่าวกลับมอบต่อให้บุตรชายของฮูหยินเสิ่นในทันทีองค์หญิงหานยวี่ยกล่าวอย่างมิพอใจว่า “เป่าเอ๋อร์ก็ชอบกระบี่เล่มนี้ เหตุใดท่านจึงมิเก็บไว้ให้เป่าเอ๋อร์เล่า?”เสิ่นฮ่าวตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “เป่าเอ๋อร์ยังเล็กนัก ยังมิจำเป็นต้องใช้กระบี่! บุตรชายของฮูหยินเสิ่น

“มิใช่ข้าหรอกที่ต้องการยุติความสัมพันธ์สามีภรรยาของเรา แต่เป็นท่านต่างหาก!”องค์หญิงหานเยวี่ยจ้องมองเสิ่นฮ่าวไปอย่างดุร้าย “ตั้งแต่วันที่ท่านรับคนรักและลูกชายของท่านมาที่เมืองหลวงแดนเทพ ความเป็นสามีภรรยาของเราก็มิหลงเหลือความรู้สึกอยู่แล้ว!”“ในเมื่อพวกเจ้าชอบอยู่ด้วยกันถึงเพียงนี้ เช่นนั้นก็ไปรักกันในคุกเสียเถิด!”หลังจากที่องค์หญิงหานเยวี่ยพูดจบก็มิสนใจเสิ่นฮ่าวอีก และหันไปหาใต้เท้าเจียง“ใต้เท้าเจียง ฮูหยินเสิ่นเป็นผู้ต้องสงสัยว่านำสินค้ามาย้อมแมวขาย และสมรู้ร่วมคิดกับเสิ่นฮ่าวในการยักยอกเบี้ยหวัดทหาร ในเมื่อมีฉาชิ่งซึ่งเป็นผู้เสียหายมาฟ้องร้องแล้ว ก็ควรจะพิจารณาคดีร่วมกัน!”เมื่อฉาชิ่งได้ยินเช่นนี้ เขาก็ตะโกนขึ้นมา “ใต้เท้าเจียง ข้ายังเก็บบัญชีที่ฮูหยินเสิ่นทำไว้ด้วย ข้าสามารถส่งมอบให้ใต้เท้าเจียงเพื่อเป็นหลักฐานได้ขอรับ!”เมื่อฮูหยินหยางเห็นว่าสถานการณ์มิสู้ดีนัก นางจึงรีบไปดึงองค์หญิงหานเยวี่ยไว้“หานเยวี่ย ท่านอย่าทำเช่นนี้เลย!”“พวกเราถูกใส่ร้ายจริง ๆ ท่านต้องเชื่อ...”“เพียะ!”องค์หญิงหานเยวี่ยมิรอให้ฮูหยินหยางพูดจนจบ ก็ยกมือขึ้นตบนางอย่างแรง“สารเลว หลายปีมานี้ตระ

นางรับใช้ที่ถูกท่านหญิงอวิ๋นดึงออกมาจึงเอ่ยขึ้นมาอย่างชอบธรรม “เจ้าค่ะ มิเพียงแต่บ่าวเท่านั้นที่เห็นว่าหยางหงหนิงผลักท่านหญิงฉางเล่อ แม้แต่แม่นมจงก็เห็นเช่นกันเจ้าค่ะ!”“ตอนนั้นท่านหญิงฉางเล่อไปช่วยนางกำนัลดึงท่านชายหยวนซาน และเดิมทีหยางหงหนิงก็ยืนอยู่ด้านหลัง แต่ตอนที่นางเดินไปข้างหน้า บ่าวกับแม่นมจงก็ยังคิดอยู่ว่านางจะเข้าไปช่วย”“แต่ผลก็คือ หยางหงหนิงมิได้ไปช่วยนางกำนัลดึงท่านชายหยวนซานขึ้นมา แต่กลับผลักท่านหญิงฉางเล่อไปอย่างแรงแทน!”“เมื่อท่านหญิงฉางเล่อตกหน้าผาไป นางก็เดินจากไปทันที จากนั้นก็แสร้งทำท่าทีเป็นห่วงความปลอดภัยของท่านหญิงฉางเล่อ แล้ววิ่งไปดูท่านหญิงฉงเล่อที่ขอบหน้าผาเจ้าค่ะ!”หยางหงหนิงจึงตะคอกขึ้นมาอย่างโกรธจัด “นางบ่าวชั้นต่ำ เจ้าพูดจาเหลวไหลสิ้นดี!”“ในเมื่อเจ้าเห็นว่าข้าผลักหลงเพ่ยเพ่ย แล้วเหตุใดยามนั้นเจ้ามิพูดเล่า?”นางรับใช้เหลือบมองหลงเพ่ยเพ่ย แล้วเอ่ยออกมาอย่างเก้ ๆ กัง ๆ “ตอนนั้นสถานการณ์วุ่นวายไปหมด ทุกคนต่างก็กำลังยุ่งอยู่กับการช่วยท่านหญิงฉางเล่อและท่านชายหยวนซาน บ่าวจึงมิได้สนใจในเรื่องนี้!”“หลังจากเรื่องนี้บ่าวก็มิกล้าพูดเช่นกัน… บ่าวเป็นคนต่ำต้อ

ไฟแห่งโทสะพวยพุ่งขึ้นมาเต็มอกขององค์หญิงหานเยวี่ย นางรู้สึกเพียงว่าครึ่งชีวิตนี้ของตนก็เป็นเพียงเรื่องตลกเท่านั้น!นางถูกสามีหลอก ถูกสหายที่สนิทที่สุดของตนหลอก ทั้งยังถูกหยางหงหนิงหลอกอีก!หากนางปล่อยให้หญิงชั่วชายโฉดคู่นี้ออกมาจากคุก เช่นนั้นจะมิเป็นการให้คนทั้งใต้หล้าได้เห็นว่าตนพ่ายแพ้หรอกหรือ?“หม่าตง ข้ารู้ว่าเจ้ามีคนของเจ้าอยู่ในคุก! เจ้าช่วยจัดการเรื่องแทนข้าได้หรือไม่?”องค์หญิงหานเยวี่ยเอ่ยถามออกไปหม่าตงมององค์หญิงหานเยวี่ยอย่างสงสาร แล้วเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “องค์หญิงมีสิ่งใดก็โปรดบัญชากระหม่อมมาเถิดพ่ะย่ะค่ะ!”องค์หญิงหานเยวี่ยจึงเอ่ยออกไปโดยมิลังเล “มีโอสถชนิดหนึ่งที่จะทำให้คนโง่เขลาได้ ประเดี๋ยวกลับจวนไปข้าจะมอบให้เจ้า!”“แล้วให้สหายของเจ้าไปยัดใส่ปากมารหัวขนนั่นเสีย!”องค์หญิงหานเยวี่ยเอ่ยออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ “เสิ่นฮ่าวทำทุกวิถีทางเพื่อกอบโกยเงินให้มารหัวขนนั่นมิใช่หรือ?”“ข้าต้องการให้ชีวิตที่เหลืออยู่ของเขามองลูกชายที่โง่เขลาผู้นี้ แล้วสำนึกผิดในบาปที่เขาได้ทำลงไป!”หม่าตงตะลึงไปชั่วครู่ แล้วมององค์หญิงหานเยวี่ยอย่างยากที่จะเชื่อ“เจ้าคิดว่าข้าเลว