พระชายาเจ้าแห่งทิศใต้มิสนใจต่อคำขอโทษขององค์หญิงหานเยวี่ยแม้แต่น้อย นางยกมือข้างที่ถูกเย่ซงเฉิงพันผ้าไว้ขึ้นมาอย่างเย็นชา“องค์หญิงหานเยวี่ย คำขอโทษของท่านก็เสแสร้งมิต่างจากสิ่งที่บุตรสาวบุญธรรมของท่านได้กระทำ!”“ท่านลืมไปแล้วหรือว่าเมื่อครู่เสด็จพี่ของท่านตรัสว่ากระไร? สายใยแห่งราชวงศ์นั้นบางเบายิ่งกว่ากระดาษ การที่วันนี้ท่านกับพระสวามีออกหน้าปกป้องตระกูลหยาง ทำให้พวกเราผิดหวังจนหมดหัวใจแล้ว!”“เรื่องนี้มิอาจจบลงเพียงเพราะท่านอ้างว่าถูกหลอกลวงได้!”พระชายาเจ้าแห่งทิศใต้กล่าวอย่างเย้ยหยัน “ดูพระสวามีของท่านเถิด เมื่อครู่นี้ยังองอาจหาญกล้าเพียงใด ขู่ว่าจะสังหารพวกเราให้สิ้นซาก!”“แล้วบัดนี้ท่านทรงคิดหรือว่าเพียงแค่พูดคำว่าขอโทษอย่างง่าย ๆ ก็จะสามารถชดเชยความเสียหายที่พวกท่านได้กระทำต่อจวนเจ้าแห่งทิศใต้ของหม่อมฉันได้หรือ?”องค์หญิงหานเยวี่ยถูกกล่าววาจาจนทั้งอับอายทั้งขุ่นเคือง แต่ยังคงพยายามสะกดกลั้นโทสะอ้อนวอนว่า “พี่สะใภ้ ท่านเป็นผู้ใหญ่ใจกว้าง โปรดให้อภัยพวกเราเถิด!”“ที่สามีของข้าหุนหันพลันแล่นเมื่อครู่นี้ ก็เป็นเพราะเป็นห่วงว่าข้าจะได้รับอันตราย มิได้มีเจตนาที่จะทำร้ายท่าน!”
Baca selengkapnya