Semua Bab ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา: Bab 2371 - Bab 2380

ซานเชวี่ยกับฉินซานรับคำสั่ง แล้วจึงแยกย้ายกันไปเซียวหลินเทียนทอดมองไปยังผืนน้ำ พลางลอบภาวนาในใจให้หลิงอวี๋แคล้วคลาดปลอดภัยจากเภทภัยทั้งปวงเขายืนนิ่งอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องโดยสารเรือเย่หรงฟื้นขึ้นมาแล้ว เขาฟังเจียงหมิงอี้เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นหลังจากตนสลบไปด้วยท่าทางเหม่อลอยเมื่อได้ยินว่าทั้งหลงเพ่ยเพ่ยและหลิงอวี๋ต่างหายตัวไปไร้ร่องรอย เย่หรงก็หลับตาลงด้วยความเจ็บปวดหลิงอวี๋และหลงเพ่ยเพ่ยคือคนที่เขาห่วงใยที่สุด แต่บัดนี้พวกนางกลับต้องมาตายทั้งคู่…หากมิใช่เพราะต้องการช่วยตนเองสำรวจตำแหน่งที่ตั้งเพื่อช่วยท่านแม่ พวกนางจะประสบเคราะห์กรรมเช่นนี้ได้อย่างไร?“เป็นข้าที่ทำร้ายพวกนาง...”เย่หรงผุดลุกขึ้นยืนทันที แต่แล้วกลับรู้สึกวิงเวียนศีรษะอย่างรุนแรง ในท้องปั่นป่วนคลื่นไส้ เขาจึงเบือนหน้าอาเจียนลงข้างเตียง“เย่หรง เจ้าอย่าได้วู่วาม พวกเรายังมิสิ้นหวัง ยังคงค้นหาพวกนางอยู่!”เจียงหมิงอี้รีบเข้าไปลูบหลังให้เย่หรง พร้อมกับกล่าวปลอบโยนเซียวหลินเทียนเข้ามา ก็เห็นเย่หรงเพิ่งอาเจียนเสร็จพอดีเย่หรงใช้แขนเสื้อเช็ดริมฝีปาก แล้วทำท่าจะพุ่งออกไปข้างนอก“นางสารเลวหย

จวนเจ้าแห่งทิศใต้เมื่อสวีฮุ่ยขึ้นจากฝั่ง ก็สั่งให้องครักษ์ผู้หนึ่งควบม้าเร็วรุดกลับไปยังจวนเจ้าแห่งทิศใต้เพื่อส่งข่าววันนี้เจ้าแห่งทิศใต้รู้สึกมิสบายเนื้อสบายตัวนัก หลังทานมื้อกลางวันจึงงีบหลับไปครู่หนึ่งเมื่อตื่นนอนแล้ว เขาก็ยังรู้สึกวิงเวียนศีรษะอยู่บ้างพระชายาเจ้าแห่งทิศใต้จึงให้สาวใช้ยกถ้วยชาโสมมาปีนี้พระชายาเจ้าแห่งทิศใต้มีอายุใกล้ห้าสิบปีแล้ว แต่ยังคงมีรูปโฉมงดงามผุดผ่อง อิ่มเอิบและดูใจดี ทั้งยังคงไว้ซึ่งความสง่างามและเสน่ห์ของวัยนางนั่งเป็นเพื่อนเจ้าแห่งทิศใต้ พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงกังวลว่า “เจ้าแห่งทิศใต้ ทางด้านจิ้งเอ๋อร์ยังไม่มีข่าวคราวเลยหรือเพคะ?”ครั้งนี้ที่หลงจิ้งออกไปช่วยหวงฝู่หลินรับมือกับตงกู้อวี้ พระชายาเจ้าแห่งทิศใต้ก็อดกังวลมิได้ว่าหลงจิ้งจะเกิดเรื่อง“ยังไม่มีข่าว หากมีข่าวแล้วข้าจะบอกเจ้าเอง!”เจ้าแห่งทิศใต้พูดปลอบโยนเจ้าแห่งทิศใต้มิกล้าบอกพระชายาว่า หลงจิ้งได้ไปขอให้หลงอวี่ผู้เป็นพี่ชายของเขามาช่วยด้วยหากพระชายาเจ้าแห่งทิศใต้ทราบว่าบุตรชายทั้งสองคนไปช่วยงานพร้อมกัน เกรงว่าจะยิ่งกังวลใจมากขึ้นไปอีกขณะที่ทั้งสองกำลังสนทนากันอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียง

เย่หรงถูกส่งตัวกลับมายังตระกูลเย่แล้วประจวบเหมาะกับที่เย่ซงเฉิงอยู่บ้านพอดี เมื่อได้ยินว่าเย่หรงถูกสัตว์ประหลาดทำร้ายจนมองเห็นมิชัดเจน ทั้งยังวิงเวียนศีรษะและอาเจียน เขาก็รีบรุดมาดูทันที“ท่านปู่ ข้าจะตาบอดหรือไม่?”เมื่อได้ยินเสียงของเย่ซงเฉิง เย่หรงก็เอ่ยถามด้วยความร้อนรนใจ“ร้อนใจไปไย ข้ายังมิได้ตรวจดูอาการเจ้าเสียหน่อย แล้วเจ้าจะรู้ได้อย่างไรว่าตัวเจ้าจะตาบอด!”เย่ซงเฉิงสบถออกมาคำหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยถามด้วยความสงสัยว่า “หลิงอวี๋มิได้อยู่กับเจ้าหรอกหรือ? เหตุใดนางจึงมิรักษาเจ้าเล่า?”เมื่อเอ่ยถึงหลิงอวี๋ เย่หรงก็เสียใจจนแทบจะร้องไห้ออกมา เขาเค้นเสียงตอบอย่างยากลำบาก “นางตายแล้ว…”แล้วก็มิอาจพูดอะไรต่อได้อีก“เกิดเรื่องอันใดขึ้น?”เย่ซงเฉิงตกใจจนสะดุ้ง หลิงอวี๋ไปประสบพบเจอเรื่องอันใดมากันแน่ เหตุใดจึงได้ตายไปเสียแล้วเล่า?นี่มัน... หรือว่าคนที่รับเคราะห์จากการทำนายของตัวเองมิใช่หลิงอวี๋?เย่หรงกัดฟันกรอด “ท่านปู่ ท่านช่วยตรวจดูตาให้ข้าก่อน แล้วข้าจะเล่าให้ท่านฟังว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้น!”เย่ซงเฉิงจึงจำต้องตรวจดูอาการให้เย่หรงก่อน เมื่อเห็นใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยบาดแผล เขาก็ซัก

แม้เย่หรงจะรู้จักฮูหยินสะใภ้ใหญ่แห่งจวนเจ้าแห่งทิศใต้ผู้นี้อยู่บ้าง แต่ก็นับเป็นครั้งแรกที่ได้ใกล้ชิดนางถึงเพียงนี้เขาคาดมิถึงว่าโม่เจี๋ยจะห้าวหาญถึงเพียงนี้ เพื่อช่วยหลงเพ่ยเพ่ยแก้แค้น ถึงกับมิเกรงกลัวอิทธิพลขององค์หญิงหานเยวี่ย กล้าท้าทายองค์หญิงหานเยวี่ยเช่นนี้“เจ้าแห่งทิศใต้ทราบเรื่องนี้หรือยังขอรับ?”เย่หรงเอ่ยถามองค์หญิงหานเยวี่ยเป็นธิดาที่รักของมหาเทพหลง แม้จะมิได้มีอำนาจบารมีเทียบเท่าเจ้าแห่งทะเล แต่สามีของนางคือเสิ่นฮ่าว แม่ทัพขวา หนึ่งในสี่มหาขุนพล ทั้งยังกุมกำลังทหารองครักษ์หลายหมื่นนายการที่โม่เจี๋ยคิดจะปะทะกับองค์หญิงหานเยวี่ยเช่นนี้ เสิ่นฮ่าวย่อมมิอาจนิ่งดูดายพวกเขาจะสามารถพาตัวหยางหงหนิงออกมาจากจวนองค์หญิงได้อย่างราบรื่นหรือ?หยางหงหนิงคงคิดว่า การพำนักในจวนองค์หญิงนั้นปลอดภัยที่สุด สามารถอาศัยความโปรดปรานที่องค์หญิงหานเยวี่ยมีต่อตนเป็นเกราะคุ้มกัน จึงได้รีบกลับมาขอพึ่งใบบุญขององค์หญิงหานเยวี่ยทันที“ข้ารายงานท่านพ่อแล้ว ท่านพ่อให้ข้าไป ทั้งยังบอกว่าต่อให้ก่อเรื่องใหญ่โต เขาก็จะเป็นผู้รับผิดชอบให้พวกเราเอง!”โม่เจี๋ยหัวเราะเย็นชา “ต่อให้เสิ่นฮ่าวจะยิ่งใหญ่ค

ฮูหยินหยางถึงกับนิ่งอึ้งไป เมื่อมีกันเพียงสองคน เช่นนี้ก็เท่ากับว่ามิอาจแก้ต่างได้เลยมิใช่หรือ?อย่างไรเสียเจ้ากรมหยางก็เป็นขุนนางในราชสำนัก เมื่อได้รับคำชี้แนะจากฮูหยินหยาง จึงสงบสติอารมณ์ลงแล้วกล่าวว่า “หงหนิง เจ้าเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่ประสบพบเจอสัตว์ประหลาดให้พ่อฟังโดยละเอียด พ่อจะช่วยเจ้าคิดหาหนทางเอง!”หยางหงหนิงหมดหนทาง จึงจำต้องเล่าเรื่องที่ประสบพบเจอสัตว์ประหลาด รวมถึงเรื่องที่ตนเองและหลงเพ่ยเพ่ยพลัดตกน้ำออกมาทั้งหมดหยางหงหนิงมิกล้าบอกความจริงแก่เจ้ากรมหยางว่าเรื่องราวทั้งหมดเป็นแผนการของตนเอง ความสนใจของเจ้ากรมหยางจึงมุ่งไปเพียงแค่ตอนที่หลิงอวี๋คว้าเชือกใหญ่เอาไว้ได้เท่านั้นแววตาของเขาเป็นประกาย กล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “หงหนิง สิงอวี๋ผู้นี้ก็คือแพะรับบาป เจ้าจงโยนความผิดทั้งหมดไปให้นาง บอกไปว่าตอนนั้นสิงอวี๋คิดจะสังหารเจ้า ด้วยความตกใจสุดขีดเจ้าจึงพลั้งมือดึงหลงเพ่ยเพ่ยตกลงไปในน้ำ!”“อย่างไรเสียสิงอวี๋ก็ตายไปแล้ว คนตายมิอาจพูดได้ ขอเพียงเจ้ายืนกรานว่าเป็นฝีมือของสิงอวี๋ ส่วนเรื่องอื่น ๆ พ่อจะช่วยเจ้าหาทางกลบเกลื่อนเอง!”“ทำเช่นนี้ได้หรือเจ้าคะ?”หยางหงหนิงมองบิ