“ท่านอาหลิน เหตุใดจึงกะทันหันเช่นนี้? หรือว่าอาการป่วยของท่านอาสะใภ้กำเริบขึ้นอีกแล้ว?”เสี่ยวหู่เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงท่านอาหลินพยักหน้าอย่างขมขื่น “คราวก่อนที่ข้ากลับไป ท่านอาสะใภ้ของเจ้าก็ลุกจากเตียงมิไหวแล้ว ยังไอเป็นเลือดอีกด้วย หมอบอกว่าคงอยู่ได้อีกมินาน”“งานเฝ้าคุกน้ำนี่ พอเข้าเวรทีก็สิบวันครึ่งเดือนถึงจะได้กลับบ้าน อากลัวว่าถ้ายังทำต่อไป ครั้งหน้าพอกลับถึงบ้านอาจจะได้เห็นร่างไร้วิญญาณของนาง!”“นางอยู่กับข้ามาทั้งชีวิต ตามข้ามาก็มิเคยได้อยู่อย่างสุขสบาย ข้ามิอยากให้นางต้องตายไปโดยที่มิได้เห็นหน้าข้าอีก!”ท่านอาหลินพูดพลางเสียงสั่นเครือ ประโยคสุดท้ายแทบจะพูดออกมาด้วยเสียงสะอื้นเสี่ยวหู่ฟังแล้วรู้สึกหนักอึ้งในใจ คลำหาในอกเสื้อครู่หนึ่งก็หยิบเศษเงินจำนวนหนึ่งยัดใส่มือท่านอาหลินท่านอาหลินสะดุ้งโหยงราวกับถูกของร้อน รีบร้อนปฏิเสธ “มิได้ ๆ… ข้ามิเอา เสี่ยวหู่ บ้านเจ้าเองก็ลำบาก ท่านแม่ของเจ้ายังรอเจ้าหาเงินไปซื้อยาให้อยู่เลย!”“อายังมีเรี่ยวแรง เดี๋ยวออกไปแล้วจะหาเงินไปรักษาอาสะใภ้เจ้าเอง!”เสี่ยวหู่ฝืนยัดเงินใส่มือท่านอาหลิน พลางกล่าวว่า “ท่านอาหลิน ท่านแม่ข้าก็เหมือนคนป
Baca selengkapnya