Lahat ng Kabanata ng ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา: Kabanata 2401 - Kabanata 2410

“ท่านอาหลิน เหตุใดจึงกะทันหันเช่นนี้? หรือว่าอาการป่วยของท่านอาสะใภ้กำเริบขึ้นอีกแล้ว?”เสี่ยวหู่เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงท่านอาหลินพยักหน้าอย่างขมขื่น “คราวก่อนที่ข้ากลับไป ท่านอาสะใภ้ของเจ้าก็ลุกจากเตียงมิไหวแล้ว ยังไอเป็นเลือดอีกด้วย หมอบอกว่าคงอยู่ได้อีกมินาน”“งานเฝ้าคุกน้ำนี่ พอเข้าเวรทีก็สิบวันครึ่งเดือนถึงจะได้กลับบ้าน อากลัวว่าถ้ายังทำต่อไป ครั้งหน้าพอกลับถึงบ้านอาจจะได้เห็นร่างไร้วิญญาณของนาง!”“นางอยู่กับข้ามาทั้งชีวิต ตามข้ามาก็มิเคยได้อยู่อย่างสุขสบาย ข้ามิอยากให้นางต้องตายไปโดยที่มิได้เห็นหน้าข้าอีก!”ท่านอาหลินพูดพลางเสียงสั่นเครือ ประโยคสุดท้ายแทบจะพูดออกมาด้วยเสียงสะอื้นเสี่ยวหู่ฟังแล้วรู้สึกหนักอึ้งในใจ คลำหาในอกเสื้อครู่หนึ่งก็หยิบเศษเงินจำนวนหนึ่งยัดใส่มือท่านอาหลินท่านอาหลินสะดุ้งโหยงราวกับถูกของร้อน รีบร้อนปฏิเสธ “มิได้ ๆ… ข้ามิเอา เสี่ยวหู่ บ้านเจ้าเองก็ลำบาก ท่านแม่ของเจ้ายังรอเจ้าหาเงินไปซื้อยาให้อยู่เลย!”“อายังมีเรี่ยวแรง เดี๋ยวออกไปแล้วจะหาเงินไปรักษาอาสะใภ้เจ้าเอง!”เสี่ยวหู่ฝืนยัดเงินใส่มือท่านอาหลิน พลางกล่าวว่า “ท่านอาหลิน ท่านแม่ข้าก็เหมือนคนป

ท่านอาหลินนิ่งเงียบไปหลิงอวี๋พูดถูก เขารับหน้าที่ผู้คุมในคุกน้ำแห่งนี้มาเกือบยี่สิบปี เขาเห็นกับตาตนเองว่าเลี่ยวหงเสียถูกจองจำที่นี่โดยปราศจากการไต่สวนใด ๆตลอดระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมา เลี่ยวหงเสียต้องทนทุกข์ทรมานแสนสาหัสเพียงใด เขารู้ซึ้งแก่ใจยิ่งกว่าผู้คุมคนใด เขานับถือสตรีผู้นี้จากก้นบึ้งของหัวใจเขามักครุ่นคิดอยู่เสมอว่า สิ่งใดที่ค้ำจุนให้เลี่ยวหงเสียยังคงมีชีวิตอยู่ได้ หากเป็นตัวเขาเอง คงมิอาจทนทานต่อความทรมานเช่นนี้ได้เกินสองสามปีเป็นแน่“ท่านอาหลิน ข้ามิได้ต้องการบีบบังคับท่าน หากท่านเต็มใจช่วยเหลือข้า ได้โปรดแจ้งข่าวคราวล่าสุดของเลี่ยวหงเสีย รวมทั้งตำแหน่งที่แน่ชัดของคุกน้ำที่นางถูกกักขังอยู่ด้วยเถิด”“วันนี้ข้ายังมิอาจช่วยเหลือนางได้ แต่วันหน้าข้าจะกลับมาช่วยนางให้จงได้!”“ถึงกาลนั้น พวกท่านมิต้องยื่นมือเข้าช่วย เพียงแค่ปิดปากเงียบเรื่องทางลับนี้ไว้ก็พอ!”“เพื่อเป็นการตอบแทน เมื่อข้าจากไปแล้ว ข้าจะไปรักษาอาการป่วยของภรรยาท่านที่บ้าน พร้อมทั้งมอบเงินก้อนหนึ่งให้พวกท่านด้วย!”หลิงอวี๋พยายามโน้มน้าวท่านอาหลินอย่างสุดกำลัง นางมองออกว่าเสี่ยวหู่เชื่อฟังคำพูดของท่านอาหลินเ

หลงเพ่ยเพ่ยครุ่นคิดฟุ้งซ่าน อดมิได้ที่จะรู้สึกสิ้นหวังอยู่บ้างด้วยนิสัยของนางแล้ว ไม่มีทางที่จะตามตอแยเย่หรงมิเลิกราเหมือนเช่นหยางหงหนิงหลิงอวี๋ที่เตือนนางเช่นนั้น ก็เพราะมิอยากให้นางถลำลึกลงไปกว่านี้หากแต่เรื่องของความรู้สึก จะวางลงได้อย่างง่ายดายหรือ?หลงเพ่ยเพ่ยเติบโตมาจนป่านนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่ได้พบคนอย่างเย่หรงที่สามารถพูดคุยกันได้อย่างถูกคอและมีทัศนคติที่คล้ายคลึงกันนางมิอาจจินตนาการได้เลยว่า หากต้องสูญเสียเย่หรงไปแล้วตนเองจะยังสามารถตามหาคนเช่นเขาได้อีกหรือไม่!อย่างไรเสียหลงเพ่ยเพ่ยก็ได้รับบาดเจ็บอยู่ ทั้งยังอ่อนล้าหมดแรง ครั้นเมื่อคิดสับสนวุ่นวายไปเรื่อยเปื่อย ในที่สุดก็เผลอหลับไปโดยมิรู้ตัวทว่าหลิงอวี๋กลับข่มตาหลับมิลง ในห้วงคำนึงของนางเต็มไปด้วยเรื่องของสัตว์ประหลาดตนนั้น หากวันพรุ่งฟ้าสางแล้วมันตื่นขึ้นมา มันจะยังปล่อยให้พวกนางออกไปโดยสวัสดิภาพอยู่หรือ?หลิงอวี๋พลันนึกถึงเรื่องเล่าเกี่ยวกับสัตว์ประหลาดตนนี้ที่เย่หรงเคยบอกแก่นางว่ากันว่าสัตว์ประหลาดตนนี้คือสัตว์เทพมังกรฟ้าผู้พิทักษ์ปีกมังกร นางได้เห็นสัตว์ประหลาดแล้ว ทว่ากลับยังมิเห็นมังกรฟ้ามังกรฟ้ายังคงม

เรื่องน่าประหลาดใจบังเกิดแก่หลิงอวี๋ สัตว์ประหลาดทำท่าทีราวกับเด็กน้อยมิได้ขนมหวาน มันเอียงหัวโต ๆ ของมันเข้ามาคลอเคลียหลิงอวี๋อย่างออดอ้อน“ฮ่าฮ่า ได้ ๆ หากเจ้าต้องการก็ให้เจ้าทั้งหมดเลย!”หลิงอวี๋มิได้รังเกียจรูปลักษณ์อัปลักษณ์ของสัตว์ประหลาดตนนี้แม้แต่น้อย นางเทโอสถที่เหลืออยู่ทั้งหมดให้มันกินจนสิ้น!เมื่อสัตว์ประหลาดกินจนหมด ครั้งนี้มันกลับมิได้พัวพันอยู่กับหลิงอวี๋อีก มันสะบัดหางใหญ่คราหนึ่งแล้วว่ายจากไปเสียเอง“นี่ เจ้าจะไปที่ใด? รอข้าด้วยสิ!”หลิงอวี๋ยังมิรู้ด้วยซ้ำว่าจะออกจากถ้ำแห่งนี้ได้อย่างไร จึงร้องเรียกอย่างร้อนรนทว่าสัตว์ประหลาดก็มิได้สนใจหลิงอวี๋ ยังคงว่ายจากไปตามทางของมันหลิงอวี๋รู้สึกจนใจ นางหันกลับไปมองมังกรฟ้าอีกครั้ง ในใจยังคงเสียดายโอกาสที่จะปลุกมันให้ตื่น จึงนั่งขัดสมาธิลงอีกครั้ง พยายามค้นหาพลังของหยกหล้าสุขาวดีต่อไปมิรู้ว่าพยายามอยู่นานเท่าใด หลิงอวี๋ทนต่อไปมิไหว จึงเผลอนั่งหลับไปด้วยอาการงัวเงียเมื่อหลิงอวี๋ตื่นขึ้นอีกครั้ง ก็เพราะถูกสัตว์ประหลาดถูไถจนตื่นหลิงอวี๋ลืมตาขึ้น ก็เห็นศีรษะมหึมาของสัตว์ประหลาดอยู่ใกล้แค่คืบหลิงอวี๋มิแน่ใจว่าตนตาฝาดไป

“อ๊า...”หลงเพ่ยเพ่ยกรีดร้องสุดเสียงกลางอากาศ นางนึกว่าสัตว์ประหลาดเกิดคลุ้มคลั่ง เตรียมจะจู่โจมพวกนางแล้ว!เซียวหลินเทียนและคนอื่น ๆ ก็คิดเช่นเดียวกับหลงเพ่ยเพ่ยเซียวหลินเทียนยืนอยู่ริมกราบเรือแล้ว เพียงรอให้หลิงอวี๋ตกลงไปในน้ำ เขาก็จะกระโจนลงไปช่วยนางทันทีใครเลยจะคาดคิดว่าในวินาทีต่อมา หลิงอวี๋และหลงเพ่ยเพ่ยกลับเหาะข้ามศีรษะของพวกเขาไป ตกลงบนดาดฟ้าเรือหลิงอวี๋กลิ้งตัวหลายตลบบนพื้นเพื่อลดแรงกระแทกจากการตกกระทบเมื่อเซียวหลินเทียนได้สติ ก็รีบทะยานเข้าไปประคองหลิงอวี๋ขึ้นมา“อาอวี๋ เจ้ามิเป็นไรใช่หรือไม่!”เซียวหลินเทียนสำรวจร่างกายหลิงอวี๋อย่างละเอียดเมื่อเห็นว่าหลิงอวี๋ปลอดภัยดีทุกประการ เซียวหลินเทียนก็ดึงนางเข้ามากอดไว้ในอ้อมอกแน่น“สวรรค์คุ้มครอง... ข้า... ข้านึกว่าจะมิได้พบเจ้าอีกแล้ว!”หลิงอวี๋สัมผัสได้ถึงร่างกายและน้ำเสียงที่สั่นเทาของเซียวหลินเทียนชั่วขณะนั้น นางนึกถึงคำพูดที่เซียวหลินเทียนเคยกล่าวไว้“หรือจะต้องรอให้ถึงคราวพลัดพรากจากเป็นจากตาย เจ้าถึงจะยอมเสียใจภายหลัง ดีกว่าคว้าโอกาสในยามนี้ไว้งั้นหรือ?”เมื่อนึกถึงตอนที่ตนถูกสัตว์ประหลาดลากพาไป นางก็คิดว่