Tous les chapitres de : Chapitre 2461 - Chapitre 2470

เย่หรงยิ่งพูดยิ่งเดือดดาล “ท่านอาหลิน ถึงตอนนั้นท่านก็ให้เสี่ยวหู่ไปบอกพวกทหารว่าให้ทำงานแบบขอไปที ทำพอเป็นพิธีก็พอแล้ว!”“เมื่อนักโทษหนีไปมากขนาดนั้น ก็มิใช่ความผิดของพลทหารฝ่ายเดียวแล้ว แม่ทัพหลี่เองก็หนีมิพ้นความผิดฐานควบคุมดูแลหละหลวม!”หลิงอวี๋ได้ยินดังนั้นก็เอ่ยขึ้น “ความคิดนี้ใช้ได้!”หลงเพ่ยเพ่ยชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วกล่าวอย่างมิสบายใจ “แต่คนที่ถูกขังในคุกน้ำบางคนก็มิใช่ผู้บริสุทธิ์นะ!”“หากปล่อยพวกเขาออกมาเช่นนี้ เมืองหลวงต้องโกลาหลวุ่นวายแน่!”เย่หรงแค่นเสียงหัวเราะอย่างฉุนเฉียว “ท่านหญิงช่างจิตใจดีเกินไปแล้ว จวนเจ้าแห่งทิศใต้ของท่านยังจะเอาตัวเองมิรอด ยังจะมีแก่ใจไปห่วงว่าราชบัลลังก์ของตระกูลหลงจะมั่นคงอยู่อีกหรือ?”“อีกอย่าง เจ้าแห่งทะเลก็ทรงมีอำนาจล้นฟ้า กุมอำนาจราชสำนักไว้ในมือ ถึงเมืองหลวงจะวุ่นวายขึ้นมาจริง ๆ คนที่ปวดหัวก็คือเขาเอง!”“ยิ่งไปกว่านั้น คนที่ถูกขังในคุกน้ำ ต่อให้เคยชั่วช้าสามานย์เพียงใด ตอนถูกจับเข้าไปก็ถูกทำลายวรยุทธ์ไปแล้ว พลังของพวกเขาลดลงไปมาก จะสร้างความวุ่นวายอะไรได้เท่าใดกัน?”“อีกอย่าง พวกเขามีความผิดจริงหรือไม่ ก็เป็นตระกูลหลงมิใช่หรือที่ชี้ถ

ทั้งหลิงอวี๋และเซียวหลินเทียนต่างก็เป็นห่วงในความปลอดภัยของกันและกันการที่จะให้พวกเขาละทิ้งอีกฝ่ายเพื่อเอาตัวรอดในยามคับขันนั้น เป็นการตัดสินใจที่ยากลำบากอย่างแท้จริงเย่หรงมองดูคนทั้งสองโต้เถียงกัน เมื่อคิดได้ว่าทั้งหมดนี้เป็นเพราะการช่วยชีวิตมารดาของตนที่ทำให้ทั้งสองต้องมาเสี่ยงอันตรายเขาก็กล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “พี่เขย กระหม่อมรับรองว่าต่อให้กระหม่อมเป็นอะไรไป ก็จะไม่มีวันยอมให้พี่หญิงหลิงหลิงเป็นอะไรเด็ดขาด!”“กระหม่อมจะพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อพานางออกมาอย่างปลอดภัย!”พี่เขย?เซียวหลินเทียนเหลือบมองเย่หรงนับเป็นครั้งแรกที่เด็กหนุ่มผู้นี้เรียกตนเช่นนี้ ทำให้ในใจของเซียวหลินเทียนรู้สึกซับซ้อนเย่หรงและหลิงอวี๋เป็นลูกพี่ลูกน้องร่วมตระกูลกันในชาติก่อน การที่เขาเรียกตนเองเช่นนี้ ก็เท่ากับเป็นการยอมรับว่าตนเป็นครอบครัวเดียวกับพวกเขานั่นเอง!“ก็ได้ ข้าตกลงกับเจ้า หากพวกเจ้าเกิดเรื่องมิคาดฝันขึ้น ข้าจะหนีไปคนเดียวก่อน แล้วจะหาทางกลับมาช่วยพวกเจ้า!”เซียวหลินเทียนเค้นคำพูดเหล่านี้ออกมาอย่างยากลำบาก“เย่หรง อย่าลืมคำสัญญาที่ให้ไว้กับข้า ดูแลพี่หญิงของเจ้าให้ดี!”เย

ครอบครัวงั้นหรือ?เก๋อเฟิ่งฉิงครุ่นคิดถึงคำนี้ พลันนึกถึงเหตุการณ์อันตรายบนเรือสำราญที่สระเก้ามังกรครั้งนั้นเซียวหลินเทียนและหลิงอวี๋ต่างเสี่ยงชีวิตเข้าช่วยผู้คนอย่างมิลังเล หลิงอวี๋ถึงกับมิห่วงแม้แต่ชีวิตของตนเองเพื่อช่วยชีวิตหลงเพ่ยเพ่ยแล้วตอนนั้นตนกำลังคิดอะไรอยู่กัน?อิจฉาที่หลิงอวี๋และเซียวหลินเทียนมีใจที่จริงแท้ให้แก่กัน!อิจฉาที่หลงเพ่ยเพ่ยมีสหายอย่างเย่หรงและหลิงอวี๋แล้วดูตัวเอง ครอบครัวของตนปฏิบัติต่อตนเองอย่างไร?ต่อให้มหาปราชญ์จะให้สัญญาว่าจะช่วยให้ตนควบคุมตระกูลเก๋อได้ แต่อำนาจที่ได้มานั้นจะยั่งยืนได้สักเท่าไรกัน?เพื่อแลกกับอำนาจวาสนา กับคนในตระกูลเก๋อที่ไร้หัวใจและเยือกเย็นเช่นนี้ มันคุ้มค่าแล้วหรือที่ตนจะต้องทุ่มเทให้อีก?“น้องหญิงเก๋อ?”เซียวหลินเทียนเห็นเก๋อเฟิ่งฉิงจ้องมองตนเองอย่างเหม่อลอย จึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย "เกิดเรื่องอันใดขึ้น?”“เจ้ารีบร้อนมาพบข้า หรือว่าทางตระกูลเก๋อบีบคั้นให้เจ้าต้องรีบแต่งงานกับหลงซินแล้ว?”ทันใดนั้น น้ำตาสองสายก็ไหลรินจากดวงตาของเก๋อเฟิ่งฉิงนางรีบปาดน้ำตาทิ้ง พลางเอ่ยว่า “ที่ข้ามาพบท่านวันนี้ มิใช่ความตั้งใจของข้า แต่เป็นม

เมื่อเซียวหลินเทียนเห็นว่ามหาปราชญ์ใกล้จะตายอยู่รอมร่อยังคิดวางแผนเล่นงานตนอีก โทสะก็พลุ่งพล่านขึ้นมาทันทีไม่มีทางให้ยาถอนพิษกับคนชั่วช้าเช่นนี้เด็ดขาด!“อาอวี๋ เจ้าพอจะรู้วิธีเพาะเลี้ยงไข่พวกนี้ให้เป็นตัวหนอนหรือไม่? เราจะทำทันเวลาหรือไม่?”เซียวหลินเทียนมิใส่ใจความเป็นความตายของมหาปราชญ์ แต่กลับมิอาจเพิกเฉยต่อเก๋อเฟิ่งฉิงได้เก๋อเฟิ่งฉิงเองก็กล่าวขึ้นด้วยความกังวลว่า “ไข่พวกนี้ใช่หนอนไหมทองคำจริงหรือ? หากว่ามิใช่ แล้วจะทำอย่างไรดี?”หลิงอวี๋กล่าวอย่างมั่นใจว่า “ขอเวลาข้าสองชั่วยาม ข้าสามารถทำให้ไข่พวกนี้ฟักออกมาเป็นตัวอ่อนได้!”“เฟิ่งฉิง เจ้าพักผ่อนก่อนเถิด เดี๋ยวข้ามา!”หลิงอวี๋ถือขวดเดินไปยังห้องข้าง ๆ แล้วขอให้ฉินซานไปหาแมวป่ามาให้ตัวหนึ่งอุณหภูมิและสภาพแวดล้อมที่เหมาะสมจะช่วยให้ไข่ฟักตัวได้ ประกอบกับหลิงอวี๋ยังมีเห็ดสีม่วงที่เหลือจากครั้งก่อนตอนช่วยชีวิตเถาจื่ออยู่ด้วยเห็ดสีม่วงนั้นเป็นของโปรดที่ดึงดูดหนอนกู่ได้อย่างยิ่งยวด รอจนตัวอ่อนฟักออกมาแล้ว ก็ใช้ผงเห็ดสีม่วงผสมกับเลือดแมวเล็กน้อยเพื่อช่วยให้มันเติบโตท้ายที่สุด เมื่อกู่ไหมทองทำหน้าที่ของมันเสร็จสิ้น ก็ใช้เห็ดส

ความรู้สึกหวั่นไหวราวกับจะได้อย่างหนึ่งมาแล้วก็กลัวจะเสียไปเช่นนี้ เซียวหลินเทียนมิเคยได้สัมผัสมาก่อนเลยนี่มิใช่ตัวตนของเขาเลยแม้แต่น้อย!เขากำหมัดแน่น พลางครุ่นคิดอย่างเหม่อลอย การรักใครสักคนจะทำให้คนเราค่อย ๆ เปลี่ยนไปจนมิเหมือนตัวเองได้เชียวหรือ?แล้วเรื่องนี้เป็นเรื่องดีหรือไม่ดีกันแน่เล่า?“เซียวหลินเทียน!”เสียงอันคุ้นเคยของหลิงอวี๋ดังขึ้นจากด้านหลัง “เหตุใดท่านจึงหันหลังให้หม่อมฉัน? หรือว่าเสียใจแล้ว คิดจะจากไปแล้วใช่หรือไม่?”เซียวหลินเทียนตอบกลับไปตามสัญชาตญาณ “ข้ากำลังคิดว่าเจ้าต่างหากที่เสียใจ! ถึงได้ถ่วงเวลาอยู่ในห้องตั้งนาน!”“อาอวี๋ ข้าเคยบอกแล้วว่าข้าจะรอ! เจ้ามิจำเป็นต้องรีบร้อนตัดสินใจ!”“ข้าไม่มีวันบังคับเจ้าเด็ดขาด...”เมื่อหลิงอวี๋ได้ยินดังนั้นก็ลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก นางแย้มยิ้มพลางกล่าวว่า “หม่อมฉันจะเสียใจหรือไม่ ท่านหันกลับมาดูก็รู้แล้วมิใช่หรือ!”เซียวหลินเทียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะค่อย ๆ หันกลับมาวินาทีที่ได้เห็นใบหน้างดงามนั้นปรากฏอยู่ตรงหน้า ดวงตาของเซียวหลินเทียนก็พลันชื้นขึ้นมาแม้จะมั่นใจมาตลอดว่าคนที่อยู่ตรงหน้าคือหลิงอวี๋ที่เขาเฝ้าคิดถึ