All Chapters of ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา: Chapter 2441 - Chapter 2450

“ท่านแม่ ข้ามิเหนื่อยเลย!”เหลียงจื่อเอ่ยเสียงแผ่วเบา “ท่านกับท่านพ่อลำบากเลี้ยงดูข้ากับเสี่ยวเฉียงจนเติบใหญ่ บัดนี้ถึงคราที่พวกเราจะตอบแทนบุญคุณท่านทั้งสองแล้ว!”“ขอเพียงท่านแม่รักษาอาการป่วยจนหายดี ครอบครัวของเราก็จะสามารถกลับมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันอย่างมีความสุขได้เหมือนเช่นเคย!”“ตอนนี้พวกเรามิกลัวความลำบาก ภายหน้าข้ากับเสี่ยวเฉียงจะขยันขันแข็ง จะต้องหาเงินร่วมกับท่านพ่อเพื่อดูแลให้ท่านแม่มีชีวิตที่ดีขึ้นให้ได้!”“ท่านแม่ บุตรปรารถนาจะเลี้ยงดูบิดามารดา แต่บิดามารดาล่วงลับไปเสียแล้ว... ท่านปฏิเสธการรักษา หรือท่านอยากให้ลูกกับเสี่ยวเฉียงต้องรู้สึกผิดไปชั่วชีวิต?”เด็กชายร่างผอมบางที่หน้าประตูพยักหน้าอย่างแรง “ท่านแม่ พี่ใหญ่พูดถูก ท่านพ่อก็เคยพูดว่าพวกเราจะมิยากจนไปตลอดชีวิต!”หลิงอวี๋ หลงเพ่ยเพ่ยและเย่หรงมองภาพของครอบครัวทั้งสามคนที่ต่างช่วยเหลือซึ่งกันและกันในยามยากลำบาก ต่างก็รู้สึกซาบซึ้งใจหลิงอวี๋เอ่ยขึ้นตรง ๆ “ข้ามิคิดค่าตรวจรักษา! ยาสมุนไพรทั้งหมดก็ให้เปล่า!”เหลียงจื่อมองไปยังหลิงอวี๋ด้วยความสงสัย ในใต้หล้านี้ยังมีเรื่องดี ๆ อย่างการมอบยาให้โดยมิคิดมูลค่าด้วยหรือ?

หลงเพ่ยเพ่ย หลิงอวี๋และเย่หรงเดินออกจากตรอกการมาเยือนครั้งนี้ทำให้หลงเพ่ยเพ่ยรู้สึกสะท้อนใจหลายอย่าง นางถอนหายใจแล้วเอ่ยว่า “หากท่านอาเจ้าแห่งทะเลทรงมีเมตตาธรรม เมื่อได้ขึ้นครองราชย์แล้วสามารถนำพาเหล่าราษฎรไปสู่ชีวิตที่ดีได้ จวนเจ้าแห่งทิศใต้ของข้าล้วนสนับสนุนเขา!”“แต่ดูบริวารของเขาเถิด ล้วนเป็นขุนนางฉ้อราษฎร์บังหลวงอย่างเช่นเสิ่นฮ่าว รีดไถเงินจากน้ำพักน้ำแรงของชาวบ้าน หากเจ้าแห่งทิศใต้ได้ขึ้นเป็นจักรพรรดิ จะทรงนำพาสิ่งใดมาให้เหล่าราษฎรได้กัน!”หลิงอวี๋มิได้คาดหวังในตัวเจ้าแห่งทะเลอีกแล้ว แม้แต่การส่งกองกำลังไปจัดการตงกู่อวี้เขาก็ยังมิยินยอม นับประสาอะไรกับการจะมาสร้างประโยชน์สุขให้แก่ราษฎร!“กลับกันก่อนเถอะ!”หลิงอวี๋ปลอบใจหลงเพ่ยเพ่ย “ทุกสิ่งล้วนขึ้นอยู่กับการกระทำของคนเรา หากเขาทำมิได้ บางทีพวกเราอาจทำได้ รอให้เรื่องราวเหล่านี้คลี่คลายลงก่อน แล้วค่อยหาทางช่วยเหลือพวกเขา!”“เย่หรง เจ้าส่งเพ่ยเพ่ยกลับไป ข้าจะกลับคฤหาสน์อู่เอง!”วันนี้หลิงอวี๋เห็นท่าทีของคนทั้งสองค่อนข้างอึดอัด จึงตั้งใจสร้างโอกาสให้พวกเขา ส่วนตนนางก็กลับไปก่อนเมื่อกลับถึงคฤหาสน์อู่ เซียวหลินเทียนยังมิกลับมา

หานเหมยฉุกคิดขึ้นได้ว่านั่นคือเหตุผล นางลืมไปว่าเถาจื่อมีสถานะจอมปลอมในจวนเจ้าแห่งทิศใต้ยามนี้เถาจื่อมิใช่สาวใช้ นางคือ “ท่านหญิง” แห่งจวนเจ้าแห่งทิศใต้ มิควรต้องคอยเอาอกเอาใจคนเฝ้าประตูอย่างสงบเสงี่ยมการที่เถาจื่อแสดงท่าทีเช่นนี้ออกมา ก็เป็นเพราะก่อนหน้านี้หลิงอวี๋เคยชี้แนะนางไว้ในเมื่อตอนนี้นางพกทั้งยาถอนพิษปลอมและยาพิษจริง หากมิแสดงความเข้มแข็งออกมาบ้าง เมื่อเข้าไปในจวนเจ้าแห่งทิศใต้อาจจะต้องถูกค้นตัวก็เป็นได้คนเฝ้าประตูเข้าไปครู่ใหญ่ ก่อนจะวิ่งเหยาะ ๆ ออกมา กระซิบกับเถาจื่อว่า “พระชายารับสั่งว่าท่านมิควรมาอย่างกะทันหันเช่นนี้ แต่เห็นว่าท่านอาจมีเรื่องด่วนจริง ๆ ครั้งนี้ถือว่าแล้วไป!”“ตามข้ามา!”เถาจื่อแค่นเสียงเย็นชาคราหนึ่ง แล้วเดินตามคนเฝ้าประตูเข้าไปหลิงอวี๋และหานเหมยเห็นเถาจื่อเข้าไปได้อย่างราบรื่น ก็ยังมิกล้าวางใจ ยังคงเฝ้ารออยู่ด้านนอกเมื่อเถาจื่อเข้าไปในจวนเจ้าแห่งทะเลแล้ว พวกนางก็มิอาจทราบสถานการณ์ของเถาจื่อได้อีก ทำได้เพียงหวังให้นางรู้จักพลิกแพลงเอาตัวรอดด้วยตนเองเถาจื่อถูกพามาถึงเรือนชั้นใน ตลอดทางนางลอบจดจำเส้นทางอย่างเงียบเชียบ เผื่อมีเหตุมิคาดฝัน จะได

มหาปราชญ์ถูกพิษไปจริง ๆ และเขาก็กำลังพยายามทุกวิถีทางเพื่อไปขอยาแก้พิษจากหลิงอวี๋แต่เจ้าแห่งทะเลและมหาปราชญ์ต่างก็รู้ดีว่า หลิงอวี๋เกลียดเขาเข้ากระดูกดำ นางไม่มีทางยอมมอบยาแก้พิษให้แต่โดยดีอย่างแน่นอนเมื่อเจ้าแห่งทะเลได้ยินว่าเถาจื่อขโมยยาแก้พิษออกมาได้ เขาก็พลันตื่นเต้นขึ้นมา แล้วส่งสัญญาณให้ชายาเจ้าแห่งทะเลเข้าไปรับยาแก้พิษมาแต่แน่นอนว่าเขาย่อมไม่มีทางมอบยาแก้พิษนี้ให้มหาปราชญ์ง่าย ๆ อยู่แล้วสำนักซิงหลัวยังมีความลับอยู่อีกมากมาย หากมหาปราชญ์มิยอมพูดความจริงกับตน บางทีเขาอาจจะใช้ยาแก้พิษไปบีบให้เขาพูดออกมาได้“ทำได้ดีมาก เถาจื่อ เจ้าช่างเป็นลูกสาวที่ดีของพ่อจริง ๆ!”เพื่อเป็นการผูกมัดเถาจื่อให้ทำงานให้ตนต่อ เจ้าแห่งทะเลอดกลั้นความรังเกียจที่มีต่อนางและเรียกเถาจื่อว่าลูกสาวออกมา“ลูกสามารถทำงานให้เสด็จพ่อได้ ก็นับว่าเป็นเกียรติของลูกเพคะ!”เถาจื่อเองก็ฝืนความรู้สึกขยะแขยงเล่นไปตามน้ำกับเจ้าแห่งทะเลต่อเช่นกันนางเอ่ยออกมาอย่างรีบเร่ง “เสด็จพ่อเพคะ ที่ลูกมาหาที่จวนยามดึกถึงเพียงนี้ ยังมีเรื่องสำคัญมากอีกเรื่องหนึ่งด้วยเพคะ!”“เสด็จพ่อ เซียวหลินเทียนสูญเสียแม่ทัพใหญ่ไปหลายนา

เมื่อเถาจื่อออกมาจากจวนเจ้าแห่งทะเล คนที่คอยลอบติดตามนางอยู่ก็ส่งข่าวให้หลิงอวี๋ทันทีเมื่อหลิงอวี๋และหานเหมยได้ยินว่าเถาจื่อออกมาได้อย่างปลอดภัย ทั้งคู่ก็ถอนหายใจโล่งอกออกมาโดยพร้อมเพรียงกันหลังจากนั้นจะมีคนแอบคุ้มกันเถาจื่อกลับไปที่คฤหาสน์อู่ หลิงอวี๋จึงสั่งหานเหมยว่า “เจ้ากลับไปก่อน ข้าจะไปดูพวกเซียวหลินเทียนสักหน่อยว่าดำเนินการไปเป็นอย่างไรบ้าง!”เจ้าแห่งทะเลถูกเถาจื่อหลอกให้ไปที่สำนักซิงหลัว พวกเซียวหลินเทียนต้องชิงสังหารโค่วกวงก่อนที่เจ้าแห่งทะเลจะไปถึงหลิงอวี๋กังวลว่าพวกเซียวหลินเทียนจะล่าช้าเกินไป แล้วพบกับเจ้าแห่งทะเลเข้า“เจ้าค่ะ เช่นนั้นบ่าวกลับไปก่อน คุณหนู พวกท่านระวังตัวด้วยนะเจ้าคะ!”จากนั้นหานเหมยก็รีบออกไปหลิงอวี๋ก็มุ่งหน้าไปที่สำนักซิงหลัวโดยมิหยุดยั้งและในเวลานี้ ที่โรงน้ำชาข้าง ๆ สำนักซิงหลัว เซียวหลินเทียนและฉินซานปลอมตัวและยืนอยู่ตรงหน้าต่างห้องส่วนตัวชั้นบนสุดข้าง ๆ เซียวหลินเทียน มีธนูเหล็กขนาดใหญ่อยู่ นี่คืออาวุธที่ฉินซานตั้งใจทำขึ้นเป็นพิเศษในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาแม้ว่าธนูนี้จะมิอาจเทียบกับธนูศักดิ์สิทธิ์ของโค่วกวงได้ แต่พลังทำลายนั้นเป็นแบบเด