Semua Bab ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย: Bab 1491 - Bab 1500

คนใบ้พยักหน้า ชี้ไปยังลั่วชิงยวน แล้วชี้ไปยังร้านขายอาหารเล็ก ๆ ข้างหน้าลั่วชิงยวนพยักหน้า “เช่นนั้นข้าจะไปรอเจ้าที่นั่น”“เจ้ารีบกลับไปเถิด”จากนั้นคนใบ้ก็อุ้มของรีบเดินจากไปลั่วชิงยวนจึงไปยังร้านนั้น สั่งอาหารมิกี่จานระหว่างรอคนใบ้กลับมาแต่เมื่อคนใบ้กลับมา เขากลับถือของบางอย่างมาด้วยลั่วชิงยวนมองมิชัด นางถามด้วยความประหลาดใจ “เจ้ามิได้นำของกลับไปแล้วหรอกหรือ?”คนใบ้วางของลงบนโต๊ะลั่วชิงยวนมองชัดแล้วก็ตกใจเล็กน้อย “นี่มัน… ดอกไม้ไฟหรือ?”“มิใช่ว่าขายหมดแล้วหรือ?”คนใบ้ดึงลั่วชิงยวนลุกขึ้น ถือดอกไม้ไฟ แล้วรีบออกไปทั้งสองกลับไปยังเนินเขาเดิม แล้วจุดดอกไม้ไฟด้วยกันจากนั้นก็เปลี่ยนที่ไปนอนลงชมดอกไม้ไฟที่บานสะพรั่งบนท้องฟ้าอย่างเงียบ ๆขณะที่ลั่วชิงยวนมองดูอยู่นั้น ในห้วงความคิดก็หวนรำลึกถึงวันเวลาที่ซีหยางดอกไม้ไฟในตอนนั้นงดงามกว่านี้เสียอีก“สวยงามจริง ๆ” ลั่วชิงยวนรำพึงส่วนในดวงตาของฟู่เฉินหวน สิ่งที่เห็นกลับเป็นสัญญาณที่ซ่อนอยู่ในดอกไม้ไฟเขาหยิบกิ่งไม้เขียนลงบนพื้นว่า “อีกสองวันข้าจะจากไปแล้ว”ลั่วชิงยวนหันมามองแล้วรู้สึกประหลาดใจ “เจ้าจะกลับไปแล้วหรือ? ฉินอ

ปรากฏว่าเป็นข้าวต้มและขนมขบเคี้ยวลั่วชิงยวนชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วจึงถามว่า “ซื้อให้ข้าหรือ?”คนใบ้พยักหน้า“ขอบคุณ”“ไปกันเถิด ไปหาที่นั่งกินกัน”เมืองป้านกุ่ยยามกลางวันกลับคืนสู่ชีวิตปกติแล้ว ทั้งสองมานั่งลงที่ศาลาเล็กแห่งหนึ่งลั่วชิงยวนแทบรอมิไหวที่จะเปิดกล่องอาหารคาดมิถึงว่าทุกอย่างล้วนเป็นรสชาติที่นางโปรดปราน“บังเอิญนัก สิ่งที่เจ้าซื้อมาล้วนเป็นสิ่งที่ข้าชอบกินทั้งนั้นเลย”คนใบ้เผยรอยยิ้มจางถึงแม้จะมิได้เอ่ยคำใด แต่ลั่วชิงยวนสัมผัสได้ถึงความสุขของเขาขณะกิน ลั่วชิงยวนก็กล่าวว่า “วันนี้ข้าจะเริ่มฝึกวรยุทธ์ เจ้าจะไปกับข้าหรือไม่?”คนใบ้พยักหน้าโดยมิลังเลลั่วชิงยวนมองเขาด้วยความสงสัย “เหตุใดข้ากล่าวสิ่งใดเจ้าก็เห็นด้วยทุกอย่าง? นอกจากฉินอี้แล้ว เจ้าทำเช่นนี้กับคนอื่นด้วยหรือไม่?”คนใบ้กลับส่ายหน้าเขาเชื่อฟังนางแต่เพียงผู้เดียว“เช่นนั้นประเดี๋ยวเจ้าไปป่าด้านหลังกับข้าเถิด ไปฝึกขี่ม้าและยิงธนูกัน”นางกินบัวถวายที่ท่านพ่อบุญธรรมมอบให้แล้ว ร่างกายฟื้นฟูขึ้นมาก รู้สึกว่ามีพลังแข็งแกร่งบางอย่างอยู่ภายใน แต่ยังมิได้ปลดปล่อยออกมาฉวยโอกาสอยู่ที่ตลาดมืดสองสามวันนี้ฝึกว

โฉวสือชีกล่าวว่า “ข้าสืบประวัติฉีอวี้มาแล้ว คนในตลาดมืดที่รู้จักนางล้วนกล่าวว่า นางเป็นเด็กกำพร้า อาศัยอยู่ในตลาดมืด หาเงินจากการช่วยเหลือผู้อื่นทำงานเล็ก ๆ น้อย ๆ”“เป็นเด็กสาวที่น่าสงสาร”“หรือว่าจะพาไปด้วยดี?”ลั่วชิงยวนพยักหน้า “เอาสิ”ทว่าคำพูดต่อไปของโฉวสือชีกลับทำให้นางตกใจเล็กน้อย“คราวนี้ข่าวเรื่องบัวถวายก็เป็นนางที่สืบทราบมาให้”“นางสืบมาให้หรือ?” ลั่วชิงยวนประหลาดใจ“ใช่ เด็กสาวคนนี้ฉลาดมีไหวพริบ หากเก็บไว้ ต่อไปอาจจะมีประโยชน์บ้าง อย่างไรแล้วก็มิได้ลำบากอันใด แค่เพิ่มภาระเรื่องกินอีกคน”ลั่วชิงยวนพยักหน้า “ในเมื่อเจ้าตัดสินใจแล้วก็พาไปด้วยเถิด”เพียงแต่ในใจนางยังคงสงสัย หลังจากนำบัวถวายกลับไปเก็บแล้ว ลั่วชิงยวนก็ออกจากบ้านอีกครั้งนางไปยังตลาดมืด เดินเตร็ดเตร่ไปทั่วจึงได้พบเถ้าแก่สวีจริง ๆลั่วชิงยวนแอบตามเขาไปโดยมิให้เขาสังเกตเห็น ตามไปจนถึงลานประมูลทองคำเมื่อเข้าไปในห้อง ปรากฏว่าในห้องมีคนอยู่แล้ว“ข้าจัดการสิ่งที่ท่านสั่งเรียบร้อยแล้วขอรับ”น้ำเสียงของเถ้าแก่สวีเต็มไปด้วยความเคารพยิ่งลั่วชิงยวนตกใจเล็กน้อย เถ้าแก่สวีกำลังพูดกับใคร?นางค่อย ๆ แง้มประตูออ

ฉีอวี้กล่าวจบก็ลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งไปเมื่อโฉวสือชีเห็นนางก็รีบก้าวเท้าเร็วขึ้นเล็กน้อย เดินเข้าไปถามว่า “เจ้าไปที่ใดมา?”ฉีอวี้ยิ้มเจ้าเล่ห์ “เหตุใด? ท่านเป็นห่วงข้าหรือ?”“อย่าวิ่งไปทั่ว ประเดี๋ยวตลาดมืดยามกลางคืนจะมีคนพลุกพล่าน ใครต่อใครปะปนกันไปหมด” โฉวสือชีกล่าวจบก็หันหลังเดินจากไปฉีอวี้รีบเดินตามเขาไป ในใจนึกปลาบปลื้ม “ได้ ได้ ได้ ข้าจะมิวิ่งไปทั่วแล้ว ท่านไปที่ใดข้าก็จะไปด้วย”ลั่วชิงยวนยังคงนั่งอยู่บนพื้น มองแผ่นหลังของทั้งสองที่จากไป ช่างดูเป็นคู่ที่เหมาะสมกันนัก......สำนักหุบเขาซีหลิงจี้เยวี่ยจากความมืดมิดสู่รุ่งอรุณ แสงตะวันขับไล่หมอกหนา ในที่สุดสะพานที่อยู่เบื้องหน้าของหน้าผาก็ปรากฏแก่สายตาอย่างชัดเจนซ่งเชียนฉู่ยืนอยู่ริมหน้าผาพลางมองสะพานที่สร้างขึ้นใหม่ ในใจรู้สึกตื้นตันคนที่อยู่ตรงข้ามหน้าผาก็ชูธงขึ้น แสดงว่าสร้างเสร็จแล้ว“เยี่ยมไปเลย สะพานนี้สร้างเสร็จเสียที!” ซ่งเชียนฉู่กล่าวพร้อมน้ำตาที่นองหน้าเพราะความตื้นตัน“ข้าจะไปลอง!” ซ่งเชียนฉู่รีบก้าวไปยังสะพานเพื่อลองใช้แต่กลับถูกฉู่จิ้งจับข้อมือไว้ แล้วดึงตัวกลับมา“ข้าจะไปลองเอง ต่อให้ตกข้าก็มิตาย” ฉู่จิ

ซ่งเชียนฉู่รีบถามอีกว่า “เช่นนั้นในเมื่อท่านได้พบกับชิงยวนแล้ว ท่านช่วยเกลี้ยกล่อมนางให้กลับมาได้หรือไม่?”“ใช้เส้นทางนี้เถิด สะพานสร้างเสร็จแล้ว กลับมาจากทางนั้นเถิด!”เมื่อได้ยินดังนั้น ฟู่เฉินหวนกลับหัวเราะขื่น “มิง่ายเช่นนั้น ข้ามิได้พบนางด้วยใบหน้าที่แท้จริง นางคิดว่าข้าตายไปแล้ว”ซ่งเชียนฉู่ตกใจ “เหตุใด? เช่นนั้นนางคงเสียใจมาก เหตุใดท่านจึงมิบอกนางว่าท่านยังมิสิ้นพระชนม์เล่า?”นางมิเข้าใจ เหตุใดเมื่อพบกันแล้วกลับมิบอกตัวตนที่แท้จริง เหตุใดจึงต้องปิดบังดวงตาของฟู่เฉินหวนหม่นแสง น้ำเสียงแฝงความขมขื่น “นางมิอยากพบข้า”แม้กระทั่งไปเข้าฝันนาง นางยังมิยินยอมคิดไปแล้ว ความทรงจำที่เขามอบให้นางคงเหลือเพียงความเจ็บปวดและความทุกข์ทรมานนางคงมิปรารถนาที่จะพบเขาอีก มิปรารถนาที่จะหวนรำลึกถึงความทรงจำอันเจ็บปวดเหล่านั้น“ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้ลั่วชิงยวนยังมิอาจจากแคว้นหลีมาได้” ฟู่เฉินหวนเงยหน้ามองไปยังที่ไกลโพ้นขณะกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักอึ้ง“หากจะช่วยลั่วชิงยวนกลับมา ต้องสังหารเฉินชีเสียก่อน หรือไม่ก็ต้องมั่นใจอย่างยิ่งว่าจะสามารถสังหารเฉินชีได้”“มิเช่นนั้นหากลั่วชิงยวนจากแคว้นหลีไ