All Chapters of ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย: Chapter 1501 - Chapter 1510

ในเมื่ออวี๋หงมิอยู่ ลั่วชิงยวนจึงจำต้องเป็นคนจัดการเองอวี๋หลินเดินไพล่หลังเข้ามาในคฤหาสน์อย่างสง่าผ่าเผย เดินตรงเข้าไปราวกับคุ้นเคยเส้นทางดี“เฮ้อ เหตุใดท่านอาของข้าจึงยังอาศัยอยู่ในเรือนเก่าโทรมเช่นนี้มานานหลายปีเช่นนี้เล่า ลานบ้านควรได้รับการบูรณะเสียใหม่”“ส่วนสวนดอกไม้นั่น ดอกไม้ก็ขึ้นกระจายไปหมด ทั้งหมดล้วนเป็นดอกไม้ป่าไร้ค่า เหตุใดเจ้าเมืองแห่งเมืองป้านกุ่ยผู้ยิ่งใหญ่จึงมิปลูกดอกไม้ล้ำค่าบ้างเล่า”“ผ่านมาหลายปีถึงเพียงนี้ เหตุใดหลังจากครอบครัวพวกข้าจากไป ท่านอาจึงยิ่งมีชีวิตที่รันทดขึ้นเล่า?”“โชคดีที่คราวนี้ข้าพาคนมาด้วยมิน้อย หากว่างก็จะช่วยกันบูรณะลานบ้านนี้ให้งดงามสมกับฐานะเจ้าเมือง”อวี๋หลินพึมพำกับตนเอง เดินไปจนถึงที่พักของผู้อาวุโสอวี๋เมื่อผู้อาวุโสอวี๋เห็นเขาก็ยังจำมิได้ในตอนแรกหลังจากอวี๋หลินบอกฐานะของตนแล้ว ผู้อาวุโสอวี๋ก็ขมวดคิ้ว“ในเมื่อเจ้ามีชีวิตที่ดีแล้ว เหตุใดจึงยังมาหาพวกเราอีก?”อวี๋หลินย่อตัวลง กล่าวด้วยท่าทีประจบประแจง “ท่านอาอยู่คนเดียว เกรงว่าจะดูแลท่านทั้งสองมิไหวขอรับ”“ดังนั้นข้ากลับมาคราวนี้ก็เพื่อมาดูแลท่านทั้งสองโดยเฉพาะ”“ท่านปู่ ความบา

ฉีอวี้ฉวยโอกาสที่สินค้าดี ๆ เพิ่งถูกนำออกมาขาย ตั้งใจจะเลือกพู่กระบี่ชิ้นหนึ่งมอบให้โฉวสือชีในขณะนั้นเอง อวี๋หลินก็กำลังเดินเล่นไปตามถนนเช่นกันเขาเห็นเงาร่างของฉีอวี้แวบหนึ่งเขาลูบปลายคางแล้วเดินเข้าไป มองสำรวจเด็กสาวตรงหน้า “แม่นางผู้นี้ช่างคุ้นตา ข้าเคยพบเจ้าที่ใดมาก่อนหรือไม่?”ฉีอวี้ตกใจจนรีบถอยหลังไปก้าวหนึ่ง ขมวดคิ้วมองเขา “ข้ามิรู้จักท่าน จะเคยพบกันได้อย่างไร”กล่าวจบ ฉีอวี้ก็หันหลังเดินจากไปอวี๋หลินกลับรีบวิ่งเข้าไปขวางนางไว้ ใช้สายตามองสำรวจฉีอวี้ “เช่นนั้นพวกเรามารู้จักกันตอนนี้เลยดีหรือไม่ แม่นางมีนามว่าอะไร?”“ข้าคือหลานชายแท้ ๆ ของเจ้าเมืองตลาดมืด! ต่อไปทั้งตลาดมืดนี้จะเป็นของข้า!”“แม่นางใคร่ได้สิ่งใด ข้าก็จะซื้อให้!”ขณะที่อวี๋หลินกล่าว บ่าวรับใช้ด้านหลังก็รีบเข้ามาล้อมฉีอวี้ไว้ฉีอวี้มองพวกเขาอย่างระแวดระวัง “มิต้องการ ข้ามิซื้อสิ่งใดหรอก!”“แล้วข้าก็มิได้รู้จักท่านด้วย”กล่าวจบ ฉีอวี้ก็เตรียมจะเดินเลี่ยงพวกเขาออกไป แต่ก็ถูกขวางไว้อีกครั้ง“พวกเจ้าต้องการอะไร!” ฉีอวี้เริ่มโกรธเล็กน้อยอวี๋หลินมองสำรวจฉีอวี้แล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะก้าวเข้าไปคว้าข้อ

อวี๋หลินมองผู้คุ้มกันที่ติดตามลั่วชิงยวนมา แล้วตวาดด้วยความโกรธ “พวกเจ้าถูกสตรีผู้นี้ซื้อตัวไปแล้วรึ?”“ข้าต่างหากคือคนสกุลอวี๋! ข้าต่างหากคือเจ้าเมืองในภายภาคหน้า! พวกเจ้าต้องฟังข้า!”“จับตัวนางมาให้ข้า!”ทว่าผู้คุ้มกันทุกคนในห้องกลับถือกระบี่ชี้ตรงไปยังอวี๋หลิน ไม่มีผู้ใดฟังคำของเขาแม้แต่คนเดียวอวี๋หลินโกรธมากจนชักกระบี่พุ่งเข้าใส่ลั่วชิงยวนลั่วชิงยวนรีบลงมือทันที ฉวยกระบี่จากมืออวี๋หลินแล้วโยนทิ้งไปข้าง ๆก่อนจะยกมือขึ้นชกเข้าที่ใบหน้าของอวี๋หลินอย่างแรง“อุตส่าห์ให้หน้าเจ้าสองครา เจ้ากลับคิดว่าตัวเองเป็นใคร? ถือเอาตำแหน่งว่าที่เจ้าเมืองไปข่มขู่ผู้คน เจ้ามิคู่ควรที่จะเป็นสุนัขของเจ้าเมืองเสียด้วยซ้ำ!”ลั่วชิงยวนกล่าวแล้วก็ชกเขาซ้ำอีกครั้งอย่างแรงอวี๋หลินพยายามต่อสู้สุดกำลัง ทว่าลั่วชิงยวนว่องไวนัก อวี๋หลินช้ากว่านางครึ่งก้าวตลอด กระทั่งชายเสื้อของลั่วชิงยวนก็ยังแตะต้องมิได้การต่อสู้ของคนทั้งสอง มีเพียงอวี๋หลินที่ถูกชกอยู่ฝ่ายเดียว“นางสารเลว!” อวี๋หลินโกรธจัด ความแค้นเต็มอก แต่กลับระบายออกมามิได้ ทั้งยังถูกทำร้ายจึงยิ่งรู้สึกอัดอั้นลั่วชิงยวนชกอวี๋หลินอย่างหนักหน่วง

“เจ้าต้องการจะประลองอย่างยุติธรรมเช่นไร?”อวี๋หลินเกรงว่าตนเองจะถูกขับไล่แล้วจะพลาดกระบี่หมื่นทิศไปเขาจึงรีบกล่าว “ประมูล! เราจะประลองกันอย่างยุติธรรม ใครให้เงินมากกว่า คนนั้นก็จะได้กระบี่หมื่นทิศไป!”“ต้องเป็นเงินสดเท่านั้น!”อวี๋หลินขบเขี้ยวเคี้ยวฟันเขาดูเหมือนจะมั่นใจว่าในตลาดมืดไม่มีเงินสดมากมายถึงเพียงนั้นเงินสดทั้งหมดที่หมุนเวียนอยู่ที่นี่เป็นเงินที่ใช้ในการค้าขายอย่างรวดเร็ว ถึงแม้ตลาดมืดจะหักส่วนแบ่ง แต่ก็มิมาก อีกทั้งยังต้องเลี้ยงดูคนในตลาดมืดมากมายถึงเพียงนี้ เงินสดที่หมุนเวียนจึงมิสามารถนำมาใช้ได้อวี๋หลินเคยอยู่ที่นี่มาก่อน เขาจึงเข้าใจเรื่องเหล่านี้ดีลั่วชิงยวนยกยิ้ม “ดีสิ เช่นนั้นก็ประมูลกันอย่างยุติธรรม”นางมิได้สนใจกระบี่หมื่นทิศนี้เลย เพราะท้ายที่สุดแล้ว ในบรรดากระบี่ที่ฝูเหมิ่งสร้างขึ้น กระบี่หมื่นทิศก็มิได้จัดอยู่ในอันดับต้น ๆเพียงแต่เห็นอวี๋หลินหมายมั่นปั้นมือที่จะได้ของสิ่งนี้ นางก็พลันอยากจะแกล้งเขาดูว่า เขาจะยอมทุ่มเทให้กระบี่เล่มนี้มากเพียงใดอวี๋หลินจึงกล่าวคำท้า “ดี! เช่นนั้นเพิ่มเดิมพันอีกอย่างดีหรือไม่?”“เดิมพันกระไร?”“หากเจ้าแพ้ เจ้าต้อง

เงินทองมากมายถึงเพียงนั้น ต่อให้พวกเขาต้องรวบรวมจากทั่วทั้งตลาดมืดก็ต้องใช้เวลาหลายชั่วยามคราวนี้ลั่วชิงยวนจะแก้สถานการณ์อย่างไร!หนนี้หากนางก่อเรื่องใหญ่ ท่านอาของเขาต้องมิปล่อยนางไว้แน่ขอเพียงนางจากไป ว่าที่เจ้าเมืองแห่งเมืองป้านกุ่ยก็จะต้องเป็นเขา!บรรยากาศในลานประมูลเริ่มควบคุมมิได้มากขึ้นทันใดนั้นเอง เงาร่างที่สะท้อนอยู่บนม่านหน้าต่างก็ค่อย ๆ ลุกขึ้น แล้วเดินมายังริมหน้าต่างมือเรียวยกม่านขึ้นจากนั้นเสียงใสก็ดังขึ้นอีกครั้ง “ถ้าเช่นนั้นเราเปลี่ยนสถานที่กันเถิด เพื่อให้เจ้าได้เห็นว่าข้าประมูลกระบี่หมื่นทิศมาได้ด้วยเงินหนึ่งล้านตำลึงได้อย่างไร”อวี๋หลินตกใจ พลางลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงกัดฟันกล่าว “ย่อมได้! ข้าจะดูว่าเจ้าจะใช้กลอุบายอันใดอีก!”ดังนั้นพวกเขาจึงมายังลานประลองด้านหลังลานประมูลค่ำคืนนี้ไม่มีใครใช้ลานประลอง ที่นี่กว้างขวาง เหมาะสำหรับวางเงินผู้คนในลานประมูลต่างพากันตามมาดูข่าวแพร่สะพัดออกไปอย่างรวดเร็ว ดึงดูดผู้คนให้มาชมมากขึ้นเรื่อย ๆอวี๋หลินรีบให้คนยกเงินสดมา แล้วหัวเราะเยาะเสียงเย็น “ข้ามิเชื่อว่าเจ้าจะนำเงินมากมายถึงเพียงนั้นมาได้”จากนั้นก็ให้