All Chapters of ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย: Chapter 1481 - Chapter 1490

เวินซินถงโกรธจนกัดฟันแน่นนางพ่ายแพ้อีกแล้วเหตุใดลั่วชิงยวนจึงโชคดีถึงเพียงนี้ ไปที่ใดก็มีคนช่วยเหลือเสมอ!มิเพียงรอดชีวิตกลับมาจากเมืองแห่งภูตผีได้เท่านั้น นางยังได้สมบัติมากมาย ทั้งยังผูกมิตรกับเจ้าเมืองตลาดมืดได้อีกด้วยนับวันอำนาจของลั่วชิงยวนดูเหมือนจะยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆในใจนางร้อนรนวิตกกังวล แต่กลับคิดหาหนทางมิออกไปชั่วขณะเวินซินถงยังคิดจะหาโอกาสไปพบโหยวหัวหนิงอีกครั้ง แต่สุดท้ายก็ถูกอวี๋หงจับได้ จึงส่งผู้คุ้มกันห้าสิบนายใช้กำลังเชิญนางลงจากเขาไปทางด้านอวี๋หงก็เตรียมการเกือบพร้อมแล้วเพื่อความสะดวกในการเคลื่อนไหวและมิให้เป็นที่สังเกต อวี๋หงจึงนำคนไปเพียงสิบกว่าคนพวกเขาออกเดินทางจากตลาดมืดอย่างรวดเร็วพวกลั่วชิงยวนก็เปลี่ยนไปสวมชุดผู้คุ้มกันปะปนอยู่ในหมู่คณะหลังจากลงจากเขาก็ขึ้นรถม้าออกเดินทางไปยังเมืองแห่งภูตผีตลอดทางเงียบสงัด ลั่วชิงยวนเปิดม่านมองไปยังป่าข้างทางด้วยสายตาลึกล้ำค่อนข้างเงียบผิดปกติอวี๋หงก็เปิดม่านมองแวบหนึ่ง แล้วกล่าวว่า “มิต้องรีบร้อน ไม่มีใครกล้าหาเรื่องตลาดมืดหรอก”หลังจากพูดจบเขาก็สวมหน้ากากก้าวออกจากรถม้า และเปลี่ยนไปขี่ม้าแทนเ

“หลังจากนางตาย สะพานก็ขาด”พวกเขามาถึงบ้านหลังนั้น ลั่วชิงยวนพาอวี๋หงไปยังห้องที่อวี๋ตันเฟิ่งเคยอยู่ ทุกหนทุกแห่งล้วนมีร่องรอยชีวิตของนางลั่วชิงยวนพาเขาไปดูหน้าผาชันที่ทอดไปยังรังงูด้วย เพียงแต่สะพานที่นี่ยังมิได้เริ่มสร้างขณะยืนอยู่ระหว่างหน้าผา ลมพายุพัดกระหน่ำ ในใจของอวี๋หงสั่นสะท้าน “ที่นี่… ล้วนเป็นฝีมือนางสร้างเองหรือ?”ลั่วชิงยวนพยักหน้า นางให้ลุงเฉิงนำแผนที่การวางกำลังป้องกันและบันทึกส่วนตัวของอวี๋ตันเฟิ่งมา“นางวางแผนสำหรับเมืองแห่งภูตผีไว้อย่างยิ่งใหญ่ มิใช่เพียงที่นี่ แต่รวมถึงกลไกบนเขาทั้งลูก ป้อมปราการป้องกันทุกแห่งล้วนเป็นนางสร้างเองทั้งสิ้น”เมื่ออวี๋หงเห็นเนื้อความในบันทึกนั้น ในใจก็พลันหนักอึ้งพลางน้ำตาคลอ“เมื่อก่อนนางเคยเล่าความคิดเช่นนี้ให้ข้าฟัง แต่มันช่างเลื่อนลอยเกินไป ท่านพ่อกับข้าจึงปฏิเสธนาง”“เมื่อมาคิดดูในตอนนี้ พวกข้าผิดเอง”“หากเมื่อครั้งนั้นให้การยอมรับและให้ความมั่นใจแก่นางมากกว่านี้ นางอาจจะมิทำเช่นนี้โดยมิบอกพวกข้า”“และคงจะมิก่อให้เกิดผลร้ายเช่นในวันนี้”อวี๋หงหัวใจสลายและเต็มไปด้วยความสำนึกผิดน่าเสียดายที่กาลเวลามิอาจหวนคืน ทุกสิ่งมิอา

ลั่วชิงยวนจึงกล่าวคำอำลาลุงเฉิง จากนั้นจึงเดินทางลงเขาไปกับอวี๋หงเพื่อเดินทางกลับระหว่างทาง ลั่วชิงยวนกล่าวกับอวี๋หงว่า “สมบัติทุกสิ่งในเมืองแห่งภูตผีล้วนเป็นของตระกูลอวี๋ของท่าน ท่านเป็นพี่ชายของอวี๋ตันเฟิ่ง ย่อมสมควรที่จะเข้าควบคุมเมืองแห่งภูตผี”“หากท่าน…”ลั่วชิงยวนยังมิทันกล่าวจบ อวี๋หงก็ขัดจังหวะนาง “มิต้องแล้ว”“ข้าทราบเรื่องราวทั้งหมดจากลุงเฉิงแล้ว เมืองแห่งภูตผีเป็นสิ่งที่น้องสาวข้ามอบให้ท่าน”“ท่านแก้แค้นให้นางสำเร็จ ก็ถือว่าเป็นผู้มีพระคุณต่อตระกูลอวี๋ของพวกข้า”“ท่านเป็นเจ้าเมืองแห่งภูตผีแล้ว อย่าได้ปฏิเสธเลย”อวี๋หงรู้สึกซาบซึ้งใจยิ่งนัก ทั้งยังเสียใจที่เคยเข้าใจลั่วชิงยวนผิดไปโชคดีที่ลั่วชิงยวนมิได้ถือสา มิเช่นนั้นคืนนั้นตระกูลของพวกเขาคงต้องประสบเคราะห์ร้าย เกรงว่าจะมิเหลือผู้รอดชีวิตเมื่อคิดถึงตรงนี้ อวี๋หงก็หันมายิ้มให้ลั่วชิงยวน “ข้าเห็นว่าแม่นางลั่วมีสติปัญญาเฉลียวฉลาด ทั้งยังขับไล่ภูตผีปีศาจและมีความสามารถทางการแพทย์ เมืองแห่งภูตผีมีกับดักและอันตรายมากมาย ท่านก็ยังสามารถบุกเบิกหนทางได้ ช่างน่าเลื่อมใสยิ่งนัก”“มิทราบว่าจะมีวาสนาได้สาบานเป็นพี่น้องกับแม่

“หากเจ้ามิรีบร้อนจากไปก็จงพักอยู่ที่นี่ต่ออีกสองสามวันเถิด”“อย่างไรเสีย เจ้ากลับไปตอนนี้ เกาเหมียวเหมี่ยวผู้นั้นย่อมต้องหาเรื่องเจ้าอีก พักอยู่ที่นี่อีกสักสองสามวันเถิด”“ข้าจะคัดเลือกผู้คุ้มกันร้อยกว่าคนให้เจ้าเป็นการส่วนตัว ต่อไปนี้พวกเขาจะคอยติดตามเจ้า ข้าจะดูว่าใครจะกล้าข่มเหงเจ้าอีก!”ลั่วชิงยวนมิได้เอ่ยคำใด นางเคยหาเรื่องพวกราชวงศ์มาแล้วด้วยซ้ำแต่เมื่อดูจากท่าทีของอวี๋หงแล้ว เขาก็มิได้เกรงกลัวที่จะเป็นศัตรูกับราชวงศ์เช่นกันท้ายที่สุดแล้วเขาก็มีทรัพย์สมบัติอันน่าทึ่งมากมายถึงเพียงนี้แต่กลับถ่อมตนกว่าที่คิดไว้มากนักหลังจากออกไป ลั่วชิงยวนก็นำสมุนไพรเหล่านั้นทั้งหมดมาใช้รักษาและบำรุงร่างกายของผู้อาวุโสทั้งสองหลังจากได้รับเถ้ากระดูกของอวี๋ตันเฟิ่ง ผู้อาวุโสทั้งสองก็เศร้าโศกอยู่หลายวัน แต่เมื่อนำอวี๋ตันเฟิ่งไปฝังแล้ว ปมในใจก็คลายลงอย่างสมบูรณ์ท้ายที่สุดอวี๋ตันเฟิ่งก็ได้กลับคืนสู่อ้อมอกของครอบครัว และความแค้นของนางก็ได้รับการชำระแล้วหลังจากกินยาติดต่อกันหลายวัน จิตใจของท่านพ่ออวี๋ก็ฟื้นฟูขึ้นมากยามว่างก็จะออกไปอาบแดด ลั่วชิงยวนก็จะคอยอยู่เคียงข้างเป็นครั้งคราว“เด็

หญิงสาวร้องไห้หนักกว่าเดิม แล้วกล่าวว่า “ท่านพี่ ท่านพอจะให้เงินนี้แก่ข้าได้หรือไม่?”“ข้าต้องการมันมากจริง ๆ!”โฉวสือชีขมวดคิ้วแน่น กล่าวเสียงเย็น “อย่าทำเรื่องไร้สาระ”เขาจะแย่งถุงเงินมา แต่ใครเล่าจะรู้ว่าหญิงสาวกลับทรุดตัวลงคุกเข่าพลางกุมถุงเงินไว้แน่นมิยอมปล่อยนางมองเขาด้วยสายตาอ้อนวอน “ข้ามิได้อยากขโมยของ เพียงแต่ข้ามิได้ขโมยสิ่งใดมาสามวันแล้ว หากข้ากลับไปมือเปล่า คืนนี้ก็จะไม่มีอะไรให้กิน”“ข้าอดอาหารมาสามวันแล้ว”“ท่านพี่โปรดเมตตาข้าด้วยเถิด”เมื่อได้ยินดังนั้น โฉวสือชีก็ตกใจ“ว่ากระไรนะ? มีคนขู่เจ้าให้ขโมยของรึ?”หญิงสาวพยักหน้า “ข้ากับสหายถูกโจรหลายคนจับตัวไป พวกมันขู่ข้าให้มาขโมยเงิน หากเจ็ดวันข้าขโมยเงินมิได้ พวกมันจะขายข้าให้หอนางโลม…”หญิงสาวกล่าวพลางร้องไห้หนักกว่าเดิมเมื่อได้ยินดังนั้น สีหน้าของโฉวสือชีก็เปลี่ยนไปจากนั้นเอื้อมมือพยุงหญิงสาวลุกขึ้น แล้วถามว่า “เจ้ามีนามว่ากระไร?”น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนลงกว่าเดิมมากหญิงสาวมองเขาผ่านม่านน้ำตา “ข้านามว่าฉีอวี้”โฉวสือชีกล่าวเสียงเย็น “อย่าร้องไห้ พาข้าไปหาพวกมัน ข้าจะช่วยสหายเจ้าเอง”“จริงหรือ?” ฉีอวี้เช็ด