Lahat ng Kabanata ng ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย: Kabanata 1471 - Kabanata 1480

มิได้พูดพร่ำทำเพลงก็เข้ามาจับตัวลั่วชิงยวนดึงขึ้นมาเชือกหนังวัวถูกนำมามัดไว้รอบตัวลั่วชิงยวนลั่วชิงยวนดิ้นรน สายตามองไปยังอวี๋หงในลานบ้าน “ท่านเจ้าเมือง นี่ท่านหมายความว่าอย่างไร?”อวี๋หงยืนไพล่หลังด้วยสีหน้าเย็นชา จ้องมองนางด้วยสายตาเย็นเยียบ“เจ้ายังกล้าถามข้าอีกหรือ?”“ในเมื่อกล้าลักพาตัวภรรยาข้าไป เจ้าก็มิควรกลับมาอีก เจ้าคิดว่าไม่มีใครรู้ถึงสิ่งที่เจ้าทำรึ!”คำพูดนี้ทำให้ลั่วชิงยวนงุนงง“ท่านเจ้าเมือง โปรดกล่าวให้ชัดเจน ข้าทำสิ่งใด? เหตุใดจึงเป็นข้าที่ลักพาตัวฮูหยิน?”“หรือว่าฮูหยินบอกเช่นนั้น?”ลั่วชิงยวนขมวดคิ้วอวี๋หงมิได้ตอบจากนั้นก็เห็นคนใบ้และโฉวสือชีถูกจับมัดแล้วลากตัวออกมาด้วย“จับพวกมันทั้งสามไปขังไว้ในห้องเก็บฟืน! เฝ้าดูอย่างเข้มงวด!”จากนั้นพวกลั่วชิงยวนก็ถูกลากเข้าไปในห้องเก็บฟืนทั้งสามถูกจับมัดวางไว้คนละมุมมิอาจเข้าใกล้กันได้จากนั้นอวี๋หงก็ค่อย ๆ เดินเข้ามามองลั่วชิงยวนด้วยสายตาเย็นชา“ข้าจะให้โอกาสเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย จงตอบมาโดยดีว่าเจ้าสังหารน้องสาวข้าอย่างไร”“มิเช่นนั้นข้าจะฉีกร่างเจ้าเป็นชิ้น ๆ เสียเดี๋ยวนี้”เมื่อได้ยินดังนั้น ลั่วชิงยวน

อวี๋หงเดินนำหน้า สีหน้าดูโกรธเคืองยิ่งนักเมื่อประตูห้องเปิดออก อวี๋หงก็เดินเข้ามา“ข้าให้เวลาเจ้าหนึ่งวัน คิดดีแล้วหรือยัง” อวี๋หงกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาแฝงไว้ด้วยความข่มขู่“ยังมิยอมบอกใช่หรือไม่? ได้!”จากนั้นอวี๋หงก็โบกมือ ผู้คุ้มกันหลายคนถือถังเข้ามาเมื่อเปิดออก ด้านในมีทั้งงูพิษและแมงป่องพิษอวี๋หงกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ของพวกนี้เพียงพอที่จะทรมานพวกเจ้าให้ตายทั้งเป็น!”“ในเมื่อเจ้ามิคิดจะกล่าวสิ่งใดก็อย่าหาว่าข้าโหดร้ายแล้วกัน”หลังจากพูดเช่นนั้น อวี๋หงก็ออกคำสั่งทันที “ใครก็ได้!”“ให้พวกมันสองคนลิ้มรสก่อน!”อวี๋หงชี้ไปยังคนใบ้และโฉวสือชีเขามองไปยังลั่วชิงยวน “เจ้ายังมีเวลาอีกเล็กน้อย ลองคิดดูอีกทีเถอะ”จากนั้นผู้คุ้มกันก็ก้าวเข้ามาจับตัวโฉวสือชีและคนใบ้ จับเท้าของพวกเขาแล้วถอดรองเท้าออกจากนั้นก็จับงูพิษตัวหนึ่งหมายจะเอามากัดฝ่าเท้าของพวกเขาลั่วชิงยวนใจหายวาบรีบกล่าวเสียงดัง “หยุดนะ!”“ข้าจะบอก!”“ท่านให้พวกเขาทั้งสองหยุดก่อน!”อวี๋หงจึงห้ามผู้คุ้มกัน กล่าวเสียงเย็น “บอกมา”“หากเจ้ากล้าหลอกลวงข้า พวกเจ้าทั้งสามก็ต้องตาย”ลั่วชิงยวนมองไปยังคนอื่น ๆ ในห้อ

เมื่อภายนอกเงียบสงบลง คนใบ้จึงคลายเชือกแล้วลุกขึ้น และรีบเข้าไปแกะเชือกที่มัดลั่วชิงยวนออกจากนั้นก็แกะเชือกของโฉวสือชีทั้งสามหมอบต่ำฟังเสียงฝีเท้าที่ยังคงเดินไปมาอยู่ภายนอกเมื่อมองลอดร่องประตูออกไปก็เห็นว่ามีคนอยู่ค่อนข้างมากมายโฉวสือชีรีบรวบแขนเสื้อขึ้น หมายจะกระโจนออกไปเสียเดี๋ยวนั้นแต่ลั่วชิงยวนกลับดึงเขาไว้ ก่อนจะหยิบขวดยามาแล้วคุกเข่าลงนำปากขวดไปที่ร่องประตู และเป่าเบา ๆผงยาปลิวออกไปตามลมราตรีรออยู่ครู่หนึ่ง คนที่อยู่ติดด้านนอกประตูก็ล้มลงก่อนคนอื่น ๆ รีบกรูเข้าไปดู “เกิดกระไรขึ้น?”และแล้วก็ทยอยกันล้มลงทีละคนเมื่อคนล้มลงหมดแล้ว ทั้งสามก็หยิบกริชงัดกลอนประตู เปิดประตูแล้วเดินออกไป“ไป”ลั่วชิงยวนพาทั้งสองรีบออกจากห้องเก็บฟืนเดิมทีคิดจะเข้าไปในเรือนชั้นใน แต่กลับพบว่ามีผู้คุ้มกันตรวจตรามากมาย กระทั่งบนหลังคาก็มีคนเฝ้าอยู่พวกเขาทำได้เพียงหลบซ่อน หลีกเลี่ยงผู้คุ้มกันที่กำลังเดินตรวจตราไปมาโฉวสือชีถามว่า “พวกเราจะออกไปเลยหรือไม่?”ลั่วชิงยวนส่ายหน้า “ไปหาโหยวหัวหนิงก่อน นางกำลังมีปัญหา”......ภายใต้ความมืดมิด เวินซินถงค่อย ๆ ย่องออกจากห้องพักพร้อมกำกริช

อวี๋หงตกใจสุดขีด รีบพลิกตัวกลับ เงื้อแขนขึ้นป้องกันแต่คาดมิถึงว่าเหตุใดโหยวหัวหนิงจึงมีพละกำลังมากมายถึงเพียงนั้นเขาพยายามต้านทานสุดกำลัง โหยวหัวหนิงโกรธจัดจึงกัดแขนของอวี๋หงอย่างแรง กัดกระชากเนื้อแขนของเขาออกมาทั้งชิ้น“อ๊าก!”อวี๋หงเจ็บจนเส้นเลือดปูดโปน ถีบโหยวหัวหนิงกระเด็นออกไปอย่างแรงแต่เขายังมิทันลุกขึ้นจากพื้น โหยวหัวหนิงก็กระโจนเข้าใส่อีกคว้าขาของเขาแล้วกระชากล้มลงกับพื้นหมายจะงับคอของอวี๋หงอีกครั้งในช่วงเวลาคับขันนั้นเอง จู่ ๆ ก็มีกระบี่ยาวเล่มหนึ่งพุ่งเข้ามาขวางหน้าโหยวหัวหนิงไว้นางงับลงไปพอดี คมกระบี่จึงบาดปากนางจนเลือดกระฉูดนางร้องลั่นแล้วลุกขึ้น จ้องมองพวกเขาด้วยความโกรธแค้นคนใบ้รีบดึงตัวอวี๋หงขึ้น ช่วยเขาไว้ได้ทันลั่วชิงยวนรีบเข้าไปขว้างเชือกอักขระเวทออกไปรัดร่างโหยวหัวหนิงไว้แน่นจากนั้นเข็มทิศก็เปล่งแสงทองห่อหุ้มทั้งร่างของโหยวหัวหนิงไว้ในชั่วขณะนั้น ลั่วชิงยวนเห็นโหยวจิ้งเฉิงดิ้นรนจะออกจากร่างของโหยวหัวหนิง“โหยวจิ้งเฉิง! เป็นเจ้าจริง ๆ ด้วย! เจ้ายังมิตายจริง ๆ!” ลั่วชิงยวนกล่าวด้วยสายตาเฉียบคมโหยวจิ้งเฉิงดิ้นรนด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส จ้อง

อวี๋หงตกใจ “ว่ากระไรนะ? หนีไปแล้วรึ?”ผู้คุ้มกันกล่าวอีกว่า “เมื่อครู่นี้มีพวกที่ตรวจตราเห็นท่านนักบวชระดับสูงต่อสู้กับฮูหยิน แล้วท่านนักบวชระดับสูงก็หนีไปขอรับ”เมื่อได้ยินดังนั้น อวี๋หงก็โกรธมากนางกล้าหนีไปหรือ?ลั่วชิงยวนเองก็ประหลาดใจเล็กน้อย อดมิได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ “เรื่องอื่นมิเก่ง แต่เรื่องหนีเอาตัวรอดกลับวิ่งเร็วเสียจริง”สีหน้าของอวี๋หงโกรธเกรี้ยว เขามิน่าเชื่อคำพูดของนางเลยตั้งแต่แรก!จากนั้นอวี๋หงก็เงยหน้ามองลั่วชิงยวน “เช่นนั้นวันพรุ่งพวกเรายังจะไปเมืองแห่งภูตผีอีกหรือไม่?”ลั่วชิงยวนพยักหน้า “ไป”ในเมื่อพบญาติของอวี๋ตันเฟิ่งแล้วก็สมควรไปนำร่างกลับมาแต่ลั่วชิงยวนก็กล่าวอีกว่า “เพียงแต่ร่างนั้นเกรงว่าจะมิอาจให้ผู้อาวุโสทั้งสองเห็นได้ พวกท่านอาจจะรับมิได้”เมื่อได้ยินดังนั้น อวี๋หงก็ยิ่งปวดใจในคฤหาสน์เกิดเรื่องวุ่นวาย ผู้อาวุโสทั้งสองได้ยินเสียงดังก็รีบร้อนออกมาดูอวี๋หงใช้ความพยายามอย่างมากกว่าจะปลอบประโลมผู้อาวุโสทั้งสองให้คลายกังวลลงได้ และเกลี้ยกล่อมให้กลับเรือนไปก่อนบาดแผลของอวี๋หงได้รับการพันผ้าเรียบร้อยแล้ว เขาถามอย่างลังเลว่า “แม่นางลั่ว พอจะช่วย… ดู