CHAPTER TWENTY TWOIVAN'S POINT OF VIEW "Love? Natagalan ka ata?" Tanong ko at binitawan muna ang cellphone ko at muli siyang tinignan. "Ang haba ng pila, love e.""Hmm, I see." "Ah, love!" Tumingin siya sa akin matapos niya akong tawagin. "Love, thank you sa effort to buy all of this 'ha? Pero gusto ko na kasing magpahinga. Puwede ba'ng umuwi na tayo?""Are you sure?" Naniniguro kong tanong at tinignan ang plato niya. Wala pa halos bawas ang inorder niya. Gusto na agad niya umuwi? "Yes, love." "Okay, love." wala na akong magawa kundi hantayin na lang ang sukli sa akin, nakapagbayad na kasi ako ng bills namin. "What is this?" Takang tanong ko ng ibalik nito sa akin ang binayad ko. "Why did—""Ah love, nabayaran ko na kasi 'yong bill na'tin, itabi mo na 'yan.""What? Why did you do that? Ako dapat ang magbabayad hindi naman kita dinala rito para—" "It's perfectly fine, love. Don't mind it, hayaan mo na akong gawin 'to, kaya sige na. Keep that na." Inginuso niya ang pera.Kaya nama

CELINE'S POINT OF VIEW "MOM?"Iyan ang bungad ko nang makita ko ang oras ngayon at ano'ng oras na pala. Agad akong naglakad pababa ng hagdan. "Mom? Tinanghali ako ng gising. Nahatid na po ba si Celivean?"Agad itong tumango, "Oo, kanina pa kita ginigising pero hindi ka naman nagigising. Napaka-himbing ng tulog mo kaya hindi ka na namin kinulit. Gusto sana ni Celivean na ikaw ang maghatid sa kaniya. Pero, pinilit ko na si ang Papang niya na lang." "Sorry, Mom. Napagod ako sa school. Masiyado kaming maraming ginawa, samahan mo pa na pagtapos ko sa school dumeretso ako sa resturants, napakaraming costumer at dahil wala si Kean. Sunday kahapon, kaya 'yon. Hindi ko puwedeng iwanan." "Alam ko, siya. Mag-almusal ka na. Ito toasted bread, pagtitimpla na rin kita ng kape." usal niya at nagtungo ng ng kusina.Agad na umalis si Mommy matapos niyang sabihin 'yon. Yes, limang taon na ang lumipas simula ng manganak ako kay Celivean. Ang anak namin ni Ivan. Hinango ko ang pangalan niya sa aming da

CELINE'S POINT OF VIEW"Celivean!" Mabilis ko itong niyakap matapos ko siyang makita na hawak-hawak ng guard. Lumapit siya sa akin. Kaya hindi ko mapigilan ang maluha, at mawalan ng pakialam sa mga taong nakapaligid sa amin. "Anak, naman pinag-alala mo si Mommy!" naluluha na saad ko at hinawakan ang pisngi nito. "I'm sorry, Mommy. I didn't mean it, Mom." "Huwag mo nang uulitin iyon 'ha?""Yes, Mommy! I'm promise.""Thank you, Sir!" wika ko sa tumulong sa anak ko at tumawag sa akin. Mabilis kong inilabas ang walet ko at agad na kumuha ng one thousand roon. "This, take this 'ho. Pang-meryenda niyo 'ho, or what. Pasensiya na po kung ganitong halaga lang ang mabibigay ko–""Naku, hindi na po!" pagtanggi niya.Ngunit ibinalik ko muli rito ang pera at ibinigay iyon sa kaniya. "Tanggapin niyo na po ito, kulang pa po ito sa ginawa niyo. Hindi ko ho alam kung anong puwedeng mangyari sa anak ko kung hindi niyo siya nakita, at ibinalik sa akin. Kaya nagpapasalamat po ako ng sobra. Huwag mo s

CELINE'S POINT OF VIEW "Anong oras ka na naman nakauwi," Natigilan ako at agad napaharap sa nagsalita mula sa likod ko. Kadadating ko lamang at ano'ng oras na rin. Gano'n na lang ang gulat sa mukha ko. Pagkat hininaan ko naman ang pagsara rito sa Main door upang hindi makagawa ng kahit anong ingay. Ngunit mukhang hinintay talaga ako nito. Gano'n na lang kasi ang pagka-kunot-noo nito habang nakatingin sa akin. Hindi ko makagawang makasagot sa kaniya kaya agad akong lumapit upang magmano. "Nakakain na kami, hindi ka na namin nagawang hintayin. Napatulog ko na rin si Celivean." malamig na wika nito.Napayuko ako dahil bakas sa kaniya ang pagkadismaya, "Thanks, Mom." tanging iyon lamang ang lumabas sa bibig ko."Gusto ka pa niyang hintayin, pero sinabi ko na may pasok pa siya bukas. Kaya hindi na siya maaring maghintay sa'yo lalo't ano'ng oras na.""S-Sorry, My. Marami pa kasing kailangan gawin sa restaurants, My." paliwanag ko. Iniwas ko ang paningin ko matapos kong sabihin 'yon. Hindi

CELINE'S POINT OF VIEW "Hello?" lintaniya ko ng sagutin ito.Hindi pamilyar sa akin ang numero kaya gano'n na lang ang pagkakunot ng noo ko habang nakikinig rito at abala sa paghahanap ng ibang pang make up na ibinigay sa akin ni Criza. "Hi? Did I disturb you?" He asked."Ha? Wrong call ka ba? Hindi kasi kita kilala–" I was about to cut the line but he speak again. "It's me, Jake.""Jake? Napatawag ka?""Yeah, hiningi ko 'yong number mo sa pinsan ko. So naabala pa kita?" "No, why did you call anyway?" I asked."I just want to apologize, so if that's okay with you. Can i ask you out? Just coffee." He said. Something that surprised me especially since he just saw me in training, and we didn't have a perfect conversation at that time. shall I assume—"Hey?" I just sighed, "Sure, nandito ako sa Mall. Susunduin ko si Celivean kaya baka hindi na ko puwede mamaya." I said. "Perfect! Saan ka ba banda? Starbucks?""Ha?""Well no problems it's my treat! So I wait you here ha?"Napailing na