IVAN'S POINT OF VIEW"Mukhang pinaghandaan mo talaga 'to, ah?""Naman dapat lang. Hindi puwede may ibang maganda dyan sa mata mo." Mabilis ko siyang kinulong sa bisig ko at nginitian. "Wala ng iba pang gaganda sa'yo, mahal.""Really? What about your ex?" Kunwari akong nag-isip, "Wala silang ilalaban sa'yo, mahal." Natatawang usal ko at inilahad ang palad ko sa harap niya. "Let's go?"Mabilis siyang ngumuso, at mahigpit na hinawakan ang sling bag niya.Dahilan para mapansin ko na ng tuluyan ang kabuohan niya. She's wearing a black top, maong pants, white shoes. Simple pero litaw na litaw ang ganda niya. Pakiramdam ko, tuloy kailangan ko siyang ilayo sa iba para walang umagaw. "Mahal naman, tatanghaliin na tayo." natatawang dagdag ko nang hindi siya sumagot. Hindi rin ito gumalaw, kaya hinawakan ko na siya sa kamay. "I'm yours, and you're mine—""Tumigil ka na, papasok na ko."Ngumisi ako, "Five years, mahal simula ng mga pagsubok na nangyari sa atin, pero hanggang ngayon kilig na kil
CELINE'S POINT OF VIEW"Celivean!" Mabilis ko itong niyakap matapos ko siyang makita na hawak-hawak ng guard. Lumapit siya sa akin. Kaya hindi ko mapigilan ang maluha, at mawalan ng pakialam sa mga taong nakapaligid sa amin. "Anak, naman pinag-alala mo si Mommy!" naluluha na saad ko at hinawakan ang pisngi nito. "I'm sorry, Mommy. I didn't mean it, Mom." "Huwag mo nang uulitin iyon 'ha?""Yes, Mommy! I'm promise.""Thank you, Sir!" wika ko sa tumulong sa anak ko at tumawag sa akin. Mabilis kong inilabas ang walet ko at agad na kumuha ng one thousand roon. "This, take this 'ho. Pang-meryenda niyo 'ho, or what. Pasensiya na po kung ganitong halaga lang ang mabibigay ko–""Naku, hindi na po!" pagtanggi niya.Ngunit ibinalik ko muli rito ang pera at ibinigay iyon sa kaniya. "Tanggapin niyo na po ito, kulang pa po ito sa ginawa niyo. Hindi ko ho alam kung anong puwedeng mangyari sa anak ko kung hindi niyo siya nakita, at ibinalik sa akin. Kaya nagpapasalamat po ako ng sobra. Huwag mo s
CHAPTER TWENTY SEVENCELINE'S POINT OF VIEW Narito lang naman ako sa bahay ni Ivan. Oo, sa mansiyon niya. Nakikiusap kasi ako na hayaan ako nitong makapasok. Dahil kakilala ko si Ivan. Ngunit nagpupumilit ang mga ito na ibigay ko muna ang pangalan ko. Alam kong walang magandang idudulot kung sakali na sabihin ko ang pangalan ko at baka hindi pa ito tumuloy sa akin. Baka gumawa pa ito ng dahilan para hindi ko siya makausap. Ngunit dedisigido na ako, gusto ko siyang makita at makausap. Wala akong balak na ibalik ang nakaraan, pero nakapagpasiya na ako ayaw kong dumating sa punto na lumaki ang anak kong walang kinikilalang ama dahil sa ka-selfish-an ko. "What the hell? Ganitong oras niyo ba talaga gustong manira ng araw?"Natigilan ako sa nagsalita, "Heck? Wala pang-Christmas may nangangaroling na?"Tinignan ko siya mula ulo hanggang paa. Pamilyar siya, ngunit hindi ko na matandaan kung saan ko siya huling nakita o nagkakilala na ba talaga kami. Napataas ako ng kilay sa sinabi niya.
CELINE'S POINT OF VIEW "Anong oras ka na naman nakauwi," Natigilan ako at agad napaharap sa nagsalita mula sa likod ko. Kadadating ko lamang at ano'ng oras na rin. Gano'n na lang ang gulat sa mukha ko. Pagkat hininaan ko naman ang pagsara rito sa Main door upang hindi makagawa ng kahit anong ingay. Ngunit mukhang hinintay talaga ako nito. Gano'n na lang kasi ang pagka-kunot-noo nito habang nakatingin sa akin. Hindi ko makagawang makasagot sa kaniya kaya agad akong lumapit upang magmano. "Nakakain na kami, hindi ka na namin nagawang hintayin. Napatulog ko na rin si Celivean." malamig na wika nito.Napayuko ako dahil bakas sa kaniya ang pagkadismaya, "Thanks, Mom." tanging iyon lamang ang lumabas sa bibig ko."Gusto ka pa niyang hintayin, pero sinabi ko na may pasok pa siya bukas. Kaya hindi na siya maaring maghintay sa'yo lalo't ano'ng oras na.""S-Sorry, My. Marami pa kasing kailangan gawin sa restaurants, My." paliwanag ko. Iniwas ko ang paningin ko matapos kong sabihin 'yon. Hindi
CELINE'S POINT OF VIEWNANG matapos ako agad na akong nagmadali upang magtungo ng school. Mabuti at mag-tra-training lang ako ng badmiton ngayon at isang subject lang kami. Hindi ako masiyadong mapapagod dahil mapapaaga ang uwi ko. Lalo't tapos na rin ang subject ko, at itong training na lang. Ilang oras lang naman ito, kaya maari na rin akong umuwi maya-maya lang.Agad na akong nagtungo ng training court ng school."Bes!"Napatingin ako sa kaniya. Hindi naman ako nagkamali kung sino iyon. Si Criza, nasa dulo ito ng training hall. Naka-sport dress na kulay white ito habang mag suot pang sumbrero. Hindi na ko umimik sa kaniya at agad nang lumapit rito. "Ang aga natin ah?" Gumuhit ang ngisi sa labi ko habang abala na inilalabas ang yonex na racket ko."Kailangan natin mag-todo, practice Bes. May tournament sa Manila. Alam mo naman hindi ba? Gusto ko makasali ro'n, gusto-gusto ko nang makarating ng Manila."Napangiti ako, tama siya. Madalas kasi siyang hindi payagan kahit ilang oras lan
CELINE'S POINT OF VIEW "Hello?" lintaniya ko ng sagutin ito.Hindi pamilyar sa akin ang numero kaya gano'n na lang ang pagkakunot ng noo ko habang nakikinig rito at abala sa paghahanap ng ibang pang make up na ibinigay sa akin ni Criza. "Hi? Did I disturb you?" He asked."Ha? Wrong call ka ba? Hindi kasi kita kilala–" I was about to cut the line but he speak again. "It's me, Jake.""Jake? Napatawag ka?""Yeah, hiningi ko 'yong number mo sa pinsan ko. So naabala pa kita?" "No, why did you call anyway?" I asked."I just want to apologize, so if that's okay with you. Can i ask you out? Just coffee." He said. Something that surprised me especially since he just saw me in training, and we didn't have a perfect conversation at that time. shall I assume—"Hey?" I just sighed, "Sure, nandito ako sa Mall. Susunduin ko si Celivean kaya baka hindi na ko puwede mamaya." I said. "Perfect! Saan ka ba banda? Starbucks?""Ha?""Well no problems it's my treat! So I wait you here ha?"Napailing na
CELINE'S POINT OF VIEW It was only four o'clock in the morning when I woke up, so I immediately thought of going to the kitchen. Alam kong tulog pa sina Tito Louie because all of the lights here are still off. So I decided to cook for them. Minabuti kong tignan ang schedule ko ngayong araw. It's Saturday, already. Kaya mamaya pang nine ang pasok ko. Mabuti na lang at wala rin masiyadong problema dahil ilang oras lang at tapos na rin ang klase. Hindi naman sa minamadali ko ito pero kapag ganito ang oras nang klase ko magkakaroon pa ko ng oras kay Celivean. Nang matapos na akong magluto ay tinakpan ko na ito lahat sa lamesa. Panigurado matutuwa na naman si Celivean dahil niluto ko na naman ang gustong gusto nito na sinangag at bacon. Muli akong umakyat sa taas upang tignan si Celivean at makapag-bihis na rin para sa jogging ko mamaya. Nag-suot ako ng sando at jogging pants na itim at kulay puti na sapatos.Matapos ay agad ng isinarado ang gate ng bahay. I-chi-chat ko na rin si M
CELINE'S POINT OF VIEW "CONGRATULATIONS, CELINE!" ngiting saad nito at kinamayan ako matapos iabot sa akin ang aking katibayan sa pagtatapos. Napangiti ako at hindi mapigilan maghalo-halo ang naramdaman ko. Hindi ko inaasahan ito. Hindi ko na iisa-isahin ngunit alam ko na itong araw na ito ang isa bagay na aalalahanin ko. Hindi gano'n kadali dumating rito. Lalo't I'm just single Mom."Mommy, I did!" masaya na saad ko habang papalapit rito. "Masaya akong nagawa mo, Anak!" Isinabit niya sa akin ang aking mga medalya. "Naks! May kainan na naman," doon ay sumingit si Marco. Dahilan para mapa-iling ako sa sinabi nito. Pagkain na naman kasi ang nasa isip niya. "Mommy, i am so proud of you po!" muli namang sumingit si Celivean. Na masayang nakangiti sa akin. Umakto pang yayakap sa akin. Agad naman akong tumapat sa kaniya at lumuhod. "Thank you, Anak ha? Kung hindi ka dumating, hindi ako ganito kasaya..."Ngumuso