"K-Klare..Umuwi na tayo.Uuwi na tayo.Hmm" Humiwalay ako sa lalaki.Muling napuno ng luha ang mata ko ng makita ang itsura niya.Kanina ay hindi ko masyadong nakikita iyon dahil malayo ako,pero ngayon ay kitang-kita ko na.. Halos masakop na ng dugo ang buong mukha niya.maging ang ngipin at bibig ay nababalot na rin ng dugo. May tama ng bala sa braso, balikat at bintiNaikuyom ko ang kamao ko bago tumayo.. Galit na hinarap ko si Carl..Lumapit at pinaghahampas ko ang dibdib niya"Bakit mo ginawa yon?Bakit mo siya sinaktan Carl!?! Bakit mo sinaktan si Hendrix!!" "He deserves it Klare.. Kailangan niyang pagbayaran ang ginawa niya sayo-" umiling iling ako.."You don't have to shoot him!" umiiyak na nagsisisigaw at pinagsusuntok ko siya.."KLARE KESLEY!" Binaliwala ko ang sigaw ni Daddy. Muli akong humarap kay Carl at hinawakan ang coat na suot niya.."Hindi mo dapat siya sinaktan! Wala kang karapatang saktan si Hendrix,Carl!" "He gave me rights Klare, He broke his promise of not hurting

THE unexpected time will come that you'll decided to give up something you were afraid to lose because its hurting you,because you're not happy anymore..It is when the thing you've once consider fantasy turned into a worst nightmare. It is when you can't find any reason to stay.It is when you got a courage to let go of something you've ever dreamt of. "Goodmorning,Klare" kinukusot ko pa ang mata habang naglalakad. Naabutan ko si Andrew sa kusina. Eksaktong kalalapag niya pa lang ng mangkok sa mesa ng makita ako."Breakfast?" Nakangiting usal niya.Inurong niya pa ang upuan para saakin.Lumapit at naupo ako doon.Nilagyan niya ng pagkain ang plato ko..Pinagtimpla niya rin ako ng kape..Mahinang nagpasalamat ako bago kumain.. Naramdaman ko ang pag-upo niya sa isang upuang nasa tabi ko pero hindi naman siya sumabay..Tahimik akong natapos. Si Andrew ang nagligpit at nagayos ng mesa. Hindi ko na siya pinigilan.hinayaan ko siya sa ginagawa niyang pagaasikaso saakin.Lumabas nalang ulit ako

NAGPAKAWALA ako ng isang malalim na buntong hininga bago humawak sa seradura ng pinto.Ilang minuto na akong nakatayo sa tapat niyon. Nagdadalawang isip kung itutuloy ko ba o hindi... Dalawang linggo na ng malaman kong gising na si Hendrix.At sa loob ng dalawang linggong iyon ay ginugulo ako ng isang hindi maipaliwanag na pakiramdam. Paulit-ulit akong tinutulak ng isang bagay.Gusto ko siyang makitaNanginginig na pinihit ko ang doorknob. Nang makitang hindi iyon naka-lock ay mahina kong tinulak pabukas.Sumalubong saakin ang lamig ng aircon.at tunog ng isang monitor. Nagpatuloy ako sa pagpasok hanggang sa makita ang lalaking natutulog sa magandang uri ng kama..Lumapit at ilang sandali kong unusisa ang kalagayan niya. Nakabenda ang ulo.may mga galos sa mukha at braso.Isang suwero nalang din ang nakakabit sa katawan niya taliwas sa larawang ipinadala ni Kate noon na halos hindi ko mabilang ang mga hose na nakakabit sa lalaki.'Hendrix' mahinang buka ng bibig ko. Sumabay pa ang pagland

HUMAHAMPAS ang alon sa batuhan na sinasabayan ng pag-ihip ng banayad na hangin. Nararamdaman ko pa kung paano nito sinasayaw ang aking buhok.Sa kabilang banda naman ay di kalayuan si Ryde kasama ng Daddy niya.Nakaupo sila sa mantel at magkatulong na inilalabas ang mga dalang pagkain mula sa basket..Bumaling saakin ang bata. Kumaway siya at sumigaw para ayain akong makisalo sakanila. Ngumiti at tumango naman ako. "Gusto mong menudo po?" Tumango ako kay Ryde. Nilabas niya ang isang tupperware kung saan nakalagay ang menudong inaalok niya. Mahinang natawa ako ng makitang pilit niyang binubuksan iyon.Kukunin ko na sana sakanya pero naunahan ako ng lalaki. Siya ang nagbukas niyon at inilagay sa sahig.sa gitna namin. Tumingin ako sakanya pero nagpatay malisya lang ang lalaki. "Kain ka na po" doon lang ako napabaling kay Ryde. Tumango ako sakanya bago nagsandok ng menudo..____________MASAYANG natapos ang tanghalian namin. Panay ang kuwento ni Ryde. Magiliw at nakangiti naman akong naki

HOW can we say that were okay-that we had move on?. Is it when we realized that we're no longer hurt,that we can totally face the person who once hurt us without feeling any pain-without having a flashback of sad memories and scenes they brought to us?"Klare" I tilted my head to avoid his gaze. He called me by my name..Bumalik na ba ang ala-ala niya?.naalala niya na ba ako--"Klare..right?" He sounds curious.. takang bumaling ako sa lalaki. Malinaw saakin ang itsura niya..bawat detalye ay nasasabayan ng mata ko sa tulong ng ilaw na nagmumula sa kotse naming pareho..A Hendrix with his CEO suit. A swollen pair of eyes.he never change sinusubsub niya pa rin ang sarili sa trabaho niya. - napailing ako"A women who visited me when I was in the hospital" tila patanong na usal niya.pilit paring kinukumperma kung ako nga ba talaga ang babaeng naaalala niya.. So,He didn't remember anything, especially me. Mas mabuti na rin iyon."Am I correct? Or im just mistaken-" napasinghap ako bago nags