AALIS na siya..Matamlay ako simula ng magising hanggang sa magtanghalian kami..Alam ko namang aalis siya pero parang gusto kong wag nalang..I even asked the time to move slower.Habang papalapit kasi ang araw ng pag-alis nya ay nakakaramdam ako ng lungkot.. Hindi pa man siya nakakaalis ay nakikita ko na ang sarili kong mababagot ng sobra.Hindi na ako sanay! At alam ko sa sarili kong hindi ako masasanay..But then, I couldn't just ask him to stay with me,its his Dad,who am I to tell Hendrix to disobey his parents..AishNapasabunot ako sa sarili. Isinandal ko rin ang likod sa backrest ng lounge kung saan ako kasalukuyang nakaupo..Wtf Klare, stop acting like that! Aalis lang ang lalaki .Babalik rin daw agad.At tsaka pumayag ka.Kaya ano pang inaarte-arte mo diyan! "Klare?" Natigilan ako at napabaling sa lalaki.. Naglalakad siya ngayon papalapit sa'kin.Nang makalapit ay naupo siya sa tabi ko. Malaki naman ang lounge,kaya hindi ko na kinailangang umusog para magkasya siya "Is there some

SA eksaktong oras ay naiparada ko ang kotse sa parking lot sa isang café. Ngayon lang ako nakapunta sa lugar.. Kitang-kita ko mula dito ang mga tao na nasa loob niyon dahil tanging salamin lang naman ang nakaharang sa buong café. Kinuha ko ang cellphone sa dashboard at nagtipa ng text.'Nandito na ako' Hindi ko alam kung sino ba ang kapalitan ko ng mensahe.Kahit nagdadalawang isip ako ay pumunta parin ako sa lugar na sinabi niya.Naguguluhan ako..pinilit kong baliwalain ang text pero hindi ako matahimik..Wala namang masama kung susubukan ko.'Wait for it.Ipapakita ko sayo ang katotohanan''Ano bang gusto mo? Sino ka ba?' 'Be patient Klare, dapat ka pa ngang magpasalamat sa'kin dahil inilalayo kita sa akala mong makakabuti sayo' ipinatong ko sa passenger seat ang cellphone ng mabasa ang reply,ILANG minuto akong nag-antay. Nanatili ako sa loob ng kotse..Wala naman akong nakikitang kakaiba sa lugar bukod sa mga ibang sasakyan na nakaparada,mga tao na nakikitang nasa loob ng café.Gabi

TATLONG araw na...Naging mabigat at masakit ang paglipas at pagdating ng bawat araw ko..Nanatili ako sa hospital.May mga kung ano pa silang ginagawa saakin.Hindi ako nagtatanong, hinahayaan ko lang sila.Sinabi naman ni Kate na para daw iyon sa mabilisang pag-recover ko.Wala naman akong pakialam kung para saan iyon..Naging manhid ako sa lahat.Nalaman ko rin sakanya na halos isang linggo akong naging unconscious..Simula ng magising ako ay halos araw-araw silang dumadalaw sakin.Nagdadala ng mga pagkain at bulaklak.Nililibang nila ako.nakikita at nararamdaman ko ang efforts nilang libangin ako para makalimutan ang tungkol sa nangyari. Pero kahit anong gawin nila ay hindi ko magawang makalimot..Sa huli ay humihiga ako sa kama at tahimik na umiiyak,tinatalikuran sila..Alam ko nasasaktan sila sa ginagawa ko,pero wala muna akong pakialam doon..Sobrang nasasaktan ako ngayon at hindi ko kayang isipin ang nararamdaman ng iba.."Klare,kumain ka muna-" Nahiga ako at tinalikuran ang lalaki..Sa

"That wasn't a coincidence..Tell me Klare. Hindi nagkataon lang ang lahat..Y-You saw me with Chloe, inside that café, right?" Nanatili akong nakatalikod sa lalaki..Nakakuyom ang mga kamay ko.pigil na pigil na singhalan siya..Pano niya nakakayanan yan? Saan siya nakakakuha ng lakas ng loob na magtanong na para bang wala siyang alam!He knows everything! He plan to revenge.at dinamay niya ang baby ko sa walang kwentang paghihigante nila!"I was and still thinking this for long..nakita mo kami ni Chloe,di ba?""... Nung nalaman kong naaksidente ka sa lugar kung saan kami nagkita.May ideya na akong hindi ka kusang pumunta doon...I want to ask you Klare, pero ayokong ipaalala sayo ang mga nangyari"Ipaalala?..Hindi mo kailangang ipaalala dahil kahit segundo hindi yon nawala sa isip ko! "N-Now tell me.You didn't just go there by accident.Someone sent you there, someone asked you..Am I right?" Marahas kong hinawi ang luhang kumawala bago humarap sa lalaki..Nang magtagpo ang mga tingin na

SLAVE OF A HEARTLESS MAFIAContinuation 1.2 (EPILOGUE)"Nawalan din ako Klare" Tuluyan ng tumakas ang mga luhang pinipigilan ng lalaki..Pinanood ko ang bawat paglandas niyon sa pisngi niya.."I lost my child..And now, im sudden feel another grieves because it seems like I'm losing my wife too" Umiwas ako ng tingin..Wala na rin akong lakas na bawiin ang kamay kong mahigpit na nakakulong sa mga palad niya.Na para bang takot na takot siyang pakawalan iyon.."I'm blaming myself for all the pain you had right now-i regret" nagtagis ang panga ko bago muling ibinalik ang tingin sa lalaki.."Hindi ko nakikita ang pagsisising sinasabi mo Hendrix...Sa loob ng ilang linggo hindi kita nakitang nagluksa sa pagkawala ng anak ko! Hindi kita nakitang umiyak! Hindi kita nakitang nagsisi! Hindi kita nakitang nasaktan!...Ako lang lahat! Ako lang lahat ang nakaramdam niyon!" Totoo naman e! Ngayon lang siya umiyak.ngayong alam niyang aalis ako dahil hindi niya na magagawa ang planong mas durugin ako ul