Dahan-dahang iminulat ni Caroline ang kanyang mga mata at nakita si Kirk na nakangiti sa kanya. "Ano'ng ginagawa mo?" tanong niya, natutuwa.Bigla, namula siya. "W—wala!""Pero isinara mo lang ang iyong mga mata—""Nagkukunwari lang ako… hindi ko talaga kaya tingnan yung kurbata." Sa kanyang pagmamadali, binanggit niya ang unang palusot na pumasok sa kanyang isip. Luminga-linga siya, hinahanap ang paraan para makatakas sa kanyang alanganing sitwasyon.Naisip niya ang pinturang ibinigay sa kanya ni Kirk, at mahinang sinabi, "K—kailangan kong ilagay ang painting sa tamang lugar… babalik ako sa aking kuwarto." Mabilis siyang tumakas palabas ng dining room at pumasok sa kanyang kuwarto, sabay kalabog ng pinto.Tahimik lang na pinagmasdan siya ni Kirk. Habang tinitigan ang pinto ng kanyang silid na nakasara, unti-unting nawala ang ngiti sa kanyang mata at napalitan ng kanyang karaniwang ekspresyong malamlam.Muntik na siyang mawalan ng pagpipigil… at hindi pa ito nangyari sa kanyang h

"K—Kirk? Ano'ng ginagawa mo rito?"Kalmadong itinuro ni Kirk ang isang eksklusibong silid-kainan sa di-kalayuan. "May usapan ako sa isang business partner kanina, kaso hindi siya sumipot. Nakita kita nang pumasok ka, naisip kong magandang ideya na batiin kita."Nakahinga nang malalim si Caroline. Saglit siyang naisip na baka si Kirk ay ang tiyuhin ni Eddy! Kay sarap ng pakiramdam!Bumalik lamang siya sa kanyang huwisyo nang biglang mag-ring ang kanyang telepono. Halos tumalon siya sa mesa para sagutin ito."Carrie." Si Jude ang nasa kabilang linya. "Tumawag ang tiyuhin mo kanina. May hindi inaasahang pangyayari at hindi niya makakayanang makipagkita sa iyo ngayon. Nagpapasabi siya ng paumanhin sa iyo, at nangako siyang ililibre ka niya ng pagkain bilang bawi."Dali-daling tumingin si Caroline kay Kirk na nakatayo pa rin sa may pintuan. Hindi na kasingliwanag ng dati ang kanyang mga mata. Mahigpit ang pagkakahawak sa telepono, pinilit niyang ngumiti habang sinasabing, "Okay lang 'y

Para kay Caroline, tila lumulutang siya sa labas ng kanyang sariling katawan. Nakalutang siya sa mga kalsadang tila walang destinasyon, parang dahon na inaanod sa ilog ng kawalang-katiyakan.Sa nakalipas na mga araw, tila patak ng asido ang mga salitang inihagis sa kanya ng kanyang mga magulang, bawat isa'y tumatagos at nag-iiwan ng pilat sa kanyang damdamin.Pero ngayong sandali, tila natutunan na niyang patayin ang sakit. Ang kanyang puso't damdamin, tila bato na hindi matinag, hindi marunong masaktan.Nakakagulat, tila ngayon lang niya nakita ang tunay na kulay ng kanyang pamilya.Ang pag-ibig na inakala niyang tapat at wagas, isa palang palabas, dahil lamang siya ang itinakdang maging Mrs. Eddy Morrison. Nasa likod pala ng lahat ang impluwensya at yaman ng mga Morrison.Hindi dahil siya'y anak, kundi dahil siya'y magiging bahagi ng ibang angkan."Psst, Kirk," singit ni Sean sa kanyang kaibigan na tila isang batang nahuhumaling sa panaginip, nakasalampak sa silya ng sasakyan.

Tinulak ni Caroline si Kirk palayo at humarap sa ibang direksyon. "Wag mo 'kong sobrahan ng kabaitan."Naguluhan ang kanyang isipan. Hindi niya mapigilan ang sarili na muling makaramdam ng kaunti pang pag-asa sa mundong ito.Kumunot ang noo ni Kirk, saka niya hinawakan ang balikat ni Caroline. "Anong problema mo? May nangyari ba sa'yo habang wala ako?"Kakaiba ang asal ni Caroline ngayon.Pahapyaw siyang tumingin sa gilid at pilit na pinipigilan ang kanyang mga luha. Mahigpit niyang kinagat ang kanyang labi. "Magkakahiwalay din naman tayo sa huli. Ayokong magulo kapag dumating na ang oras na 'yon."Ang araw na ihahayag niya ang kanyang kasal kay Eddy ay siya ring araw na magiging libre siya mula kay Kirk.At kalaunan, makakahanap si Kirk ng may-ari ng lipstick na 'yon. Tungkol sa kanya, aalis siya sa mundong ito na walang nakakakilala.Pagkatapos ng lahat, mag-isa lang naman siya talaga.Lumalim ang kunot sa noo ni Kirk, at may nagbabadyang galit sa kanyang puso. Matindi niyang

Bumaba si Brie mula sa sasakyan, nakasuot ng kanyang matayog na sapatos habang pinapanood siya ng naghihintay na mga tao.Naka-gown siyang itim na panggabi. Ang damit ay bumagay nang husto sa kanyang pigura, na lalong nagpatingkad sa kanyang kagandahan. Sa bawat hakbang niya, saglit na lumilitaw ang kanyang maputing mga paa tuwing umiindayog ang slit ng kanyang gown. Nag-uumapaw siya sa elegansiya at dignidad.May isang hindi napigilang magbulong, "Diyos ko, siya ba 'yung dati'y simpleng mayaman lang na nakilala ko?""Ang husay talaga ni Brie na ipakita ang kanyang 'yaman'! At ang kanyang pigura, nakakahanga!""Kailan pa siya natutong pumili ng ganito kagandang estilo?"Nang marinig ni Brie ang mga bulung-bulungan at iba pa, ngumiti siya nang may kasiyahan.Ito ang reaksyong kanyang inasam.Nitong mga nakaraang araw, patuloy niyang sinanay ang kanyang tindig. Pinili niya ang damit na ito at ang make-up upang iparating sa lahat na siya ay higit na pinong tingnan at mas sopistikad