“นายพูดว่าให้ฉันกลับบ้านกับนายหรอ?” ฉันถามหลิวหลงถิงอย่างไม่น่าเชื่อ หลิวหลงถิงเอียงศรีษะชำเลืองตามองมาที่ฉัน จากนั้นหันศรีษะตรงไปข้างหน้าพร้อมกับก้าวเท้าเดิน “ใช่แล้ว ปีหน้าเธอก็จะไปเรียนที่ต่างจังหวัดแล้ว ฉันก็จะไปกับเธอด้วย อยู่ข้างนอกไม่สะดวกเท่าที่บ้าน ฉันจะพาเธอไปพบพวกเขา เมื่อฉันออกไปธุระไม่ได้อยู่กับเธอ กลัวเธอจะเจอกับปัญหา ก็ยังดีที่ฉันได้ไปขอความช่วยเหลือจากพวกเขาไว้ก่อน”ก่อนหน้านี้เคยได้ยินแม่หมออิงบอกว่าครอบครัวหลิวหลงถิงมีพี่น้องทั้งหมดห้าคน เขาเป็นลูกคนที่สาม ครอบครัวเขามีคนมาก

“อาจารย์หยินฮวาหรอคะ?” ฉันหันหัวเหลือบมองหลิวหลงถิงที่นั่งอยู่ข้าง ๆ อย่างสงสัยหลิวหลงถิงที่รู้ตัวว่าหญิงมีเสน่ห์ผู้นี้จำคนผิด จึงย่างเท้าเข้าหาหญิงผู้นี้สองสามก้าวพลางพูดว่า “พี่รอง เธอคือร่างทรงของฉัน ชื่อป๋ายจิง คราวนี้พาเธอกลับมาด้วย เพราะอยากให้พี่รองกับพี่ใหญ่ดู”หลังจากที่ได้ยินหลิวหลงถิงแนะนำชื่อฉัน ป๋ายจิง หญิงผู้นี้จึงออกมาจากบ้านอย่างเปิดเผย เธอเงยหน้าขึ้นพลางฉีกยิ้มเล็กน้อย “โอ้ ดูความจำฉันสิ พอรู้ว่าหลิวหลงถิงจะกลับมาก็ทั้งดีใจทั้งสับสนไปหมด” ในขณะที่พูด ก็บิดหน้าอันบอบบางมองมาที

“หลิวหลงถิง ภาพที่ฉันวาดเมื่อคืนหายไปไหน?” ฉันรีบลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินตรงไปที่ขาตั้ง ขาตั้งยังอยู่ แต่ภาพหายังไงก็หาไม่เจอ หลิวหลงถิงลุกขึ้นสวมผ้าเดินลงจากเตียง เห็นฉันก้ม ๆ เงย ๆ หาของไม่หยุด จึงเอื่อมมือมากอดฉันไว้ แล้วพูดข้างหูฉันว่า “ไม่ต้องหาหรอก หายแล้วก็คือหาย เธอจะกลัวอะไร? อาจจะเป็นพี่รองเข้ามาหยิบไปดูก็เป็นได้”ในขณะที่หลิวหลงถิงกำลังพูดนั้น ก็สัมผัสได้ถึงไอความร้อนจากปากเขาส่งกระทบมาที่คอของฉัน ฉันจึงรีบผลักเขาออก ในเมื่อเขาไม่สนใจ แล้วฉันจะสนใจทำไม“หลิวหลงถิง นายบอกสิว่าเกิดอะไรขึ้นกับเราเมื่อคืนนี้ ถ้าครอบครัวนายรู้เรื่องนี้ มันคงดูไม่ดีใช่ไหม?” อย่างไรเสียฉันก็เป็นร่างทรงของหลิวหลงถิง ไม่ใช่ภรรยาเขา แต่ถ้ามันเกิดเรื่องที่เกินความสัมพันธ์ของเรา ก็อาจจะดูน่าเกลียดเกินไป“ดูไม่ดียังไง?” หลิวหลงถิงถามฉันกลับ“ก็คือ ก็คือ…”นาทีนี้ฉันก็พูดไม่ออกว่ามันไม่ดียังไง แต่ฉันจะไม่ยอมกลับคำพูด จึงบอกเขาไปว่าหลังจากนี้อย่าทำเช่นนี้อีก ถ้ายังทำเช่นนี้อีกไม่นานคนอื่นต้องรู้เข้าแน่ ๆ ไม่รู้ว่าหลิวหลงถิงเป็นอะไร แต่พอฟังฉันพูดจบ เขาก็เข้ามาโอบเอวฉันจากด้านหลัง แล้วพูดว่า “เห็นอยู่

แม้ว่าหลงเถิงจะแก่เท่ากับเจียวเอ๋อร์ แต่เขาไม่ฉลาดและเป็นผู้ใหญ่เหมือนเจียวเอ๋อร์ มือข้างหนึ่งถือรถของเล่นไฟฟ้า มือหนึ่งเช็ดน้ำมูกที่กำลังไหล พลันถามฉันซื่อ ๆ ว่า “พี่กลางเขาชอบคนที่ตัวเล็กน่ารัก ไม่ชอบคนที่แข็งแรงกว่าเขา และคนที่หลงเถิงไม่ชอบ พี่สามก็ไม่ชอบเช่นกัน”　　 “ถ้าอย่างนั้นหลงเถิงชอบผู้หญิงเมื่อกี้ไหม?” ฉันถามหลงเถิง “ไม่ชอบ”ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฉันละอดขำไม่ได้จริง ๆ จากนั้นฉันก็เค้นถามหลงเถิงว่า “งั้นหลงเถิงชอบฉันไหม? ดูสิ พี่สาวจิ้งซื้อของเล่นมาให้ตั้งเยอะแหนะ” หลงเถิงสูดน้ำมูกยืด ๆ ที่

“แล้วทำไมเจ้าถึงคิดว่าข้าจะช่วยเจ้าได้?” หลิวหลงถิงถามหวงซานเนียงทันที เมื่อหวงซานเหนียงได้ยินพูดเช่นนี้ สีหน้าที่เต็มไปด้วยความเศร้าก็กดลง นางเงียบไปครู่หนึ่ง และพูดบางอย่างที่ฉันไม่เข้าใจดีนัก และพูดกับหลิวหลงถิงว่า “เพราะท่านชายสาม มีจิตใจสำคัญกว่าการเป็นเทพเจ้า แม้ว่าข้าจะไม่รู้ว่านี่คืออะไร ถ้าท่านชายสามไม่รังเกียจ เพียงช่วยข้าแก้แค้นให้ แม้แต่ชีวิตของข้า หวงซานเหนียงผู้นี้ ก็จะเป็นของท่าน”“ตอนนี้ชีวิตของเจ้าไม่มีประโยชน์สำหรับข้า แต่ข้ายินดีที่จะช่วยเหลือเจ้า คราวนี้จู่ ๆ ข้าก็ไปทันที พ