“ดูสิ กลัวจนตัวอ่อนปวกเปียกไปเลยเหรอ? ในเมื่อเธอรับปากว่าจะเป็นร่างทรงของฉัน บางเรื่องเมื่อได้เริ่มต้นแล้ว ก็ไม่สามารถถอนตัวออกกลางคันได้ จากนี้เธอจะต้องเจอสิ่งที่น่าหวาดกลัวยิ่งกว่าผีผู้หญิงตนนั้นอีก ขนาดมีฉันอยู่ที่นี่เธอก็ไม่กล้า จากนี้ฉันไม่อยู่ ถ้าเธอไม่กล้าอีก คนที่จะตายก็คือเธอ”หลิวหลงถิงยิ่งพูดก็ยิ่งจริงจัง ตอนท้าย ๆ เขาดุฉันอย่างคาดไม่ถึงด้วย เดิมทีฉันไม่สบายใจอยู่แล้ว เขายังมาสั่งสอนกันอีก ตอนนี้ถูกเขาพูดขนาดนี้ก็ยิ่งอึดอัดใจและน้อยใจเข้าไปใหญ่ จึงหันมาพูดกับหลิวหลงถิงว่า “แต่ว่าถ้าห

เมื่อเห็นใบหน้างุนงงของฉัน หลิวหลงถิงก็เขยิบมาข้างกายฉันทันที พร้อมบอกว่า “ฉันไม่เชื่อว่าเธอจะทิ้งฉันได้ลงคอแล้วไปอยู่กับผู้ชายคนอื่น เธอลองจับดูสิ ตรงนี้ของฉันยาวกว่าหน้าของเด็กนั่นแน่นอน” ตอนที่หลิวหลงถิงพูดก็ยื่นแขนมาดึงมือฉันไปแนบชิดส่วนล่างท้องของเขา ฉันรีบดึงมือกลับ พร้อมด่าว่าเขาหน้าไม่อายไปประโยคหนึ่ง จากนั้นก็ล้มตัวนอนลงบนเตียงตอนกลางคืนเราไม่ได้ทำอะไรกันมากกว่าการหลับนอนปกติ ตอนที่ตื่นมาเช้าวันที่สอง หลิวหลงถิงพาฉันไปซื้อพวกเสื้อผ้า และกระโปรงเข้าเป็นชุดให้ฉันใส่จริง ๆ เดิมฉันนึกว

“นายพูดอะไรน่ะ?!” ตอนนี้หวังเสวียนตายแล้ว หลิวหลงถิงก็เริ่มมาใส่ร้ายฉัน ฉันไม่รู้ว่าเขาไปกินอะไรมาผิดสำแดงมา เลยบอกกับเขาว่า “เขาตายแล้วฉันต้องดีใจอย่างนั้นเหรอ? อันที่จริงแค่ทำให้ เขาตกใจกลัวก็พอแล้ว ทำไมต้องฆ่าเขาอย่างอำมหิตด้วย? นายลืมเรื่องที่ตัวเองเป็นเซียน และไม่สามารถฆ่ามนุษย์ได้ไปแล้วเหรอ?”ฉันรู้สึกโกรธและกลัวหลิวหลงถิงมากจริง ๆ บำเพ็ญฌาณมาหลายปีขนาดนี้ ทำไมยังกระทำเรื่องเอาแต่ใจเช่นนี้“เธอเคยเห็นฉันฆ่าไปหนหนึ่งแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมตอนที่ฆ่าจูต้ากุ้ยคราวก่อน ทำไมไม่เห็นเธอตื่นเต้นขนาดน

หลิวหลงถิงเหลือบมองฉันแวบหนึ่ง ก่อนยื่นมือมาดึงฉันให้ไปอยู่ในอ้อมกอดเขา มุมปากยกขึ้นแย้มยิ้มเล็กน้อย “ทำไม เธอรักฉันมากเลยเหรอ?”“ฉันไม่ได้รักนาย ฉันก็แค่ลองถามนายดู” ฉันปากแข็งเถียงหลิวหลงถิงไป“นั่นสิ คนที่เธอรักคือหวังเสวียน เธอจะมารักฉันได้ยังไง” ท่าทีที่หลิวหลงถิงทอดถอนหายใจ จ้องมองยังนัยน์ตาของฉันอย่างหดหู่สายตานั้นทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นหัวใจขึ้นทันที จึงอธิบายกับหลิวหลงถิงไปว่าฉันไม่ได้รักหวังเสวียน อันที่จริงฉันยังอยากจะบอกว่าฉันรักเขา ทว่าไม่กล้าพูดออกไป“เธอไม่รักหวังเสวียน ถ้าอย่าง

“พวกนั้นคืออะไร? ทำไมถึงสามารถทำเรื่องแบบนี้กับมนุษย์ได้!” ฉันเอ่ยถามหลิวหลงถิงอย่างประหลาดใจ!“คือลิงแมนดริล คนที่ตายในภูเขา บำเพ็ญฌาณจะกลายเป็นผีพรายชนิดหนึ่ง มองเห็นมนุษย์ก็จะยิ้ม เปลี่ยนรูปร่างเป็นคนในดวงใจล่อลวงมนุษย์ แล้วดูดกินพลังวิญญาณของอีกฝ่าย แต่ว่าป๋ายจิ้ง นึกไม่ถึงว่าเธอจะถูกสิ่งเหล่านั้นล่อลวงด้วยเหมือนกัน ไม่อย่างนั้นตอนนี้เธอก็จะเป็นเหมือนพวกเขาแล้ว”ฉันได้ยินเสียงคร่ำครวญรอบ ๆ และพอมองผู้หญิงพวกนั้นที่เหมือนผี ฉันก็รู้สึกไม่เป็นธรรม ใครจะไปรู้ว่าสิ่งนั้นเปลี่ยนเป็นร่างหลิวหลงถ