ส่วนพี่สาวที่เห็นจูต้ากุ้ยเข้าบ้านไปอัญเชิญเซียน ก็ตกใจจนเรียกให้พวกเรารีบไป จูต้ากุ้ยบูชาจูเซียนมาตนหนึ่งเก่งกาจเป็นอย่างมาก ก่อนหน้านี้จูต้ากุ้ยใช้กำลังอย่างป่าเถื่อนโดยไม่สนใจ กฎหมายและหลักการแห่งสวรรค์ มีคนเคยเชิญคนมาหาเรื่องเขาเหมือนกัน ทว่าเซียนของอีกฝ่าย ถูกจูต้ากุ้ยทำร้ายจนถึงแก่ชีวิตคำพูดนี้ทำให้ฉันเป็นห่วงหลิวหลงถิงเล็กน้อย พลางถามหลิวหลงถิงทำไมปีศาจหมูทำร้ายเซียนตนอื่นจนตาย กลับไม่มีคนสนใจเลย? “โดยปกติคนที่บำเพ็ญฌาณมาสองพันกว่าปีอย่างเขานั้นจะไม่มีคนมาสนใจอีก บวกกับเขาฉางป๋าย ยุคสมั

ตอนที่ฉันกำลังกลัดกลุ้มใจอยู่นั้น แผนกต้อนรับของโรงแรมก็โทรมาหาฉันพร้อมบอกว่ามีคนต้องการพบฉัน เขาเป็นหมอที่หวงซานเหนียงแนะนำ พอได้ยิน ฉันตื่นเต้นจนอยากกระโดดโลดเต้นขึ้นมาเลย ว่าแล้วก็รีบให้พวกเขาขึ้นมา หวงซานเหนียงเป็นคนผูกอาฆาตและจดจำบุญคุณอย่างที่คาดไว้ หลิวหลงถิงช่วยคนไม่ผิดจริง ๆ พอฉันวางสายไปได้ไม่นาน ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ฉันเปิดประตูออก คนที่เข้ามาเป็นชายชราที่ผมขาวโพลน ข้างกายชายชรายังมีคนที่เหมือนชายชราอีกคนหนึ่ง ที่มีผมขาวโพลนเหมือนกัน “เจ้าเด็กผู้หญิงคนนี้ช่างไร้มารยาทเสียจริง

เซียนไม่ใช่เด็กที่มีความบกพร่องทางสติปัญญาที่จะยกให้กันได้แบบนี้ อีกอย่างร่างที่แท้จริงของเหล่าป๋าย ฉันก็ยังมองไม่ออกว่าคืออะไร ทำไมคุณปู่ถึงวางใจมอบชายชราที่มีระดับสูงส่งขนาดนี้ ให้ฉัน? ฉันเงียบไปพักหนึ่ง คาดว่าคุณปู่เดาได้ว่าฉันกังวลเรื่องอะไร จึงเอ่ยกับฉัน “สาวน้อยอย่ากดดันไปเลย อันที่จริงด้วยนิสัยของเหล่าป๋าย เขาเป็นคนพูดจาด้วยง่าย เขาดีทุกอย่าง เว้นเสียแต่นิสัยเสีย นิดหน่อย เธอไม่ต้องกังวลว่าจะควบคุมเหล่าป๋ายไม่อยู่ เธอเป็นคนเก่ง เพียงแค่พึ่งอยู่ในขั้นต้น จากนี้กองทัพเทพของเซียนเธอทรงอำนาจ

ตอนที่ฉันไปสถานีรถ ย่าหลี่ที่อยู่ใต้ตึกตามคุณย่าไปส่งฉันด้วยกัน ระหว่างทางที่ไปส่ง ยังถามฉันว่าช่วงนี้มีแฟนหรือเปล่า ช่วงนี้เห็นฉันกับผู้ชายคนหนึ่งอยู่บ่อย ๆ ดูสนิทสนมกัน ผู้ชายคนนั้นหน้าตาหล่อเหลาสง่างาม ทั้งบอกว่าฉันตาดี ฉันยิ้มแห้งให้ กำลังอธิบายว่านั่นคือเซียนของฉัน หลิวหลงถิงออกมาจากบ้านก็ตรงมาถือสัมภาระของฉัน พอเห็นฉันยังคุยกับย่าหลี่ จึงรีบบอกให้ฉันเลิกคุยได้แล้ว เดี๋ยวจะไปสาย ฉันเดินตามหลิวหลงถิง แล้วเอ่ยลาคุณย่า คุณย่าบอกกับย่าหลี่ที่ยิ้มแฉ่งอยู่ข้างหลังว่า ผู้ชายคนนี้คือเซียนที่ช่วยก

“อ๋อ ๆ” เหยาน่าก็ไม่ได้สงสัยอะไร จากนั้นพูดกับฉัน “ในเมื่อเธอกับเพื่อนของเธอมากันแล้ว คืนนี้เราไปกินข้าวกัน ฉันเลี้ยงเอง”ฉันหันศีรษะไปมองหลิวหลงถิง สอบถามความคิดเห็นเขา หลิวหลงถิงส่ายหัวให้ฉัน บอกว่าไม่อยากกินงานเลี้ยงล่มแล้ว เหยาน่าจึงนัดงานเลี้ยงอย่างอื่น เธอบอกกับฉันว่าขอออกไปก่อน คืนนี้รอเธอกลับมา พวกเราค่อยมาพูดคุยถึงความหลังกันพอเหยาน่าเดินจากไปแล้ว ในห้องเหลือเพียงฉันกับหลิวหลงถิง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะตัวฉันหรือว่าเป็นเพราะรอยเท้าในห้อง ดวงตาของฉันค่อย ๆ มองไม่เห็นรอยเท้าสีดำปี๋พวกนั้น