Semua Bab Promesa Rota: Bab 1 - Bab 10

Malalim na ang gabi ngunit narito pa rin ako sa balkonahe ng condo unit ko. Nakatayo, habang pinagmamasdan ang mga tala sa kalangitan. Dama ko ang lamig na hatid ng hangin na nanunuot sa buo kong katawan. Tanging ang ilaw sa mga nagtataasang gusali at kislap ng tala at buwan, ang nagsisilbing liwanag sa madilim na kapaligiran.Humalukipkip ako habang yakap ang aking sarili. Hindi naman kasi ganito kalungkot dati. Hindi naman ganito katahimik ang gabi. At lalong hindi ganito ang pakiramdam sa tuwing pagmamasdan ko ang mga tala sa kalangitan. Ngunit kusang sumilay ang mapait na ngiti sa aking labi ng makita ko ang pagkislap niyon. At gaya ng dati, ipinikit ko ang mga mata ko bago humiling..."Sa liwanag ng buwan at kislap ng tala sa kalangitan, munti kong kahilingan sana'y iyong pagbigyan. Pagkalooban mo sana ako ng isa pang pagkakataon upang itama ang mali sa aking kahapon," taimtim kong usal sa aking isipan habang nakapikit. Tulad ng kung paano niya ipinikit ang mga mata niya at itinu

[FLASHBACK]"This is it, malaya na ako!" Halos kiligin ako sa tuwa dahil sa siksik, liglig at nag-uumapaw na kasiyahang nadarama ko. Sa loob ng dalawampung taon na inilagi ko sa mundong ito, ngayon lang ako nakalaya sa puder ng mga magulang ko. Ngunit kapalit niyon ay ang pagtalikod sa buhay na kinagisnan ko. Ang mga magulang ko kasi ay nabubuhay pa rin sa taong uso pa si Rizal. Naniniwala pa rin sila sa salitang 'pinagkasundo' pero hindi tinadhana, at seyempre, 'yon din ang plano nilang gawin sa akin. Ang ikasal sa kung sino mang hampaslupang tinamaan ng magaling. Pero nang aksidente kong marinig ang plano nilang 'yon, kesehodang magdeklara ako ng ika-apat na pandaigdigang gera 'wag lang talagang matuloy! Ayaw ko kayang maikasal sa kung sino mang uhuging katchupoy na napili nila! Isa pa, maaga pa para ikasal ako at maging dakilang maybahay lang. Marami pa akong pangarap. Isa na lang doon ay ang makapunta sa mall, ultimate dream ko talaga 'yon. Pangalawa ay ang makapanood ng concert

Kusinerang Seniorita... Labag man sa loob ko'y pumunta ako sa kusina at nakipagtitigan sa kaldero tulad ng sinabi ni Blue. Binigyan niya ako ng limang pirasong hotdog na nasa plato at sandok na kahoy. Iluto ko raw ang hotdog habang siya ay mag aayos pa ng ibang gamit niya. Ewan ko ba sa kanya, naka-color coding pa kasi ang mga gamit niya, ewan lang kung pati brief niya ay may pattern sa pagtitiklop. Sinipat kong muli ang hotdog at muli rin akong nayamot. "Where the hell on earth should I get the idea on how to cook this red thingy called fucking hotdog?!" naiinis kong tanong sa aking sarili. Kahit yata abutin ako ng pasko ay hindi ko pa rin alam kung paano iluluto ito. And to think na halos masiraan na ako ng bait kanina ng pag hiwain ako ni Blue ng sibuyas, baka itong hotdog na ito naman ang maging mitsa ng buhay ko. Ilang galon yata ang iniluha ko makaraos lang sa isang sibuyas kanina. Tapos ngayon, itong hotdog naman ang kailangan kong igapang! Jusmio marimar! Nang wala talaga

Crush kita..."Wala ka bang balak umuwi sa Pilipinas?" tanong sa akin ni Blue.Narito kami ngayon sa Golden Gate Bridge. Sa tinagal-tagal na namin dito sa U.S, ngayon lang kami nagkaroon ng oras upang mag gala. Abala kasi si Blue sa pag-aaral niya. Habang ako naman ay abala sa trabaho at pag-aaral na rin. Mahalaga sa akin ang bawat oras dahil malingat lang ako sandali, maaaring mawala ang trabahong pinaghirapan kong igapang, at pati na rin ang pag-aaral na pinangarap ko.Gusto ko kasing magkaroon din ng sarili kong diploma. Para naman kapag may nang api sa akin ay puwede ko silang sampalin ng Summa Cum laude kong diploma.Tinignan ko si Blue saka inirapan. "Wala," maikling sagot ko sa kanya.Wala naman kasi talaga akong balak na umuwi. Hindi ko nga alam kung may uuwian pa ba ako. Wala na rin akong balita sa pamilya ko. Hanggat maaari ay hindi namin napag-uusapan ni Zafy ang tungkol sa Hacienda Avilla kapag nagtetelebabad kaming dalawa."Last semester ko na. After that, I will go home,

Akala ko hindi na darating ang araw na ito. Ang araw na kailangan kong umuwi sa Pilipinas hindi dahil gusto ko, kun'di dahil kailangan. Habang tumatagal kasi ang paglalagi ni Ayesha roon, lalo lang lumalala ang sitwasyon. Kaya naman heto, napilitan akong lumipad patungo sa lugar na akala ko'y hindi ko na muling aapakan pa.'Ninoy Aquino International Airport.' Napabuntong hininga na lang ako ng makita ko ang signage na iyon. Ilang taon na nga ba ulit simula ng huli akong umapak dito? Isa? Dalawa? Parang sa sobrang tagal na, hindi ko na alam kung ilan ang eksaktong bilang.Nang makalapag ang eroplanong sinasakyan ko'y nag madali akong lumabas. Hindi dahil sa nasasabik akong tumapak muli sa aking lupang sinilangan, kun'di dahil pinupog na ako ng chat ni Zafira. Bago pa ako umuwi ay tumawag na ako sa kanya na kung maaari ay sunduin niya ako, tutal nasa Manila naman siya. Pumayag naman ang bruha na tila ba mas excited pa kaysa sa akin. "Nasaan na ba ang exit?" yamot kong tanong sa aking