All Chapters of อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส: Chapter 2121 - Chapter 2130

ถ้าเป็นคนอื่น การจะควบคุมลมฝ่ามือให้แม่นยำนั้นเป็นไปไม่ได้ ไหนจะช่วงความเป็นความตายแบบนี้?แต่เซียวหลันยวนกลับทำได้ลมฝ่ามือของเขากวาดออกไป ใช้ได้อย่างชำนาญ แล้วยังคำนวณมุมทิศทางได้แม่นยำด้วย ไป๋หู่ที่อยู่กลางอากาศถูกผลักจนร่างเบี่ยงหลบกระบี่ที่เฉือนเข้ามาได้พอดีขณะเดียวกัน เซียวหลันยวนทางนี้ก็หมุนตัว สลับเหยียบหลังเท้าตัวเอง ยืมแรงพุ่งขึ้นไปด้านบน กระบี่ในมือโบกสะบัด ปราณกระบี่ฟาดออกอย่างน่าสะพรึงเคร้งเสียงหนึ่งดังขึ้น เขาเฉือนกระบี่สามเล่มฝ่ายตรงข้ามจนขาดไปพร้อมกันตอนที่ร่างของเขาลอยลงมา เขาก็ข้ามตัวพวกเขาไป เท้าเหยียบไปบนหลังของหนึ่งในนั้น ร่างพุ่งทะยานไปทางไป๋หู่ ฟาดคนชุดดำคนหนึ่งลอยออกไปในพริบตาทั้งหมดนี้เกิดขึ้นไวมาก แต่ไม่กี่ชั่วพริบตาเท่านั้นคนชุดดำพวกนั้นใจก็สั่นวาบกันหมดพวกเขาได้ยินว่าอ๋องเจวี้ยนวิชายุทธ์สูงส่ง แต่พวกเขาก็เป็นนักฆ่าระดับสูงในลัทธิแล้วนะ หกคนลงมือพร้อมกัน กลับสู้เขาคนเดียวไม่ได้?เซียวหลันยวนจับเสื้อของไป๋หู่ ดึงร่างเขาไปบนกิ่งไม้อีกครั้ง วางร่างเขาไว้บนกิ่งกิ่งหนึ่ง แล้วใช้เชือกมัดร่างกับลำต้นอย่างรวดเร็ซ ส่วนเขาก็พุ่งเข้าโจมตีคนชุดดำพวกนั้น

ตอนนั้น เซียวหลันยวนสุขภาพยังค่อนข้างแย่ อายุก็ยังน้อย เขาไม่มีเรี่ยวแรงจะไปสืบข่าวเรื่องนี้แต่ผ่านไปไม่กี่วันเจ้าอุทยานก็เกิดเรื่องขึ้นเซียวหลันยวนเคยคิด ว่าการตายของเจ้าอุทยานจะเกี่ยวข้องกับซือมิ่งอู๋หรือเปล่า?แต่ซือมิ่งอู๋อยู่ที่เมืองชายแดน เขาก็รู้สึกว่าไม่น่าเป็นไปได้ตอนนี้พอเห็นซือมิ่งอู๋ ความสงสัยในตอนนั้นก็ทะลักเข้ามาในความคิดเซียวหลันยวนจู่ๆ ก็รู้สึกว่า เจ้าอุทยานเฉินน่าจะเพราะรู้เรื่องอะไรของซือมิ่งอู๋เข้าเลยถูกปิดปากในสมองเขาคิดเช่นนี้ แต่บนสีหน้ากลับไม่แสดงอารมณ์ ถามออกมาตรงๆ"เจ้าอุทยานเขาเฉิงอวิ๋น เจ้าคงเคยได้ยินมาบ้างสินะ"คำพูดนี้เขาใช้น้ำเสียงยืนยันน่าจะเพราะเขาใจเย็นและสุขุมเกินไป จนฟังไม่ออกว่าเป็นการหลอกลวง ซือมิ่งอู๋ทางนั้นนิ่งงันไปครู่หนึ่ง หัวเราะยอมรับออกมา"ทำไมล่ะ อ๋องเจวี้ยนคิดจะล้างแค้นให้คนที่ตายไปนานขนาดนั้นหรือ? เขาเหมือนจะไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเจ้าเลยนี่?"เขายอมรับแล้วดวงตาเซียวหลันยวนมีจิตสังหารทะลักขึ้นมา"ตอนนั้นเจ้าอยู่ที่เมืองชายแดน" เขาเอ่ยขึ้นมาอีก"สกุลเฉินนั่นขนาดเรื่องนี้ก็ยังบอกเจ้าเรอะ? ตอนนั้นเจ้ายังเป็นแค่เด็ก ข้าอยู

เสี่ยวเยว่พอได้ยินคำของสืออี ก็วิ่งตรงมาข้างกายไป๋หู่ทันที ยื่นสอบลมหายใจเขามือนางสั่นระริกขึ้นมา หันหน้ามองฟู่จาวหนิง เสียงมีแววสะอื้น "คุณหนู"นางกับไป๋หู่ล้วนมาจากตระกูลเสิ่นที่ต้าชื่อ จึงรู้สึกว่าสนิทกันอยู่พอควรตอนนี้พอเห็นบาดแผลบนตัวไป๋หู่ ใจของนางก็เหมือนถูกฉีกกระชากเสื้อผ้าบนตัวไป๋หู่ถูกกรีดออกหลายรอย ล้วนถูกเลือดย้อมจนแดงฉาน ดูเหมือนมนุษย์เลือดไปเลยจริงๆบาดแผลบนตัวเขา แต่ละแผลล้วนสยดสยองไม่ว่าจะลมหายใจ หรือว่าชีพจร ก็ล้วนไม่มีแล้วทุกคนก้มหน้าลงต่ำ กำหมัดแน่นไป๋หู่กับพวกเขาเป็นพี่น้องกันมานานขนาดนี้ พวกเขาล้วนเหมือนเป็นครอบครัวเดียวกัน ตอนนี้ไป๋หู่โชกไปด้วยเลือด นอนไม่หายใจอยู่ตรงนี้ พวกเขาเจ็บปวดอย่างมากเซียวหลันยวนยืนอยู่ข้างๆ สายตาเย็นลงมาแล้วซือมิ่งอู๋เขายื่นมือไปกอดฟู่จาวหนิง แต่ฟู่จาวหนิงกลับรีบเดินไปข้างตัวไป๋หู่ คุกเข่าลงมา เข็มเงินในมือแทงเข้าไปที่ชีพจรหัวใจเขาอย่างรวดเร็ว"อายวน" มือของนางลงเข็มอย่างรวดเร็ว ร้องเรียกเซียวหลันยวนโดยไม่เงยหน้าขึ้น"เจ้าว่ามา"เซียวหลันยวนมองท่าทางนางแบบนี้ ในใจรู้สึกหนักอึ้งเศร้าโศก เขารู้สึกว่าฟู่จาวหนิงก็ไม่อาจ

ฟู่จาวหนิงนั่งลงบนพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรงมือของนางสั่นระริกแต่ว่า พอมองเครื่องตรวจจับชีพจรแล้ว ในของนางในที่สุดก็กลับมาอยู่ที่เดิมได้เสียทีนางช่วยชีวิตไป๋หู่ไว้ได้แล้วนางกระพริบตาปริบ คลายความเมื่อยล้าของดวงตา น้ำตาไหลออกมา นางไม่ได้ร้องไห้ แค่ใช้สายตามากเกินไป น้ำตาจึงไหลออกมาจากภาวะของร่างกายตอนนี้นางรู้สึกโชคดีมากที่ตนเองก่อนหน้านี้ให้ยารักษาชีวิตไป๋หู่เอาไว้ยิ่งไปกว่านั้นไป๋หู่ก็กินได้ทันพอดีถ้าหากไม่มียาคุ้นครองหัวใจนี่ไว้ ไป๋หู่คงทนมาไม่ถึงการช่วยเหลือครั้งนี้คนที่ทำร้ายเขาเดิมทีก็ไม่คิดจะไว้ชีวิตเขาอยู่แล้ว อีกฝ่ายน่าจะมั่นใจว่ารักษาไม่ได้แน่นอนนางถอดถุงมือออก โยนทิ้งไปในเครื่องจัดการขยะอัตโนมัติ พยุงตัวลุกขึ้นยืน ออกไปล้างมือให้สะอาดก่อนพอล้างมือเสร็จนางจึงเพิ่งนึกออกม ตามหลักการแล้วนางตอนนี้ไม่ควรล้างมือแต่ก็ล้างไปแล้วนี่นะใช้พลังงานเยอะเกินไป ฟู่จาวหนิงจำใจต้องแีดยาบำรุงให้ตัวเองเข็มหนึ่ง จากนั้นก็กินขนมปังดื่มนมแต่ตอนนี้นางก็จำไว้ว่าต้องล้างปาก ไม่งั้นด้วยความเฉียบคมกับความละเอียดของเซียวหลันยวน ตอนที่นางพูดอาจจะได้กลิ่นนมกับขนมพังก็ได้ถ้าไม่กินอะไ

เดิมทีในอกมีคนพิงอยู่มาตลอด จู่ๆ คนลุกออกมา บนตัวเบาไป เซียวหลันยวนต้องรู้สึกอยู่แล้วแต่ว่า ในสมองเซียวหลันยวนก็อดคิดไปถึงตอนก่อนที่จะหลับไม่ได้ ไม่รู้จริงๆ ว่าจะถามฟู่จาวหนิงดีไหม ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ลงจากรถม้าทันที แต่ยังหลับตาปรับสมาธิต่อไปไม่นานนักเขาก็ได้ยินเสียงฟู่จาวหนิงล้างหน้าแปรงฟันเซียวหลันยวนลืมตาขึ้นนี่จะใช่ "คิดจะปกปิดแต่กลับมีพิรุธแทนหรือเปล่านะ?"ในใจเซียวหลันยวนสงสัยหนักมากฟู่จาวหนิงถ้าไม่ล้างหน้าแปรงฟันล่ะก็ เขาอาจจะไม่หาเหตุผลนี้มากล่อมตนเอง แต่นางตอนนี้ไปล้างหน้าแปรงฟันเขาก็เหมือนไม่มีทางเลือกที่ต้องสงสัยอันที่จริงผ่านไปแล้วคืนหนึ่ง ฟู่จาวหนิงจะล้างหน้าแปรงฟันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก ที่แปลกคือในสถานการณ์พิเศษตอนนี้ นางกลับเอาเรื่องล้างหน้าแปรงฟันมาวางไว้ในเรื่องที่สำคัญเสียอย่างนั้นอย่างเช่นว่า เดิมทีนางควรจะถามว่าเมื่อคืนนี้มีใครลอบมาโจมตีไหม นางนอนไปนานแค่ไหน เขาพูดอะไรขึ้นบ้าง เมื่อคืนนี้ยังมีใครมาบ้างไหมเป็นต้นไม่ถามสถานการณ์แต่กลับไปล้างหน้าแปรงฟัน จากความเข้าใจต่อตัวนางของเซียวหลันยวน นี่มันแปลกอยู่หน่อยๆรอฟู่จาวหนิงล้างหน้าแปรงฟันเสร็จ"หนิงหน