All Chapters of อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส: Chapter 2151 - Chapter 2160

ฟู่จาวหนิงอัน่ที่จริงไม่ได้เมาแต่ก็มีความรู้สึกลอยๆ อยู่หน่อยๆไม่รู้ว่าเพราะฤทธิ์สุรา หรือว่าบรรยากาศ หรือว่าสายตาของเซียวหลันยวนกับข้าวพวกเขาไม่ได้แตะเลยเซียวหลันยวนดูรอไม่ไหว หลังดื่มไปหลายถ้วยก็วางถ้วยสุราลง เดินเข้ามากอดนางไว้"ประตู ประตูต้องลงกลอนนะ" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้น"ได้ ข้าจะไปลงกลอน"เซียวหลันยวนบอก จากนั้นก็อุ้มนางขึ้นไปบนเตียงก่อน ตอนที่วางนางเบาๆ บนผ้าห่ม ก็รู้สึกเหมือนชุดแดงบนตัวนางละลายเข้าไปในเตียง เหลือเพียงลำคอระหง ใบหน้า และมือเรียวขาวผ่องราวหยกที่กำลังเปล่งประกายแสงประกายนี้ คลุมลงมาบนใจเขา ทำให้ใจเขาพลอยเคลิบเคลิ้มไปด้วยเขารีบเดินไปลงกลอนประตู"ดับไฟด้วย" ฟู่จาวหนิงเห็นเขาเดินผ่านเชิงเทียน ก็ร้องขึ้นมาคำหนึ่ง"ไม่ดับ"ครั้งนี้ เซียวหลันยวนกลับไม่ฟังนาง "อีกเดี๋ยวพอกระโจมปลดลงมาก็ไม่สว่างแล้ว"แต่ก็ยังมีแสงอยู่ เขายังอยากเห็นนางฟู่จาวหนิงรู้สึกพูดไม่ออก ต่อให้ปลดกระโจมลงมา ด้วยสายตาของเขา จะต้องมองเห็นอย่างชัดเจนแน่นอนแต่ถ้าเขาอยากมอง นางเองก็กดความอายไว้เท่านั้นนางเองก็ไม่ได้อายขนาดนั้นถึงอย่างไร นางก็เห็นเขาเหมือนกัน ไม่ได้ขาดทุนเลยเซ

อันเหนียนเองก็ดึงเวลาได้ไม่นานนักถึงอย่างไรเขาก็ถือว่าผิดใจกับองค์จักรพรรดิจนโดนลดตำแหน่งเรื่องที่องค์หญิงหนานฉือคลอดลูกก็ส่งเข้าไปในวังแล้ว องค์จักรพรรดิอนุญาตให้เขายืดเวลาออกจากเมืองหลวงไปให้สองสามวันเขาอยากจะรอจนพ้นวันอยู่เดือนขององค์หญิงหนานฉือก่อน แต่ก็ทำไม่ได้องค์จักรพรรดิกลับบอกว่า ในเมื่อองค์หญิงเพิ่งคลอดลูก เช่นนั้นก็อยู่ในเมืองหลวงเลยแล้วกัน"ข้ารู้สึกว่า องค์จักรพรรดิไม่อยากให้ข้าเอาลูกไปด้วย" อันเหนียนมายังจวนอ๋องเจวี้ยน คุยกับเซียวหลันยวนที่อยู่ในห้องหนังสือ "ก่อนหน้าที่ยังไม่รู้ว่าเด็กในท้ององค์หญิงเป็นหญิงหรือชาย อาจจะยอมอนุญาตให้นางกับข้าไปตั้งโจวด้วยกัน เขาอาจจะมีความคิดว่าระหว่างทางจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น จึงไม่ได้ห้ามปราม"พอพูดเรื่องนี้ สีหน้าอันเหนียนยังคงสงบนิ่ง มองไม่ออกถึงความโกรธเคืองใต้เท้าอันเดิมทีก็เป็นคนใจเย็นมาโดยตลอด"ตอนนี้องค์หญิงมีลูกชายให้ข้า เขาเลยเปลี่ยนใจ จะให้พวกเขาอยู่่ในเมืองหลวงต่อ"มีแค่ทำเช่นนี้ ถึงจะบีบเขาไว้ในมือได้ต่อให้เขาจะไปตั้งโจวจริง ก็ไม่กล้ามีใจคิดไม่ซื่อถ้าหากเขาเกิดเรื่องขึ้น นั่นก็ยังบีบองค์หญิงหนานฉือได้ ให้นางเลี

อันเหนียนนิ่งงันไปนานเซียวหลันยวนกลับไม่ได้เร่งให้เขาตัดสินใจ"วางใจเถอะ ตระกูลอันถ้าอยากอยู่ในเมืองหลวง ถึงตอนนั้นเจ้ากับข้าก็เล่นละครกันสักฉากก็จบแล้ว ด้วยความสามารถเจ้ากับข้า ทำให้คนเชื่อได้ไม่ยากหรอก"เซียวหลันยวนไม่ได้ทำให้อันเหนียนลำบากใจถึงอย่างไร อันเหนียนก็เป็นหนึ่งในเพื่อนที่น้อยมากของเขา ไม่ว่าอันเหนียนจะเลือกอย่างไรเขาก็ยอมรับได้อันเหนียนยิ้มๆ"ไม่ใช่เพราะเจ้าเสียหน่อย หลักๆ คือ ได้รู้จักหมอเทวดาคนหนึ่งทั้งที มันหายากน่ะนะ"เขาลุกขึ้นยืน จัดเสื้อผ้าด้วยสีหน้าเรียบสงบ"ข้ารู้ว่าท่านอ๋องไม่มีทางให้พระชายาได้เจอวันคืนที่ลำบาก ดังนั้นต่อให้ไปตงฉิง ก็น่าจะมีชีวิตที่ดีแน่ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ตระกูลอันของเราจะตามไปเสวยสุขด้วยไม่ได้ตรงไหน?"จนตอนเขาออกไป เซียวหลันยวนจึงเพิ่งหัวเราะขึ้นมาเบาๆอดพูดไม่ได้เลย อันเหนียนเป็นเพื่อนรักที่สุดของเขาจริงๆฟู่จาวหนิงพอรู้ว่าอันเหนียนต้องออกไปตั้งโจวเพียงคนเดียว ก็ปิดห้องวุ่นวายอยู่ครึ่งค่อนวัน เตรียมยาให้เขาสิบกว่าขวดยาสิบกว่าขวดนี้บรรจุอยู่ในกล่องผ้าไหมสวยงาม ห่อทับถ้วยผ้าบุสำลีอีกชั้น ห่อใหญ๋มากตอนที่เซียวหลันยวนเห็น จะมาก

พระสนมอวี้เฟยทุกวันจะลงมือตุ๋นน้ำแกงเอง สาวใช้วังแค่คอยดูแรงไฟให้น้ำแกงบำรุงนี้รสชาติหอมประหลาดอย่างที่สุด ตัวน้ำแกงเข้มข้น รสชาติซับซ้อน แม้ฝ่าบาทจะเคยกินอาหารเลิศรสมานับไม่ถ้วน ก็ยังแยกแยะวัตถุดิบในนั้นออกมาได้ไม่กี่ชนิด ส่วนที่เหลือก็ยังนึกไม่ออกแต่หมอหลวงก็ตรวจสอบน้ำแกงนี้แล้ว ดังนั้นองค์จักรพรรดิจึงดื่มได้อย่างวางใจแม้เขาจะชอบดื่มน้ำแกงนี้ แต่ดื่มไปนานๆ ก็เลี่ยนเอาการเหมือนกับครั้งนี้ พอดื่มน้ำแกงลงไป เขาก็รู้สึกแสบร้อนขึ้นที่อก จนต้องหันมาตบหน้าอกตนเองเบาๆ กระทั่งเกือบจะขย้อนออกมาอีกด้วยดวงตาพระสนมอวี้เฟยเปล่งประกายวาบ แล้วจึงให้สาวใช้หยิบยาขวดเล็กใบหนึ่งมา พอเปิดออกก็หยิบผลไม้เปรี้ยวชิ้นเล็กจากในนั้น ป้อนเข้าไปถึงริมฝีปากฝ่าบาท"ฝ่าบาท ลดเลี่ยนหน่อย น้ำแกงนี้ ใช้วัตถุดิบค่อนข้างมาก รสชาติจึงเข้มข้นจัด พรุ่งนี้จะเปลี่ยนให้ใหม่นะเพคะ"องค์จักรพรรดิได้ยินคำพูดเอาใจใส่ของนางก็รุ้สึกพอใจ อ้าปากรับผลไม้ที่ป้อนเข้ามา จากนั้นจึงยื่นมือไปโอบเอวพระสนมอวี้เฟย"พระสนมช่างใส่ใจข้าถึงขนาดนี้ ข้าคงต้องมอบรางวัลให้เจ้าแล้ว เจ้าอยากได้อะไรหรือ?""หม่อมฉันมีฝ่าบาทก็เพียงพอแล้ว แล้วก

หงจั๋วทำไมถึงรู้จักหอลมวสันต์ล่ะ?"อันที่จริงข้าน้อยก็ได้ยินมาจากคุณชายฟู่"ฟู่จาวหนิงงงงัน นางไม่คิดว่าข้อมูลแบบนี้ หงจั๋วจะได้ยินมาจากพ่อของตนเอง"คุณชายฟู่กับฮูหยินก่อนหน้านี้เรียกข้าน้อยเข้าไปรับพวกดอกไม้ใบหญ้า พวกที่ปลูกไว้ในเรือนโยวหนิงนั่นเจ้าค่ะ"หงจั๋วพอพูดขึ้นมา ฟู่จาวหนิงก็มองไปยังดอกไม้ที่กำลังบานอยู่ในลานบ้านเหล่านั้น พันธุ์ดอกไม้พวกนั้นไม่เลวเลย ตอนนี้กำลังบานสะพรั่งหลากสีสันดูเหมือนนี่จะเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นตอนที่พวกเขาเดินทางไปยอดเขาโยวชิง หงจั๋วคงยังไม่ทันได้บอกกับนาง"คุณชายฟู่บอกว่าดอกไม้เหล่านี้เขาให้คนไปหามา ให้ปลูกไว้ที่จวนอ๋อง พระชายาจะได้ชมดอกไม้ได้ด้วย ตอนนั้นคุณชายฟู่ก็พูดถึงเรื่องหอลมวสันต์ขึ้นมา บอกว่าคณะทูตของแคว้นหมิ่น ตอนนี้ไปที่หอลมวสันต์บ่อยๆ รออ๋องเจวี้ยนพระชายากลับมาก็ให้บอกไว้เสียหน่อย"หงจั๋วรู้สึกเชิงขอโทษ "ข้าน้อยก็ลืมไป เพราะตอนนั้นฮูหยินฟู่ถามคุณชายฟู่ว่าจะไปหอลมวสันต์ไหม คุณชายฟู่จึงอธิบายว่าหอลมวสันต์เป็นสถานที่แบบไหน บอกว่าสถานที่แบบนั้นเขาไม่ไปหรอก แล้วยังบอกว่า ท่านอ๋องเองทางที่ดีก็อย่าไป เพราะพระชายารู้เข้าจะคิดมาก"ฟู่จิ้นเชินตอ