All Chapters of อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส: Chapter 2161 - Chapter 2170

นางระบำสองคนนั้นคุกเข่าลงข้างๆ แต่กลับเงยหน้ามองมาทางฟู่จาวหนิงอยู่ตลอดเสี่ยวเยว่กับหงจั๋วมองข้ามพวกนางไม่ได้เลยนางสองคนรู้สึกแปลกประหลาดมาก พระสนมอวี้เฟยจงใจจัดฉากนี้หรือ? ให้นางระบำคุกเข่าอยู่ที่นี่ แล้วพวกนางก็ยังดูคล้ายคลึงกับพระชายาด้วย มองผ่านๆ ก็เหมือนให้พระชายามานั่งคุกเข่าอยู่ในตำหนักตลอดแบบนั้นยิ่งไปกว่านั้นพวกนางยังสวมเสื้อบางเบาเห็นเนื้อหนัง ที่บ่าแขนและเอวมีเพียงผ้าบางๆ ชั้นเดียว ปกปิดอะไรแทบไม่ได้เลยนี่คือกำลังแอบลบหลู่พระชายาของพวกนางอยู่หรือ?เสี่ยวเยว่กับหงจั๋วล้วนโมโหเป็นฟืนไฟ อดถลึงตาใส่พระสนมอวี้เฟยไม่ได้สายตาของพระสนมอวี้เฟยก็กวาดผ่านหน้าพวกนาง เลิกคิ้วขึ้น "พระชายาอ๋องเจวี้ยน หญิงรับใช้สองคนนี้ของท่านเหมือนจะไม่ค่อยพอใจข้าหรือ? ทำไมพวกนางถลึงตามองตัวข้าแบบนี้?"ขึ้นตำแหน่งสนมเร็วเกินไป เดิมทีเป็นแค่สาวงามที่แคว้นหมิ่นส่งเข้ามาเท่านั้น ตอนี้กลับกล้าใช้คำว่า "ตัวข้า" เรียกตัวเองเสียแล้วฟู่จาวหนิงตอนนี้ก็อดคิดถึงพระชายาเยว่ขึ้นมาอีกไม่ได้ครึ่งปีก่อนพระชายาเยว่ก็กำเริบเสิบสานมาก กระทั่งทำให้ตระกุลเยว่กำเริบเสิบสานตามไปด้วย ตอนนั้นพวกเขาล้วนรู้สึกว่าพระ

พระสนมอวี้เฟยยิ้มละไมมองฟู่จาวหนิงนางอยากรู้ ว่าใช้สถานการณ์ของแคว้นเจามากดไว้บนตัวฟู่จาวหนิงแบบนี้ นางจะปฏิเสธได้อีกไหมองค์จักรพรรดิแค่พูดในท้องพระโรงสักสองสามคำ เหล่าขุนนางก็น่าจะรู้แล้ว ว่าอ๋องเจวี้ยนรับองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเข้ามามีแต่ข้อดีไม่มีข้อเสียเลยยิ่งไปกว่านั้น ยังเป็นประโยชน์กับแคว้นเจามหาศาลอีกด้วยเหล่าประชาชนถ้ารู้ ว่าลูกขององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นจะเกิดมาพร้อมโชคชะตาอันยิ่งใหญ่ สามารถนำความรุ่งเรืองมาได้อย่างน้อยยี่สิบปี พวกเขาจะอย่างไรก็ต้องหวั่นไหวถึงตอนนั้นทั่วทั้งราชสำนัก ประชาชนทั่วทั้งเมือง ก็จะบีบให้อ๋องเจวี้ยนต้องรับองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเข้ามา แล้วนางจะปฏิเสธได้ไหม?ถ้าหากนางยังคิดจะปฏิเสธอองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น ความผิดนี้ก็จะตกไปอยู่กับฟู่จาวหนิงคนเดียวฟู่จาวหนิงจะรับไหวหรือ?แต่ว่าแค่ตำแหน่งพระชายารองเท่านัน พระสนมอวี้เฟยไม่เข้าใจว่ฟู่จาวหนิงทำไมต้องปฏิเสธอเอาเป็นเอาตายแบบนี้ชายหนุ่ม โดยเฉพาะชายที่มีตัวตนฐานะแบบอ๋องเจวี้ยน ชั่วชีวิตจะรักและดูแลผู้หญิงเพียงคนเดียว เป็นไปได้หรือ?นางไม่กลัวว่าฟู่จาวหนิงหมดหวังเพราะเรื่องนี้ จนยอมรับข้อเสนอของหยวนอี้ แล้วกลับ

เรื่องแบบนี้ องค์จักรพรรดิไม่มีทางให้พระสนมอวี้เฟยมาคุยเองแน่องค์จักรพรรดิต่อให้โปรดปรานนางแค่ไหน ก็ไม่มีทางเอาเรื่องที่เกี่ยวกับอ๋องเจวี้ยนหรือเกี่ยวกับแคว้นส่งให้นางแน่พระสนมอวี้เฟยจะอย่างไรก็ยังเป็นคนแคว้นหมิ่นองค์จักรพรรดิต้องรู้เรื่องนี้อยู่แล้ว พระสนมอวี้เฟยก็เข้าใจจุดนี้ด้วยเช่นกันความเป็นจริง องค์จักรพรรดิก็แค่อยากให้นางมาจับชีพจรฟู่จาวหนิงเท่านั้น ดุว่านางมีลูกได้ไหม ร่างกายมีปัญหาหรือไม่พระสนมอวี้เฟยนึกถึงราชโองการอีกครั้ง ถ้าหากมีโอกาส นางจะวางยาพิษฟู่จาวหนิง พิษที่ทำให้นางไม่สามารถมีลูกได้อีก นั่นคงจะดีที่สุดแล้วแต่พระสนมอวี้เฟยนานๆ จะได้พบฟู่จาวหนิงสักครั้ง ซ้ำยังเป็นในวังบรรทมของนางด้วย คนในนี้ถูกนางซื้อไว้แล้ว เป็นเขตแดนของนาง แล้วนางจะไม่ซักถามไม่ทำอะไรเสียหน่อยได้อย่างไรกัน?"องค์จักรพรรดิอันที่จริงก็ไม่อยากส่งเจ้าไป" พระสนมอวี้เฟยยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง "ถึงอย่างไรเจ้าก็เป็นหมอเทวดาที่เข้าร่วมสมาคมหมอใหญ่แล้ว ตำแหน่งหมอเทวดาเองก็สูงส่งมาโดยตลอด แต่พอเทียบกับโชคชะตาแคว้นแล้ว ก็ยังมีน้ำหนักน้อยกว่าอยู่ดี""ฝ่าบาทต้าชื่อช่วงสองปีนี้ก็มีความทะเยอทะยาน เจ้ากับอ๋อ

สีหน้าพระสนมอวี้เฟยเคร่งขรึมไปแล้วนางรู้ว่าฟู่จาวหนิงน่าจะไม่ไว้หน้านาง แต่ไม่คิดว่าฟู่จาวหนิงจะพูดตรงไปตรงมาแบบนี้ นี่เท่ากับตบฉาดหน้านางเลยทีเดียวต่อให้แค่พูดประชดประชัน แต่นางก็ยังแสร้งทำเป็นฟังไม่ออกได้การใช้ชีวิตในวังหลัง นางไม่เคยเห็นหญิงสาวคนไหนที่ตรงไปตรงมาแบบฟู่จาวหนิงเลย! เป็นความผิดแผกที่ประหลาดสุดๆ!"พระชายาอ๋องเจวี้ยนล้อเล่นเสียแล้ว" พระสนมอวี้เฟยเอ่ยขึ้นเสียงอึกอักองค์จักรพรรดิเหลือบมองนางผาดหนึ่ง ในสายตาสงสัยขึ้นมาบ้างแล้ว หรือว่าพระสนมอวี้เฟยจะยังทำเรื่องไม่สำเร็จ"พระชายาอ๋องเจวี้ยน วิชาแพทย์ของพระสนมอวี้เฟยค่อนข้างไม่เลวเลย นางน่าจะไม่เคยเข้าร่วมงานประชุมหมอใหญ่ ถ้าหากไปเข้าร่วมก็น่าจะเข้าสมาคมหมอใหญ่ได้ ได้รับป้ายอนุญาตหมอสีทอง"องค์จักรพรรดิมองฟู่จาวหนิง สายตาเหลือบมองไปที่ท้องของนางแต่ฟู่จาวหนิงก็ยังเห็นสายตาของเขา และรู้สึกขยะแขยงขึ้นมาทันทีถูกผู้ชายคนหนึ่งใช้สายตากวาดมองมาที่ท้องน้อย มันรู้สึกไม่สบายเอาเลยจริงๆสองมือนางยกขึ้นไขว้กันบังเอาไว้ด้านหน้า สายตาเย็นเยียบลงมาพอควร ไม่พูดอะไรต่อจากคำพูดขององค์จักรพรรดิองค์จักรพรรดิเห็นว่านางไม่พูดอะไรต่

ฟู่จาวหนิงมองออก ในใจองค์จักรพรรดิอันที่จริงก็กลัวขึ้นมาบ้างแล้วถึงอย่างก็เกี่ยวกับร่างกายเขา จะไม่กลัวได้อย่างไรกัน?เขาก็เป็นคนที่ค่อนข้างกลัวตายอยู่"พระชายาอ๋องเจวี้ยน ข้าวยังกินมั่วได้ แต่คำพูดจะซี้ซั้วพูดไม่ได้นะ!" พระสนมอวี้เฟยโมโหจนร้องขึ้นมาเดิมทีนางคิดว่าวันนี้เป็นวันที่นางคุมสถานการณ์เอาไว้ แค่นางยั่วยุฟู่จาวหนิงให้เสียหน้าควบคุมอารมณ์ไม่ได้ นางก็จะไม่ถูกผลกระทบแน่นอน แต่ไม่คาดคิดว่าความสามารถการยั่วยุของฟู่จาวหนิงเหนือกว่าที่นางคาดการณ์ไว้เกี่ยวกับสุขภาพขององค์จักรพรรดิ ฟู่จาวหนิงพูดโพล่งๆ ออกมาแบบนี้ได้อย่างไรกัน?ต่อหน้าองค์จักรพรรดิ ไม่ใช่ว่าคนทั้งหมดต้องระมัดระวัง ต้ตองกลัวว่าพูดผิดแล้วจะถูกไต่สวนหาความผิดอย่างนั้นหรือ?ฟู่จาวหนิงไม่สนใจจุดนี้เลยนี่นางเหมือนยังไม่ได้พูดออกมาว่านางอาจจะเป็นคนวางยาพิษองค์จักรพรรดิแค่นั้นเอง"ข้าคาดการณ์อย่างมีเหตุมีผล เจ้าจะร้อนรนทำไม?" ฟู่จาวหนิงย้อนถามนางไปคำหนึ่ง"เจ้ากล่าวหาด้วยเจตนาร้ายต่อความรู้สึกของข้าที่มีให้ฝ่าบาท ข้าต้องขอบคุณเจ้าอย่างนั้นหรือ?"พระสนมอวี้เฟยกำแขนเสื้อองค์จักรพรรดิไว้ "ฝ่าบาท ความจงรักภักดีจริงใจ