Semua Bab อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส: Bab 2171 - Bab 2180

อ๋องเจวี้ยนไม่ได้สวมหน้ากากตอนนี้เขาปล่อยวางแล้ว ตอนนี้ที่มาพบพ่อลูกหยวนกังจากแคว้นหมิ่น เขาจึงปรากฏตัวด้วยใบหน้าแท้จริง ให้พวกเขาได้พิจารณาดีดี ว่าจะแย่งฟู่จาวหนิงไปจากข้างกายเขาได้ไหมอ๋องเจวี้ยนบอกว่า หนิงหนิงของนางก็ชอบใบหน้านี้ของเขามากแล้วก็๖ามคาด อ๋องเจวี้ยนที่ไม่ได้สวมหน้ากาก ทำให้พ่อลูกหยวนกังตกตะลึงไปหยวนกังเองก็คิดไม่ถึง ว่าอ๋องเจวี้ยนจะหน้าตางดงามขนาดนี้ ราวกับจันทร์กระจ่าง สุกใสและบริสุทธิ์ชายหนุ่มคนหนึ่ง ใช้คำพรรณนาเช่นนี้ ไม่ได้มีความรู้สึกเป็นหญิงเลยแม้แต่น้อยหยวนอี้เคยบอกกับเขา เมืองหลวงแคว้นเจาล้วนลือกันหว่าใบหน้าอ๋องเจวี้ยนราวกับเป็นผีร้าย ขู่เด็กให้ร้องไห้ได้ แต่เขาเดาว่า ฟู่จาวหนิงจะต้องรักษาหน้าของเขาแล้วแน่ๆตอนนี้พอได้เห็น ก็พูดไว้ไม่ผิดจริงๆฟู่จาวหนิงรักษาใบหน้าของอ๋องเจวี้ยนจนหายดีแล้วหยวนอี้เหลือบมองเสี่ยวเซ่อผาดหนึ่งสายตาของเสี่ยวเซ่อหยุดอยู่บนหน้าอ๋องเจวี้ยนตลอด ในดวงตาคู่สวยที่น่าตกตะลึงนั่น เต็มไปด้วยแสงประกายดาวหยวนอี้แต่ก่อนเคยได้ยินคำหนึ่งพูดไว้ว่า หญิงสาวคนหนึ่ง ตอนที่งดงามที่สุด ก็คือตอนที่นางเห็นชายหนุ่มที่ทำให้ตนเองหวั่นไหวได้

ชิงอีสังเกตุได้ถึงความผิดปตกิ ดังนั้นจึงมองไปทางอ๋องเจวี้ยนทันที คิดจะเตือนท่านอ๋องเขาเพิ่งจะพูด สุราในมือเซียวหลันยวนก็สาดไปบนหน้าเสี่ยวเซ่อแล้วชิงอีสงบสติลงมาได้บ้างแล้วกำลังภายในท่านอ๋องแข็งแกร่งกว่าเขามาก ต้องพบก่อนเขาแน่นอนอยู่แล้วแต่ไม่รู้ว่าท่านอ๋องเป็นอะไรหรือเปล่า ชิงอีกยังรู้สึกว่าร่างกายร้อนผ่าวขึ้นมา เลือดเองก็เดือดพล่านหน่อยๆ ภาพที่คิดออกมาในสมอง มีผลกระทบต่อร่างกายเขาจริงๆหลังจากเซียวหลันยวนสาดสุราออกไปก็ยังไม่ได้ลุกขึ้นยืน เขานั่งอยู่ตรงนั้น จิตสังหารยังกดเก็บเอาไว้หยวนกังกับหยวนอี้ลุกขึ้นยืนตอนที่เขาลงมือ"อ๋องเจวี้ยน!""อ๋องเจวี้ยนนี่หมายความว่ายังไง!"พวกเขาเอ่ยถามขึ้นพร้อมกันสุราไหลลงมาจากใบหน้าเสี่ยวเซ่อ เปียกขนตาและหน้าม้านาง ค่อยๆ หยดลงมาเลอะเสื้อผ้าของนางเข้าไปอีก ประกอบกับใบหน้าเล็กที่เงยขึ้นเล็กน้อย สีหน้าที่ตกใจกลัว ดูแล้วน่าสงสารจับใจชิงอีสังเกตถึงความผิดปกติได้แล้วแท้ๆ แต่พอเห็นนางเป็นแบบนี้ ในใจเขากลับมีความรู้สึกสงสารเอ่อล้นขึ้นมา จนอยากจะเดินเข้าไปหา ลูบเช็ดใบหน้าของนางอย่างอ่อนโยน กระทั่งว่า คิดจะจูบริมฝีปากที่เปียกชื้นนั่นของนางให้แห้

เจ้าอารามโยวชิงมององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นอยู่ครู่หนึ่งมองจนนางหลบตา เขาจึงถามขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม "เจ้าเป็นห่วงอายวนหรือ?"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นไม่รู้ว่าควรตอบอย่างไร จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่กล้ายืนยัน ว่าเจ้าอารามมีความคิดอะไรกับตัวอ๋องเจวี้ยนกันแน่นางมองเจ้าอารามไม่ออก กระทั่งว่าจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่กล้ายืนยัน ว่าเจ้าอารามมีความคิดอะไรกับตัวอ๋องเจวี้ยนกันแน่อ๋องเจวี้ยนเติบโตมาจากการดูแลของเขาแท้ๆ พูดได้ว่าวันคืนหนาวเหน็บยาวนานบนยอดเขาโยวชิง พวกเขาพึ่งพาอาศัยกันและกันมาตลอดนี่นา?ตามหลักการแล้ว เจ้าอารามก็น่าจะมีความรู้สึกต่ออ๋องเจวี้ยนเหมือนกับที่พวกเขาคิดกันไว้ก่อนหน้านี้ เป็นเหมือนอาจารย์และพ่อแต่ตอนนี้องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นไม่กล้ายืนยันแล้วจริงๆนางรวบรวมความกล้า "เจ้าอารามคงจะเป็นห่วงอ๋องเจวี้ยนกระมัง?""ไม่หรอก เป้าหมายของข้า ไม่ใช่เหมือนกับเจ้าหรอกหรือ?" เจ้าอารามโยวชิงถอนใจเบาๆ "ข้ารู้ว่าอายวนกับจาวหนิงอยู่ด้วยกัน ไม่ว่าจะกับพวกเขา กับแคว้นเจาหรือกับฟ้าดินก็ไม่มีประโยชน์อะไรทั้งนั้น พวกเขาอายุยังน้อย จึงไม่ได้มองไกลนัก ข้าต้องดึงพวกเขากลับมา เพื่อไม่ให้พวกเขาต้องเจอจุดจบน่าเศร้า"อง

ชิงอีถูกคำพูดที่เสี่ยวเซ่อพูดออกมาทำให้ตกตะลึงจนพูดอะไรไม่ออกยิ่งไปกว่า เพราะเสี่ยวเซ่อพูดเรื่องนี้ เขาจึงไม่อาจสงสัยนางได้ เพราะฟังดูแล้ว เหมือนนางพูดความลับใหญ่ของทูตแคว้นหมิ่นออกมาอีกฝ่ายไม่น่าถึงกับแต่งความลับแบบนี้ขึ้นมาเพื่อเรื่องอื่นหรอกกระมัง?ถ้าไม่ใช้ตัดสินใจเช่นนี้ ใครจะคิดออกว่าจะมีแผนการที่แปลกประหลาดแบบนี้อยู่ด้วย?ราชวงศ์แคว้นหมิ่น คิดจะใช้สายเลือดของอ๋องเจวี้ยน ไปยกระดับหน้าตาของคนรุ่นหลังเนี่ยนะ?ชิงอีงงงันไปพักหนึ่ง อดถามขึ้นมาไม่ได้ "จักรพรรดิกับรัชทายาทองค์ชายองค์หญิงของแคว้นหมิ่นเจ้า หน้าตาน่าเกลียดกันหมดเลยหรือ?"เสี่ยวเซ่อสีหน้าชะงักไป "ก็ไม่ถึงกับพูดว่าน่าเกลียดมากหรอก เพียงแต่ดูหยาบกร้านมาก แล้วยังเป็นคนร่างใหญ่โตทั้งนั้น"อันที่จริง แคว้นหมิ่นอยู่ติดกับดินแดนทางใต้คน คนเองก็ไม่ใช้เป็นแบบนี้ไปทั้งหมด มีคนที่ผอมสวยแบบนางอยู่ แล้วก็แบบหยวนอี้ทางนั้น แต่ไม่รู้เพราะอะไร เขตในเมืองหลวงจักรพรรดินั่น แล้วก็สายเลือดของราชวงศ์ ถึงมีแต่พวกร่างใหญ่โตกำยำ หยาบกร้านเป็นพิเศษยังมีคนที่เป็นเชื้อพระวงศ์ก็ล้วนเป็นเช่นนี้บรรพบุรุษของราชวงศ์ในตอนแรกก็อาศัยความสูงใหญ่

จงเจี้ยนลงกลอนประตูห้องฟืน ไปหยิบของเข้ามาเพียงแต่ หลังจากที่นางหยิบของเหล่านั้นที่เสี่ยวเซ่อต้องการ ก็มานั่งลงบนบันไดหินหน้าเรือน สีหน้าดูเลื่อนลอยหน่อยๆผู้ดูแลเห็นก็เป็นห่วงเขา เข้าไปมองเขาผาดหนึ่ง เห็นเขาวางตะกร้าอาหารอยู่ข้างตัว ในอ้อมแขนมีชุดกระโปรงหญิงสาวชุดหนึ่งอยู่ สีหน้าเขาก็เปลี่ยนไปทันที"จงเจี้ยน นี่เจ้าจะทำอะไรน่ะ?""จะส่งไปให้แม่นางคนนั้น ท่านอ๋องไม่ได้บอกว่าห้ามส่งนี่" จงเจี้ยนตอบ"ส่งอะไรกัน! ท่านอ๋องแม้จะไม่บอกว่าห้ามส่ง แต่ท่านอ๋องก็ไม่ได้บอกว่าให้ส่งให้นาง! เจ้าอย่าตัดสินเองโดยพลการ เอาของกลับไปซะ"ผู้ดูแลจงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกต่อต้านแม่นางแปลกหน้าที่ท่านอ๋องพากลับมาเป็นครั้งแรกจะดีกับสาวน้อยคนนั้นมากไปหรือใส่ใจมากไปไม่ได้ ไม่เช่นนั้นพระชายาเข้าใจผิดขึ้นมาจะทำอย่างไรกัน?ผู้ดูแลจงจึงจะไปหยิบตะกร้าอาหารในทันที ขณะเดียวกันก็จะแย่งชุดกระโปรงในอกจงเจี้ยนไปด้วย แต่จงเจี้ยนกอดชุดกระโปรงไว้ รีบหิ้วตะกร้าอาหาร เลี่ยงหลบผู้ดูแล"ท่านพ่อ อย่าโวยวายน่า แม่นาคนนั้นดูน่าสงสารจะตาย จวนอ๋องของเราก็ไม่ใช่ปฏิบัติกับใครแบบทรมานอย่างเย็นชาเสียหน่อย ส่งของให้นางเสียหน่อยจะเป็