อวิ๋นซือฉิงตัวสั่นไปทั่วทั้งตัวและมองไปที่เฮ่อหย่วนเจ๋อ เพื่อขอความช่วยเหลือ แต่กลับพบกับสายตาที่เย็นชาของคุณปู่หัวใจของเธอเย็นเยือก“คุณคิดถึงพี่เขยของคุณจริง ๆ เหรอ?” คุณปู่ขมวดคิ้ว และรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็หายไปอย่างเห็นได้ชัดทันใดนั้น ลมหายใจของอวิ๋นซือฉิงก็เร็วขึ้น เธอรีบคัดค้านขึ้นมาทันที "ไม่ใช่ค่ะ คุณปู่ ฉันไม่ได้คิดถึง..."“ในเมื่อไม่ ก็อย่ากลัวที่จะสาบาน”อวิ๋นซือฉิงกัดริมฝีปากของเธอ ภายใต้การจ้องมองของทุกคน เธอพูดทีละคำว่า "ใช่ ฉันอวิ๋นซือฉิงสาบานว่าถ้าฉันแต่งงานกับพี่เขยของฉันในอนาคต เมื่อฉันย่างเท้าออกจากบ้านขอให้ฉันจะถูกรถชนตาย”หลังจากพูดอย่างนั้น เธอก็เงยหน้าขึ้นและจ้องมองที่อวิ๋นซู ด้วยสายตาไม่พอใจอวิ๋นซูยิ้มเบา ๆอวิ๋นซือฉิงอยากให้เธอตาย งั้นเธอก็จะไม่ให้อวิ๋นซือฉิงสามารถแต่งงานกับเฮ่อหย่วนเจ๋อได้ตลอดชีวิตแม้ว่าจะแต่งงานแล้ว ก็จะติดอยู่กับคำสาบานและรู้สึกกังวลจนไม่มีที่สิ้นสุด“ด้วยคำสาบานนี้ ฉันคิดว่าน้องสาวของฉันจะไม่หลงทางอีก วันนี้เป็นวันเกิดของคุณปู่ และเธออก็ป่วยด้วย ในเมื่อมากันแล้วก็อยู่ต่อเถอะ” หลังจากพูดอย่างนั้น เธอเงยหน้าขึ้นมองที่เฮ่อหย่วนเจ

ไอ้คนชั้นต่ำ!นี่มันไร้ยางอายชัด ๆ หลอกล่อดึงดูดพี่หย่วนเจ๋อต่อหน้าผู้คนมากมาย!หลังจากคิดเรื่องนี้แล้ว อวิ๋นซูก็เหมือนกำลังจะตายบนโต๊ะผ่าตัด อวิ๋นซือฉิงก็ค่อย ๆ สงบลงที่โต๊ะหลัก อวิ๋นซูถอนสายตาและเอนหลังเล็กน้อย "ในเมื่อนายน้อยเขาไม่อยากพูด ก็ช่างมันเถอะ"เธอสามารถสอบถามพนักงานได้เลยมีคนที่รู้อยู่แล้วว่าอารองอยู่ที่ไหนท่าทีที่ไม่แยแสของอวิ๋นซูที่มีต่อเขา กระตุกต่อมเฮ่อหย่วนเจ๋ออย่างลึกซึ้งเธอสามารถทำให้ทุกคนพอใจได้ แต่เธอไม่สามารถทำให้เขาพอใจได้? !เมื่อเฮ่อหย่วนเจ๋อกำลังจะมีอาการตอบโต้ เขาก็เห็นเมิ่งเหยา เดินเข้ามาเสิร์ฟไวน์แดงหนึ่งแก้วเมิ่งเหยายิ้มให้กับเฮ่อหย่วนเจ๋อ จากนั้นสายตาของเธอก็มองไปที่อวิ๋นซูเธอหงุดหงิดเพราะโดนอวิ๋นซูแย่งหน้า ดังนั้นเธอจึงคิดหาวิธีที่จะกลับคืนสู่ตำแหน่งเดิมได้ยินมาว่า ของขวัญที่อวิ๋นซูจะมอบให้เป็นซากการเขียนตัวอักษรมากกว่าหนึ่งล้านตัวเธอคิดหาวิธีที่จะทำให้อวิ๋นซูอับอายทันที จากนั้นเธอก็มาถึงโต๊ะหลักอวิ๋นซูรู้สึกไม่สบายใจที่ถูกจ้องมอง เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นก็บังเอิญเห็นสีหน้าที่ได้อกได้ใจของเมิ่งเหยาเธออดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเมิ่งเหยาหย

คนใช้เข้าหาอวิ๋นซูอย่างเงียบ ๆ "ท่านปู่ เครื่องเคลือบดินเผาของขุนนางอันล้ำค่าเช่นนี้ ต้องการถูกส่งกลับบ้านทันทีและเก็บรักษาไว้อย่างเหมาะสมหรือไม่?"เมื่อคุณปู่เฮ่อได้ยินว่ามันสมเหตุสมผล เขาก็รีบพูดว่า "ส่งคนไปส่งที่บ้านทันที"ท่านปู่หยุดถามคำถาม และในที่สุดอวิ๋นซูก็สามารถถอนหายใจด้วยความโล่งอกและมองดูแม่บ้านด้วยความซาบซึ้งใจคนใช้พยักหน้าให้เธอเล็กน้อยแล้วลงไปจัดหาคนดำเนินการเมื่อเห็นสิ่งนี้ คนอื่น ๆ ก็ยกแว่นตาขึ้นและเดินเข้ามาแสดงความยินดีกับคุณปู่“ท่านปู่ ยินดีด้วยที่ได้รับของขวัญราคาแพงเช่นนี้ ยินดีอย่างยิ่งที่ได้แสดงความยินดีกับคุณ”“คุณอวิ๋นมีความกตัญญูมาก”“ใช่ ใช่ นี่ยังไม่ได้แต่งงานเลย ก็ใจกว้างและเอาใจใส่ท่านปู่มากขนาดนี้ ท่านปู่โชคดีจริงๆ”"......"คุณปู่เฮ่อมีความสุขมากจนอดยิ้มไม่ได้สำหรับเมิ่งเหยา เธอถูกคนที่เข้ามาดื่มอวยพรแสดงความยินดีผลักจนสุดขอบเมื่อเห็นอวิ๋นซูห้อมล้อมไปด้วยทุกคน ราวกับดวงดาวและดวงจันทร์ที่โคจรอยู่รอบ ๆ ตัวเธอ ใบหน้าเมิ่งเหยาก็บิดเบี้ยวด้วยความโกรธและเขาอยากจะฆ่าเธอทันทีไม่ว่าจะรูปร่างหน้าตา อารมณ์ ซึ่งเทียบไม่ได้กับอวิ๋นซู แต่ในแง่ของเง

เธอจ้องมองที่อวิ๋นซือฉิงด้วยดวงตาสีแดงอวิ๋นซือฉิ ตกใจมากจนตัวสั่นไปทั้งตัวท่าทางนั้นดูเหมือนจะกินเธอทั้งเป็นเป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกถึงรัศมีฆาตกรรมอันน่าสะพรึงกลัวในตัวผู้หญิงคนนี้“ อวิ๋นซู เธอจะทำอะไร?”อวิ๋นซูยิ้มเยาะเย้ยและค่อย ๆ สยายผมของอวิ๋นซือฉิง "เอาล่ะ เธอไม่อยากให้ฉันแต่งงานกับเฮ่อหย่วนเจ๋อใช่ไหม? ฉันจะประกาศตอนนี้ว่าฉันต้องการให้คุณเป็นเพื่อนเจ้าสาวของฉัน ตั้งแต่ให้เธอเลือกแหวนเพชรในงานแต่งงานของเรา ไปจนถึงเป็นสักขีพยานให้ฉันที่ได้เป็นคุณผู้หญิงแห่งตระกูลเฮ่อยิ่งไปกว่านั้นเธอจะไม่มีวันได้มีความสุขแบบนี้ไปทั้งชีวิตเธอได้สาบานต่อหน้าผู้คนมากมายแล้ว หากเธอกล้าแต่งงานกับเฮ่อหย่วนเจ๋อ คุณปู่ก็จะเป็นคนแรกที่คัดค้าน"ใบหน้าที่ซีดเซียวของอวิ๋นซือฉิงแย่ลงทุกที นิ้วของเธอจิกที่พื้นเรียบอย่างอ่อนแรง พยายามคว้าข้อเท้าของอวิ๋นซู“อวิ๋นซู อีผู้หญิงใจร้าย!”อวิ๋นซูไม่สนใจคำพูดเธอและเดินจากไปในที่สุดเมื่อเดินออกจากห้องน้ำ และเดินออกจากทางเดินไปอย่างรวดเร็ว เธอหลบเข้าไปในพื้นที่ที่สงบ ไหล่สองข้างที่เกร็งไม่สามารถทนได้และทรุดลงในทันที มือทั้งสองที่อ่อนแรงเท้าไปที่กระจกเงาสีท

ไม่ได้!เสียงในใจของเธอตะโกนว่า เธอกำลังจะประกาศการแต่งงานของเธอกับเฮ่อหย่วนเจ๋อแล้ว และเธอไม่สามารถรับของขวัญราคาแพงเช่นนี้ได้แต่......เธอก้มศีรษะลงเพื่อดูความจริงใจที่ไม่สามารถรับไว้ได้ จากนั้นเงยหน้าขึ้นเพื่อดูใบหน้าสุขุมของเฮ่อเยียนสือ จิตใจของเธอรู้สึกสับสนและว่าวุ่นดวงตาเต็มไปด้วยไอหมอกอีกครั้ง“เป็นอะไรเหรอ?” เฮ่อเยียนสือยกคางอวิ๋นซูขึ้น น้ำเสียงของเขาดูฉุนเฉียวและทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย “ทำไมคุณถึงร้องไห้มากขนาดนี้ คุณช่างเป็นคนขี้แยจริง ๆ”หลังจากพูดเสร็จ จูบนั้นที่เหมือนปีกผีเสื้อบางเบาค่อย ๆประทับลงมาที่หางตาของอวิ๋นซูความรู้สึกหวงแหนทำให้ดอกไม้เล็ก ๆ ที่เหี่ยวเฉาในใจนั้นได้แตกกิ่งก้านใหม่“แต่ไม่เลย...” เมื่ออวิ๋นซูผลักเฮ่อเยียนสือออกไป เธอก็ตีตัวออกห่างและพยายามที่จะไม่โดนเขาล่อลวง “ถึงเวลาที่ฉันต้องกลับไปแล้ว ถ้าฉันหายตัวนานเกินไป คุณปู่ก็จะตามหาฉัน”เฮ่อเยียนสือมองดูก้าวที่เร่งรีบของหญิงสาวและหนังสือโฉนดอสังหาริมทรัพย์ที่ถูกทิ้งไว้......อวิ๋นซูกระสับกระส่ายและเดินอย่างเร่งรีบ เธอเกือบจะชนเข้ากับเฮ่อหย่วนเจ๋อที่กำลังเดินมาเฮ่อหย่วนเจ๋อหลบและเยาะเย้ยว่า "อย