“คุณยินยอมไหม? ”เสียงของชายคนนั้นแหบแห้งและทุ้มต่ำ ดวงตาของเขาเป็นประกาย มองไม่ออกจริง ๆ ว่าเขาเมาจริง หรือแกล้งเมากันแน่อวิ๋นซูเม้มริมฝีปากของเธอแน่น ใบหน้าของเธอแดงก่ำด้วยความเขินอายเฮ่อเยียนสือโน้มตัวไปข้างหน้า ประกบริมฝีปากกับหญิงสาวทันทีกลิ่นแอลกอฮอล์ฟุ้งเข้ามา ทำให้อวิ๋นซูรู้สึกเวียนหัว แต่นิ้วมือของเธอก็จับชุดสูทของเฮ่อเยียนสือไว้แน่น หลังจากการเคลื่อนไหวของเฮ่อเยียนสือ ขณะที่กำลังขยับ ก็สัมผัสโดนลิปสติกแท่งหนึ่งจริงๆความร้อนในร่างกายตอนนี้ถูกดับลงด้วยน้ำเย็นในทันทีเธอผลักเฮ่อเยียนสือออก เธอสูดลมหายใจเข้า “ฉัน......ฉันจะเตรียมซุปแก้เมาค้างให้คุณ”พอพูดจบ เธอก็เข้าไปในครัวโดยไม่หันกลับมามอง พร้อมปิดประตูเธอตบที่หัวตัวเอง และด่าตัวเองที่ทำตัวเลอะเลือนเฮ่อเยียนสือดื่มจนเมา แต่เธอกลับไม่เมาหากเกิดอะไรขึ้นจริงๆ พวกเขาจะมองหน้ากันติดได้ยังไงแต่พอเธอนึกถึงลิปสติกแท่งนั้น ฟองอากาศก็ผุดขึ้นมาในใจของเธอหลังจากสงบสติอารมณ์ได้แล้ว อวิ๋นซูก็ออกไปพร้อมกับซุปแก้เมาค้างเดินไปที่ข้างโซฟา ถึงรู้ว่าเฮ่อเยี่ยนสือหลับไปแล้วเขาหลับตาทั้งสองแน่น หายใจอย่างสม่ำเสมออวิ๋นซูหา

เธอไม่ได้พูดประโยคถัดจากนั้นต่อ แต่นั่นก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ทุกคนครุ่นคิดเกี่ยวกับมันได้“คุณไม่สนใจว่าฉันได้มายังไง” อวิ๋นซูพูดด้วยท่าทางที่เรียบเฉย “ยังไงซะ ตามข้อตกลงของเรา ฉันก็ไม่จำเป็นต้องหย่าแล้ว คุณเองก็ไม่สามารถถอนทุนคืนได้”“รอจนกว่าภายในอวิ๋นกรุ๊ปเกิดความมั่นคงขึ้นแล้ว นายน้อยเฮ่ออยากจะถอนหรือไม่ก็ตามใจ”“อวิ๋นซู! ” คนแรกที่ต้องกังวลคือชางยาจู “ลูกพูดแบบนั้นได้ยังไง?! ”เฮ่อหย่วนเจ๋อหายใจเข้าลึก ๆ น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยการเสียดสี ความรู้สึกผิดต่ออวิ๋นซูในใจจากการที่เธอถูกอวิ๋นซือฉิงกล่าวหาเธอว่าขายตัวก็จางหายไปอย่างสิ้นเชิง “เหอะ ผมประเมินคุณต่ำเกินไป ได้ ครั้งนี้เป็นความผิดของผมเอง”หลังพูดจบ ก็ผลักอวิ๋นซือฉิงและเดินจากไปเมื่อชางยาจูเห็นแบบนั้นแล้ว เธอก็รีบตามไปอวิ๋นซูรอจนกระทั่งทางเดินที่มีเสียงดังเงียบลงอย่างสมบูรณ์ ก่อนจะถอยกลับเข้าไปในห้องเธอเหยียบรองเท้าของเฮ่อเยียนสือโดยบังเอิญเธอก้มศีรษะลง ยิ้มอย่างอ่อนโยน แล้ววางรองเท้าไว้บนชั้นวาง หลังจากทำทั้งหมดนี้เสร็จ เธอก็สวมผ้ากันเปื้อนและเริ่มทำอาหารเช้าเฮ่อหย่วนเจ๋อและอวิ๋นซือฉิงเข้าไปในรถ แต่รถก็สตาร์ทไม

“อืม” หลินเหมียวเหมียวพยักหน้า แล้วถามอวิ๋นซู “เธอตัดสินใจได้หรือยังว่าภาพเขียนอักษรจีนชิ้นไหนที่เธอจะมอบให้กับคุณปู่? ”อวิ๋นซูคลิกเข้าไปที่เว็บไซต์ออฟฟิเชียลของโรงประมูล สินค้าที่แสดงบนเว็บไซต์ออฟฟิเชียลคือสินค้าที่จะประมูลในวันนี้“งานชิ้นนี้ก็แล้วกัน” อวิ๋นซูส่งให้หลินเหมียวเหมียวดู “เป็นผลงานของจ้าวจือเชียน แม้ว่าผลงานของบุคคลนี้จะไม่โด่งดังมากนัก แต่แบบอักษรก็ดูสง่างามและมีพลัง เป็นแบบที่คุณปู่ชอบ แล้วก็อยู่ในขอบเขตที่ฉันพอจะประมูลได้ มีของขวัญดี ๆ ให้คุณปู่แล้วล่ะ”“เธอไม่มีเรื่องอื่นจะคุยกับคุณท่านแล้วรึไง” หลินเหมียวเหมียวถาม “ผลงานชิ้นนี้ราคาเท่าไหร่? ”“น่าจะประมาณห้าล้านกว่าล่ะมั้ง”หลินเหมียวเหมียวตกใจ “ห้าล้านกว่าบาท?! เธอไปเอาเงินมาจากไหนมากมายขนาดนั้น? ”“เป็นเงินออมในช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้แหละ” อวิ๋นซูถอนหายใจ “คุณปู่ใจดีกับฉันมาก แต่ฉันกลับผิดต่อท่าน ไม่สามารถเป็นหลานสะใภ้ของท่านได้ ผลงานชิ้นนี้ก็ถือซะว่าเป็นของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ จากใจของฉัน เพื่อเป็นการชดเชย”“แต่เรื่องนี้ก็ไม่ควรโทษเธอหรอก! ”อวิ๋นซูขัดจังหวะหลินเหมียวเหมียว “เหมียวเหมียว การประมูลกำลังจะเริ่

แม้แต่หลินเหมียวเหมียวก็อดไม่ได้ที่จะดึงแขนเสื้อของอวิ๋นซู และลดเสียงเสียงต่ำลง “ที่รัก นี่เธอบ้าไปแล้วเหรอ? ”ต่อให้จะชอบภาพเขียนนี้มากแค่ไหน ก็ไม่ควรจ่ายในราคาสูงขนาดนี้เธอไปเอาเงินมากมายขนาดนี้มาจากไหน?แต่อวิ๋นซูมองดูเมิ่งเหยาที่กำลังโกรธเกรี้ยวอยู่ตรงหน้าอย่างสงบ และตบหลังมือของหลินเหมียวเหมียว “อย่ากังวลไป เดี๋ยวก็มีคนจ่ายเงินให้เราเองแหละ”หลินเหมียวเหมียวรู้สึกงงงวยขณะที่เธอกำลังจะถาม เมิ่งเหยาที่อยู่แถวหน้าก็คว้าป้ายแล้วโพล่งออกมา “ร้อยล้าน! ”หลังจากสิ้นสุดเสียง เธอถึงได้สูดลมหายใจเข้าได้ในที่สุด เชิดคางขึ้นอย่างภาคภูมิใจ และมองไปที่อวิ๋นซูอวิ๋นซูยิ้มเบา ๆ และภายใต้การจ้องมองของทุกคน เธอวางมือบนป้าย แต่ไม่ได้ยกขึ้นพิธีกรบนเวทีรอนานกว่าหนึ่งนาที ตรวจดูให้แน่ใจว่าไม่มีใครเสนอราคาอีก และพูดว่า “ร้อยล้านครั้งที่หนึ่ง! ”“ร้อยล้านครั้งที่สอง! ”“ร้อยล้านครั้งที่สาม! ”“......”เสียงเคาะครบสามครั้งเมิ่งเหยาซื้อภาพงานเขียนอักษรจีนของจ้าวจือเชียนในราคาหนึ่งร้อยล้านทุกคนในงานมองหน้ากันด้วยความสับสน มองเมิ่งหยาวราวกับว่าพวกเขากำลังมองคนที่กำลังถูกเอารัดเอาเปรียบเม

“เธอ...... ”“รีบ ๆ เซ็นชื่อของฉันซะสิ” หอวิ๋นซูหยุดชั่วคราว “ถ้าคุณไม่เซ็น ฉันจะโทรหาร้านหยกทันทีเพื่อขอ กล้อง วง จร ปิด! ”เมิ่งเหยากำปากกาในมือแน่น จ้องมองอวิ๋นซูอย่างเกลียดชัง เธอกัดฟันแล้วพูดว่า “ได้ ฉันจะเซ็น ฉันจะเซ็นแล้ว”เมื่อเห็นเธอเซ็นชื่ออย่างอัปยศอดสู อวิ๋นซูจึงพูดกับหลินเหมียวเหมียวด้วยความพึงพอใจ “เหมียวเหมียว เราไปกันเถอะ”หลินเหมียวเหมียวตอบรับอย่างมีความสุข และเมื่อเธอเดินไปหาเมิ่งเหยา เธอก็จงใจพูดออกไปว่า “ขอบคุณคุณหนูใหญ่เมิ่งสำหรับความมีน้ำใจของคุณนะคะ”เมิ่งเหยาโกรธมากจนทุบปากกาในมือลงพื้นหลังจากออกจากโรงประมูล หลินเหมียวเหมียวก็จับแขนของอวิ๋นซูอย่างภาคภูมิใจ “ที่รัก วันนี้เธอสง่างามและทรงพลังมาก! อีกนิดเดียวฉันเกือบจะกลายเป็นแฟนคลับเธอแล้วนะเนี่ย! ”อวิ๋นซู “เธอพูดเกินไปแล้วมั้ง? ”“จริง ๆ นะ” หลินเหมียวเหมียวโกรธมากเมื่อเธอพูดถึงเมิ่งเหยา “ยัยนั่นเคยล้อเธอ เธอบอกฉันมาตลอดว่าตระกูลเหอและตระกูลเมิ่งมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน เธอไม่สามารถทำลายความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองตระกูลได้ เธอบอกว่าเธอสามารถทนได้ แต่ตอนนี้ในที่สุดก็จัดการเธอได้สักที รู้สึกดีสุด ๆ ไปเลย