ลู่จิ่งสิงหันกลับมา เขาเห็นคนที่เรียกเขาคือเฉินเจียวทันใดนั้นเขาจำได้ว่า เฉินเจียวไม่ชอบกลิ่นบุหรี่ เขาดับก้นบุหรี่โดยไม่รู้ตัวแล้วทิ้งก้นบุรี่ไปเฉินเจียวการกระทำของเขา เธอรู้สึกโล่งใจทันทีเธอรู้เลยว่า ลู่จิ่งสิงจะไม่ตำหนิเธอ ต่อให้ธอจะฆ่าผู้หญิงคนนั้น แต่เขาก็ไม่เต็มใจที่จะจัดการเธอ“คุณมาที่นี่ทำไม” ลู่จิ่งสิงถามเฉินเจียวถือกระติกน้ำร้อนไว้ในมือแล้วพูดอย่างอ่อนโยน "จิ่งสิง ฉันเตรียมซุปให้คุณเป็นอาหารเช้า เป็นซุปทะเลของโปรดของคุรเลยนะ"ลู่จิ่งสิงรู้สึกซาบซึ้งมาก ในช่วงเวลาที่เขาได้รับทรมานอย่างไร้มนุษยธรรมในต่างประเทศนั้น ซุปที่เฉินเจียวทำให้เขาเป็นความอบอุ่นเดียวที่ทำให้เขาสู้ชีวิตได้พวกเขามาที่ห้องอาหารของห้องวีไอพีแล้วนั่งลงเฉินเจียวเปิดฝา ตักซุปด้วยมือของเธอเองแล้วยื่นให้ลู่จิ่งสิงลู่จิ่งสิงรับชามไว้ เขาดื่มซุปให้หมดภายในเวลาอันสั้น“อร่อยไหมคะ รสชาติเหมือนเมื่อก่อนไหมคะ” เฉินเจียวถามเขาด้วยสายตาอ่อนหวาน สายตาอันอ่อนหวานนั้นเต็มไปด้วยความอยากรู้คำตอบ"อร่อย"เฉินเจียวตักให้เขาอีกหนึ่งชาม แต่เมื่อเธอยื่นให้เขา มือของเธอก็อ่อนลง น้ำซุปในชามนั้นหกออกมาหมด หลังมือข

“ลู่...จิ่ง...สิง”เสียงอันสิ้นหวังของซูเนี่ยนราวกับไม้ที่ตายแล้วผุพัง เธอเรียกชื่อของชายคนนั้นทีละอักษรเธอรู้สึกขาดอากาศหายใจเรื่อย ๆ เธอรู้สึกเหมือนกำลังจะตายในสมองของเธอมีภาพหนึ่งลอยผ่าน เธอเห็นแม่ที่รักเธอสุดซึ้งถือเค้กมาฉลองวันเกิดของเธอ“ เนี่ยนเนี่ยน เป่าเทียนเร็วเข้า”แม่ของเธอมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก ราวกับว่าเธอเป็นสมบัติที่หายากถ้าเธอตาย คุณแม่คงจะใช้ชีวิตต่อไม่ได้หรือเปล่าเมื่อนึกถึงเรื่องนี้ น้ำตาหยดใหญ่ก็ไหลออกมาจากมุมดวงตาสีแดงของซูเนี่ยนสรุปเธอทำอะไรผิดกันแน่ดวงตาของลู่จิ่งสิงกลายสีแดงสด และดูเหมือนว่าเขากำลังบ้าคลั่ง ความแข็งแกร่งของมือของเขาแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ จนเกือบจะหักคออันเรียวเล็กของซูเนี่ยนเขารู้สึกตัวเองไร้สาระมากเขากลับสงสารผู้หญิงคนนี้ กลางคืนยังเป็นห่วงเธออย่างโง่เขลาพ่อของเขาเสียชีวิตในคุกและแม่ของเขากระโดดลงมาจากตึกฆ่าตัวตาย แต่เขากลับลืมเรื่องเรื่องที่ผู้หญิงคนนี้เล่นงานเขาและล้อเลียนเขาเมื่อเขาหมดหวังแต่แล้วเธอล่ะเธอกลับด่าเขาน่าขยะแขยงน้ำเสียงนั้นเหมือนกับในวิดีโอตอนนั้นเลย เธอด่าเขาน่าเกลียด ว่าเขาโง่ ว่าเขาสมคว

ลู่จิ่งสิงพูดด้วยสีหน้าอันมหิต" ซูเนี่ยน คุณอย่าได้คืบแล้วยังอยากเอาศอกอีก "ซูเนี่ยนมองท่าทางโกรธเกรี้ยวของลู่จิ่งสิง ซูเนี่ยนก็ยิ้มอย่างมีความสุขมากขึ้น "เพียงแต่ว่า ระหว่างสามปีนี้ คุณห้ามแต่งงาน แม้ว่าฉันไม่ใช่คนดี แต่ฉันก็ไม่อยากเป็นเมียน้อยของคนอื่น"เรื่องที่เฉินเจียวต้องการมากที่สุดคือการได้เป็นเจ้าสาวของลู่จิ่งสิงและทรมานเธอจนตายไม่ใช่เหรอฉะนั้นเธอก็จะตั้งใจไม่ให้ผู้หญิงคนนั้นสมหวัง เธอ ซูเนี่ยนจะไม่มีวันเป็นเมียน้อยที่คนอื่นไล่ล่าลู่จิ่งสิงโกรธทันที "คุณคิดว่าคุณเป็นใคร ผมจะแต่งงานหรือไม่แต่งงาน คุณก็ต้องเป็นของเล่นของผม"“ ลู่จิ่งสิง ฉันไม่ได้ปรึกษาคุณ เพราะอย่างไรก็ตาม คุณก็ไม่อยากปล่อยตระกูลซูของเราไป ถ้าเราตกลงกันไม่ได้ละก็”ซูเนี่ยนเบาเสียงลง แต่ความหมายในเสียงนั้นแข็งแกร่งมาก "เราจะต่อสู้จนตายไปด้วยกัน ไม่ตายไม่เลิก"ทันใดนั้นลู่จิ่งสิง ก็หัวเราะ แม้ว่าเขาจะอยู่ห่างออกไปหลายเมตรก็ตาม แต่เสียงหัวเราะของเขาทำให้คนหวาดกลัวเหมือนเดิมเขาชอบได้ยินคำว่า ไม่ตายไม่เลิกเขาพูดทีละอักษร "ผม สัญญากับคุณ"หลังจากเขาพูดอย่างนั้น เขาก็ก้าวไปข้างหน้าและยื่นมือออกซูเนี่ยน

ความจริงหมิงซีตั้งใจลืมเรื่องนี้แล้วแต่หนึ่งวันหลังจากงานเลี้ยงวันเกิดของหลินเสวี่ยเวย ก็มีข่าวมากมายออกมา ซึ่งล้วนประกาศว่า คู่รักที่เลิกกันหลายหนแล้วจะต้องแต่งงานกันในที่สุดนอกจากนี้ ยังมีพยานบางส่วนที่มาร่วมงานวันเกิดซึ่งทั้งหมดนี้ยืนยันว่าทั้งสองมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งและข่าวลือว่าเรื่องดี ๆ กำลังจะเกิดขึ้นจริงในเมื่อข่าวเหล่านี้ถูกแพร่ได้ก็หมายความว่า ฟู่ซือเยี่ยนยอมรับเช่นกัน มิฉะนั้น ด้วยสถานะของเขา การขจัดข่าวลือที่เป็นเท็จไม่ใช่เรื่องง่ายตอนนี้สิ่งที่หมิงซีจงใจลืมถูกคนกล่าวถึงอีกครั้ง มันเป็นไปไม่ได้ที่จะบอกว่าเธอไม่สนใจเลยหมิงซีพบว่าเธอยังรู้สึกเปรี้ยวและโศกเศร้าในใจ ซึ่งทำให้เธอรู้สึกหดหู่ แต่เธอไม่อยากให้คนอื่นรู้เธอลดสายตาลงและกัดหลอด "พี่คะ หนูขอโทษ หนูไม่อยากพูดเรื่องนี้ค่ะ"ป๋อซือเหนียนยิ้มด้วยความอ่อนโยน “ถ้าหนูไม่อยากคุยเรื่องนี้ งั้นเราไม่ต้องคุยจ้ะ พี่แค่อยากให้หนูดีใจเหมือนเมื่อก่อนน่ะไ”หมิงซีคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเธอพูดความในใจของเธอ "พี่คะ หนูขอโทษนะคะ ต่อไป เราควรรักษาระยะห่างหน่อย และอย่าเจอกันอีกเลย"ป๋อซือเหนียนไม่คาดคิดว่าเธอจะพูดแบบนั้น และเ

“ ฟู่ซือเยี่ยน อย่ารังแกผู้อื่นด้วยพลังของคุณ”หมิงซีรู้สึกฟู่ซือเยี่ยนมากเกินไปแล้วจริง ๆเธอบอกพี่ให้รักษาระยะห่างแล้ว แต่ผลที่ตามมา พี่ยังคงประสบภัยพิบัติที่ไร้เหตุผลเพราะเธออีกถ้าเธอไม่หยุดเขา เธอจะต้องดูเขาทุบตีและทำให้คนอื่นพิการเลยเหรอดวงตาของฟู่ซือเยี่ยนเย็นชาและเขาพูดอย่างเหยียดหยาม "สรุปผมกำลังรังแกเขาหรือเขาขี้ขลาดกันแน่"ในสายตาของเขา ผู้ชายที่ไม่สามารถรับการโจมตีของหมัดเดียวได้คือผู้ชายที่ไม่ได้เรื่อง และเขาไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้กำลังปกป้องอะไรดวงตาของเธอมีไว้เพื่อความสวยเท่านั้นเหรอ"พี่คะ เราไปกัน"หมิงซีนั่งยอง ๆ เพื่อช่วยป๋อซือเหนียนลุกตัวขี้ เธอเกียจไปสนใจฟู่ซือเยี่ยนอย่างไรก็ตาม ฉันคุ้นเคยกับการที่เขาตัดสินฉันโดยไม่มีเหตุผล และฉันก็ไม่สามารถให้เหตุผลกับเขาได้"ห้ามไปเลย"ฟู่ซือเยี่ยนยื่นมือไปคว้าเธอ ความแข็งแกร่งราวกับคีมเหล็ก“หมิงซี คุณควรรักษาหน้าของตัวเองหน่อยไหม ผมยังอยู่ที่นี่เลย คุณจะไปกับผู้ชายคนอื่นแล้ว”ในขณะนี้ สีหน้าของฟู่ซือเยี่ยนไม่สามารถพูดได้ว่า น่าเกลียดอีกต่อไป เมื่อเขานึกถึงภาพที่พวกเขาสองคนคุยกันอย่างสนุกสนาน และภาพที่พวกเขาปกป้องซ