All Chapters of ย้อนรักทวงแค้น: Chapter 421 - Chapter 430

ประตูกรงเหล็กถูกเปิดออก ทันใดนั้นสิงโตขนทองคำลืมตาขึ้น แล้วค่อย ๆ ยืนขึ้นจากพื้นดินมันส่ายขน สะบัดฝุ่นที่อยู่บนตัวออกจากร่างกายทันทีที่มันยืนขึ้น สัตว์ร้ายที่แต่เดิมเคยดูเชื่อง ก็ดูสูงใหญ่และแข็งแกร่งขึ้นทันที ทำให้ผู้คนรู้สึกถึงความกดดันที่ทรงพลังมากสิงโตขนทองคำเป็นของหายากของแคว้นฉีตะวันออก สัตว์ชนิดนี้สามารถพบเห็นได้ที่นั่นเท่านั้น ดังนั้นผู้คนในวันนี้จึงเห็นสิ่งแปลกใหม่เย่ชิวหมิงก็กังวลเช่นกัน แต่เมื่อนึกถึงความเก่งกาจของซูชิงอู่ เขาจึงสูดหายใจเข้าลึก ๆ และเปิดขวดในมืออย่างเงียบ ๆกลิ่นที่คนทั่วไปแทบจะไม่สามารถรับรู้ได้ลอยออกมาจากขวดทันที จู่ ๆ สิงโตทองก็หยุดเคลื่อนไหว ดวงตาของมันเหม่อลอยมันส่ายหัวพยายามกำจัดขจัดความมึนงง แต่กลับยิ่งรู้สึกมึนงงมากขึ้นเรื่อย ๆ ต้องการเพียงตามกลิ่นนั้นเท่านั้นเย่เสวียนถิงไม่คิดว่าซูชิงอู่จะสามารถคิดค้นยาเช่นนี้ออกมาได้เมื่อมองดูสิงโตที่มีท่าทางเหมือนงุนงง เขาก็รู้ได้ทันทีเลยว่ายาของซูชิงอู่ได้ผลในช่วงนี้ซูชิงอู่กำลังอ่านเภสัชตำรับในขณะที่ดูแลลูกในครรภ์ จนเกือบจะอ่านเภสัชตำรับของตระกูลฟางหมดทั้งเล่มสำหรับเภสัชตำรับนี้ นางเกือบจะท่อง

ไทเฮาพยักหน้าอย่างใจดี “อวิ๋นถู ลุกขึ้นเถิด”“ขอพระทัยพ่ะย่ะค่ะไทเฮา”เย่อวิ๋นถูเงยรีบเงยหน้า เดินเข้าไปหาไทเฮา พยุงแขนของนางไว้เขาถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “เหตุใดจู่ ๆ ท่านถึงมาที่นี่?”ไทเฮามองไปรอบ ๆ สุดท้ายดวงตาของนางก็หยุดอยู่ที่กรงสิงโตที่ประตู แววตามีประกายแวบเข้ามานางตบแขนเขาเบา ๆ และเอ่ยด้วยน้ำเสียงสงบ “หลังจากได้ยินว่าแคว้นฉีตะวันออกนำของขวัญมาให้ ข้าก็คิดว่าน่าสนใจมาก ดังนั้นจึงคิดจะมาดูเสียหน่อย”นางมาที่กรงและมองดูสิงโตตัวนั้นคนอื่น ๆ ก็มาแสดงความเคารพ ในเวลานี้แม้แต่ซูชิงอู่และเย่เสวียนถิงก็มาแสดงความเคารพต่อไทเฮาด้วยไทเฮาพยักหน้าเล็กน้อย เป็นการตอบรับมารยาทของทุกคน นางเงยหน้าขึ้นจ้องมองไปที่ซูชิงอู่นางขมวดคิ้ว “สาวน้อยชิงอู่ เหตุใดเจ้าถึงมาที่นี่ด้วย?”ขณะที่ซูชิงอู่กำลังจะอธิบาย ฉีเทียนหยวนที่อยู่ไม่ไกลก็เอ่ยตอบก่อน “กราบทูลไทเฮา กระหม่อมเป็นคนเชิญพระชายามาที่นี่เองพ่ะย่ะค่ะ”ไทเฮาตรัสว่า “พระชายายังทรงพระครรภ์เหลนของข้า หากมีอะไรเกิดขึ้นกับนางใคร พวกท่านจะรับผิดชอบได้หรือ?”เมื่อฉีเทียนหยวนได้ยินสิ่งนี้ เขาก็แสดงสีหน้าอึดอัดใครจะจินตนาการได้ว่า เขาจะรู

ต้องยอมรับว่าฉีหว่านเอ๋อร์เป็นสตรีที่ค่อนข้างตรงไปตรงมามากแม้ในใจจะอาย แต่กลับกล้าพูดแสดงความรู้สึกออกมาไม่ไกลนัก เย่ชิวหมิงรู้สึกว่าแก้มของตนแดงขึ้นเล็กน้อยทั้งละอายและรู้สึกผิดนั่นเพราะฉีหว่านเอ๋อร์ชอบคนที่ปราบสัตว์ร้ายได้อย่างแท้จริง ซึ่งนั่นไม่ใช่เขาเขาเป็นแค่คนหลอกลวงซูชิงอู่กลับมายืนข้างเย่เสวียนถิง ยกมือขึ้นแล้วแตะปิ่นที่เพิ่งได้มาใหม่บนศีรษะของนางเบา ๆ ดูงิ้วเบื้องหน้าด้วยความสนใจเล็กน้อยเห็นได้ชัดว่าไทเฮาตกตะลึงกับคำพูดของฉีหว่านเอ๋อร์ จากนั้นจึงเงยหน้ามองฉีเทียนหยวน “บุตรีคนแคว้นฉีตะวันออกเป็นเช่นนี้ทุกบ้านหรือ?”ฉีเทียนหยวนรีบดึงฉีหว่านเอ๋อร์อย่างรวดเร็ว และกล่าวต่อไทเฮาด้วยความเคารพ “ฉีหว่านเอ๋อร์ถูกที่บ้านตามใจจนเสียนิสัยพ่ะย่ะค่ะ”“ไม่น่าแปลกใจเลย ที่แคว้นหนานเย่ของเราเรื่องแต่งงานขึ้นอยู่คำสั่งของบิดามารดา ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าลูกสาวคนใดสามารถตัดสินใจเรื่องแต่งงานของตัวเองได้ ยิ่งฉีหว่านเอ๋อร์เป็นถึงองค์หญิง ยิ่งต้องทำตัวเป็นเยี่ยงอย่าง”เมื่อนางได้ยินไทเฮาพูดเช่นนั้น ดวงตาของฉีหว่านเอ๋อร์ก็เริ่มแดงทันทีนางตามพี่ชายมาที่นี่เพราะเขาบอกว่าจะช่วยให้นาง

ซูชิงอู่ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นยิ้มแล้วพูดว่า “ดูสิ่งที่องค์ชายใหญ่พูดสิ หม่อมฉันเป็นเพียงสตรีไร้อำนาจ จะช่วยท่านได้อย่างไร?”เย่ชิวหมิงพูดไม่ออก “...”นางพูดเช่นนี้ ไม่เจ็บใจได้หรือ?“ข้าต้องการอภิเษกกับนาง”ซูชิงอู่เลิกคิ้ว มองไปยังความมุ่งมั่นในดวงตาของเย่ชิวหมิงแล้วพยักหน้า "เพคะ หม่อมฉันเข้าใจ"เย่ชิวหมิงรู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย เมื่อได้ยินคำตอบของนางแน่นอนว่าเขารู้เกี่ยวกับข้อตกลงลับระหว่างตระกูลเจียวและจวนอ๋องเสวียนซึ่งเขาพูดกรอกหูของเสด็จแม่อยู่ทุกวัน“ถ้ามีสิ่งใดที่เจ้าต้องการให้ข้าทำ เจ้าก็บอกมาได้เลย”ต่อหน้าต่อตาหลายคู่ เย่ชิวหมิงไม่อาจพูดคุยกับซูชิงอู่ได้มากนัก ดังนั้นเขาจึงหันหลังกลับและจากไปพร้อมกับผู้ติดตามของตนเองซูชิงอู่และเย่เสวียนถิงกำลังนั่งอยู่ในรถม้า รอยยิ้มรากฏขึ้นในดวงตาของนาง“เช่นนี้ก็ดี การกระทำของไทเฮาทำให้เย่ชิ่วหมิงรู้สึกขบถในใจแล้ว”เย่เสวียนถิงพยักหน้าเล็กน้อย หันมองซูชิงอู่ “เจ้าคิดจะจับเสือมือเปล่าหรือ?” ซูชิงอู่เงยหน้าขึ้น ยกยิ้มมุมปากแล้วพูดว่า "แล้วเหตุใดเราต้องลงมือเองเล่า ตระกูลเจียวและตระกูลมู่หรงต่างก็เป็นตระกูลใหญ่ที่มีอำนาจ

ช่างเป็นความผูกพันในวัยเด็กที่ยอดเยี่ยมเสียจริงซูชิงอู่สัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่แตกต่างออกไปคราวนี้ฮูหยินหลินเรียนรู้ได้ชาญฉลาดขึ้น นางไม่ได้เปิดเผยความโกรธออกมา มีคนเดินไปมามองมาที่ประตูจวนอ๋องอย่างนึกสงสัยเย่เสวียนถิงหรี่ตาลง “ฮูหยินหลิน หมายความว่าอย่างไร?”ฮูหยินหลินเช็ดตา ดวงตาแดงก่ำแล้วพูดว่า “น้องสาวของท่านไม่ได้กินหรือดื่มอะไรมาสองวันแล้ว ถ้านางยังไม่ยอมกินอีก นางจะต้องอดตายแล้ว หม่อมฉันอยากให้ท่านไปเกลี้ยกล่อมนาง บางที..”นางเปลี่ยนหัวข้อ “อีกทั้งเรื่องนี้ยังเกี่ยวข้องกับพระชายาเสวียน หากไม่ใช่เพราะสิ่งที่นางบอกแก่ซูเฟย เสวี่ยอิ๋งคงไม่เป็นเยี่ยงนี้ นี่เท่ากับต้องการบีบนางให้ตายชัด ๆ!”เย่เสวียนถิงพูดอย่างใจเย็น “ในเมื่อนางเป็นถึงท่านหญิง ควรรู้ว่าเมื่อได้รับประโยชน์จากฐานะแล้ว ก็ต้องรับผิดชอบด้วย”เมื่อฮูหยินหลินได้ยินว่าเย่เสวียนถิงไม่คิดจะสนใจ นางก็กัดฟันพูดว่า “หากเกิดอะไรขึ้นเสวี่ยอิ๋งขึ้นมา หม่อมฉันเกรงว่าความสัมพันธ์ระหว่างซูเฟยและจวนราชครูต้องขาดสะบั้นกันอย่างเลี่ยงไม่ได้ ท่านอยากเห็นซูเฟยเศร้าเสียใจหรือ?”หลินเสวี่ยอิ๋งเป็นบุตรีคนเดียวของจวนราชครู นางเติบโตขึ้