หนิงหว่านพูดอ้อมค้อมมากประการที่หนึ่งคือเตือนเธอว่าการลาออกยังไม่ได้รับการอนุมัติ เธอยังคงเป็นพนักงานของอิงฮว่าและสิ่งที่ประธานมอบต้องจัดการประการที่สองคือบอกเธอว่าปฏิเสธประธานทันทีทําให้ประธานเสียหน้า เรื่องนี้เธอไม่ทําก็ต้องทําแล้วซูหว่านเข้าใจความหมายของหนิงหว่านและถอนหายใจลึก ๆ ในก้นบึ้งของหัวใจเพิ่งเป็นเธอที่หุนหันพลันแล่นเกินไป พูดโดยไม่ได้คิดในสถานการณ์ตอนนี้ เธอก็ยากที่จะปฏิเสธอีก มิฉะนั้นจะดูเหมือนไม่รู้ว่าดีร้ายซูหว่านได้ทําได้แค่แข็งหนังศีรษะเพื่อรับมือ ถือซะว่าช่วยอิงฮว่าทํางานเป็นครั้งสุดท้ายเถอะเธอหันหลังและเดินออกไป หนิงรุ่ยเฉิงมองเงาหลังของเธอ ถอนสายตาที่ดูถูกเหยียดหยามและมองไปที่จี้ซือหาน"ซือหาน งานเลี้ยงอาหารคืนนี้ คุณจะไปไหม？"เมื่อเขาพูดกับจี้ซือหาน น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนและประจบสอพลอ แม้แต่แววตาก็อ่อนโยนและใจดีจี้ซือหานพิงหลังอยู่บนโซฟา มือหนึ่งจับหน้าผาก อีกมือหนึ่งถือโทรศัพท์ สายตาจ้องมองที่หน้าจอโทรศัพท์ตลอดเวลา ไม่ได้เงยหน้าขึ้นตลอดการเดินทางหนิงรุ่ยเฉิงเห็นเขาไม่พูดอะไรสักคํา คิดว่าเขาไม่อยากไป ยุ่งเลยว่า "ดูสมองผมสิ ตระกูลกู้กับอิงฮว่าของเ

เขาสวมเสื้อเชิ้ต สีน้ำเงินเข้มและเสื้อโค้ทสีเดียวกัน มองจากที่ไกล ๆ ดูรูปร่างเพรียวบางและเต็มไปด้วยออร่าเมื่อเข้ามาใกล้แล้ว ยังสามารถเห็นใบหน้าที่สวมใต้แว่นตาขอบทองได้อย่างชัดเจน ความอ่อนเยาว์จางหายไปนานแล้ว เหลือเพียงสะอาดและวุฒิภาวะหลังจากผ่านไปหลายปี การได้เห็นเขาแบบนี้อีกครั้ง ก้นบึ้งของหัวใจของซูหว่าน เหลือเพียงความสงบและไม่มีคลื่นเลยเธอยกมือขึ้นอย่างเป็นสัญลักษณ์และโบกมือให้พวกเขา "ทางนี้!"ผู้ชายเห็นเธอโบกมือในฝูงชน สีหน้าหายใจไม่ออกเล็กน้อยเขาพาคนมาทำธุระที่เมืองเอเพื่อประมูลทางตะวันตกของเมืองเป็นหลักไม่อยากให้คนที่กลุ่มบริษัทหนิงรู้ว่าเขาจะมา ต้องส่งคนมาต้อนรับตัวเอง และจัดงานเลี้ยงอาหารด้วยเขายากที่จะปฏิเสธการต้อนรับที่ดีใจ ได้แต่ยอม แต่ไม่คิดว่าคนที่มารับตนเองจะเป็นซูหว่านจริงหลังจากตกตะลึงไปหลายวินาที เขาก็กลับสู่ธรรมชาติอย่างรวดเร็ว พาคนไป เดินไปหาซูหว่านชายสูงเกือบ1.87เมตร เมื่อเขายืนอยู่ตรงหน้าเธอ เขาสูงกว่าเธอหนึ่งหัวเขาได้แต่มองลงไปที่เธอ "คุณซู ไม่ได้เจอกันนานนะ"คุณซูที่ประโยคหนึ่ง ตัดมิตรภาพที่พวกเขาเคยมีมาตั้งแต่เด็กซูหว่านยิ้มเย็นชา โดยไม่พูด

กู้จิ่งเซินพาคนมากมาย รถเพื่อการพาณิชย์คันหนึ่งนั่งไม่ได้ ซูหว่านจึงต้องเรียกรถเพื่อการพาณิชย์อีกคันผู้บริหารระดับสูงนั่งรถคันอื่น กู้จิ่งเซินและบอดี้การ์ดของเขานั่งอยู่ในรถของเธอซูหว่านไม่ได้คุยกับกู้จิ่งเซินตลอดการเดินทาง ขับรถอย่างตั้งใจและส่งเขาไปที่ร้านอาหารระดับห้าดาวในกล่องที่หรูหรา หนิงหว่านและรองประธานหลายคนของ อิงฮว่ามาถึงแล้ว มีเพียงจี้ซือหานเท่านั้นที่ยังไม่มาหลังจากหนิงหว่านจัดให้กู้จิ่งเซินนั่งลงแล้ว ก็เดินออกมาถามซูหว่านว่า "ที่อยู่ส่งให้ประธานจี้หรือยัง"ซูหว่านพยักหน้า "ส่งแล้วค่ะ"แม้ว่าเธอจะไม่แน่ใจว่าจี้ซือหานเห็นไลน์หรือไม่ แต่เธอก็ส่งที่อยู่ให้เขาแล้ว เขาจะมาหรือไม่ ไม่เกี่ยวกับเธอ"ประธานหนิง งั้นฉันก็ไปก่อนนะ"คนรับถึงแล้ว เธอไม่จําเป็นต้องอยู่ต่ออีกเธอหันไปอยากจะไป แต่หนิงหว่านกลับหยุดเธอไว้"เสี่ยวซู อย่ารีบจากไปนะ คุณไปจองโรงแรมให้ประธานกู้ พอเสร็จแล้ว ยังต้องรบกวนคุณให้ส่งพวกเขากลับโรงแรมค่ะ""ฉัน..."พอซูหว่านอยากจะเอ่ยปากปฏิเสธ หนิงหว่านก็แสดงสีหน้าขอร้องว่า "ฉันรู้ว่าคุณอยากลาออก แต่ก่อนลาออก นี่ก็เป็นงานของคุณเช่นกัน ไม่ใช่หรือ วันนี้คุณ

ตระกูลกู้เป็นมืออาชีพมากมาโดยตลอด ดังนั้นกู้จิ่งเซินจึงไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับความแข็งแกร่งของพวกเขา ดังนั้นเขาจึงพยักหน้า "แน่นอน มันขึ้นอยู่กับความแข็งแกร่งครับ"รองประธานซูเห็นว่าประธานของเขาผ่อนคลาย และเขาก็ตอบด้วย: “ประธานหนิง ตระกูลกู้หยุดโครงการของกลุ่มบริษัทหนิงทั้งหมดทำเป็นการส่วนตัวโดยลูกน้องของผม โปรดอย่าไปสนใจ ประธานหนิง ผมได้ลงโทษพวกเขาแล้วครับ”แค่ฉากพูดคุยที่สงครามธุรกิจแน่นอนว่าหนิงหว่านจะไม่เชื่อสิ่งที่เขาพูด แต่เธอไม่ได้วางหน้าเพื่อที่จะเสียหน้าของตระกูลกู้ เธอทำตามคำพูดของรองประธานซู และกล่าวว่า “ในกรณีนี้ เราจะเปลี่ยนความเป็นศัตรูของเราให้เป็นมิตรภาพ และร่วมมือกันอย่างดีในอนาคต ช่วยเหลือกัน แล้วชนะกันค่ะ”หลังจากพูดแล้วเธอก็หยิบแก้วไวน์ขึ้นมาและเคารพไวน์ต่อกู้จิ่งเซินและรองประธานซู หลังจากเงยหน้าขึ้นและดื่มแล้ว เธอก็ยิ้มแล้วพูดกับพวกเขาว่า “วันนี้เรากลับกันเถอะ แล้วพบกันที่ในการประมูลค่ะ”หนิงหว่านกล้าจบมื้ออาหารโดยตรง ส่วนใหญ่เป็นเพราะจี้ซือหานทนไม่ไหวแล้วแม้ว่าความแข็งแกร่งของตระกูลกู้และกลุ่มบริษัทจี้จะเท่าเทียมกันในประเทศ แต่ในตลาดเอเชียกลุ่มบริษัทจี้เป็นบริ

ซูหว่านเห็นเขารักษาระยะห่างที่เหมาะสม เธอก็ไม่แสดงความกล้าหาญที่ไม่จริงอีกต่อไป นอนอย่างเชื่อฟัง ทําให้อาการเวียนศีรษะของตัวเองลดลงก่อนคุณหมอเคยกำชับเธอไว้ก่อนหน้านี้แล้วว่า อย่าทำงานหนักเกินไปแต่เมื่อเร็ว ๆ นี้เธอถูกคุณเย่ทรมานเป็นเวลาสองวันติดต่อกันและมาทํางานที่บริษัทก่อนที่จะพักผ่อนไปๆ มาๆ ตามสนามบิน ร้านอาหาร โรงแรม คนธรรมดาจะรู้สึกเหนื่อย อย่าว่าแต่เธอเลยเธอทํางานหนักเกินไปซึ่งทําให้อาการกําเริบต่อเนื่องซูหว่านคิดว่ารอพรุ่งนี้ต้องให้หนิงหว่านอนุมัติการลาออกของเธอ วันต่อมาต้องนอนอย่างสงบที่บ้านและรอความตายไม่งั้นอาการป่วยกะทันหันอย่างวันนี้ ถ้าไม่มีใครมาช่วยเธอ คงเสียชีวิตทันทีแน่นอน ถึงตอนนั้นใครจะเก็บศพให้เธอล่ะ？ขณะที่เธอคิดฟุ้งซ่าน ชายคนหนึ่งในชุดสูทสีขาวก็เดินเข้ามาจากข้างนอกคนที่มาหน้าตาสะอาดมาก ทั้งตัวมีอารมณ์อ่อนโยนและสง่างามออกมาเขาเห็นซูหว่านที่นอนอยู่บนเตียงแล้วยิ้มไปแก้มทั้งสองข้าง ด้วยรอยยิ้มที่กางออก เผยให้เห็นลักยิ้มลึก ๆ สองลักทันที"เป็นผู้หญิงนะ"ซูเหยียนเดินไปพร้อมกับชุดทางการแพทย์ และมองกู้จิ่งเซินด้วยสายตาที่มีความหมาย "ไก่ตัวผู้ออกไข่แล้ว