เขาโตขนาดนี้ ไม่มีใครกล้าตัดนิ้วเขาเลย！เขาประมาทและกังวลมากที่จะมากลุ่มบริษัทจี้แก้ไขสัญญาจนเขาลืมนำบอดี้การ์ดของเขามาด้วยไม่งั้นตอนนี้ยังสามารถต่อสู้กับอีกฝ่ายได้ แต่ตอนนี้เขาอยู่คนเดียว ได้แต่กลายเป็นนักโทษของชายหน้ากากเท่านั้นไม่ว่าผู้ชายคนนี้ต้องการทําอะไร เมื่อเขาหนีไปแล้ว ความแค้นนี้จะต้องแก้แค้นกลับมาแน่นอนสิ่งที่หลินเจ๋อเฉินคิดคือ ยังสามารถหลบหนีออกไปได้ สิ่งที่ผู้ชายคิดก็คือ ให้เขาตายที่นี่ผู้ชายเชิดคางเงยขึ้น บอดี้การ์ดที่ขังอยู่ข้างหลังหลินเจ๋อเฉิน ยกเท้าขึ้นทันที เตะเข่าของหลินเจ๋อเฉินก้มลงเขาก้มลงกับพื้นโดยไม่ทันตั้งตัว มือทั้งสองข้างถือพื้น ก้มลงกราบต่อหน้าผู้ชายอย่างทุลักทุเลอย่างยิ่งความอัปยศอดสูครั้งใหญ่จึงโกรธที่เขาไม่สนใจอะไร เงยหน้าขึ้นขบเขี้ยวเคี้ยวฟันมองผู้ชายตรงหน้าตะโกน"ไอ้สารเลว กล้าทําแบบนี้กับกูแบบนี้ พอกูกลับไปแล้ว ต้องฆ่าแกแน่""ฮ่าๆ"ผู้ชายหัวเราะเยาะและเลิกไร้สาระกับเขา หยิบมีดในมือของเขาและกรีดข้อมือของเขาเมื่อทําทั้งหมดนี้ ผู้ชายไม่ได้กระพริบตาตลอดการเดินทางจ้องมองเย็นชาเสมอ ช้าและสง่างาม จัดการกับหลินเจ๋อเฉิน"คุณเคยจูบเธอ เคยอุ้

"หว่านหว่าน คุณ..."ซูหว่านไม่ได้สังเกตเห็นรอยจูบที่คอของเธอ และหลังจากนั้นเธอก็ตอบสนองเมื่อเห็นดวงตาที่ตกตะลึงของซานซานเธอรีบเอามือปิดคอแล้วก้มศีรษะลงด้วยความเขินอาย"ฉัน...""ประธานหลินคนนั้นบังคับคุณหรือเปล่า?"ประธานหลินคนนั้นมองซูหว่าน ราวกับว่าเขากำลังมองเหยื่อซานซานอยากเตือนซูหว่านเมื่อวานนี้ แต่เธอยุ่งกับงานแต่งงานและดูแลญาติของเจียงยวู่และไม่มีเวลาคุยกับเธอตอนนี้เธอเห็นซูหว่านกลับมาแบบนี้ ก็ยิ่งสงสัยมากขึ้นว่าเธอถูกประธานหลินรังแก"หว่านหว่าน บอกความจริงมาเถอะ ถ้าเขาบังคับคุณจริง ๆ ฉันจะไปหาเขาสู้ตาย!"ซานซานโกรธมากเมื่อคิดว่าซูหว่านถูกชายลามกบังคับให้ พับแขนเสื้อขึ้นและอยากจะวิ่งเข้าไปในห้องครัวเพื่อหยิบมีดทําครัวซูหว่านหยุดเธอรีบ "ซานซาน ไม่ใช่ประธานหลิน"ซานซานอึ้งไปครู่หนึ่ง "นั่นคือใครเหรอ?"เรื่องแบบนี้ ซูหว่านไม่รู้จะพูดยังไงจริง ๆซานซานเห็นท่าทางที่เธออยากพูดและหยุดพูด ทันใดนั้นก็เข้าใจเล็กน้อย"คุณกับจี้ซือหานกลับมาคืนดีกันอีกแล้วเหรอ?"ก่อนหน้านี้ซูหว่านกลับมาจากจี้ซือหาน หลายครั้งผิวหนังมักจะเขียวเป็นสีม่วงซานซานก็คิดว่ามาจากจี้ซือหาน"ไม่ใช่เ

"ผมจะรอคุณแค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้น"หลังจากส่งประโยคนี้มาแล้วผู้ชายก็ไม่ตอบกลับข้อความอีกดูเหมือนอยากจะมอบอำนาจการตัดสินใจให้กับซูหว่านเธอหยิกโทรศัพท์ ตัวสั่นไปหมดข้อความที่เธอส่งให้ตํารวจกล่าวถึงหลินเจ๋อเฉินและห้องของโรงแรมก็มีการตรวจสอบการเข้าออกของหลินเจ๋อเฉินตํารวจจะไปหาหลินเจ๋อเฉินเพื่อตรวจสอบและเก็บหลักฐานตามหลักฐานเหล่านี้อย่างแน่นอนหากในเวลานี้คุณเย่บอกตํารวจว่าเธอต้องการฆ่าหลินเจ๋อเฉิน เธอจะถูกตัดสินว่ามีความผิดฐานพยายามฆ่าอย่างแน่นอนและหลินเจ๋อเฉินก็ต้องรู้ว่าความตั้งใจเดิมของเธอไม่ใช่เพื่อส่งสัญญาให้เขา แต่เพื่อฆ่าเขาถ้าหลินเจ๋อเฉินรู้ว่าเธออยากฆ่าเขาจริง ๆ เขาจะนับความทุกข์ทรมานทั้งหมดของเขาไว้บนหัวของเธออย่างแน่นอนเพราะกลุ่มบริษัทหลินไม่สามารถหาผู้อยู่เบื้องหลังการทําร้ายเขาได้และเธอต้องการฆ่าเขาพอดี ยากที่จะไม่ให้ใครสงสัยว่าเป็นเธอทําตอนนี้หลินเจ๋อเฉินแค่ถูกระเบิดเรื่องอื้อฉาวและไม่ได้ไปเข้าคุกโดยตรงเหมือนท่านประธานหลิน ถ้าเขาตื่นจากอาการโคม่าและรู้ความจริงทั้งหมดนี้ เขาจะไม่ปล่อยเธอไปแน่นอนเธอยังคงกลัวหลินเจ๋อเฉินมาก อูฐที่ผอมแห้งตายมีขนาดใหญ่กว่าม้า

ซูหว่านกลัวจนหยุดพูดทันทีมีผิดหวังเล็กน้อยและเหลือบมองชายคนนั้นเขาไม่ได้โกรธ แสดงว่าเขาไม่ใช่จี้ซือหานเธอรู้สึกไม่สบายใจมาก จึงกล้าพลิกตัวจากอ้อมแขนของเขา หันหลังให้เขา และหลับตาลงไม่รู้ว่าทําไม แม้ว่าผู้ชายคนนี้จะไม่ใช่จี้ซือหาน แต่เธอมักจะรู้สึกว่าเขาจะไม่ทําร้ายตัวเองก็รู้สึกโล่งใจและหลับไปหลังจากเธอหลับไป ผู้ชายก็ตึงเธอกลับเข้าสู่อ้อมแขนอีกครั้งเขากอดเธอไว้ สักพักเขาก็ตบหลังเธอเบา ๆ ต่อไปซูหว่านเหนื่อยมาก นอนหนัก สับสนก็ฝันถึงวัยรุ่นคนนั้นอีกครั้งฝันว่าเขายกเท้าขึ้น เล็งไปที่หัวใจของเธอและเตะแรงสองครั้งฝันว่าเขาหักนิ้วเธอและตบเธออย่างแรงเธอนอนอยู่บนพื้นและขดตัวเป็นลูกบอลเพราะเจ็บปวดกลับยังยื่นมือมาหาเขาด้วยความคาดหวัง "ซ่งซือเยว่ ฉันเจ็บ ฉันเจ็บมาก"พึมพําของเธอ ทั้งหมดตกลงในหูของผู้ชาย มือที่ตบหลังก็แข็งตัวทันทีหลังจากผู้ชายจ้องมองผู้หญิงในอ้อมแขนของเขาเวลายาวนานแล้ว เขาก็ผลักเธอออกไป พลิกตัวลงจากเตียง สวมเสื้อผ้า หยิบเสื้อโค้ทขึ้นมา และเดินตรงไปชั่วขณะหนึ่งที่ผู้ชายปิดประตู ซูหว่านพึมพําเบา ๆ ว่า "จี้ซือหาน..."เธอฝันว่าจี้ซือหานกอดเธอนอนและกล่อมเธอเ

"คุณจะไปหาประธานเหรอ？"หนิงหว่านที่สวมชุดทํางานสวยสดใส เห็นซูหว่านรอลิฟต์ก็ไม่เข้ามา ถามด้วยความสงสัยซูหว่านกลับมาตั้งสติได้ รีบส่ายหัวลง "ขอโทษนะ ฉันยังมีของที่ลืมเอาไปแล้ว ประธานหนิงพวกคุณขึ้นไปก่อนเถอะ"เธอพูดจบก็หันไป แม้แต่มองก็ไม่กล้ามองทั้งคู่อีกหนิงหว่านมองหลังเธอเหมือนหนีไป อดไม่ได้ที่จะเอียงหน้าพูดกับจี้ซือหานว่า "ผู้ช่วยตัวน้อยคนนี้แปลกจริง ๆ พวกเราไม่ใช่สัตว์ร้าย กลัวจนแม้แต่ลิฟต์ก็ไม่กล้านั่งแล้วค่ะ"จี้ซือหานไม่ได้ตอบ ในดวงตาที่เฉยเมย มองไม่เห็นอารมณ์ใด ๆ อย่างชัดเจน ราวกับว่าไม่สนใจทุกสิ่งรอบตัวเลยหนิงหว่านเห็นแบบนี้ ยื่นมือเรียวยาวออกมา จับแขนเขา พูดเบา ๆ ว่า "ซือหาน ขอบคุณที่ส่งฉันไปห้องฉุกเฉินในคืนนั้น หลายปีมานี้ฉันอยู่ต่างประเทศ กินอาหารตรงนั้นไม่ชิน เป็นโรคกระเพาะ เอะอะก็กําเริบบ่อย ๆ รบกวนคุณแล้วค่ะ"วันนั้นพ่อพาตัวเองไปเยี่ยมตระกูลจี้และพูดคุยเกี่ยวกับการหมั้น พอเธอมีความสุข เธอก็ดื่มเหล้าเพิ่มอีกสองสามแก้ว แต่ไม่คิดว่าจะกระตุ้นลําไส้และกระเพาะอาหาร โชคดีที่จี้ซือหานไม่ปฏิเสธตัวเองภายใต้สายตาของทุกคนและพาเธอไปห้องฉุกเฉินเธออยากหาโอกาสขอบคุณเขามาตลอด แ