Semua Bab สตรีขี่ม้าออกศึก: Bab 1451 - Bab 1460

ภายใน ตำหนักฉางชุน มังกรดินใต้พื้นถูกจุดให้ความอบอุ่นทั่วทั้งห้อง ซ่งซีซีถอดเสื้อคลุมออก แล้วนั่งรออยู่ครู่ใหญ่ เมื่อมาถึง นางกำนัลได้แจ้งว่าฮองเฮาเสด็จกลับไปเปลี่ยนเครื่องทรง ให้รอสักครู่ นางจึงนั่งรอโดยมิได้เร่งรีบ ขณะเดียวกัน ฉีฮองเฮากำลังกินรังนกอยู่ในตำหนักบรรทม นางไม่พอใจนักที่หลานเจี่ยนกูกูเร่งเร้าให้รีบออกไป นางกล่าวด้วยน้ำเสียงรำคาญ “ให้นางรอหน่อยแล้วอย่างไร?” หลานเจี่ยนกูกูเอ่ยเกลี้ยกล่อม “ฮองเฮา ท่านทรงกล่าวมาตลอดว่า ไม่ควรทำให้พระชายาอ๋องขุ่นเคือง บัดนี้เมื่อทรงเชิญนางมาแล้ว ก็ควรพูดจากันดีๆ อธิบายเรื่องเข้าใจผิดให้กระจ่าง เรื่องก็จะจบลง” ฮองเฮาหัวเราะเยาะตนเอง ก่อนจะกล่าวด้วยความขุ่นเคือง “ก่อนหน้านี้ข้าก็คิดเช่นนั้น แต่เจ้าเองก็ได้ยินว่าตอนที่ข้าขอตัวออกมา ฮ่องเต้ตรัสว่าอะไร พระองค์ตรัสว่า ต่อให้ซ่งซีซีจะตีหรือด่าข้า ข้าก็ต้องอดทนรับไว้ พระองค์มิได้เห็นข้าเป็นฮองเฮาเลยด้วยซ้ำ เพียงแค่อยากให้คนที่อยู่ในดวงใจของพระองค์ได้ระบายความโกรธออกมา” ฮองเฮา เอ่ยด้วยน้ำเสียงเจ็บช้ำ ดันถ้วยรังนกออกไป น้ำตาหยดแหมะลงบนโต๊ะ “เขาทรงป่วยจนเลอะเลือนไปแล้ว หรือแท้จริงทรงโปรดปรานซ่ง

กลับมาที่จวนอ๋องจึงค่อยมีบรรยากาศของปีใหม่จริงๆ พวกเขากำลังเล่นปะทัด โยนห่วง และยิงธนู ทุกการเล่นล้วนมีของรางวัลและรางวัลใหญ่ การเล่นปะทัดนั้น ต้องถือปะทัดไว้ในมือ แล้วโยนออกไปก่อนที่มันจะระเบิด แต่ต้องให้มันระเบิดกลางอากาศ ถ้าหากตกลงพื้นแล้วค่อยระเบิด ถือว่าแพ้ แต่แน่นอนว่า ถ้าระเบิดคามือก็ถือว่าได้รางวัลอยู่ดี เพราะขนาดมือระเบิดเจ็บแทบแย่แล้ว ถ้ายังไม่ได้รางวัลอีก กุ้นเอ๋อร์คงไม่ยอมแน่ ตอนที่ซ่งซีซีกลับมา พวกเขาเล่นกันไปกว่าหนึ่งชั่วโมงแล้ว พื้นเต็มไปด้วยเศษกระดาษสีแดงหนาทับกันเป็นชั้นๆ เดินไปก็รู้สึกนุ่มเท้า พอลงจากพื้นที่แล้ว ฝ่าเท้าก็เปื้อนสีแดงเป็นมงคลไปหมด ซ่งซีซีชอบบรรยากาศเช่นนี้ นางจึงเข้าร่วมเล่นด้วย นางไม่เคยทำปะทัดระเบิดคามือเลย สามารถโยนออกไปได้อย่างแม่นยำก่อนที่มันจะระเบิดเสมอ เสียงระเบิดกลางอากาศดังกังวานใสชัดเจน แม้ว่ามือกุ้นเอ๋อร์จะเล่นจนแดงไปหมด แต่รอยยิ้มบนใบหน้ากลับไม่มีทีท่าว่าจะลดลง รางวัลของเขาวางอยู่เต็มโต๊ะ จนแทบไม่มีที่เหลือ อาจารย์หยูก็ร่วมเล่นกับพวกเขาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะไปนั่งชมเสิ่นชิงเหอวาดภาพ ในภาพของเสิ่นชิงเหอ เต็มไปด้วยใบหน้าข

เสิ่นว่านจือไม่ได้ให้คำตอบในทันที แต่นางกลับไปขบคิดอยู่ทั้งคืน วันต่อมา นางบอกกับซ่งซีซีว่า หากมีการสู่ขอจริง และทางบ้านตกลง นางก็ยินดีที่จะแต่งงาน แต่สำหรับคำถามที่ว่านางต้องการแต่งงานหรือไม่นั้น นางไม่สามารถตอบได้ เพราะหัวใจของนางในตอนนี้ มิใช่หัวใจในวันนั้นอีกต่อไป ซ่งซีซีปลอบโยนนาง แล้วในวันเดียวกันก็นำเป่าจูออกเดินทางกลับไปยังภูเขาเหม่ยชาน หนึ่ง นางต้องการไปพูดคุยกับศิษย์พี่ห้าด้วยตนเอง สอง นางไม่ได้กลับไปฉลองปีใหม่ที่ภูเขาเหม่ยชานมาเนิ่นนานแล้ว นางคิดถึงอาจารย์และคนอื่นๆ สาม ศิษย์พี่ผิงก็เดินทางกลับไปที่ภูเขาเหม่ยชานเช่นกัน นางต้องการสอบถามข่าวคราวจากศิษย์พี่หญิง ว่ามีข่าวใดจากหนานเจียงหรือไม่ สิ่งที่นางกังวลคือ ศิษย์พี่หญิงอาจได้รับข่าวร้ายบางอย่างแต่ไม่กล้าบอกนาง หากถามต่อหน้า นางย่อมดูออกว่าอีกฝ่ายโกหกหรือไม่ เมื่อเหรินหยางอวิ๋นและอูโซเว่ยเห็นว่านางพาเป่าจูกลับมา ต่างก็ตกใจ นึกว่านางประสบเหตุร้าย รีบดึงตัวนางเข้าไปสอบถาม ซ่งซีซีเห็นสีหน้าเคร่งเครียดของอาจารย์และอาจารย์อา จมูกของนางพลันแสบขึ้นมา ที่เมืองหลวงนางต้องเข้มแข็งเสมอ แต่ที่ว่านจงเหมิน ต่อหน้าอา

หวังเยว่จางกล่าวว่า “เรื่องสู่ขอนั้น ข้ามีความใจร้อนอยู่บ้าง แม้เมื่อนึกย้อนกลับไปก็ยังรู้สึกว่าตนฉวยโอกาสเกินไป นางในตอนนั้นกำลังจิตใจหดหู่ แม้นางจะตอบรับ ก็อาจไม่ได้เต็มใจที่จะแต่งจริงๆ เมื่อกลับไปถึงภูเขาเหม่ยชานถูกอาจารย์อาตำหนิ ข้าก็เย็นลงแล้ว” ซ่งซีซีมองเขาอย่างประหลาดใจ “เจ้าบอกอาจารย์อาไปแล้วหรือ?” “ข้าบอกทันทีในวันที่กลับมา ตอนนั้นเลือดพลุ่งพล่านไปหมด” ซ่งซีซีเอ่ยอย่างอยากรู้ “แล้วอาจารย์อาว่ากล่าวเจ้าว่าอย่างไร? ท่านไม่เห็นด้วยหรือ?” หวังเยว่จางไหวไหล่ “ยังไม่ถึงขั้นเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วย เพียงแค่ด่าข้าก่อนเท่านั้น คำด่าก็เป็นคำพูดทั่วไป” “ทั่วไปแค่ไหน?” หวังเยว่จางหลบสายตานาง “ด่าว่าข้าเป็นคางคกตัวหนึ่ง บอกให้ข้าไปส่องดูผิวหนังที่เต็มไปด้วยปุ่มปมของตนเองในอ่างน้ำ” ซ่งซีซีหัวเราะออกมาเบาๆ “อาจารย์อาก็ยังถือว่าปรานีอยู่” นางถ่ายทอดคำพูดของเสิ่นว่านจือให้เขาฟัง หลังจากหวังเยว่จางได้ฟัง เขากลับยิ้มรับลมหนาวรุนแรง แววตาคล้ายมีน้ำผึ้งหมักอยู่ หวานจนชวนให้มึนเมา “ไม่เป็นไร ข้ารอได้ รอไปเรื่อยๆ ชั่วชีวิตยังอีกยาวไกลนัก” ซ่งซีซีจ้องมองเขาอยู่นาน นางไม่เคยน

หลี่ลี่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่ซ่งซีซีตอบเช่นนี้ เขานิ่งไปชั่วขณะ ก่อนจะอดชื่นชมไม่ได้ สามีของนางหายตัวไปในแนวหน้า แต่นางยังสามารถสงบนิ่งและวิเคราะห์สถานการณ์อย่างมีเหตุผล หากจะส่งกองกำลังเสริมไป ตอนนี้มีเพียงสามทางเลือก ให้มู่ฉงกุยนำทัพไป ไม่ก็ด่านเฉิงหลิง หรือไม่ก็ให้เจ้าสิบเอ็ดฝางนำกองกำลังเมืองหลวงไป แต่ปัญหาคือ ทุกกองกำลังอยู่ห่างไกลเกินไป น้ำไกลดับไฟใกล้ไม่ได้ ขณะนี้ศึกไม่ได้เกิดขึ้นในพื้นที่ของหนานเจียงอีกต่อไป แต่เกิดขึ้นที่เทือกเขาอาตามู เป้าหมายของกองกำลังเสริมจึงมีเพียงการรักษาหนานเจียงเอาไว้เท่านั้น จักรพรรดิ์ซูชิงทรงฟังความคิดเห็นของทุกคน แต่ไม่ได้มีพระบัญชาใดๆ เพียงตรัสว่าให้รอดูก่อน เห็นได้ชัดว่า พระองค์จะไม่ส่งกำลังเสริมไป ยามค่ำคืน เจ้าสิบเอ็ดฝางพาภรรยาหยานหรูอวี้มาเยี่ยมซ่งซีซี เขาคิดว่าพระชายาอ๋องย่อมต้องเป็นกังวลอยู่ จึงพาภรรยามาเพื่อช่วยวิเคราะห์สถานการณ์เพิ่มเติม เพื่อให้นางคลายใจ เขากล่าวว่า “ศึกครั้งนี้คงจะสู้กันลำบากขึ้นกว่าเดิม แต่จุดประสงค์หลักของเราคือสังหารแม่ทัพฝ่ายศัตรูให้ได้มากที่สุด เพื่อทำลายกำลังหลักของพวกมัน การที่แม่ทัพใหญ่เลื