All Chapters of SAVAGE BILLIONAIRE SERIES: Alonzo Montecarlos: Chapter 31 - Chapter 40

Sobrang sama ng loob ko kay Alonzo sa ginawa niya at hindi ako nakaluwas ng Maynila. Mula nang magtalo na naman kaming dalawa, iyon na siguro ang malala para sa akin. Hindi ko rin ginamit ang cell phone ko at baka na-wire tap niya ako na hindi ko man lang alam. Hindi ko rin naman mahanap sa cell phone ko kung paano niya ito ginawa.Ang makinig sa usapan ng iba, ang privacy ko, at kung ano pa na dapat ay ako lang ang nakakaalam, ibang usapan na iyon. Mula rin nang araw na iyon, hindi na nagtagpo ang landas namin. Hindi ko na rin siya pinagkaabalahan pa at since malapit na rin matapos ang renovation, makakahinga na ako. Makakauwi na rin ako sa wakas at wala na rin pipigil pa sa akin.Nagbukas na ang resort ni Sir Ethan at bilang isa ako sa fan na naturang paraiso niya, dumalo ako sa live band. Sobrang matao ang lugar at kahit may kaguluhang nangyari sa lugar na ito, hindi iyon alintana ng mga guests. Hindi rin ako nagpahalata sa grupo ni Benedict na marahil ay dumalo rito at alam kong t

Maaga pa lang ay kumilos na ako upang lumuwas kami ng Maynila. Inilabas ko na ang isang medium size kong luggage at isang back pack sa labas ng pinto nang saktong naroon na pala si Alonzo at naghihintay.He turned his gaze to me and again, our eyes met. Hindi naman ako nagsabi sa kaniyang sunduin ako rito o hintayin pero heto siya at nasa tapat ng Villa ko. I was staring at him for a moment but I don’t want to reminisce those moments we’ve been through. Pakiwari ko sa kasi ay maaalala ko lang ang kahapon⸻ang kasiyahan at kalungkutan.“Good morning,” bati niya. Hindi man sumilay ang ngiti sa labi niya ngunit dama kong good mode siya ngayon.Wala yatang topak ang isang ito at maganda ang gising. Naglakbay ang paningin ko sa kabuuan niya. He wears his navy-blue polo shirt, jeans and a pair of shoes. Bagay na bagay sa kaniyang outfit of the day ang naka-brush up style niyang buhok.Sa kinatatayuan ko pa lang ay naamoy ko na ang pabangong gamit niya na nanunuot naman sa ilong ko. That’s too

AlonzoAs Bea gets started, I still have difficulty letting go of control. She bats away my hands, and I give up, putting my palms open on the floor. Damn it. Hindi ko inaasahan na gagawin niya ito knowing na wala siyang masyadong karanasan sa ganitong bagay. Or I may unlock her inner desires in me. I am still fighting my urge, and after a couple of her movements, I finally give up.“Move,” utos ko. “Because if not, I’m going to…” I said, and she followed my orders. My head falls back as I finish. I am in pure bliss…but recover fast, zipping up and getting off the floor. “Wait. I am warming up. I need a moment, though.”“Isn’t that the exciting part?” she asked me while I saw her curled lips.“Later, baby.” I sit on the sofa and pull her onto my lap, slowly kissing and caressing her.“Minsan lang ako maging pilya sa ganitong bagay, Mr. Montecarlos. Sulitin mo na.”“I will, misis.” Hearing those words from her makes me visibly eager to continue.Marahan niyang tinanggal ang kasuotan ni

Bea“Alonzo…” muli kong sambit habang nakatitig si Alonzo sa picture frame na kanina pa niya tinititigan.Napalingon siya sa akin. “S-Sorry. I just looked at this photo, and it seems like it’s you when you’re still a baby,” he said, and then he put it back on the side table. Pagkalapag niya sa picture frame ay naglakad agad siya palapit sa akin. “Good morning, babe,” bati niya sabay dinampian ako ng halik sa labi. “I’m hungry. What’s our breakfast?”I smiled. “Filipino breakfast. Wala naman tayo sa Italy at ang spaghetti ay hinahanda lang sa birthday.” Gusto kong matawa sa biro kong iyon. Pasimple kong sinulyapan ang picture frame na hinawakan niya kanina at sumagi sa isipan ko kung bakit malalim ang tingin niya roon ngunit binawi ko rin. “Halika na at hinihintay ka na nilang saluhan kami. Sinabihan ko pala ang mga kapatid kong gisingin ka.”Sabay na kaming lumabas ng kwarto at nang patungo kami sa kusina ay marahan niyang ginagap ang kamay ko. I instantly felt an electric current su

BeaTahimik akong nakatanaw sa labas ng bintana habang umaakyat ang sasakyan sa mahabang kalsada. Malamig na ang simoy ng hangin kahit tanghali pa lang, at unti-unti nang lumalayo ang isip ko sa iniwang kaba. Pero hindi ko pa rin mapigilan ang bigat sa dibdib ko. Hindi mawala sa isipan ko ang passbook na nakita ko sa bahay, ang SUV, at ang nanay ko.“Relax,” biglang sabi ni Alonzo, mababa at buo ang boses niya. “I can feel your heartbeat from here, Bea. Parang may hinahabol ka.”Napalingon ako sa kanya, halos magtama ang aming mga mata. “Paano mo nasabi?”Ngumisi siya ngunit tipid lang pero sapat para kumabog lalo ang dibdib ko. “Your hands…you’ve been gripping your bag like it’s your lifeline. Cara… non voglio che tu porti pesi che non sono tuoi (I don’t want you to carry burdens that aren’t yours).”Natigilan ako. Ang bawat salitang Italian na binigkas niya ay parang musika sa pandinig ko. Ang himig at accent niya ay parang bumabalik ako sa mga panahong nasa Italy pa ako bilang OFW.