BeaMainit pa rin ang balat ko nang nakayakap ako kay Alonzo, parehong pawis at pagod matapos ang pagniniig. The room was quiet, only our breaths filling the space. His hand lazily traced circles on my hip, at sa bawat dampi niya, parang gusto kong paniwalaan na wala nang ibang mundo kung ‘di kaming dalawa lang.“Hmm,” bulong niya, nakangisi habang hinahalikan ang gilid ng leeg ko. “I should tire you out more often.”I chuckled, swatting his chest lightly. “Arrogant.”But I smiled. Sa totoo lang, sa mga sandaling ganito, ang dali niyang mahalin. Na para bang lahat ng bigat na dala niya, lahat ng unos na hindi niya sinasabi, nawawala kapag magkasama kami.“Let’s get out of here,” he whispered, pressing another kiss on my forehead.“Where?” tanong ko sabay nakataas ang kilay.He smirked. “Somewhere in this place. Horses. Fresh air. Maybe some strawberries, kung swerte tayo.”Napatawa ako, half surprised. “Horses? Strawberries? Really? Kailan nagkaroon ng strawberries dito sa Tagaytay? H
Terakhir Diperbarui : 2025-09-14 Baca selengkapnya