บททั้งหมดของ ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน: บทที่ 1201 - บทที่ 1210

“อ้อ? วีรบุรุษช่วยสาวงามหรือ?”ใบหน้าช่างปักเสิ่นแดงก่ำยิ่งกว่าเดิม “พวกเรามาที่เมืองเหวินจิงเป็นครั้งแรก ไม่คุ้นเคยกับผู้คนและพื้นที่ จึงถูกคนหลอกเอาเงินไป บ่าวกับบุตรสาวเกือบจะถูกเอาตัวไปขาย เป็นพี่ใหญ่ตู้เห็นว่าไม่ยุติธรรมจึงเข้าช่วยเหลือพวกเรา พอเขารู้ว่าบ่าวปักผ้าเป็น ยังแนะนำโรงปักให้บ่าวทำงาน

นางมักรู้สึกว่ามีจุดที่ผิดปกติ ทว่าหาไม่พบว่าผิดปกติตรงที่ใดขณะที่กำลังคิดหนัก ตงฟางหลีเดินเข้ามาเขาเห็นฉินเหยี่ยนเย่ว์นั่งอยู่บนโต๊ะหน้านิ่วคิ้วขมวด พลันเลิกคิ้วขึ้น “เป็นอะไรไปหรือ? ถ้าไม่ชอบช่างปักคนนั้น เราก็เปลี่ยนคนเสีย”“ไม่ใช่เพคะ” ฉินเหยี่ยนเย่ว์ตอบ “มานี่เร็ว มาเร็ว หม่อมฉันมีเรื่องต้องบ

หลังจากที่ได้พบกับฮูหยินซูแล้ว ถึงได้รู้ว่าสิ่งใดที่เรียกว่าดอกบัวขาวง่วงนอนยิ่งนักนางขี้เกียจเกินกว่าจะคิดอีก สติตกสู่ห้วงสับสนวุ่นวายไม่รู้ว่าหลับไปนานเท่าใด นางตื่นขึ้นจากความง่วงงุนณ เวลานี้ เลยเที่ยงวันไปแล้วช่วงบ่ายในฤดูหนาวจะสั้นมาก ประมาณห้าโมงก็เริ่มมืดแล้วฉินเหยี่ยนเย่ว์ไม่กล้าโอ้เอ้

“พระชายาอ๋องเจ็ด สุขภาพของพระองค์ไม่ใคร่ดี บ่าวจะทูลต่อฝ่าบาทให้เป็นอย่างดี” ขันทีหลานกล่าวเบา ๆ“ขอบคุณขันทีหลาน” ฉินเหยี่ยนเย่ว์พยักหน้าเล็กน้อยเนื่องจากฤทธิ์ของยาทำให้เสียงจะแหบเล็กน้อย“พระชายาอ๋องเกรงใจเกินไปแล้ว” ขันทีหลานถอนหายใจเขาอยู่ห่างจากพระชายาอ๋องเจ็ดไม่ถึงหนึ่งเมตร ซึ่งระยะห่างถือว่

“ข้าบ้าหรือ?” มุมริมฝีปากของตงฟางหลีกระตุกเล็กน้อย“อย่ากลัวเลย หม่อมฉันมียา ไม่ว่าจะเป็นโรคที่ยากและซับซ้อนเช่นไรล้วนรักษาได้”“...” ตงฟางหลีหยิกแก้มของนางพลางหัวเราะเสียงเบา “หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว พักผ่อนอีกสักพักเถอะ”ฉินเหยี่ยนเย่ว์พักอยู่ในอ้อมแขนของตงฟางหลีสักพักหนึ่ง นางร้อนจนเริ่มลนลานในที่