All Chapters of องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น: Chapter 391 - Chapter 400

ข้าผู้เป็นถึงขันทีเก้าพันปี ผู้ยิ่งใหญ่ในราชสำนัก เล่นงานเหล่าขุนนางและขุนศึกได้ดั่งใจ จะมาถูกหลอกจากการที่เด็กสาวตัวเล็กๆ คนหนึ่งเล่นแผลงๆ ได้อย่างไร? และยังอยู่ต่อหน้าฮ่องเต้หวู่อีก เสียหน้ายิ่งนัก! เว่ยซวินจ้องมองหลี่หลงหลินอย่างโกรธเคือง "องค์ชายเก้า ทำไมท่านไม่บอกข้าแต่แรก..." หลี่หลงหลินยักไหล่ "ข้าก็นึกว่าเว่ยกงกงแกล้งกันเล่นๆ กับพี่สะใภ้สามอยู่! ไม่คิดว่าท่านจะเชื่อจริงๆ" เว่ยซวินโกรธจนหน้ามืดตามัวแทบจะเป็นลมล้มพับไป แต่ซุนชิงไต้กลับหัวเราะคิกคัก และรู้สึกว่ามันสนุกดี ฮ่องเต้หวู่มองหญิงสาวหน้าหวาน ด้วยใบหน้าขมวดคิ้วแล้วมองไปที่หลี่หลงหลิน "เจ้าเก้า นางคือซุนชิงไต้พี่สะใภ้สามของเจ้าหรือ?" หลี่หลงหลินพยักหน้า "พ่ะย่ะค่ะ" ฮ่องเต้หวู่ถามต่อ "ฝีมือด้านการแพทย์ของนางเป็นอย่างไร?" หลี่หลงหลินตอบอย่างไม่ลังเล "ฝีมือลึกล้ำดุจเทพเซียน!" ในใจแอบบ่นว่า ฝีมือการกินก็สุดยอดไม่แพ้กัน! ฮ่องเต้หวู่ยังคงเชื่อมั่นในหลี่หลงหลินมาก เขาพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม "ดี! งั้นก็ขอให้หมอเทวดาซุนรักษาฉินกุ้ยเฟยเถอะ!" ถึงแม้ว่าซุนชิงไต้จะดูร่าเริงเหมือนเด็กๆ แต่จริงๆ แล้วนางมีหัวใจของหมอ

หลี่หลงหลินรีบดึงซุนชิงไต้ไปด้านข้างแล้วกระซิบถามว่า "ท่านแน่ใจนะว่าฉินกุ้ยเฟยแกล้งป่วย?" ซุนชิงไต้แค่นเสียงเย็นชาและพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า "ไร้สาระ! ข้าเป็นถึงหมอ ยังจะดูไม่ออกอีกหรือว่านางป่วยจริงหรือไม่? แต่ว่าข้าจะต้องจัดยาอะไร ถึงจะรักษาคนแกล้งป่วยได้หรือ?" หลี่หลงหลินเผยรอยยิ้มและพูดว่า "ง่ายมาก! ยาอะไรที่ขม กินแล้วคลื่นไส้ ท่านก็จัดยาตัวนั้นไปเลย!" ซุนชิงไต้ชอบเล่นแผลง ๆ พอได้ยินดังนั้นก็เข้าใจความหมายของหลี่หลงหลินทันที ดวงตากลมโตเป็นประกาย "องค์ชายเก้า ท่านช่างฉลาดจริง ๆ! เอาล่ะ ตกลงตามนี้!" ฟึบฟึบฟึบ... ซุนชิงไต้นั่งลงที่โต๊ะ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข แล้วเขียนใบสั่งยาลงบนกระดาษ หลี่หลงหลินหยิบใบสั่งยามาดู เห็นตัวหนังสือหวัด ๆ จนอ่านไม่ออก จึงยื่นให้หมอหลวงที่คุกเข่าอยู่ข้าง ๆ "เอาไป ต้มยาตามใบสั่งนี้!" หมอหลวงก้มลงดูใบสั่งยา สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที หนวดเคราสีขาวสั่นระริก "องค์ชาย ใบสั่งยานี้...เขียนผิดหรือเปล่า?" หลี่หลงหลินเลิกคิ้วขึ้น "ผิดตรงไหน?" หมอหลวงกระซิบว่า "หวงเหลียน ขู่เฉิน หลงตันเฉ่า หม่าเฉียนจื่อ... พวกนี้ล้วนเป็นยาที่มีรสขมมาก!" หลี่

เดิมที ทั้งสองคนวางแผนที่จะหลอกลวงหลี่หลงหลิน โดยคนหนึ่งแกล้งป่วย อีกคนหนึ่งสร้างภาพลูกกตัญญู เพื่อให้ฮ่องเต้หวู่เห็นใจ แต่ผลลัพธ์กลับตรงกันข้าม! ฮ่องเต้หวู่รังเกียจกลิ่นเหม็น จนไม่มาที่ตำหนักจิ่นซิ้วอีก ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อฮ่องเต้หวู่นึกถึงเหตุการณ์ในวันนี้ ก็คงไม่ให้ฉินกุ้ยเฟยเข้าเฝ้าอีกแล้ว! ขาดทุนย่อยยับ! หลี่หลงหลินและซุนชิงไต้เดินตามหลังฮ่องเต้หวู่ไป แต่กลับรู้สึกสนุกสนาน "สนุก! สนุก!" ซุนชิงไต้ยิ้มร่า: "องค์ชายเก้า ท่านไม่ใช่คนดีเลย! น้องสาวข้าพูดถูก ท่านมันคนเลว!" หลี่หลงหลินหัวเราะ: "เราต่างก็เหมือนกัน!" แน่นอน การรักษาฉินกุ้ยเฟยเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย เรื่องสำคัญของวันนี้คือการรักษาฮ่องเต้หวู่ แม้หลี่หลงหลินจะไม่เข้าใจการแพทย์ แต่เขาก็เห็นได้ว่าใบหน้าของฮ่องเต้หวู่ผอมลง ผิวซีดเหลือง ดูเหมือนจะมีอาการป่วย ตำหนักหยั่งซิน ซุนชิงไต้จับชีพจรให้ฮ่องเต้หวู่ สีหน้าค่อยๆ เคร่งขรึม เว่ยซวินยืนอยู่ข้างๆ รู้สึกกังวลยิ่งกว่าฮ่องเต้หวู่ และเอ่ยด้วยเสียงเบา: "หมอเทวดาซุน อาการของฝ่าบาท..." ซุนชิงไต้พึมพำ: "แปลกจริงๆ! ชีพจรของฝ่าบาทปกติ ไม่เหมือนคนป่วยเลย! ทำไมถ

โชคร้ายที่เว่ยซวินสูญเสียความสามารถในการรับรส เขาจึงไม่สามารถรับรู้รสชาติอาหารได้เลย หลี่หลงหลินตกอยู่ในห้วงความคิด และออกจากวังไปพร้อมกับซุนชิงไต้ นั่งรถม้ากลับไปยังเขาประจิม บนรถม้า ซุนชิงไต้ขมวดคิ้วด้วยความสับสน: "แปลกจัง! ทำไมอาหารในห้องเครื่องหลวงถึงไม่อร่อยขนาดนี้? แล้วฝ่าบาทล่ะ ทำไมไม่พูดตรงๆ ว่าเปลี่ยนพ่อครัวแล้ว" หลี่หลงหลินถอนหายใจ: "นี่แหละคือความเมตตาของเสด็จพ่อ! ถ้าพระองค์บอกว่าอาหารไม่อร่อย จะมีคนต้องถูกตัดหัว!" ซุนชิงไต้ตัวสั่น: "ร้ายแรงขนาดนั้นเลยหรือ?" หลี่หลงหลินมีสีหน้าเคร่งขรึมและพูดต่อ: "นอกจากนี้ ยังมีอีกอย่างหนึ่ง! นั่นคืออาหารในห้องเครื่องหลวงไม่อร่อยมาโดยตลอด! แม้ว่าจะเปลี่ยนพ่อครัว ก็แค่แก้ปัญหาที่ปลายเหตุ ไม่ได้แก้ที่ต้นเหตุ! หรืออาจจะตรงกันข้าม กลายเป็นว่าไม่อร่อยยิ่งกว่าเดิม!" ซุนชิงไต้สับสน: "ทำไมล่ะ? ไม่ใช่ว่าต้องเป็นพ่อครัวที่เก่งที่สุดในแผ่นดินเท่านั้น ถึงจะเข้าไปในห้องเครื่องหลวงและทำอาหารในวังได้หรือ?" หลี่หลงหลินยิ้มอย่างขมขื่น: "นี่คือความเข้าใจผิดของคนทั่วไปเกี่ยวกับห้องเครื่องหลวง! อันที่จริง ไม่ใช่ว่ายิ่งทำอาหารเก่งก็จะได้เข้าห้องเ

เมื่อทำผงปรุงรสไก่เสร็จ ท้องฟ้าก็มืดแล้ว ซุนชิงไต้ท้องร้องโครกคราก นางนอนอยู่บนพื้น และพูดอย่างหมดแรง: "ทำไมยังไม่เสร็จอีก! ข้าไม่ได้กินอะไรมาทั้งวัน ข้าจะหิวตายอยู่แล้ว!" หลี่หลงหลินหัวเราะ: "เสร็จแล้ว! เสร็จแล้ว! รออีกครึ่งชั่วโมงก็จะเสร็จแล้ว!" เมื่อทำผงปรุงรสไก่เสร็จ ที่เหลือก็ง่ายมาก เพราะแค่ต้มบะหมี่ หลี่หลงหลินรู้ว่าซุนชิงไต้กินจุ จึงตั้งใจทำบะหมี่ห้าที่ จากนั้นก็ใส่ผงปรุงรสไก่และเกลือลงไปในน้ำ ทันใดนั้น กลิ่นหอมเข้มข้นก็ลอยอบอวลไปในอากาศ หลี่หลงหลินเองก็ไม่ได้กินอะไรมาทั้งวัน เริ่มน้ำลายสอ ซุนชิงไต้พยายามลุกขึ้น ถือตะเกียบในมือ มองไปที่เตาด้วยความอยากอาหาร น้ำลายในปากไหลเต็มพื้น "หอมจัง!" ซูเฟิ่งหลิงฝึกทหารมาทั้งวัน หิวโซมานานแล้ว นางยังไม่ทันได้ถอดชุดเกราะที่สวมใส่ ก็ได้กลิ่นอาหารหอม ๆ เลยรีบมาทันที ลั่วอวี้จู๋และกงซูหว่านก็ทยอยเข้ามาทีละคน คนหนึ่งใส่ชุดขาว คนหนึ่งใส่ชุดดำ รูปร่างบอบบาง กระโปรงพลิ้วไหว ดูแล้วสวยงามมาก "กลิ่นอะไรหอมขนาดนี้?" ลั่วอวี้จู๋ลูบจมูกสวยๆ ของนาง และพูดอย่างประหลาดใจ: "แม้แต่อาหารของหอเทียนเซียงก็ยังไม่หอมขนาดนี้!" กงซูหว่าน