Semua Bab Seducing My Hot Ninong Everett: Bab 201 - Bab 210

Everett’s POVSa unang hakbang pa lang pababa ng sasakyan ko, naramdaman ko agad ang bigat ng katahimikan sa paligid. Hindi ito iyong karaniwang gabing dinadaanan ko. May kaba sa dibdib ko na hindi ko mawari, kaya nang bumukas ko ang pinto at lumabas ako sa madilim na kalye papunta sa harapan ng mansiyon, alam kong may kakaibang mangyayari.Biglang dumagundong ang mga putok ng baril, sumabog sa paligid ang ingay na iyon na para bang kidlat na sumapul sa gabi.“Hold-up!” Sigaw ng isa, at mula sa dilim, sumugod ang sampung armadong lalaki na tila walang takot sa kamatayan na maaaring gawin sa kanila ng mga tauhan ko. Lahat sila ay may hawak na baril, at ang mga tauhan ko, na laging handa, ay agad na tumayo at kumuha ng mga tamang posisyon.Nagsimula ang sagutan ng mga bala—isang walang katapusang simponya ng putok ng baril at sigawan.“Sir, stay back!” sigaw ng isa sa mga tauhan ko habang hinatak ako palayo. Napasandal ako sa dingding at tinakpan ang ulo. Mula sa kinatatayuan ko, kita k

Everett’s POVPagkatapos ng dinner, naglakad ako papunta sa kuwarto namin ni Misha. Weird, may halo-halong kaba at saya sa dibdib ko ngayon kasi makakatabi ko na ulit ang asawa ko. Parang panaginip na magkasama kaming muli sa iisang bubong matapos ang ilang taon ng pangungulila ko sa kaniya. Ngayong nandito na siya, gusto kong bumawi sa bawat gabi ng pag-iisa ko, bawat oras na nasayang na wala siya sa tabi ko.Pagpasok ko sa kuwarto, nakita ko siyang nakaupo sa gilid ng kama, nakaharap sa salamin at inaayos ang kaniyang buhok. Ibang-iba na talaga ang tingin ko sa kaniya ngayon. Kapag naaalala ko ang nakita ko kanina kung paano siya makipaglaban, hindi pa rin ako makapaniwala. Akong lalaki ata ay hindi kaya ang ginawa niya. Para akong nanunuod kanina ng action movie.Pinagmasda ko siya. Bumalik sa akin ang mga alaala namin dati, kung paano ko siyang pinapanood noon—bawat galaw niya ay parang musika sa mga mata ko. Ngayon, naririto na siyang muli, at ang akala ko ay magiging maayos na a

Misha’s POVItinuloy ko ang aking routine, sinubukan kong kumalma, pero paano ka nga ba makakapag-concentrate kung may nakaupo lang diyan na lalaking panay ang posing sa maganda niyang katawan? Para pa siyang baliw na kung minsan ay may pahimas pa sa maselan na bahagi ng katawan niya.Palihim akong napapahinga ng malalim, nagpipigil ng tawa, pero sa loob-loob ko’y parang lumalakas ang bawat tibok ng puso ko. Pakiramdam, umuubok na tuloy maigi ang armas niya sa loob ng suot niyang pang-ibaba.Para kasing baliw, kung gusto niya palang mag-mariang palad, doon siya sa kuwarto o sa banyoNag-pose ako sa warrior pose, tinatantsa kung saan ako lilingon para makita kung nagpapapansin pa siya. Nang hindi ko natiis, bumalik ako sa sala at umupo sa sahig, nakapikit ang mga mata. Huminga ako nang malalim, pilit na inuunawang ako pa rin dapat ang may kontrol dito.Biglang naramdaman kong may malamig na boses mula sa tabi ko, halos pabulong: “Are you sure you’re not missing me, Misha?”Napadilat ak

Misha’s POVHabang tahimik akong nakaupo sa aking mesa, sinuri ko ang bawat detalyeng naka-log sa aking laptop: mga ulat ng productivity, performance review, at pati mga attendance log. Hindi ko ito dating ginagawa ng masinsinan, pero ngayon, ibang Misha na ako—isang Misha na hindi na magpapa-api at magpapabastos kahit kanino. Nababalitaan ko kasi na minsan, may mga staff na nilalaro lang ang kanilang trabaho. Dati ay hinahayaan ko lang kasi hindi naman nagiging masamang epekto iyon sa hotel na mga hawak ko, pero ngayon, wala nang makakagawa ng ganoon.Isang katok ang gumising sa tahimik na office room ko.“Come in,” sabi ko.Nang bumukas ang pinto, sumilip ang isang manager, si Fernando, na halata sa mukha ang kaba. Lumapit siya sa mesa ko, hawak ang ilang folder na mukhang babasahin para sa akin.“Mrs. Tani,” bungad niya, pilit pinapanatili ang ngiti. “Here’s the report you requested.”“Leave it,” sagot ko, halos hindi siya tinignan. Nakita ko ang bahagyang pagkunot ng noo niya, per

Everett’s POVTumawa pa rin si Garil nang tumawa, pero napansin kong mas seryoso na siya sa bawat sumunod na payo niya. Humigop pa siya ng iced tea, bago sinimulan ang bagong lesson niya.“Everett,” sabi niya, “you need to learn how to make her feel… special, pero hindi sa cliché na paraan. I mean, kilalanin mo talaga siya. Ask her about things that no one else asks. Mag-asawa na kayo pero for sure, mayroon kapang hindi nalalaman sa kaniya.”Nagtaas ako ng kilay. “Like what? Paborito niyang pagkain, mga libangan niya?”Umiling siya. “Hindi, mas personal pa dun. Like, ano ang pinakamalaking pangarap niya na hindi niya pa naabot? Anong mga bagay ang kinakatakutan niya, pero gusto niyang gawin balang araw? You know, stuff that really matters.”Napaisip ako sa sinabi niya. Parang iba ang dating ng ganitong klase ng usapan kumpara sa mga sanay kong pag-uusapan namin kanina. Madalas, business o mga plano lang sa hinaharap ang pinag-uusapan namin, pero ngayon, napagtanto kong kulang pala ako