All Chapters of รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์: Chapter 1071 - Chapter 1080

เฉินทงแสดงอาการภูมิใจออกนอกหน้า คำพูดที่เปล่งออกมายังแฝงแววโอ้อวด จนหลี่เฉินต้องเหลือบตามองเขาด้วยความรำคาญ ขณะนั้นเอง เสียงกรีดร้องของต้วนจิ่นเจียงก็ดังขึ้น เมื่อปลายนิ้วแรกถูกตัดออก ความเจ็บปวดจากนิ้วที่เชื่อมโยงถึงหัวใจนั้นทำให้เขาดิ้นพล่านราวกับเสียสติ “หลี่เฉิน! เจ้าจะไม่มีวันตายดี! จะไม่มีวันตายดีแน่!!” ในตอนนี้ ต้วนจิ่นเจียงเริ่มรู้สึกเสียใจเสียแล้ว เสียใจที่ตนเองดึงดันต้องมาที่เมืองหลวงเพื่อฆ่าหลี่เฉินด้วยมือตนเอง เขานึกถึงคำพูดที่เหวินอ๋องกล่าวไว้ก่อนออกเดินทาง จู่ๆ ก็เริ่มสงสัยว่า บางทีเหวินอ๋องอาจคาดการณ์ถึงจุดจบเช่นนี้แล้ว ถึงได้พูดคำคลุมเครือเช่นนั้นออกมา เสียดายที่ตนเอง...ไม่อาจเข้าใจ ตอนนี้ สิ่งเดียวที่เขาคิดได้ ก็คือพยายามยั่วโมโหลี่เฉิน ให้เขาสังหารตนเสียในคราวเดียว แต่หลี่เฉินกลับไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย เวลานี้ หลี่เฉินได้มายืนอยู่ตรงหน้าของหลงไหวอวี้แล้ว “เงยหน้าขึ้น” หลี่เฉินเอ่ยเสียงเรียบ หลงไหวอวี้ตัวสั่นไปทั้งร่าง เมื่อได้ยินเสียงปราศจากอารมณ์จากเหนือศีรษะ เขาเงยหน้าขึ้นมองหลี่เฉินโดยไม่รู้ตัว สิ่งที่เขาเห็น คือดวงตาที่เย็นชา ร

หลี่เฉินมองจ้าวเสวียนจีแวบหนึ่ง หวังจะจับอารมณ์บางอย่างจากสีหน้าของเขา แต่เจ้าเฒ่าจิ้งจอกผู้นี้กลับไม่เผยความรู้สึกแม้แต่น้อย ทำให้หลี่เฉินต้องผิดหวังกลับไป ทว่าเขาก็ไม่ใส่ใจนัก ก้าวตรงเข้าสู่ตำหนักบรรทมทันที เมื่อได้พบฮ่องเต้ต้าสิงอีกครั้ง พระพักตร์ของพระองค์ซีดเหลือง หายใจราวกับวัวกระทืบข้าว แทบไม่เหลือแรงแม้จะนั่งหรือยืนอยู่แล้ว จึงเอนกายพิงอยู่บนพระแท่น ด้านข้าง คือซานเป่าที่ไม่รู้เข้ามาตั้งแต่เมื่อใด กำลังคุกเข่าอยู่ข้างพระแท่น มือหนึ่งกุมพระหัตถ์ของฮ่องเต้ไว้ ภาพที่ไม่คาดคิดนี้ทำให้หลี่เฉินต้องหันไปมองอีกครั้ง เมื่อเห็นหลี่เฉินเข้ามา ฮ่องเต้ต้าสิงดูเหมือนจะไร้เรี่ยวแรงจะตรัส พระหัตถ์ข้างหนึ่งถูกซานเป่าจับไว้ อีกข้างวางอยู่เหนือท้องน้อยบนผ้าห่ม พระองค์ค่อยๆ ยกพระหัตถ์ที่วางอยู่ขึ้น ชี้ไปทางโต๊ะเขียนหนังสือ หลี่เฉินทำความเคารพอย่างถูกต้องตามธรรมเนียม ก่อนจะเดินไปยังโต๊ะตามที่ชี้ บนโต๊ะนั้น มีพระราชโองการสามฉบับวางอย่างเป็นระเบียบ หลี่เฉินหันไปมองฮ่องเต้ต้าสิง เห็นพระองค์พยักหน้าจึงหยิบฉบับแรกขึ้นมาอ่าน พระราชโองการฉบับนี้มีความยาวมาก ภาษาสละสลวยล

แต่ว่าสภาพของต้าสิงฮ่องเต้ในยามนี้ เกรงว่าวินาทีถัดไปอาจสิ้นใจ เช่นนั้นพระองค์จะกำจัดซานเป่าอย่างไร? หรือว่าความหมายของต้าสิงฮ่องเต้ คือให้ตนลงมือเอง? ในช่วงเวลาอันสั้น ความคิดนานัปการก็พุ่งขึ้นเต็มหัว หลี่เฉินรู้สึกว่าวุ่นวายสับสนยิ่งนัก ด้านหนึ่งคือการล่อลวงของการได้ขึ้นครองราชย์ทันที อีกด้านคือความรู้สึกเสียดายและอาลัยต่อต้าสิงฮ่องเต้ อีกด้านคือความลังเลในชะตากรรมของซานเป่า หลี่เฉินไม่เคยรู้สึกสับสนถึงเพียงนี้มาก่อน เขากับต้าสิงฮ่องเต้ไม่ได้มีความผูกพันกันมากนัก แต่ก็ต้องยอมรับว่า ต้าสิงฮ่องเต้เป็นผู้ที่ผลักดันเขาอย่างเต็มที่ให้ขึ้นนั่งบัลลังก์ ทุกสิ่งทุกอย่าง ล้วนถูกต้าสิงฮ่องเต้วางแผนไว้อย่างรอบคอบ แม้แต่จุดด่างพร้อยเพียงนิดก็ไม่ให้หลี่เฉินแตะต้อง แม้เขาจะรู้ว่าความ ‘รัก’ ของต้าสิงฮ่องเต้นี้ มีให้แก่โอรสของพระองค์คือหลี่เฉิน ไม่ใช่ตัวเขาเอง แต่ในเมื่อผู้ได้รับผลประโยชน์คือเขา หลี่เฉินก็จะไม่เปิดเผยความจริงต่อต้าสิงฮ่องเต้ แต่ก็ไม่อาจห้ามใจตนเองไม่ให้เคารพนับถือจักรพรรดิผู้ทรงเปี่ยมด้วยสติปัญญาและความสามารถพระองค์นี้ได้ หากพระองค์สิ้นพระชนม์ในค่ำคืนนี้จริง จ

“คำพูดนี้ทำให้ข้ารู้สึกเสียใจยิ่งนัก” หลี่เฉินเบือนหน้าไปอีกทาง พลางตรัสกับซูจิ่นพ่าว่า “คำพูดของเจ้าทำให้ข้ารู้สึกประหนึ่งว่าเจ้าไม่ใส่ใจข้าเลยแม้แต่น้อย”ซูจิ่นพ่าขมวดคิ้วงาม นางกล่าวว่า “ใจของท่านว้าวุ่นนัก”หลี่เฉินชะงักไปชั่วครู่ ก่อนแย้มสรวลเบาๆ “เจ้ากำลังเปลี่ยนเรื่องอย่างฝืนๆ อยู่หรือไม่”“มิใช่ข้าที่เปลี่ยนเรื่อง” ซูจิ่นพ่าหันกายมาเผชิญหน้ากับหลี่เฉิน กล่าวอย่างตรงไปตรงมา “เป็นท่านต่างหาก ที่จงใจหาเรื่องมาพูด เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจตนเอง ท่านมีเรื่องหนักอกอยู่ในใจ ใช่หรือไม่”แววตาของซูจิ่นพ่าแม้จะมิได้ก้าวร้าว หากกลับสงบนิ่งและแจ่มกระจ่างทว่า ก็ช่างกระจ่างใสเสียจนหลี่เฉินรู้สึกราวกับดวงตาคู่นั้นคือกระจกบานหนึ่งสะท้อนให้เห็นความสกปรก เห็นแก่ตัว และความมืดดำในใจของเขาอย่างชัดเจนเขารู้ดีว่าตนสามารถห้ามซานเป่าไว้ได้แต่เพื่อความมั่นคงในอำนาจของตน เขากลับแสร้งทำเป็นไม่เห็นแม้แต่ผลักไสให้สิ่งนั้นเกิดขึ้นด้วยซ้ำประโยคสุดท้ายที่เขากล่าวในตำหนักบรรทมนั้น ดูเหมือนจะเป็นการให้โอกาสซานเป่ากลับใจ ทว่าแท้จริงแล้วกลับเป็นการตัดหนทางความหวังทั้งหมดของซานเป่าเสียสิ้นซานเ

ดูเหมือนซานเป่าจะมองออกว่าหลี่เฉินกำลังเศร้า เขาก็พลันยิ้มออกมา“องค์ชายทรงเศร้าเสียพระทัยเพราะการตายของบ่าว เช่นนี้บ่าวก็มิต้องเสียดายชีวิตอีกแล้วพ่ะย่ะค่ะ”“ทว่าองค์ชายยังมีเรื่องอีกมากที่ต้องทรงจัดการ บ่าวก็เพียงแต่ทำสิ่งที่ควรทำ ขอองค์ชายอย่าได้โศกเศร้าเพราะบ่าวเลยพ่ะย่ะค่ะ”“หนทางในภายภาคหน้า บ่าวคงมิอาจติดตามองค์ชายไปได้อีกแล้ว”หลี่เฉินรู้สึกได้ว่าการพูดของซานเป่าเริ่มยากลำบาก จึงรีบกล่าวว่า “ซานเป่า เจ้าอย่าเพิ่งฝืน พักก่อนเถอะ อย่าเพิ่งพูดอะไรอีกเลย”ซานเป่าผู้ที่ไม่เคยกล้าขัดคำสั่งหลี่เฉินมาก่อน กลับส่ายหน้าแล้วกล่าวว่า “องค์ชาย บ่าวเหลือเวลาไม่มากแล้ว มีบางเรื่องที่อยากจะพูดกับองค์ชายให้หมดก่อนพ่ะย่ะค่ะ”“ได้ เจ้าพูดเถิด” หลี่เฉินพยุงซานเป่าให้นั่งลงตรงธรณีประตูของตำหนักบรรทม แล้วเขาเองก็นั่งลงด้วยจากนั้นหลี่เฉินก็เงยพระพักตร์ขึ้นแวบหนึ่งบรรดาขุนนางทั้งหลายนิ่งเงียบ รู้ทันทีว่าควรถอยออกไปข้างหลังซานเป่าพิงอยู่กับขอบประตู หายใจหอบเหนื่อย แต่แววตากลับแจ่มกระจ่างขึ้นเรื่อยๆหลี่เฉินรู้ดีว่านี่เรียกว่าแสงสุดท้ายก่อนดับสูญเหมือนกับเมื่อหลายชั่วยามก่อน ฮ่องเต้ต้าสิง