Semua Bab รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์: Bab 1081 - Bab 1090

เฉินทงสีหน้าจริงจังขึ้นมาทันทีแท้จริงแล้ว ตั้งแต่ก่อนเกิดการก่อกบฏ ตำหนักบูรพาและซานเป่าก็ได้สั่งการไว้ล่วงหน้าแล้วว่า ให้ฉวยโอกาสนี้เก็บข้อมูลขุนนางที่เคยหลบซ่อน และแอบพัวพันกับฝ่ายคณะรัฐมนตรีให้ครบถ้วนดังนั้น สำหรับเฉินทงแล้ว การจับกุมหาใช่เรื่องยากแต่ที่ยากคือ... ผู้เกี่ยวข้องมีมากเกินไปเขาจึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามว่า “องค์ชาย... ต้องจับทั้งหมดเลยหรือพ่ะย่ะค่ะ?”หลี่เฉินขมวดพระขนงเล็กน้อยคำถามนี้ หากซานเป่ายังอยู่ ย่อมไม่มีวันถามออกมาเป็นแน่โชคดีที่ซูเจิ้นถิงเป็นผู้เอ่ยปากขึ้นว่า “แม่ทัพเฉิน ขุนนางระดับเข้า ‘สำนักราชเลขา’ ขึ้นไป จะต้องมีพระราชโองการจากฝ่าบาทหรือองค์ชายเท่านั้นจึงจะลงโทษได้”ประโยคนี้ชัดเจนยิ่งนัก... ต่ำกว่าสำนักราชเลขา จับให้หมด สูงกว่าสำนักราชเลขา... อย่าแตะต้องเฉินทงถึงกับเข้าใจขึ้นมาทันที เขาหันไปคารวะแล้วกล่าวด้วยความซาบซึ้งว่า “ขอบพระคุณแม่ทัพซูที่ชี้แนะพ่ะย่ะค่ะ”ซูเจิ้นถิงพยักหน้ารับ ถือว่าเป็นการตอบรับคำขอบคุณจากนั้นก็หันไปกล่าวกับหลี่เฉินว่า “หากจับกุมทั้งหมดในคราเดียว เกรงว่าอาจทำให้ทุกกรมกองในราชสำนักหยุดชะงัก การบริหารไม่อาจดำเนินต่อได้

เฉินทงเพียงแค่ไม่ได้ฉลาดเฉียบแหลมนัก หาใช่คนโง่ไม่หากเป็นคนโง่โดยแท้ ก็คงไม่มีทางได้นั่งตำแหน่งผู้บัญชาการองครักษ์เสื้อแพร และไต่ขึ้นเป็นบุคคลลำดับที่สองของหน่วยบูรพาได้ยิ่งไปกว่านั้น บัดนี้เขานับได้ว่าเป็นบุคคลลำดับหนึ่งของหน่วยบูรพาแล้วด้วยซ้ำเพราะฉะนั้น หลังจากคิดครู่หนึ่ง เฉินทงก็เข้าใจได้ทันทีว่าคำถามเมื่อครู่นั้น ทำให้องค์รัชทายาททรงไม่พอพระทัยเรื่องนี้ทำให้เฉินทงรู้สึกหวาดหวั่นยิ่งนัก และยิ่งรู้สึกขอบคุณที่ซูเจิ้นถิงยื่นมือช่วยไว้ในยามคับขันซูเจิ้นถิงโบกมือพลางกล่าวว่า “เพียงแค่ยกมือเท่านั้น อย่าได้ถือเป็นเรื่องใหญ่เลย”“เพียงแต่ผู้บัญชาการเฉินพึงเข้าใจ การทำงานใต้เบื้องพระบัญชาขององค์ชาย จำต้องรู้จักหยั่งพระทัยอยู่เสมอ เข้าใจความหมายในทุกถ้อยคำขององค์ชาย จึงจะสามารถถวายงานได้อย่างเหมาะสม”เฉินทงพยักหน้ารับ “กระหม่อมเข้าใจแล้ว ขอขอบพระคุณแม่ทัพซูที่ชี้แนะพ่ะย่ะค่ะ”ซูเจิ้นถิงเห็นเฉินทงทำท่าจะพูดแต่ไม่พูด จึงกล่าวว่า “ผู้บัญชาการเฉินยังมีเรื่องใดหรือไม่?”เฉินทงยิ้มเจื่อนๆ แล้วกล่าวว่า “กระหม่อมมีความคิดอยู่เรื่องหนึ่ง ไม่รู้ว่าควรกล่าวหรือไม่…”โดยทั่วไป หากเอ่ยถึ

นิสัยของวั่นเจียวเจียว หากเขากลับมาแล้ว นางย่อมไม่มีทางไม่มารับทว่านาง... กลับไม่มาอีกทั้งภายนอกวันนี้ก็วุ่นวายราวกับสงครามแม้ตำหนักบูรพาจะมีการคุ้มกันอย่างแน่นหนา ทว่าในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่อาจมั่นใจได้ว่าจะไม่มีเรื่องผิดพลาดใดเกิดขึ้นมีทั้งความรู้สึกที่มีต่อวั่นเจียวเจียวก่อนหน้านี้ และคำสั่งเสียของซานเป่าก่อนสิ้นใจ หลี่เฉินย่อมไม่อาจทนเห็นวั่นเจียวเจียวประสบอันตรายในช่วงเวลานี้ได้สาวใช้คนหนึ่งเอ่ยเสียงเบาว่า “บ่าวพึ่งเห็นคุณหนูวั่นอยู่ที่สวนหลังเมื่อครู่เจ้าค่ะ”“ดีมาก มีรางวัลให้”ในใจของหลี่เฉินเบาใจลงบ้าง ขอเพียงนางยังอยู่ในเขตตำหนักบูรพา ก็ไม่น่ามีปัญหาพูดจบ หลี่เฉินก็หมุนกาย มุ่งหน้าไปยังสวนหลังตำหนักทันทีในกลุ่มคน จ้าวหรุ่ยอ้าปากทำท่าจะร้องเรียกหลี่เฉิน แต่สุดท้ายกลับกลืนคำพูดลงไปเสีย“พระสนม ขอพวกเรากลับกันก่อนเถิด หมอหลวงว่า ท่านกระทบกระเทือนที่ศีรษะ ต้องพักผ่อนอีกหลายวันเจ้าค่ะ” นางกำนัลคนสนิทไม่อยากเห็นสีหน้าเศร้าหมองของจ้าวหรุ่ย จึงกล่าวขึ้นจ้าวหรุ่ยถอนหายใจเบาๆ แล้วพยักหน้า “ไปเถิด กลับตำหนักกัน”สวนหลังตำหนักบูรพา ภายในศาลาสายฝนและลมโหมกระหน่ำจา

หากจะว่ากันตามจริง ตำแหน่ง “อาจารย์แห่งรัฐผู้พิทักษ์แผ่นดิน” ไม่ใช่ตำแหน่งขุนนาง แต่เป็นเพียงตำแหน่งเกียรติยศเท่านั้นในประวัติศาสตร์ของจักรวรรดิต้าฉินกว่าสามร้อยหกสิบปี มีผู้ได้รับตำแหน่งนี้ไม่ถึงสิบคนทว่าทุกคน ล้วนเป็นยอดฝีมือระดับแดนเซียนแห่งพื้นพิภพในนั้นที่เลื่องชื่อที่สุด คืออาจารย์แห่งรัฐผู้พิทักษ์แผ่นดินคนแรก ตามตำนานกล่าวว่า เขาคือองครักษ์ติดตามของไท่จู่หวงตี้ ทั้งสองร่วมบุกเบิกจากศูนย์ ในชีวิตของไท่จู่หวงตี้ที่ผ่านศึกน้อยใหญ่นับหมื่นครั้ง เขาผู้นี้ไม่รู้กี่คราแล้วที่เคยช่วยชีวิตฝ่าบาทเอาไว้โดยเฉพาะศึกใหญ่ครั้งสุดท้ายที่สถาปนาใต้หล้าต้าฉิน ณ ทะเลสาบพัวหยาง ครั้งนั้นไท่จู่หวงตี้ทุ่มหมดหน้าตัก ปิดล้อมกองกำลังใหญ่ของศัตรูจนหลังเปิดโอกาสให้ข้าศึกตีโอบด้านหลัง ฝ่ายศัตรูส่งยอดฝีมือระดับแดนเซียนแห่งพื้นพิภพสามคน นำทัพยอดฝีมืออีกสองร้อยหกสิบคน กับทหารกล้าหลายพันคนโอบล้อมฝ่าบาทไว้ โดยที่ไท่จู่หวงตี้มีเพียงองครักษ์ไม่กี่ร้อยคนทว่าในศึกครั้งนั้น อาจารย์แห่งรัฐผู้พิทักษ์แผ่นดินพาฝ่าบาทฟันฆ่ายอดฝีมือแดนเซียนแห่งพื้นพิภพไปหนึ่งคน ทำลายล้างอีกหนึ่ง และทำให้อีกหนึ่งบาดเจ็บสาหัส จนสาม

หญิงวัยกลางคนมีสีหน้าอ่อนโยน เอ่ยว่า “เรื่องก็ผ่านมาเป็นสิบปีแล้ว ยังคิดคำนึงอยู่ไย อีกทั้งทุกวันนี้ชีวิตของพวกเราใช่ว่าจะเลวร้ายอะไร ท่านแม้ไม่มีอำนาจในมือมากนัก แต่ทุกคนก็รู้ว่าท่านมีสายสัมพันธ์ทางดองกับท่านจางอยู่บ้าง ใครต่อใครก็มักยอมให้พวกเราสักเล็กสักน้อย”“ฝ่ายบ้านเมืองยิ่งไม่ต้องกล่าวถึง เมื่อเดือนก่อนบ้านเกิดส่งจดหมายมาบอกว่า ผู้ว่าราชการในเมืองนั้นได้สั่งให้บูรณะสุสานบรรพบุรุษของพวกเราใหม่ทั้งแผง แค่ท่านที่เป็นขุนนางในเมืองหลวงเช่นนี้ ตระกูลทั้งตระกูลก็พลอยได้รับเกียรติยศไปด้วย”“เรื่องเหล่านี้ ล้วนเป็นผลดีมิใช่หรือ”เมิ่งปิ่งเหวินพ่นเสียงหึเบาๆ เอ่ยว่า “เจ้ามิรู้ ในท้องถิ่น เรื่องต่างๆ แม้จะมากมาย แต่ก็ยังเป็นเพียงการงานและความสัมพันธ์ในท้องถิ่น วนเวียนไปมา ข้าก็ยังสามารถควบคุมได้ ทว่าในเมืองหลวง เพียงมีคลื่นสะเทือนเพียงเล็กน้อย สำหรับข้าแล้ว ก็อาจกลายเป็นคลื่นยักษ์ที่ทำให้ร่างแหลกเป็นผุยผง”จากถ้อยคำของสามี หญิงวัยกลางคนจับได้ถึงความจนปัญญาและความหวาดหวั่น รีบเอ่ยถามว่า “หรือว่าวันนี้เกิดเรื่องผิดคาดขึ้น? ทั้งวันข้าก็ใจไม่สงบเลย เพิ่งได้เห็นท่านกลับมาก็รู้สึกสบายใจขึ้นบ