Semua Bab รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์: Bab 1091 - Bab 1100

เมิ่งปิ่งเหวินทั้งร่างดั่งวิญญาณหลุดลอยแต่หัวหน้ากองร้อยนั้นหมดความอดทนแล้ววันนี้มีคนต้องจับกุมมากมาย จำต้องจัดการให้แล้วเสร็จก่อนตะวันจะโผล่พ้นขอบฟ้า เขาจึงไม่มีแม้แต่ใจจะผัดวันประกันพรุ่ง“นำตัวไป”เพียงสิ้นคำสั่ง องครักษ์เสื้อแพรก็กรูกันเข้ามา คว้าเอาเครื่องพันธนาการมาสวมให้เมิ่งปิ่งเหวินในทันทีเครื่องพันธนาการนี้หนักหนาสาหัส ยังจำกัดการเคลื่อนไหวของศีรษะและแขนสองข้าง คนธรรมดายังแทบทนไม่ไหว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงขุนนางที่เคยลอยชายภรรยาเมิ่งปิ่งเหวินร่ำไห้ปานใจจะขาด “ท่านพี่ ท่านจากไปเช่นนี้ พวกเราจะอยู่กันอย่างไร?”เมิ่งปิ่งเหวินหันมองภรรยาและลูกทั้งหลาย ขบกรามแน่นพลางกล่าวว่า “ข้าก็ไม่อาจใส่ใจได้มากไปกว่านี้แล้ว หากได้รับพระเมตตาไว้ชีวิตพวกเจ้า เจ้าจงพาลูกๆ กลับบ้านเกิด เลี้ยงดูพวกเขาให้เติบโต แล้วจงสั่งสอนพวกเขาให้ดีว่าชั่วชีวิตของลูกหลานรุ่นหลัง อย่าได้สอบเป็นขุนนาง จงเป็นเพียงสามัญชนธรรมดา จะดียิ่งกว่า!”กล่าวจบ เมิ่งปิ่งเหวินก็ถูกองครักษ์เสื้อแพรพาตัวไป ทิ้งไว้เพียงเสียงร่ำไห้ของภรรยาและบุตรที่ค่อยๆ ถูกกลืนหายไปในสายฝนกระหน่ำภายใต้สายฝนที่คลุมคลั่งไปทั่วเมืองหลวง เหตุก

“เมื่อคืนลมกรรโชกฝนกระหน่ำ อากาศเยี่ยงนี้มักทำให้ป่วยไข้ง่าย ขุนนางอาวุโสพึงต้องระวังรักษาสุขภาพให้ดี”ประโยคแรกที่เปิดปากเอ่ย หลี่เฉินก็แสดงสัญญาณแห่งไมตรีออกมาจ้าวเสวียนจีประสานมือคำนับเล็กน้อย แล้วกล่าวว่า “กระหม่อมร่างกายยังแข็งแรงอยู่บ้าง ขอบพระทัยองค์ชายที่ทรงเป็นห่วง เพียงแต่น้ำเสียงขององค์ชายฟังดูเสียงจมูกแน่นนัก หรือว่าทรงติดลมหนาวเข้าแล้ว?”หลี่เฉินปรายตามองถ้วยน้ำชาที่ว่างเปล่า แล้วกล่าวว่า “เมื่อคืนข้าถูกฝนเข้าเล็กน้อย จึงติดลมหนาวมา แต่ได้ให้หมอหลวงตรวจดูแล้ว หาเป็นเรื่องร้ายแรงไม่ ดื่มยาสองสามขนานก็หายแล้ว”จ้าวเสวียนจีลุกขึ้น รินน้ำชาให้หลี่เฉินด้วยมือตนเอง พลางกล่าวว่า “บัดนี้องค์ชายทรงเป็นผู้กุมราชการแผ่นดิน ไม่ว่าเรื่องใหญ่เรื่องเล็กในแว่นแคว้นก็ล้วนต้องผ่านพระหัตถ์ของพระองค์ ฉะนั้นไม่ว่าจะเพื่อแผ่นดินประชาราษฎร์ หรือเพื่อพระองค์เอง ก็พึงต้องทรงระวังรักษาพระวรกายไว้ให้ดีพ่ะย่ะค่ะ”ผู้กุมราชการแผ่นดิน ไม่ว่าเรื่องใหญ่เรื่องเล็กในแว่นแคว้นก็ล้วนต้องผ่านพระหัตถ์ของพระองค์หลี่เฉินจับประโยคนี้ได้ในทันทีว่าแฝงนัยแห่งอะไรอยู่ เขารับถ้วยชาที่ร้อนจัดมาในมือ ก้มหน้าพลาง

หลี่อิ๋นหู่ตายอย่างอื้อฉาวเกรียงไกรอย่างน้อยที่สุด เขาก็ยังถูกหลี่เฉินและจ้าวเสวียนจีใช้ประโยชน์เป็นครั้งสุดท้ายเพื่อโยนความผิดทั้งปวงลงบนบ่าเขาคาดว่าตัวเขาเองก็คงไม่อาจมีคำใดจะค้านแม้จะมี ก็ไร้ประโยชน์คนตาย… ไม่อาจเอ่ยคำใดได้อีกเมื่อออกจากจวนจ้าว หลี่เฉินก็เสด็จกลับตำหนักบูรพา และในวันเดียวกันนั้น ก็มีพระราชโองการออกมาสามฉบับพระราชโองการทั้งสามฉบับนี้ สั่นสะเทือนไปทั่วใต้หล้าเพราะพระราชโองการทั้งสามฉบับนี้ ล้วนเป็นพระราชลิขิตที่จักรพรรดิแห่งต้าฉินทรงพระอักษรด้วยพระองค์เองไม่เพียงบอกเล่าถึงเหตุการณ์การกบฏทั้งหมด แต่ยังชี้ชัดถึงลักษณะของเหตุการณ์นั้นกล่าวอย่างแน่ชัดว่า การก่อกบฏของอดีตอ๋องหลี่อิ๋นหู่นั้นเป็นแผนการชิงอำนาจด้วยอาวุธที่ซุกซ่อนมานาน และเป็นเรื่องที่ต้องเกิดขึ้นไม่วันใดก็วันหนึ่งโชคยังดี ที่องค์รัชทายาทผู้เปี่ยมด้วยปัญญาและวีรกรรม สามารถบดขยี้การก่อกบฏครั้งนี้ลงได้อย่างราบคาบ และยังสามารถจับกุมผู้เกี่ยวข้องได้จำนวนมากพระราชโองการฉบับแรก เป็นการยืนยันคุณความดีขององค์รัชทายาทนับตั้งแต่ทรงทำหน้าที่ผู้สำเร็จราชการ และยังเป็นการประกาศตำแหน่งรัชทายาทอย่าง

“แต่แม้จะมีตำแหน่งมากเพียงใด ก็ใช่ว่าจะเหมือนกันหมด”“บางตำแหน่ง จำเป็นต้องใช้บุคลากรที่เชี่ยวชาญในเชิงปฏิบัติงานจริง คนเช่นนี้อาจไม่ถนัดเรื่องประจบประแจง หรือไม่มีตำแหน่งสูงส่งนัก แต่ชนะที่ขยันขันแข็ง มุ่งมั่นทำงานให้ลุล่วง อย่างเช่นกรมโยธาธิการ ที่ต้องการคนที่มีความสามารถเฉพาะทาง”“อีกบางตำแหน่ง กลับต้องใช้คนที่รู้จักอ่านสีหน้าคนเป็น ต้องรู้จักประสานงานกับทุกฝ่าย บทบาทของตำแหน่งเหล่านี้คือการเชื่อมต่อระหว่างเบื้องบนกับเบื้องล่าง ต้องรู้จักเอาใจใส่ความสัมพันธ์กับเพื่อนขุนนาง ต้องดึงใจผู้ใต้บังคับบัญชาไว้ให้มั่น และต้องไม่ทำให้ผู้บังคับบัญชาเดือดร้อน เช่นกรมทะเบียนขุนนาง”“อีกบางตำแหน่ง อาจไม่ต้องมีความรู้มากนัก แต่ต้องรู้จักอ่านสถานการณ์ให้เป็น พบคนต้องพูดให้ถูกใจ พบผีต้องพูดให้เข้าหู ไม่ทำให้ใครโกรธ แต่ก็ต้องไม่เป็นคนที่คนพูดอย่างไรก็พยักหน้าไปหมด ต้องรู้จักรักษาหลักการของตนเองให้มั่น เช่น กรมครัวเรือน”หลี่เฉินเงยหน้าขึ้นมองเหอคุน แล้วกล่าวว่า “ข้าถามเจ้า เจ้าคิดว่าตัวเองเหมาะไปอยู่ที่ใด?”เมื่อถูกถามเป็นครั้งที่สอง เหอคุนก็ไม่อาจตอบด้วยถ้อยคำสวยหรูแบบทั่วๆ ไปได้อีกเขาครุ่นคิ

“อามิตตาพุทธ”เจี้ยวั่งโค้งคำนับถวายคารวะหนึ่งครั้ง โดยไม่เอื้อนเอ่ยวาจาใดเกี่ยวกับวาจาห้ามฆ่าสัตว์ของชาวพุทธให้เสียเวลาแผนสำรองที่หลี่เฉินเตรียมไว้เพื่อรับมือเจ้าสำนักบัวขาว มิได้เสียเปล่าพลบค่ำวันเดียวกัน ขณะที่หลี่เฉินยังยุ่งอยู่กับราชการในพระที่นั่งสีเจิ้ง กงฮุยอวี่ก็ปรากฏตัวขึ้นเบื้องหน้าของเขา“เขามาแล้วหรือ?”หลี่เฉินเงยหน้ามองกงฮุยอวี่เพียงแวบหนึ่ง ก่อนจะก้มหน้ากลับไปตรวจแก้แผนปฏิรูปราชการต่อ น้ำเสียงทั้งเรียบเฉยทั้งห่างเหินกงฮุยอวี่พยักหน้าตอบ “มาแล้ว”“เหตุใดจึงไม่เข้ามา?” ครั้งนี้หลี่เฉินแม้แต่หน้าก็ไม่แย้มขึ้นมองกงฮุยอวี่กล่าวอย่างราบเรียบว่า “เขาว่าเขาไม่ชอบวังหลวง จึงขอเชิญฝ่าบาทเสด็จออกไปพบข้างนอก”“หึ”หลี่เฉินหัวเราะในลำคอ แล้วกล่าวว่า “ช่างวางท่าทางได้ใหญ่โตนัก”“ในเมื่อองค์ชายเป็นฝ่ายร้องขอเขา ก็ควรแสดงคุณธรรมของผู้รู้จักถ่อมตนเพื่อคนมีคุณธรรม”กงฮุยอวี่กล่าวจบ หยุดไปครู่หนึ่ง แล้วเสริมว่า “เขากล่าวเช่นนั้นเอง”“ถ้าเช่นนั้น ก็ให้เขากลับไปที่ที่เขามาเถอะ”หลี่เฉินเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ข้าเป็นองค์รัชทายาท เขาเป็นอะไร? แค่คนใช้กำลัง ที่รวบรวมพวกหัวไม