All Chapters of My Stranger Groom Is A Billionaire: Chapter 901 - Chapter 910

Chapter 60The sharp vibration of his phone was a jarring interruption, pulling him abruptly from his thoughts. Paul got his phone, hinihilot pa niya ang batok dahil para siyang naghahabol bigla ng paghinga sa paglapit ni Dia sa kanya, as though her nearness alone could drain the air from his lungs. His temples throbbed with a mixture of tension and confusion, and he found himself staring at the faint reflection on his screen before he even managed to unlock it.The lingering scent of her perfume, delicate yet insistent, clung to him like a spell, and the warmth where her arm had brushed against his skin a few minutes ago was still burning hot in his memory. Bawat maliit na detalye ng presensya niya ay tila yumanig sa karaniwang kalmadong disposisyon ni Paul, na para bang nagtatanong siya sa sarili kung bakit ayaw kumalma ng tibok ng kanyang puso.Binuksan niya ang kanyang telepono sa wakas, at napaungol siya sa inis nang mabasa ang mensahe mula kay Dia; na kahit hindi pa naka-phone bo

Napasinghap siya at halos sumabog ang dibdib sa takot na baka masaktan ito. But Dia just laughed after that, a bright and fearless laugh, completely unfazed by the near-miss that had nearly stopped his heart from beating. Ang tawa nito ay parang musika na kumakabog sa tenga ni Paul, pero sa halip na gumaan ang loob niya ay mas lalo pa siyang nainis.Mas pinag-igihan ni Paul ang pagpapatakbo ng kabayo niya, halos maramdaman niya na rin ang pagod ng hayop ngunit hindi siya nagpatinag. Kailangan niyang maabutan si Dia, kailangan niyang mapigilan ang pagkasutil nito bago pa may mangyaring hindi kanais-nais. Hanggang sa umawang ang labi ni Dia nang makaalis sila sa kahuyan at makarating sa isang malawak na lupain. Malapad ang tanawin, halos walang katapusan, na tinabunan ng matingkad na berdeng damo at mga ligaw na bulaklak na nakakalat kung saan-saan. Ang hangin ay mas malamig at mas sariwa rito, dala ang halimuyak ng dagat na naroon sa malayo.Sa gitna ng malawak na espasyo ay may isang

“I said smile!” dagdag pa nito, halos nananakot na ang tono, parang batang nagpipilit ng kendi. Napailing si Paul pero napilitan siyang ngumisi, kahit may halong sarkasmo, the edges of his lips curving with reluctant compliance.“Isa pa, if you don’t smile, I hate you na talaga,” dagdag pa ni Dia na para bang seryosong pagbabanta, though her eyes were sparkling with mischief.Inangat ulit niya ang phone, nagpose pa siya nang konti at umiling, pero biglang nawala iyon sa kamay niya nang agawin ni Paul. The move was so sudden she almost stumbled, napalingon siya at halos mahalikan niya ang pisngi nito, close enough that she could hear his breath mix with hers, sabay marinig niya ang mabilis na click ng camera.Sa mismong sandaling iyon, nahuli ng camera ang kanilang mga ekspresyon—ang malawak na gulat sa mga mata ni Dia habang nakaharap kay Paul at si Paul na nakangisi habang nakatingin sa camera.“Hey! Hindi pa ako ready!” sigaw ni Dia, halos mapaawang ang labi dahil pakiramdam niya pan

Realizing this, she immediately pulled back, pushing him away with sudden force. Her cheeks burned with embarrassment, pero pinilit niyang ibalik ang galit sa mga mata niya. Gusto niyang itago ang kahinaan niya sa likod ng inis at yabang.“Bakit ka ba nangyayakap!” she snapped, her tone sharp, trying hard to mask the trembling in her voice. Parang bata siyang napahiya, at iyon ang ayaw na ayaw niyang ipakita.“You are the one who hugged me. Paanong ako—” Paul stopped mid-sentence when Dia turned her back on him and walked toward the side, ignoring his words. Napabuntong-hininga na lang siya, litong-lito kung paano nga ba niya kakausapin ang babaeng ito.Kung kanina ay nanginginig siya sa takot, ngayon ay parang biglang nawala ang kaba. Hindi na siya ganoon katakot dahil may kasama naman siya. Buo ang loob niyang lumapit sa gilid kung saan niya inakalang naiwan ang phone niya. Dahan-dahan ang bawat hakbang, nakapulupot pa rin ang mga braso niya sa sarili na para bang nagtatapang-tapanga

Ang ngiti nitong iyon ay nakadagdag sa pag-ikot ng kanyang sikmura, isang pamilyar ngunit nakakainis na damdamin.Napatingin siya sa kabuuan ng grupo. Hindi lang pala isa o dalawa ang kasama ni Paul—apat silang lalaki at apat din ang kabayo. Bawat isa sa kanila ay may dalang presensyang nakakaangat ng atensyon, pero para kay Dia ay wala pa rin makakatalo sa presensyang taglay ni Paul.Ang dalawang nasa likuran ay mas tahimik ngunit halatang alerto, habang ang nasa kanan naman ni Paul ay palangiti at tila siya ang laging nagbibigay ng mas magaan na pakiramdam sa grupo.Pero kahit na inisa isa na niyang tinignan ang lahat ay bumabalik ang tingin ni Dia kay Paul.Kinagat ni Dia ang kanyang labi, hindi malaman kung bakit ganoon na lang ang kabog ng kanyang dibdib. May bahagi sa kanya na naiinis sa sariling reaksyon, ngunit may parte ring hindi makapaniwala sa sariling pagkahumaling. “Tama, hindi dapat ako nagiging ganito, pero dahil tinawag niya akong pangit, I’ll make him realize that I’