All Chapters of องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน: Chapter 821 - Chapter 830

จางซิงเอ่ยด้วยสีหน้าตกตะลึง “ท่านอาจารย์อา หรือว่าบุตรแห่งนักปราชญ์กับท่านเจ้าสำนักจะ...”ยังมิทันพูดจบ หลัวชางก็ยกมือขึ้นปิดปากเขาทันทีหลัวชางตำหนิว่า “กล้าพูดออกมาเยี่ยงนี้ เจ้าอยากตายนักรึ?”จางซิงอกสั่นขวัญแขวน เหงื่อเย็นผุดทั่วกายด้วยความผวาหลัวชางถลึงตาใส่คนอื่น ๆ แล้วตวาดว่า “ใครมีเรื่องอันใดก็ไปทำเสีย หากใครกล้านินทาท่านเจ้าสำนักลับหลัง จะถูกไล่ออกจากหอดารารักษ์ทันที”เมื่อได้ยินเช่นนั้น บรรดาศิษย์ก็ต่างหน้าซีดเผือด แล้วพากันแยกย้ายกันไปคนละทางอย่างอลหม่านบัดนี้ หน้าลานหอเหลือเพียงหยางคุนและหลัวชางเท่านั้นหยางคุนขยับริมฝีปากเล็กน้อย แต่สุดท้ายกลับมิพูดอะไรออกมาเขาเงยหน้ามองชั้นบนสุดแวบหนึ่ง แล้วก็หมุนตัวเดินออกไปหลัวชางลอบอุทานในใจด้วยความตะลึง “มิน่า ท่านเจ้าสำนักถึงได้ยืนกรานให้ฉินซูเป็นบุตรแห่งนักปราชญ์ ที่แท้สองคนนี้ก็มีความสัมพันธ์เช่นนี้นี่เอง เฮ้อ”เขาถอนหายใจเฮือกหนึ่งแล้วเดินออกไปหากซ่างกวนอวิ๋นซีรู้ว่าหลัวซางและคนอื่น ๆ เข้าใจผิดกันหมด นางต้องโกรธจนอกแตกเป็นแน่ยามนี้นางถลึงตามองฉินซูพร้อมกับแยกเขี้ยวยิงฟัน “เจ้าคนผีทะเล ไร้ยางอาย!”“ข้าตั้งใจที่ไห

หลัวซางหันกลับมาหันมายิ้มเจ้าเล่ห์ และมิได้เอ่ยคำใดเห็นเช่นนั้น ฉินซูก็ยิ่งงงเข้าไปใหญ่เขาส่ายหัวเบา ๆ จากนั้นก็เดินมาถึงห้องโถงใหญ่ชั้นเจ็ดเมื่อเข้ามาในห้อง ซ่างกวนอวิ๋นซีก็ยื่นฝ่ามือขาวนวลไปทางเขาทันทีฉินซูขมวดคิ้วลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็ยื่นมือออกไปหมายจะจับมือของอีกฝ่ายซ่างกวนอวิ๋นซีตบฝ่ามือของเขาออก แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ “อย่ามาเล่นลิ้นกับข้าเช่นนี้ ไหนเคล็ดวิชาเล่า?”“เคล็ดวิชากระไร?”“ก็เคล็ดวิชาแยกร่างพันแสงที่เจ้าสัญญาไว้เมื่อคืนอย่างไรเล่า”ฉินซูแบมือสองข้างพลางพูดว่า “เมื่อคืนข้าเพียงพูดว่าจะพิจารณา หาได้เอ่ยตกลงว่าจะให้ท่านไม่”ใบหน้าสวยของซ่างกวนอวิ๋นซีเย็นชาขึ้นทันใด เสียงของนางเย็นเยียบเสียดถึงกระดูก!“เช่นนั้นเจ้าล้อข้าเล่นรึ?”ระหว่างที่พูด กลิ่นอายสังหารหนาแน่นปะทุออกมาจากดวงตาคู่งามของนางฉินซูถอนหายใจอย่างหมดทางเลือก และพูดว่า “มิใช่ว่าข้ามิอยากถ่ายทอดให้ท่าน แต่ด้วยเพราะแม้ว่าข้าจะถ่ายทอดให้ท่าน ท่านก็ฝึกมิได้อยู่ดี!”“ตลกรึไร ข้าซ่างกวนอวิ๋นซีแม้จะมิใช่สุดยอดอัจฉริยะ แต่ก็สามารถฝึกฝนจนถึงระดับนี้ได้ ข้าถามตัวข้าเองแล้ว มิว่าจะพรสวรรค์หรื

มู่หรงโม่เอ่ยด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยความซาบซึ้งใจ “ขอบคุณสหายฉินที่ไว้วางใจ ท่านวางใจได้เลย ข้าสัญญาว่าจะมิทรยศต่อความไว้วางใจที่ท่านมีต่อข้าเด็ดขาด”ฉินซูพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องถามว่า “ว่ากันว่า… น้องสี่ของท่านทำกิจการหอนางโลมอยู่หลายแห่งในเมือง เรื่องนี้ท่านเองก็รู้ใช่หรือไม่?”“ว่ากระไรนะ? มีเรื่องเช่นนี้ด้วยรึ? สหายฉิน ท่านแน่ใจหรือ?”เมื่อมองมู่หรงโม่ที่ประหลาดใจเต็มประดา ฉินซูก็ได้แต่ส่ายหัวอย่างผิดหวังอยู่ในใจเจ้าหมอนี่ แม้แต่เรื่องพวกนี้ยังรู้ มิน่าแปลกใจเลยที่นั่งตำแหน่งรัชทายาทได้มิมั่นคงเช่นนี้เขาย้อนถามอย่างหงุดหงิด “แล้วท่านว่าอย่างไรเล่า?”มู่หรงโม่ชะงักไปครู่หนึ่ง ก็พลันเข้าใจขึ้นมา “ท่านดูสมองข้าเถิด ลืมไปเสียเลยว่ายามนี้สหายฉินเป็นบุตรแห่งนักปราชญ์หอดารารักษ์ในเมืองหลวงจินหลิงนี้ จะมีเรื่องใดหลุดรอดสายตาของหอดารารักษ์ไปได้กัน”เห็นเขาคิดไปเองเช่นนี้ฉินซูก็มิได้พูดอะไรให้เสียเรื่อง และปล่อยให้เขาคิดไปเช่นนั้น“ยิ่งไปกว่านั้น ข้ายังได้รับข่าวมาว่า น้องสามของท่านกำลังแอบสืบเรื่องนี้อยู่ ซึ่งสำหรับท่านแล้ว อาจเป็นโอกาสอันดีเลยก็ว่าได้”มู่หรงโม่ขมวดคิ้

“โอ๊ย”หญิงสาวอุทานด้วยความตกใจ แต่ยังคงซบอยู่ในอ้อมอกของฉินซู นางมิได้ผละออก และดูเหมือนว่าจะยอมให้อีกฝ่ายเป็นผู้ควบคุมสถานการณ์บนใบหน้าของฉินซูแวบผ่านรอยยิ้มเย็นชา แต่เขาก็ยังคงมิแสดงอาการใด และกล่าวว่า “แม่นาง บุรุษสตรีมิควรถูกเนื้อต้องตัวกัน ขอเจ้ารักษามารยาทด้วย!”“คุณชายรูปงามเช่นนี้ ข้าหลงรักท่านตั้งแต่แรกเห็นแล้ว ที่นี่หาได้มีผู้ใดอยู่ไม่ คุณชายยังลังเลกระไรอีกหรือเจ้าคะ?”ดวงตาคู่สวยฉายแววอ้อนวอนเปี่ยมเสน่ห์ นางจ้องมองฉินซูด้วยสายตาเว้าวอนมิวางตากริชเล่มหนึ่งใต้แขนเสื้อของนางเป็นประกายเย็นเยียบหล่นลงสู่ฝ่ามือ นางกำด้ามกริชนั้นไว้แน่นฉินซูผลักนางออกด้วยมือข้างหนึ่ง และพูดอย่างเฉยเมยว่า “องค์หญิงอวิ๋นเจิง ท่านเล่นเกินบทบาทไปแล้วกระมัง มิกลัวว่าข้าจะควบคุมตัวเองมิอยู่หรืออย่างไร?”“คุณชายพูดเรื่องอันใดกัน? องค์หญิงอันใดกันเจ้าคะ?” หญิงสาวเผยสีหน้าตกใจเต็มประดาฉินซูยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ท่านมิยอมรับก็หาได้เป็นกระไรไม่ ทว่าตัวข้ายุ่งเหลือเกิน ไม่มีเวลามาเล่นกับท่าน เช่นนั้นขอตัวลา”พูดจบก็หันกายเดินออกไปทันที“ฉินซู ข้าขอสั่งให้ท่านหยุด”มู่หรงอวิ๋นเจิงเรียกฉินซูให

หยวนขุยที่ใบหน้าตกใจสุดขีดกล่าวว่า “เจ้าว่ากระไรนะ? หยวนหัวถูกคนของเป่ยเยี่ยนสังหารรึ เรื่องนี้เป็นมาอย่างไร?”หยวนอวิ๋นหลงกำหมัดแน่น พลางกัดฟันกรอดกล่าวว่า “เมื่อมินานมานี้ หัวเอ๋อร์ได้ไปขอแต่งงานที่เป่ยเยี่ยน ทว่า ท้ายที่สุดหลังจากนั้นมินาน ป้ายวิญญาณของเขาก็แตกสลาย หากคนที่สังหารเขามิใช่คนเป่ยเยี่ยน แล้วจะเป็นผู้ใดได้อีกหรือพ่ะย่ะค่ะ?”“อย่างไรเป่ยเยี่ยนก็เป็นเพียงแคว้นลำดับรองเล็ก ๆ พวกเขาจะกล้าทำเรื่องบ้าบิ่นและท้าทายเช่นนี้ได้อย่างไร?”หยวนขุยยังคงรู้สึกยากที่จะเชื่อ เนื่องด้วยในหลายปีที่ผ่านมานี้แคว้นเป่ยเยี่ยนยอมศิโรราบต่อแคว้นฉีอย่างหมดคราบ มิเคยมีท่าทีต่อต้านแม้แต่น้อยทว่า บัดนี้กลับบอกว่าคนของเป่ยเยี่ยนสังหารบุตรชายของอ๋องซียงหยาง เรื่องแบบนี้เขาจะเชื่อลงได้อย่างไร“รายละเอียดเหตุการณ์นั้น กระหม่อมเองก็มิอาจทราบได้ แต่หัวเอ๋อร์ตายอย่างสลดที่เป่ยเยี่ยน นี่คือความจริง ขอเสด็จพี่ทรงพระกรุณา ประทานอนุญาตในสิ่งที่กระหม่อมขอร้องด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ!”หยวนอวิ๋นหลงพูดพร้อมกับคุกเข่าสองลงกับพื้น แล้วก้มหัวคำนับอย่างลึกซึ้งหยวนขุยช่วยพยุงเขาขึ้นแล้วพูดว่า “เราสองคนเป็นพี่น้องกัน