Semua Bab องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน: Bab 831 - Bab 840

ภายในหอดารารักษ์ฉินซูกำลังคิดจะออกไปข้างนอกพอดีแต่กลับมีเสียงเย็นชาของซ่างกวนอวิ๋นซีลอยลงมาจากชั้นบน“เจ้านี่ออกแต่เช้ากลับค่ำอยู่มิติดที่สักวัน ที่ข้าพูดไปเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาเจ้าไปแล้วสินะ?”น้ำเสียงของนางเต็มไปด้วยความมิพอใจยิ่งนักฉินซูแบมือออกพลางพูดอย่างหมดทางเลือก “องค์รัชทายาทของพวกท่านแห่งเป่ยเยี่ยนนัดหมายกับข้าไว้ตั้งแต่เมื่อวาน ข้าคงปฏิเสธมิไปมิได้กระมัง”“หึ อย่าหาข้ออ้างกระไรเลย อีกเพียงเดือนครึ่งก็จะถึงการประชุมระหว่างแคว้นแล้ว ในช่วงเวลาเช่นนี้ เจ้าควรจะรีบเร่งยกระดับวรยุทธ์ของเจ้าเองให้ได้โดยเร็วที่สุดจะดีกว่า”“วางใจเถิด ข้ารู้ขอบเขตตัวเองดี”ฉินซูพูดจบก็หมายจะออกไปทันทีขณะนั้น ขันทีอาวุโสคนหนึ่งรีบวิ่งเข้ามาด้วยความลนลาน แล้วตะโกนเสียงดังขึ้นไปยังชั้นบนว่า “ท่านเซียนซ่างกวน ชายแดนเกิดเหตุฉุกเฉิน ฝ่าบาททรงมีพระราชโองการ ขอให้ท่านรีบเร่งเข้าวังเพื่อประชุมหารือเรื่องด่วนขอรับ!”“ได้!”เมื่อเสียงของซ่างกวนอวิ๋นซีหยุดลง ร่างของนางก็เคลื่อนไหวว่องไวปานสายฟ้า นางกระโดดลงมาจากชั้นบนแล้วมุ่งตรงไปยังพระราชวังทันทีฉินซูลูบคางพลางพึมพำ “เจ้าขันทีอาวุโสนั่นดูตื่นตระ

“พูดถูกแล้ว! เขาเป็นตัวต้นเหตุแท้ ๆ จะมีสิทธิ์มาทำตัวเป็นคนนอกได้เยี่ยงไรกันเล่า? ฝ่าบาททรงรับสั่งให้เรียกเขาเข้ามาก็สมควรแล้ว!”ท่ามกลางเสียงวิพากษ์วิจารณ์ของผู้คน ฉินซูเดินเข้ามาอย่างสุขุมไม่ไหวติงเขาหันไปทางมู่หรงเซี่ยวเทียนพร้อมประสานมือคารวะ และกล่าวว่า “กระหม่อมขอถวายบังคมองค์จักรพรรดิแห่งเป่ยเยี่ยน!”เมื่อเห็นดังนั้น ก็มีขุนนางคนหนึ่งตำหนิขึ้นมาทันทีว่า “ฉินซู ท่านช่างบังอาจนัก! เข้าเฝ้าองค์จักรพรรดิของพวกเราแต่กลับมิคุกเข่าเสียอย่างนั้น!”“ใช่แล้ว! ท่านคิดว่าที่นี่คือแคว้นต้าเหยียนของท่านหรือไร? ไฉนยังมิรีบคุกเข่าทำความเคารพอีกเล่า?”ฉินซูหลือบมองพวกเขาเพียงครั้งเดียว และกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “พวกท่านทั้งหลาย ลืมไปแล้วหรือว่ายังมีตัวตนอีกสถานะหนึ่ง?”ในตอนแรกบรรดาขุนนางทั้งหลายยังคงชะงักไปเล็กน้อย หลังจากนั้นก็เพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่ายามนี้ฉินซูยังเป็นบุตรแห่งนักปราชญ์ของหอดารารักษ์ด้วยบุตรแห่งนักปราชญ์ของหอดารารักษ์ได้รับการยกเว้นเรื่องมารยาทคุกเข่าเมื่อเข้าเฝ้าจักรพรรดิเป็นกรณีพิเศษเมื่อนึกถึงเรื่องนี้ พวกเขาก็เงียบจนพูดอะไรมิออกไปในทันใดมู่หรงเซี่ยวเทียนเปิดป

มู่หรงอวิ๋นเจิงกล่าวจบ ก็มององค์จักรพรรดิบนบัลลังก์มังกรด้วยความคาดหวังองค์จักรพรรดิครุ่นคิดเล็กน้อย แล้วพยักหน้ากล่าว “ที่เจ้าพูดก็มีเหตุผล เอาเถิด เช่นนั้นตัวข้าจะ...”ยังมิทันกล่าวจบ มู่หรงโม่ก็เอ่ยปาก “เสด็จพ่อ มิได้เด็ดขาดพ่ะย่ะค่ะ! การเดินทัพทำศึกยากลำบากแสนสาหัส แนวหน้าอันตรายยิ่ง อวิ๋นเจิงตามไป มีแต่จะพบกับความยากลำบากยากเข็ญมิใช่น้อย หรือไม่ก็อาจถึงแก่ชีวิตได้!หากเสด็จพ่อต้องการให้คนจับตาดูบุตรแห่งนักปราชญ์ ลูกยินดีอาสาไปแทนอวิ๋นเจิงพ่ะย่ะค่ะ!”มู่หรงอวิ๋นเจิงขมวดคิ้วเรียว กำลังจะออกปากปฏิเสธแต่ทันใดนั้น มู่หรงหัวก็กลับชิงกล่าวขึ้นก่อน “เสด็จพ่อ เสด็จพี่รัชทายาทคือผู้สืบทอดบัลลังก์แผ่นดิน มิควรบุ่มบ่ามออกไป ให้ลูกไปเถิดพ่ะย่ะค่ะ ลูกเคยฝึกยิงธนูบนหลังม้ามาสองปี เรื่องการป้องกันตนเองมิใช่ปัญหา ขอเสด็จพ่อโปรดพระราชทานพระราชานุญาตด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ”มู่หรงเซี่ยวเทียนเกิดความลังเลขึ้นมามู่หรงอวิ๋นเจิงรีบกล่าว “เสด็จพี่รัชทายาท เสด็จพี่สาม ความหวังดีของพวกท่าน อวิ๋นเจิงซาบซึ้งใจยิ่งนัก เพียงแต่การที่หม่อมฉันอาสาในครั้งนี้ อีกหนึ่งวัตถุประสงค์ก็คือเพื่อทำความเข้าใจตัวฉินซูใ

เช้าวันรุ่งขึ้นณ ค่ายทัพหลวงชายแดนเป่ยเยี่ยนลู่อวี้กำลังอ่านแผนที่บนผนังด้วยสีหน้าเคร่งขรึมทันใดนั้น มู่หรงอวิ๋นเจิงก็เดินเข้ามาเห็นลู่อวี้มีสีหน้าอ่อนล้า ดวงตาแดงก่ำไปด้วยเส้นเลือดฝอย มู่หรงอวิ๋นเจิงก็เอ่ยถามด้วยความสงสารเล็กน้อย “ท่านอา เมื่อคืนท่านมิได้นอนหลับเลยหรือ?”ลู่อวี้เผยรอยยิ้มขมขื่น “ศัตรูอยู่เบื้องหน้า กระหม่อมจะนอนหลับลงได้อย่างไร น่าเสียดายที่ดูแผนที่ตลอดทั้งคืน ก็ยังคิดหากลยุทธ์ดี ๆ รับมือศัตรูมิออกเลย”“อ๋องเซียงหยางนำทหารม้าหุ้มเกราะล้านนายยกทัพมาโจมตี เมื่อเผชิญหน้ากับแสนยานุภาพอันเหนือชั้นเช่นนี้ แผนการดีเพียงใดก็ไร้ประโยชน์”“ใช่แล้ว ยามนี้ข้าเพียงหวังว่าจะมีสายฟ้าฟาดลงมาสังหารอ๋องเซียงหยางเสีย จะได้คลี่คลายวิกฤตของเป่ยเยี่ยนของเราได้สักที”มู่หรงอวิ๋นเจิงส่ายหน้า “หากอ๋องเซียงหยางตายในเวลานี้ เกรงว่าจักรพรรดิแคว้นฉีจะระดมกำลังทหารทั้งหมด บุกทำลายเป่ยเยี่ยนของเราในคราวเดียว”“เฮ้อ พูดก็พูดเถอะ ตอนนั้นฉินซูมิน่าสังหารคุณชายหยวนเลย” ลู่อวี้ถอนหายใจพลางบ่นออกมายามนี้เหล่าทหารที่แนวหน้ากำลังขวัญฝ่อ หากเป็นเช่นนี้ต่อไป เกรงว่ายังมิทันได้เริ่มสู้รบ ก็จะมี

ฉินซูเอ่ย “เจ้าทำตามที่ข้าสั่งก็พอ เมื่อขุดเสร็จแล้ว ให้ปูด้วยกระดาษน้ำมัน จากนั้นก็เทน้ำมันไฟลงไป!”เจี่ยเซิ่งลังเลเล็กน้อย แล้วโบกมือ “พวกเจ้า รีบลงไปขุดหลุม!”“น้อมรับบัญชา!”จากนั้นพวกเขาหลายสิบคนก็แบกจอบมุ่งหน้าลงจากเขาฉินซูหันไปหาเจี่ยเซิ่งอีกครั้ง “แม่ทัพเจี่ย เห็นที่สูงตรงนั้นหรือไม่?”“ที่สูง?”เจี่ยเซิ่งมองตามทิศทางที่ฉินซูชี้ ท้ายที่สุดสายตาของเขาก็หยุดลงที่หุบเขาฝั่งตรงข้าม“เห็นแล้วขอรับ บุตรแห่งนักปราชญ์ต้องการให้ข้าน้อยทำกระไรหรือ?”“จงนำทหารหนึ่งพันนายไปกระจายกำลังซุ่มอยู่ที่นั่น รอให้ที่นี่เริ่มยิงธนู เจ้าก็ให้พวกเขาโบกธงส่งเสียงโห่ร้องที่นั่น สร้างบรรยากาศกองทัพหมื่นนายขึ้นมา!”เจี่ยเซิ่งพลันเข้าใจเจตนาของฉินซูแต่ก็ยังคงกังวลเล็กน้อย “แต่หากพวกเขามิหลงกลแล้วเสี่ยงดวงโจมตีขึ้นมาเล่าขอรับ?”“เช่นนั้นก็ดีมิใช่หรือ การต่อสู้จากที่สูงลงสู่ที่ต่ำเป็นอย่างไร คงมิต้องให้ข้าสั่งสอนกระมัง?”เจี่ยเซิ่งดวงตาเป็นประกาย แล้วพยักหน้าถี่ ๆ “เข้าใจแล้วขอรับ ข้าน้อยจะนำคนไปทันที!”ครู่ต่อมา เขาก็พาพลธนูหนึ่งพันนายมุ่งหน้าไปยังภูเขาฝั่งตรงข้ามฉินซูสั่งการกับรองแม่ทัพคนหนึ