Semua Bab ชายาแพทย์พลิกชะตา: Bab 1681 - Bab 1690

ฮองเฮาหนานเจียงเงียบไป แต่นางคิดมากยิ่งกว่านั้น“ไป ไปสกุลชวีตอนนี้เลย หากพบใคร ก็จับทุกคนเอาไว้”นางออกคำสั่งหน่วยลาดตระเวนรีบไปจับคนไว้วูเหมิงถอนหายใจโล่งอกเฮือกหนึ่ง ในเมื่อมีคนรับผิดที่แท้จริงแล้ว เรื่องนี้น่าจะไม่เกี่ยวข้องกับเขาอีก“วูเหมิง”ฮองเฮาหนานเจียงกลับผินมองใบหน้าเขาอย่างเชื่องช้า ตอนนางไม่ยิ้ม ดวงตาเหยี่ยวดุดันและเย็นชาอยู่บ้าง“ข้าเชื่อใจเจ้าถึงเพียงนั้น ปรากฏว่าเจ้าทำให้ข้าผิดหวังเสียได้”ข้อมูลภายในห้องปรุงพิษล้วนเสียหายไปแล้วงูยักษ์ตัวนั้นก็ถูกเผากลายเป็นเถ้าไปแล้วได้ยินมาว่าตอนนี้ทั้งอุโมงค์เหมืองล้วนถล่มไปแล้ว ไม่สามารถลงไปตรวจสอบได้อีกฮองเฮาหนานเจียงรู้สึกโมโหเดือดดาลภายในใจ เพียงแค่สกุลชวีไม่เพียงพอให้นางระบายโทสะทั้งหมดออกมาได้“เรื่องนี้เกิดขึ้นเพราะเจ้า”ฮองเฮาหนานเจียงลุกขึ้น เดินมาหยุดต่อหน้าวูเหมิง“หากไม่ใช่เพราะเจ้าต้องการแต่งงานกับชวีอวี้ บดบังสติปัญญา มอบโอกาสให้สกุลชวี พวกเขาก็คงไม่พบห้องปรุงพิษ”ฮองเฮาหนานเจียงยกความผิดเรื่องห้องปรุงพิษถูกเปิดเผยทั้งหมดไว้ที่วูเหมิงนางหยั่งเดา จะต้องเป็นวูเหมิงต้องการแสดงความสามารถต่อหน้าชวีอวี้แ

ทันทีที่เข้ามา เกาเจี้ยนก็เอ่ยถามอย่างทนรอแทบไม่ไหวกู้หว่านเยว่ดื่มน้ำก่อนหนึ่งแก้ว กระแอมไล่เสียง“อย่าเพิ่งรีบ ข้าจะเล่าให้พวกเจ้าช้าๆ เรื่องนี้ยาวยิ่งนัก”จากนั้นนางให้ทั้งสองคนขยับขึ้นมาข้างหน้า เล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในอุโมงค์เหมืองให้พวกเขาทั้งคู่ฟัง แน่นอนว่าส่วนของมิตินั้น นางหลีกเลี่ยงไปได้อย่างแนบเนียน“ศาสตร์ความเป็นอมตะ?”เกาเจี้ยนได้ยินมุมปากก็กระตุกริกกู้หว่านเยว่มองเขาอยากแปลกใจ “ท่านยิ้มอันใด?”“ข้าแค่ยิ้มที่คนเหล่านี้คิดเพ้อฝัน พวกเราเป็นคนมีกายเนื้อ ไฉนเลยจะมีความเป็นอมตะ? มากที่สุดก็อายุยืนมากหน่อยเท่านั้น”“ยิ่งไปกว่านั้นทางที่พวกเขาเลือกเดิน เพียงได้ยินก็รู้ว่าชั่วร้าย เพียงแค่ไม่ได้รับผลกระทบก็ดีมากแล้ว”เขาส่ายหน้า สีหน้าหมิ่นแคลนกู้หว่านเยว่ลอบถอนหายใจ คนผู้นี้สมเป็นสหายที่ดีของซูจิ่งสิงคนทั่วไปได้ยินศาสตร์ความเป็นอมตะ ใบหน้าล้วนเผยแววกระตือรือร้นอย่างบ้าคลั่งแม้แต่ตอนที่ชวีเฟิงได้ยินเจ้าสิ่งนี้ ชั่วขณะนั้นก็เผยความละโมบออกมาจนนางจับได้ทว่าตั้งแต่เริ่มจนจบสายตาเกาเจี้ยนแหลมคม ไม่เก็บเรื่องนี้มาใส่ใจ ส่วนทางด้านอวิ๋นมู่เองก็ไม่ใส่ใจในเรื่อง

เฟิ่งอู๋ชีดูซีดเซียวลงมาก ในช่วงแรก ๆ เขามีจิตใจฮึกเหิมและมีชีวิตชีวา แววตาคู่นั้นเจือไปด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ บัดนี้กลับปล่อยให้หนวดเครารกรุงรัง ซึ่งพอจะคาดเดาได้ว่าที่ผ่านมาในใจของเขาต้องดิ้นรนมากเพียงใด “ข้าคิดดีแล้ว” นัยน์ตาของเฟิ่งอู๋ชีฉายแววเคร่งขรึม “ในช่วงที่ข้าอยู่ต้าฉี มีคนเคยถามถึงความเป็นอยู่ของข้างบ้างหรือไม่? เคยมีคนสนใจว่าข้าจะเป็นหรือจะตายบ้างหรือไม่ ท่านแม่ผู้สูงศักดิ์ของข้าผู้นั้นไม่เคยเห็นข้าเป็นบุตรชายของนาง นัยน์ตาของพวกเขามีเพียงพี่หญิงใหญ่ของข้าเพียงผู้เดียว” ในขณะเดียวกัน เฟิ่งหมิงกวงก็ไม่เคยเห็นเขาเป็นน้องชาย เฟิ่งอู๋ชีถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ข้าขอเพียงเรื่องเดียว หวังว่าท่านจะตอบรับข้า” กู้หว่านเยว่พยักหน้า “ว่ามาสิ” เฟิ่งอู๋ชีกล่าวอย่างจริงใจ “ราษฎรแห่งหนานเจียงล้วนแต่เป็นผู้บริสุทธิ์ทั้งสิ้น ข้าหวังว่าท่านจะปล่อยพวกเขาไป อย่าให้พวกเขาต้องไร้บ้าน และอย่าให้หนานเจียงต้องเจอกับการสูญเสียนับไม่ถ้วนอีกเลย” หนานเจียงคือบ้านเกิดเมืองนอนของเขา และเป็นสถานที่ที่งดงามมากแห่งหนึ่ง เขาไม่อยากเห็นบ้านเกิดของตัวเองกลายเป็นร่องรอยแห่งความเจ็บปวดจากสงคราม

“ลูกทรพี คาดไม่ถึงว่าเจ้าจะกล้าพาคนอื่นมาถึงที่นี่ เทพธิดาไหมลงโทษเจ้าอย่างแน่นอน” เกาเจี้ยนที่กำลังร้อนใจโฉบบินมาตรงหน้า “หยุดพูดจาเหลวไหลได้แล้ว ท่านหมดหนทางหนีแล้ว เหตุใดยังไม่ยอมแพ้อีก” นัยน์ตาของฮองเฮาหนานเจียงเลื่อนมาหยุดตรงหน้าของกู้หว่านเยว่ “เจ้าคือพระมเหสีแห่งต้าฉีสินะ เจ้าไม่เหมือนสักนิด” กู้หหว่านเยว่เลิกคิ้วสูง ฮองเฮาหนานเจียงมองพิจารณานาง ในขณะเดียวกันนางเองก็มองพิจารณาคนที่อยู่ตรงข้ามด้วย “ท่านไม่เหมือนกับที่ข้าคิดไว้เช่นกัน” นางคิดว่าฮองเฮาหนานเจียงจะเป็นสตรีที่มักใหญ่ใฝ่สูง ใบหน้าคงเต็มไปด้วยความเฉลียวฉลาดและเจ้าแผนการ แต่เวลานี้กลับพบว่ารูปร่างของฮองเฮาหนานเจียงดูอ่อนแอมาก หากไม่ใช่เพราะเห็นสายตาที่เฉลียวฉลาดคู่นั้น ก็คงคิดไม่ถึงว่านางจะเป็นคนทะเยอทะยานเช่นนี้ “หยุดพูดเหลวไหลได้แล้ว แพ้เป็นพระ ชนะเป็นมาร คำกล่าวนี้ฮองเฮาทรงเข้าใจเป็นอย่างดี บัดนี้หนานเจียงพ่ายแพ้ ข้าเองก็ตกอยู่ในมือของพวกเจ้าแล้ว จะฆ่าจะแกงยังไงก็แล้วแต่พวกเจ้าเถอะ” ฮองเฮาหนานเจียงหลับตาก่อนหมุนตัวกลับไปคุกเข่าตรงหน้าของเทพธิดาไหม ปากขยับบ่นพึมพำ กู้หว่านเยว่ตั้งใจฟัง ซึ่งโดยส่วนใ

ทันใดนั้นนางก็กระอักเลือดออกมา ก่อนจะล้มลงไปบนพื้น เพียงเสี้ยววินาทีก็สิ้นลมหายใจ เกาเจี้ยนรุดหน้าเข้าไปตรวจสอบ หลังจากนั้นก็หันไปพยักหน้าให้กับกู้หว่านเยว่ “นางตายแล้ว” “เผาเถอะ” กู้หว่านเยว่กล่าวน้ำเสียงราบเรียบ ตอนอยู่ไม่ทำความดี ตายไปก็คงกลายเป็นเพียงกองปุ๋ย “ขอรับ” เกาเจี้ยนชำเลืองมองเฟิ่งอู๋ชีแวบหนึ่ง ดูเหมือนเฟิ่งอู๋ชีจะไม่สนใจจริง ๆ สายตาไร้เยื่อใย เงียบตลอดจนถึงตอนนี้ กู้หว่านเยว่มองไปยังรูปปั้นเทพธิดาไหมอ้วนฉุองค์นั้น “นี่คือเทพธิดาไหมที่ชาวหนานเจียงอย่างพวกเจ้าเอ่ยถึงสินะ?” “ถูกต้อง” เฟิ่งอู๋ชีพยักหน้าเล็กน้อย สายตาที่มองรูปปั้นของเทพธิดาไหมนั้นแฝงไปด้วยความหวาดกลัว “พวกเราจะจัดเทศกาลไหว้เทพธิดาไหมทุกปี ขอให้เทพธิดาไหมคุ้มครองพวกเรา ให้ฟ้าฝนตกตามฤดูกาล ธรรมเนียมนี้ได้รับการปฏิบัติสืบทอดมาหลายพันปีแล้ว” กู้หว่านเยว่พยักหน้า แม้ว่าจะไม่เข้าใจว่าทำไมหนานเจียงจะต้องเชื่อเทพธิดาไหม แต่ด้วยความเคารพ นางยังกราบไหว้รูปปั้นเทพธิดาไหมก่อนออกเดินทาง ฮองเฮาหนานเจียงสิ้นพระชนม์แล้ว ราชวงศ์ที่เหลือยู่ก็เป็นเพียงกองทราย เวลาสั้น ๆ เพียงสองวัน ทุกอย่างก็กระจ่า