ชายาแพทย์พลิกชะตา의 모든 챕터: 챕터 1691 - 챕터 1700

กู้หว่านเยว่มองดูมงกุฎดอกไม้ในมือ มีรอยยิ้มที่งดงามปรากฏบนใบหน้านางสวมมงกุฎดอกไม้บนศีรษะ ดวงตาโค้งงอ“ขอบคุณ”“ไม่ต้องเกรงใจ” ชวีอวี้ส่ายศีรษะนางรู้ว่ากู้หว่านเยว่ต้องไปวันนี้แล้ว ดังนั้นหลังจากมอบมงกุฎดอกไม้ให้นาง ก็หลบไปยืนที่ข้างถนนอย่างรู้ตัวแล้ว“ขอให้ท่านเดินทางโดยสวัสดิภาพ เทพธิดาไหมจะคุ้มครองท่านแน่นอน”“ได้”นี่คือเจตนาดีที่กู้หว่านเยว่รู้สึกได้ไม่บ่อยในหนานเจียงนางถอดมงกุฎดอกไม้ที่อยู่เหนือศีรษะลงมาดูอย่างละเอียด จากนั้นฉวยโอกาสตอนที่ไม่มีคนสนใจ นำมงกุฎดอกไม้เข้าไปเก็บรักษาในมิติ เวลานี้ ภายในเมืองหลวงร่างเงาที่สวมเพ้ามังกรสีเหลืองสดกำลังเดินไปเดินมาในตำหนักอย่างร้อนใจ“ทัพใหญ่ถึงไหนแล้ว ใกล้จะถึงเมืองหลวงหรือยัง?”ซูจื่อชิงที่เพิ่งแต่งงานเสร็จร้องไห้ไม่ได้หัวเราะไม่ออก“พี่ใหญ่ จะเร็วเช่นนั้นที่ไหนล่ะ ทัพใหญ่มาจากหนานเจียงต้องใช้เวลาอย่างน้อยครึ่งเดือน ลองคำนวณเวลาดู นี่เพิ่งจะผ่านไปสิบวันเอง อย่างน้อยต้องใช้เวลาอีกห้าวัน พี่สะใภ้ใหญ่จึงจะมาถึง”เขาส่ายศีรษะปกติพี่ใหญ่สุขุมใจเย็น ไม่ว่าเรื่องการปกครองจะยากแค่ไหน เขาก็สามารถสงบไม่แสดงอารมณ์ใดๆแต่หลังจากไ

“ข้าคิดถึงเมียของข้าแล้ว”“เจ้ายังมีเมีย ที่บ้านข้ามีแค่สุนัขตัวเดียว”มีคนร้องไห้ฮือ ๆ“เจ้าผอมลง”ซูจิ่งสิงปล่อยคนในอ้อมแขน ก้มหน้าจ้องนาง ใช้มือใหญ่เสยปอยผมที่ขมับออกไปข้างๆ อย่างอ่อนโยน“ลำบากแล้ว”สายตาของเขาปวดใจไปหนานเจียงครานี้ เริ่มที่เขาควรนำทัพด้วยตัวเอง แต่เพราะเพิ่งก่อตั้งราชวงศ์ใหม่ได้ไม่นาน และมีภัยพิบัติมากมายในหลายสถานที่รอให้เขาจัดการ เขาไม่สามารถแยกตัวออกไปได้เลยและในเมื่อบอกว่าจะมอบอำนาจทางทหารให้กู้หว่านเยว่ ซูจิ่งสิงก็จะไม่ปล่อยให้นางมีแต่ชื่อ“ใช่แล้ว พี่ใหญ่ล่ะ?”กู้หว่านเยว่นึกถึงเนื้อหาที่ซูจิ่งสิงพูดถึงในจดหมาย อารมณ์ที่หวานชื่นประหม่าขึ้นมาทันที“อาจจะเกิดเรื่องกับพี่ใหญ่แล้ว”ซูจิ่งสิงก็ไม่ได้ปิดบัง เขาจับมือของนางปีนขึ้นม้าตัวเอง แล้วมุ่งไปข้างหน้า“เรื่องนี้ไม่สามารถอธิบายด้วยคำพูดไม่กี่คำ รอหลังจากถึงเมืองหลวง ข้าพาเจ้าไปพบคนคนหนึ่ง”“ใคร?”“ผู้ติดตามของพี่ใหญ่เจ้า”“ได้”กู้หว่านเยว่พยักหน้าหลังจากนั้นสามวัน ทุกคนเดินทางมาถึงเมืองหลวงมอบรางวัลให้แม่ทัพที่มีผลงานครั้งนี้ตามระเบียบ และตบรางวัลให้สามเหล่าทัพตามความดีความชอบหลังจากชั

ชิงเยี่ยนร้องไห้สะอึกสะอื้น “ถ้าหากฝ่าบาทได้เห็นท่านกลายเป็นพระมเหสีของต้าฉี มีลูกแล้วด้วย และยังมีความสุขเช่นนี้ เขาต้องดีใจมากแน่นอน”“แต่น่าเสียดาย ตอนที่ข้าออกมา ล่มสลายของตงโจวกำลังใกล้เข้ามาแล้วตอนนี้ ไม่รู้ว่าฝ่าบาทยังมีชีวิตหรือไม่”อย่างไรก็ยังอายุน้อยเขาพูดมาถึงตรงนี้ก็เสียงสั่นจนแทบฟังไม่รู้เรื่อง พลันหันไปกระโจนใส่หมอน ก็เริ่มร้องไห้เสียงดังในใจกู้หว่านเยว่ก็รู้สึกไม่ดีเช่นกัน แม้นางกับจงหลี่เพิ่งรู้จักกันไม่นานแต่จงหลี่ได้มอบความรักของพี่น้องให้นางมากมายเขาพยายามปกป้องนางอย่างเต็มที่ เป็นพี่ชายที่น่านับถือในใจของนางตอนนี้ได้ยินว่าพี่ชายเป็นตายไม่รู้ จิตใจของนางจะสงบได้อย่างไร?กู้หว่านเยว่เดินออกจากห้องอย่างเหม่อลอยซูจิ่งสิงสามารถเข้าใจอารมณ์ในตอนนี้ของนาง จึงอยู่ข้างกายนางด้วยความเป็นห่วงไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร จู่ๆ กู้หว่านเยว่ก็หันกลับมามองซูจิ่งสิง“ท่านพี่ ข้าอยากไปพื้นที่ราบแห่งความโกลาหล”นางกล่าวอย่างจริงจัง“ข้าอยากไปช่วยพี่ใหญ่”นางรู้ การตัดสินใจนี้ของนางค่อนข้างเหลวไหล ตอนที่เดินออกมา นางก็กำลังคิดเรื่องนี้แต่นางไม่สามารถมองดูพี่ใหญ่ตกอ

หลังจากชิงเยี่ยนพูดจบก็นึกอะไรขึ้นได้ “องค์หญิงน้อย ถ้าหากท่านตัดสินใจว่าจะไปตงโจว เช่นนั้นก็ต้องเร็วหน่อย ทางที่ดีออกเดินทางในช่วงไม่กี่วันนี้เลย อีกหนึ่งเดือนก็จะเข้าฤดูหนาวแล้ว จะมีหมอกรวมตัวกันเหนือป่าซิงโตวเต็มไปหมด ถึงเวลาอินทรีสิงโตก็หลงทิศได้ ไม่สามารถส่งพวกเราไปพื้นที่ราบแห่งความโกลาหล แต่อาจส่งพวกเราไปทะเลไร้ขอบเขตแทน”กู้หว่านเยว่ “แล้วทะเลไร้ขอบเขตคือที่ไหน?”“เป็นมหาสมุทรผืนหนึ่งที่ไม่สามารถมองเห็นสุดขอบ ในทะเลไร้ขอบเขตมีแต่เกาะร้าง ไม่มีอาหาร ถ้าหากร่อนลงที่ทะเลไร้ขอบเขต พวกเราอาจจะหิวตายบนเกาะร้าง”กู้หว่านเยว่พยักหน้า “ข้าเข้าใจแล้ว”“เจ้าให้เวลาข้าเตรียมตัวสามวัน หลังจากสามวัน พวกเราก็ออกเดินทางเลย”นางลุกขึ้นกล่าวอำลากู้หว่านเยว่ในฐานะพระมเหสีต้าฉี จู่ๆ ก็จะไปกะทันหัน ย่อมต้องหาเหตุผลที่สมเหตุสมผลและนางมีญาติสนิทมิตรสหายมากมายในต้าฉี นางต้องบอกลาคนเหล่านี้“ท่านพี่กับจ้านจ้าน…”กู้หว่านเยว่ขมวดคิ้วเบาๆ สองคนนี้คือคนที่ล้ำค่าที่สุดในชีวิตนาง นางควรจะบอกลาพวกเขาอย่างไรดี?นางหายใจเข้าลึกๆ อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด ดังนั้นจงเผชิญหน้ากับมันอย่างกล้าหาญเถอะกู้หว

ซูจิ่งสิงมองดูใบหน้าของหญิงสาวที่ออกห่างจากเขาเรื่อย ๆ และเสียงที่หายไปท่ามกลางสายลม ในที่สุดก็ทนไม่ไหวจนกำหมัดที่สั่นเทาแน่นเสียงของเขาเริ่มแหบ “ข้าจะรอเจ้ากลับมา”“ถ้าหากเจ้าไม่กลับมา เช่นนั้นข้าก็จะไปหาเจ้าด้วยตัวเอง”ที่จริงซูจิ่งสิงอยากไปตงโจวกับกู้หว่านเยว่มาก แต่พวกเขาเข้าใจดี ต่างคนก็ต่างมีภาระที่ต้องแบกรับปัญหาท้องพระคลังที่ขาดดุล บ้านเมืองที่ได้รับความเสียหาย และยังมีผู้ลี้ภัยที่ต้องทนทุกข์ทรมานจากความหิวโหยล้วนยังไม่ได้รับการแก้ไขซูจิ่งสิงไม่สามารถไปได้ในเวลานี้เขาต้องอยู่เพื่อปกครองบ้านเมือง“หนึ่งปี ภายในหนึ่งปี ข้าจะทำให้บ้านเมืองนี้กลับมามีชีวิตอีกครั้งเมื่อเป็นเช่นนี้ ถึงเวลาหากเจ้าไม่กลับมา ข้าจึงจะมีความสามารถมากพอที่จะไปหาเจ้า”ซูจิ่งสิงถอนหายใจยาว แม้แต่กู้หว่านเยว่ก็ไม่รู้ เพื่อที่จะสามารถหานางเจอได้อย่างราบรื่นในอีกหนึ่งปีข้างหน้า เมื่อวานนี้เขาต้องพยายามมากเพียงใดเวลานี้ กู้หว่านเยว่ขับเฮลิคอปเตอร์จากไปเพียงลำพังนางเช็ดน้ำตา มองไปข้างหน้าด้วยสายตาแน่วแน่ตงโจว ข้ามาแล้ว!ไม่ว่าจะเป็นพื้นที่ราบแห่งความโกลาหลหรือมีหมาป่ารายล้อมก็ตาม เมื่อนางมาแ