All Chapters of ชายาแพทย์พลิกชะตา: Chapter 1701 - Chapter 1710

ชิงเยี่ยนนำเสบียงอาหารแห้งมาแบกไว้บนหลัง จากนั้นก็เดินมาอยู่ข้างเท้าของอินทรีสิงโต กู้หว่านเยว่เพิ่งจะสังเกตเห็นว่า จากตัวของอินทรีสิงโตมีบันไดเชือกสองเส้นห้อยลงมา หากพวกเขาต้องการขึ้นไปบนหลังของอินทรีสิงโต ก็ต้องปีนขึ้นทางบันไดเชือกนี้“องค์หญิงน้อย พวกเรารีบขึ้นไปกันเถอะ”ชิงเยี่ยนใช้ทั้งมือและเท้าปีนขึ้นไปก่อน พร้อมกันนั้นก็เอ่ยเตือน “องค์หญิงน้อย เมื่ออยู่ต่อหน้าอินทรีสิงโตห้ามใช้วิชาตัวเบาเด็ดขาดนะพ่ะย่ะค่ะ มิฉะนั้นมันจะคิดว่าท่านคิดจะโจมตีมัน แล้วจะแสดงปฏิกิริยาตอบโต้ที่รุนแรงออกมา”“เป็นอย่างนี้นี่เอง เมื่อครู่ข้ายังสงสัยอยู่เลยว่า เหตุใดถึงต้องมีบันไดเชือกถึงสองเส้น”เวลานี้ อินทรีสิงโตกำลังหมอบอยู่บนพื้นอย่างสงบเสงี่ยม ท่าทางเกียจคร้านกู้หว่านเยว่หยิบเสบียงแห้งที่เหลือ มือจับบันไดเชือก ปีนขึ้นไปบนหลังของอินทรีสิงโตอย่างรวดเร็ว“น่าเสียดาย รถม้าคันนี้พวกเรานำไปด้วยไม่ได้ คงต้องทิ้งไว้ให้พวกผู้ลี้ภัยแล้ว”ชิงเยี่ยนแสดงสีหน้าเสียดายกู้หว่านเยว่ไม่ได้พูดอะไร นางกำลังสำรวจแผ่นหลังของอินทรีสิงโตอย่างสนใจใคร่รู้ นางพบว่าบนหลังของอินทรีสิงโตถึงกับมีที่นั่งและเข็มขัดนิรภัยติดต

“เลือกเก็บของสำคัญก่อน”เนื่องจากไม่แน่ใจว่าพืชเหล่านี้มีพิษหรือไม่ กู้หว่านเยว่จึงหยิบถุงมือยางคู่หนึ่งออกมาจากมิติแล้วสวมไว้ก่อน จากนั้นก็หยิบเอาจอบเล็กออกมาอีกอันหนึ่งนางเดินไปหน้าต้นพืชต้นหนึ่งในนั้น ใช้จอบเล็กขุดพืชต้นนั้นขึ้นมาจากดินอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็โยนเข้าไปในมิติพอชิงเยี่ยนกลับมา ก็พบว่ากู้หว่านเยว่ไม่ได้พักผ่อนอยู่บนก้อนหิน แต่กำลังก้มหน้าก้มตาขุดหญ้าอยู่บนพื้น“องค์หญิงน้อย ท่านกำลังทำอะไรอยู่หรือ?”เขาเอ่ยถามด้วยสีหน้าสงสัยกู้หว่านเยว่ยิ้ม จากนั้นหาข้ออ้างมาอธิบาย“ข้าเป็นหมอ พอเห็นบุปผาพฤกษาประหลาดที่ไม่เคยพบเคยเห็นเหล่านี้ ก็อยากจะนำกลับไปศึกษาดูสักหน่อย เจ้าไม่ต้องสนใจข้าหรอก ไปรอข้าตรงโขดหินด้านข้างนั่นเถิด รอให้อินทรีสิงโตกลับมาแล้วพวกเราค่อยออกเดินทางกัน”“ก็ได้พ่ะย่ะค่ะ”ชิงเยี่ยนพยักหน้าเขาไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับบุปผาพฤกษาประหลาดเหล่านี้ ทั้งยังกังวลว่าตนเองซุ่มซ่าม ถึงตอนนั้น ไม่เพียงแต่จะช่วยอะไรไม่ได้ อาจจะยิ่งทำให้เสียเรื่อง ดังนั้นเขาจึงไม่ปฏิเสธ แต่รีบไปยืนดูต้นทางอยู่ข้าง ๆ อย่างสงบเสงี่ยมเมื่อไม่มีใครรบกวนแล้ว กู้หว่านเยว่ก็ตั้งอกตั้งใจย่อต

“เยี่ยมมาก เหยี่ยวปากแหลมบินหนีไปหมดแล้ว”กู้หว่านเยว่ถอนหายใจออกมา เก็บปืนไฟกลับเข้าไปในมิติ ก่อนจะบิดแขนที่ปวดเมื่อยของตนเองครู่หนึ่ง“โฮก!” อินทรีสิงโตส่งเสียงร้องออกมาเบา ๆ เสียงหนึ่งหากตั้งใจฟังให้ดี ดูเหมือนว่ามันกำลังขอบคุณกู้หว่านเยว่เมื่อความวุ่นวายผ่านพ้นไปอย่างราบรื่น หลังจากต้องวุ่นวายกันมาค่อนคืน กู้หว่านเยว่ก็รู้สึกง่วงขึ้นมาบ้างแล้ว จึงเอนกายพิงพนักแล้วหลับสนิทไปวันรุ่งขึ้น นางถูกแสงอาทิตย์ที่สาดส่องกระทบใบหน้าปลุกให้ตื่น เมื่อลืมตาขึ้นก็พบว่าเป็นเวลาเช้าแล้ว ยามนี้ แสงอาทิตย์แรกของวันก็สาดส่องมาจากทางทิศตะวันออกชิงเยี่ยนยื่นนกไหม้เกรียมตัวหนึ่งมาตรงหน้ากู้หว่านเยว่ แล้วเอ่ยขึ้นอย่างตื่นเต้น“องค์หญิงน้อย ท่านตื่นแล้ว รีบทานอะไรรองท้องหน่อยเถอะพ่ะย่ะค่ะ”กู้หว่านเยว่เหลือบมองนกไหม้เกรียมตัวนั้นอย่างเงียบ ๆ “นี่คือเหยี่ยวปากแหลมเมื่อวานนี้หรือ?”“ใช่แล้วพ่ะย่ะค่ะ ข้าเก็บมาได้ตั้งเยอะใส่ไว้ในย่ามสะพายหลังแล้ว ต่อไปนี้พวกเราก็พอจะมีเสบียงแห้งแล้ว!”กู้หว่านเยว่มองรอยยิ้มดีใจของเขา ก็ชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นก็ยกยิ้มมุมปากเช่นกัน รับนกย่างมา แล้วจ่อที่ริมฝีปากเพ

เจ้าของแผงลอยถ่มน้ำลายลงพื้นเขาเหวี่ยงแส้ เฆี่ยนตีทั้งสองคนอย่างแรงสองสามที จากนั้นก็ลากตัวหญิงผู้นั้นไปด้านหลังโดยตรง“ท่านแม่ อย่าทำร้ายท่านแม่ของข้านะ”เด็กหญิงตัวน้อยร้องไห้แทบใจจะขาดเจ้าของแผงลอยผู้นั้นแสดงสีหน้ารังเกียจออกมา ก่อนจะชักดาบใหญ่ที่เอว แล้วฟันเด็กหญิงจนตายในดาบเดียวสีหน้าของกู้หว่านเยว่เปลี่ยนไปสายตาของชิงเยี่ยนเต็มไปด้วยความเจ็บปวด “ทาสไม่มีสิทธิมนุษยชน พวกเขาอยากจะฆ่าก็ฆ่า เหมือนกับฆ่าเป็ดฆ่าไก่ ฆ่าแล้วก็ไม่ต้องรับโทษอะไร เพียงแค่เผาศพทิ้งเพื่อไม่ให้เกิดโรคระบาดก็พอแล้ว”“ไม่!”ผู้หญิงคนนั้นเห็นลูกสาวถูกฆ่า ก็ร้องไห้คร่ำครวญออกมา แต่กลับถูกเจ้าของแผงลอยลากตัวไปยังหลังม่านผ้าเก่า ๆ ครู่ต่อมา ก็มีเสียงกรีดร้องโหยหวนแทบขาดใจดังออกมาจากด้านหลัง ไม่ต้องเข้าไปดูก็รู้ว่าเป็นภาพเหตุการณ์แบบไหน“บัดซบ คนพวกนี้รังแกกันเกินไปแล้ว”กู้หว่านเยว่สบถออกมาคำหนึ่ง เตรียมที่จะพุ่งเข้าไปสั่งสอนเจ้าของแผงลอยผู้นั้นแล้วชิงเยี่ยนรั้งนางไว้“องค์หญิงน้อย ใจเย็น ๆ ก่อนพ่ะย่ะค่ะหากต่อสู้กันขึ้นมาจริง ๆ ก็จะเป็นการเรียกให้ทหารยามที่ประตูเมืองพวกนั้นแห่กันมาที่นี่ทหารยามกั

กู้หว่านเยว่นินทาในใจ ขณะที่หางตาเหลือบไปมองลั่วหรง ก็พลันเข้าใจขึ้นมาทันที หญิงสาวผู้นี้คงจะชอบลั่วหรง พอเห็นคนที่ชอบพูดคุยกับหญิงสาวคนอื่นจึงทนไม่ได้อันที่จริงกู้หว่านเยว่เกล้าผมเป็นมวยผมแบบสตรีที่แต่งงานแล้ว หากว่ามีชาวต้าฉีอยู่ที่นี่ เพียงมองปราดเดียวก็ย่อมรู้ว่านางแต่งงานแล้ว“หลันเตี๋ย เจ้าพูดจาเหลวไหลอะไรกัน? ไร้มารยาทเกินไปแล้ว” ลั่วหรงตวาดเสียงดังกิริยาท่าทางของกู้หว่านเยว่มองปราดเดียวก็รู้ว่าไม่ใช่คนธรรมดานางยังจะว่าคนอื่นเป็นคนบ้านนอกอีกหรือ?ล่วงเกินผู้อื่นโดยไม่รู้ตัวเสียแล้ว!“พี่ใหญ่ลั่ว เหตุใดท่านจึงปกป้องนาง?” หลันเตี๋ยกัดริมฝีปากล่างอย่างไม่พอใจ“ข้าแค่พูดไปตามเหตุผล เจ้าจะไปหาเรื่องแม่นางคนหนึ่งเพื่ออะไรกัน?”“ข้าก็แค่ไม่ชอบหน้านาง”“...”“พวกเราไปกันเถอะ” ระหว่างที่ทั้งสองคนโต้เถียงกัน กู้หว่านเยว่ก็ดึงชิงเยี่ยนออกจากโรงเตี๊ยมไปอย่างเงียบ ๆ รอให้ลั่วหรงหันกลับมามองอีกครั้ง ที่นั่งตรงนั้นก็ว่างเปล่า หญิงงามหายไปแล้ว“ชิงเยี่ยน ดูเหมือนว่าอีกครึ่งเดือนพี่ใหญ่จะต้องไปที่พระราชวังเป่ยตี้อย่างแน่นอน พวกเราไม่ต้องตามหาอย่างไร้จุดหมายอีกต่อไปแล้ว ตรงไปยังพระ