Semua Bab ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง: Bab 1001 - Bab 1010

ฉู่มู่เหยามีสีหน้าร้อนตัว แต่ก็รู้ว่าถึงตนเองจะไม่ได้พูดออกมาจนหมด ซ่งจิ่งเซินก็รู้กระจ่างแล้วคิดถึงตรงนี้ นางจึงตัดสินใจไม่ปิดบังอำพรางแล้วกล่าวอย่างเปิดเผยว่า “เอาเป็นว่าข้าเตรียมจะทำเรื่องไม่ดีจริงๆ นั่นแหละ ถ้าเจ้าจะดุข้าก็ดุมาเลย อย่างไรเสียข้าก็ตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ปล่อยให้พวกเขาได้อยู่ดีมีสุข”ซ่งจิ่งเซินเห็นท่าทางพร้อมพุ่งชนของนางแล้วก็กล่าวว่า “ยาสลบแค่นี้ของท่านเกรงว่าคงไม่พอ”“อะไรนะ?” ฉู่มู่เหยาตกตะลึง ออกจะงุนงงอยู่บ้างซ่งจิ่งเซินถอนหายใจด้วยความอ่อนใจ “ความคิดของท่านเรียบง่ายเกินไปแล้ว ท่านคิดว่าวันนี้เสิ่นหวยอันจงใจนัดหมายท่านมาสถานที่เช่นนี้เพราะต้องการยอมรับผิดขออภัยท่านหรือพยายามรั้งท่านไว้อย่างนั้นหรือ?”ฉู่มู่เหยามองซ่งจิ่งเซินด้วยความสงสัย สัมผัสถึงความไม่ชอบมาพากลได้รำไร แต่ก็ยังไม่เข้าใจสิ่งที่ซ่งจิ่งเซินต้องการจะสื่อ“เขารอท่านอยู่ที่นั่นมาแต่แรกแล้ว กลัวแต่ว่าท่านยังไม่ทันได้วางยาเขา ตัวเองกลับโดนวางยาสลบไปเสียก่อน รอจนท่านรู้สึกตัวขึ้นมา ท่านว่า...ยังจะเหลืออันใดงั้นรึ?”สิ้นประโยคนี้ ฉู่มู่เหยาพลันหน้าเปลี่ยนสี “ข้า ข้าพาองครักษ์มาด้วย”สีหน้าซ่งจิ่งเ

โรงเตี๊ยมเยว่ไหลเมื่อเสิ่นหวยอันค่อยๆ ฟื้นขึ้นมาก็รู้สึกว่าร่างกายร้อนรุ่ม เขาซึ่งถูกกรอกสุรามาหัวสมองหนักอึ้ง ครั้นยื่นมือออกมาก็พบว่ามีแม่นางผู้หนึ่งนอนอยู่ข้างกายตนเองคิดถึงว่าวันนี้ผู้ที่เขานัดเจอคือฉู่มู่เหยา ขอเพียงคนทั้งสองข้าวสารกลายเป็นข้าวสุก กระทำเรื่องอันดีงามเสร็จสิ้น แผนการของเขาก็จะสำเร็จสมบูรณ์ด้วยเหตุนี้จึงโยนความคิดทั้งหมดทิ้งไป เหลือเพียงสัญชาตญาณอันดิบเถื่อนส่วนซ่งปี้อวิ๋นที่ถูกกรอกน้ำชาตามด้วยกรอกสุราเหมือนกันซึ่งนอนอยู่ข้างๆ รู้สึกว่างเปล่าไปหมด นางมองชายหนุ่มข้างกาย จำได้ว่าคือเสิ่นหวยอันที่นางชอบจึงยอมรับทุกอย่างด้วยความเต็มใจ...บรรยากาศภายในห้องร้อนระอุขึ้นทุกขณะ คลอด้วยเสียงครางต่ำๆ ของชายหญิง ปล่อยกายปล่อยใจมากขึ้นตามลำดับคนที่อยู่ในห้องข้างเคียงได้ยินเสียงที่ดังออกมาจากข้างในแล้ว แต่ละคนก็รู้สึกหมดคำจะพูดยิ่งนัก“ผู้จัดการ ตกลงที่นี่มันยังไงกันแน่? คนที่เข้าใจก็รู้ว่ามาโรงเตี๊ยม คนที่ไม่เข้าใจคงนึกว่ามาซ่องเสียอีก ดูซินี่ยังจะให้คนพักผ่อนอยู่ไหม?”“นั่นสิ ช่วยทำให้เสียงเบาลงหน่อยไม่ได้หรือไร!”ผู้จัดการก็คิดไม่ถึงเช่นกันว่าจะเกิดสถานการณ์เช่นนี

“กรี๊ด!”ซ่งปี้อวิ๋นรีบดึงผ้าห่มมาปกปิดร่างกายเอาไว้อย่างมิดชิดเวลานี้เสิ่นหวยอันก็ตื่นแล้วเช่นกัน มองเห็นซ่งปี้อวิ๋นตรงหน้าและคนข้างนอก หัวใจพลันกระตุกวูบ ไม่มีแก่ใจมาใคร่ครวญโดยละเอียด รู้เพียงว่าตนเองจบสิ้นแล้ว!จบสิ้นโดยสิ้นเชิง!คนที่เขานัดเจอคือองค์หญิงชัดๆ ซ่งปี้อวิ๋นมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?สถานที่ตรงหน้าเห็นได้ชัดว่าไม่ใช่เรือนน้อยหรูหรา ที่นี่คือที่ไหนกันแน่ เหตุใดจึงมีคนของทางการมาด้วยเล่า?“เจ้าคือซ่งปี้อวิ๋นกระมัง? สาวใช้ของเจ้ามาแจ้งความว่าเสิ่นหวยอันลักพาตัวเจ้าหนีไปด้วยกัน สถานการณ์ในตอนนี้...เจ้าต้องการแจ้งความเสิ่นหวยอันโทษฐานลักพาตัวกุลสตรีหรือไม่?” เจ้าหน้าที่ถามแม้ดูจากสถานการณ์ที่สองคนตรงหน้านี้ร้อนแรงกันทั้งคู่ จะไม่คล้ายว่าถูกจับตัวมาโดยไม่ยินยอมก็ตามที“สาวใช้ของข้าไปแจ้งความ?”ซ่งปี้อวิ๋นมีสีหน้างุนงง รู้สึกเพียงว่าหัวสมองขาวโพลนไปหมด ยังตั้งสติไม่ได้ในเวลาอันสั้น สาวใช้ของนางสมองมีปัญหาหรือไร อยู่ดีๆ จะไปแจ้งความทำไม?เสิ่นหวยอันถูกสาดน้ำเย็นใส่ไปอ่างหนึ่ง ชั่วขณะนี้จึงมีสารรูปชวนอนาถยิ่ง หลังจากที่ได้ยินว่าซ่งปี้อวิ๋นให้สาวใช้ของนางไปแจ้งความ สีหน้

“ให้พวกเขาแต่งงานกัน?”นายหญิงซ่งมองท่าทางไม่แยแสที่ราวกับไม่ใช่เรื่องใหญ่อันใดของหลี่ซื่อ กระทั่งว่าท่าทางยังแลดูฝืนใจอยู่บ้างก็ยิ่งโมโหหนักกว่าเดิม“พูดก็ง่ายสิ ตอนนี้เรื่องกลายเป็นเช่นนี้แล้ว เจ้ากลับพูดง่ายๆ ว่าให้แต่งงานกัน ตอนนี้ชื่อเสียงลูกสาวข้าเป็นอย่างไรไปแล้ว เจ้ายังไม่รู้อีกงั้นรึ?”หลี่ซื่อเห็นว่าตนเองก็รับปากว่าจะให้พวกเขาแต่งงานกันแล้ว นายหญิงซ่งกลับยังไม่ยอมลดราวาศอก สีหน้ายิ่งไม่น่ามองกว่าเดิม “แล้วเจ้าจะเอายังไง? เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นแล้ว จะโทษหวยอันคนเดียวไม่ได้หรอกนะ ถ้าไม่ใช่เพราะลูกสาวเจ้าไม่รักนวลสงวนตัวเอง จะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นงั้นรึ?”“เจ้าว่าอะไรนะ? เจ้าแน่จริงลองพูดอีกครั้งซิ” นายหญิงซ่งโมโหสุดขีด “ถ้าไม่ใช่เพราะลูกชายเจ้ามาหลอกลวงลูกสาวข้า เด็กสาวที่บริสุทธิ์ผุดผ่องคนหนึ่งแบบลูกสาวข้าจะทำเรื่องพรรค์นี้ออกมาได้อย่างไร?”“ทำไมจะไม่ได้? ก่อนหน้านี้ก็เป็นลูกสาวเจ้าที่รบเร้าให้ลูกชายข้าเปิดร้าน พร่ำพูดว่าเปิดร้านปิ้งย่างแล้วจะทำเงินได้เป็นกอบเป็นกำ วันหน้านางก็จะกลายเป็นฮูหยินน้อยของร้าน”“ตอนนี้เปิดร้านแล้ว ลูกชายข้าลงเงินไปตั้งมากมาย ทั้งยังเปิดร้านตามที่

“คุณพระช่วย เจ้าชอบเดรัจฉานเช่นนี้หรือนี่ ทั้งที่รู้ว่าเจ้าตั้งครรภ์แล้ว แต่ก็ยังทำแบบนี้กับเจ้า เขามันไม่ใช่คนแล้ว!”ชั่วขณะนี้นายหญิงซ่งแสนจะตกตะลึงพรึงเพริด นางชี้หน้าเสิ่นหวยอันพลางตวาดเสียงแหลม “เสือร้ายยังไม่กินลูกตัวเอง ถ้าเจ้ายังเป็นคนอยู่ก็คงไม่ทำเรื่องต่ำช้าพรรค์นี้ออกมาหรอก!”หลี่ซื่อก็ตกตะลึงเช่นกัน นางมองไปทางลูกชายตนเองโดยสัญชาตญาณ ดวงตาเต็มไปด้วยแววสอบถามซ่งปี้อวิ๋นตั้งท้องลูกของเขา?“จะ…จะเป็นแบบนั้นได้อย่างไร?” เสิ่นหวยอันจิตใจว้าวุ่นสับสน เขานึกว่าซ่งปี้อวิ๋นเสแสร้งเอาเสียอีก แต่เลือดตามเนื้อตัวน่ากลัวยิ่งนัก เป็นไปไม่ได้ที่จะเสแสร้งแกล้งทำ“เจ้าท้องแล้ว ทำไมถึงไม่บอกให้เร็วกว่านี้? ถ้าบอกข้าเร็วกว่านี้ ข้าก็คงไม่ผลักเจ้า”“เจ้ายังไม่รีบหุบปากอีก!” นายหญิงซ่งคำรามสุดเสียง “รีบไปตามหมอมาเร็วเข้า!”ใครก็คิดไม่ถึงว่าการจับคนผิดประเวณีวันนี้จะเลยเถิดมาถึงขั้นนี้ ตอนเริ่มแรกยังนึกว่าเสิ่นหวยอันวางแผนคิดไม่ซื่อเสียอีก ต่อมาจึงทราบว่าคนทั้งสองลักลอบมีสัมพันธ์กันมานานแล้ว ที่คิดไม่ถึงยิ่งกว่านั้นก็คือ หลังจากความวุ่นวายทั้งหมดนี้ กระทั่งว่าลูกน้อยก็ยังมีแล้ว“เสิ่นหวย