Semua Bab ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง: Bab 1751 - Bab 1760

ไม่นานนัก สตรีผู้นั้นก็ถูกพากลับมาเห็นเพียงฮูหยินท่านหนึ่งวัยราวสามสิบปีเห็นจะได้ สีหน้าซีดเผือดราวกระดาษ มองทั้งร่างกายดูอ่อนแอไร้เรี่ยวแรงอย่างถึงที่สุด เรือนร่างดุจกิ่งหลิวอ่อนบางนั้นคล้ายว่าหากมีลมพัดผ่านคราเดียวก็สามารถล้มลงได้ทันทีกู้ฮวนเอ๋อร์รังเกียจเดียดฉันท์สตรีผู้นี้อยู่แล้วเป็นทุนเดิม ทว่าหลังจากได้เห็นสภาพของสตรีผู้นี้แล้ว หัวใจพลันกระตุกวูบทันที“ท่านอ๋อง นางเป็นอะไรไปเหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ไปได้?”กู้ฮวนเอ๋อร์ใช้แขนถองฉู่อวิ๋นกุยไปที ก่อนจะถามด้วยเสียงกระซิบฉู่อวิ๋นกุยหาได้แปลกใจแม้แต่น้อย ไม่รอช้าก็รีบอธิบายเรื่องราวที่แท้จริงออกมาอย่างละเอียด“ร่างกายของสตรีผู้นี้เดิมทีก็เหมือนลูกธนูที่ถูกยิงไปจนสิ้นเรี่ยวแรง บุตรของนางไม่มีทางได้คลอดออกมาอีกแล้ว ไม่รู้จริง ๆ ว่าพวกเขาไปหาคนเช่นนี้มาได้อย่างไร”“ทว่า ข้ากลับคิดว่าสตรีผู้นี้เองก็หาได้อยากให้เป็นเช่นนั้นไม่ หากจะโทษก็คงต้องโทษจวนเหลียงอ๋อง”กู้ฮวนเอ๋อร์ได้ยินเรื่องราวทั้งหมดนี้แล้ว ก็เข้าใจขึ้นมาทันที สายตาที่มองไปยังสตรีผู้นั้นก็อ่อนโยนลงมาเล็กน้อยชาวบ้านสามัญชนธรรมดาช่างน่าสงสารยิ่งนัก ต่อหน้าขุนนางผู้มีอำนาจร

สำรับเย็นในคืนนั้นจัดขึ้นอย่างอุดมสมบูรณ์มากเป็นพิเศษ กู้ฮวนเอ๋อร์ไม่มีอาการไม่สบายหลงเหลืออยู่ ทั้งกายทั้งใจสดใสเบิกบานอย่างถึงที่สุดส่วนสตรีผู้นั้น ซ่งรั่วเจินรักษาชีวิตของนางไว้ได้ ทว่าเด็กในครรภ์ของนางเดิมทีพลังชีวิตไม่เพียงพออยู่แล้ว กอปรกับผ่านเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น แม้คิดจะปกป้องก็มิอาจทำได้ซ่งรั่วเจินรู้สึกว่าเรื่องนี้ควรต้องรีบอธิบายให้ชัดเจนเสียแต่เนิ่น ๆ เพื่อป้องกันมิให้ถูกคนภายนอกเอาเรื่องไปแต่งเติมกล่าวหาว่าพวกเขาใช้วิชาอาคมโหดร้ายไร้มนุษยธรรมเพื่อปกป้องบุตรในครรภ์ของฮวนเอ๋อร์ มิเช่นนั้นแล้วเรื่องราวต้องเลวร้ายไปกันใหญ่แน่จิตใจของฮ่องเต้ยากเกินจะคาดเดา บัดนี้ฝ่าบาททรงไว้วางใจพวกเขา แต่กระนั้นก็ยังจำเป็นต้องจัดการเรื่องทุกอย่างให้เรียบร้อยไว้ล่วงหน้า เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดขึ้นในภายหลังขณะที่นางเอ่ยถึงเรื่องนี้กับฉู่จวินถิง ก็รู้สึกได้ว่าบุรุษผู้นี้ได้จัดการทุกอย่างไว้พร้อมก่อนแล้ว“วันนี้เจ้าร่ายอาคมต่อหน้าเสนาบดีศาลต้าหลี่ และยังพูดถึงบุตรในครรภ์ของน้องสะใภ้ เมื่อตอนนั้นข้าก็ได้เล่าถึงต้นสายปลายเหตุของเรื่องราวทั้งหมดให้เขาฟังเรียบร้อยแล้ว”

บรรยากาศภายในห้องยามนี้น่าอึดอัดเป็นพิเศษ เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในช่วงหลายปีที่ผ่านมาแทบจะอยู่ในการคำนวณของเหลียงอ๋องอย่างสมบูรณ์ทว่าบัดนี้เมื่อเสวียนหยางเกิดเรื่อง ทำให้แผนการอื่น ๆ ผิดพลาดกันระนาว และสิ่งที่ในใจของเขานึกโกรธเกลียดเคียดแค้นที่สุดย่อมหนีไม่พ้นนางโง่อูเยว่เอ๋อร์ผู้นั้นเป็นเพราะเรื่องโง่เขลาที่อูเยว่เอ๋อร์ได้กระทำไปในตอนแรก ส่งผลให้ตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่างถูกกระทบต่อกันไปหมด พลาดพลั้งเพียงก้าวเดียวทุกก้าวคือความผิดพลาด สถานการณ์ในตอนนี้แม้แต่เขาก็ยังคิดไม่ออกว่าจะพลิกแพลงได้อย่างไรหากเสด็จพ่อทรงทราบเรื่องนี้ ไม่มีทางนิ่งเฉยอย่างเด็ดขาด ส่วนโทษทัณฑ์ของเขาจะเป็นอย่างไร เขาเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันหากต้องเป็นอย่างองค์ชายรอง สูญเสียโอกาสไปตลอดชีวิต หนึ่งภพชาตินี้ไม่มีวันออกจากจวนได้อีกต่อไป เช่นนั้นก็เป็นอันจบสิ้นแล้วในจังหวะนั้นเอง สาวใช้เคียงกายของฉีชิงอีเดินมาหยุดอยู่หน้าประตูด้วยท่าทางปีติยินดี พร้อมกับเอ่ยว่า “ท่านอ๋องเพคะ พระชายาตั้งครรภ์แล้วเพคะ”ได้ยินเสียงเอะอะที่แว่วดังมาจากด้านนอก เหลียงอ๋องก็ขมวดคิ้วขึ้น กระทั่งเข้าใจความหมายของถ้อยคำนั้นชัดเจนดีแล้ว สีหน้

“ทูลฝ่าบาท กระหม่อมกลับคิดว่าเหตุผลที่พวกฉู่อ๋องไม่แจ้งฝ่าบาท คงเพราะกังวลว่าไม่มีหลักฐานแน่นหนามากพอ หากพูดออกไปก็มิอาจยืนยันได้ว่าจะมีคนเชื่อคำพูดของพวกเขา”เสนาบดีศาลต้าหลี่ช่วยพูดแทนฉู่จวินถิงและอวิ๋นอ๋อง แม้ว่าเขาจะเป็นคนสนิทของฝ่าบาท ทว่าในบรรดาท่านอ๋องทุกพระองค์ คนที่เขาชื่นชมที่สุดก็คือฉู่อ๋องฉู่อ๋องมิเพียงสร้างคุณูปการทางในการศึกไว้มากมาย ในด้านการวางตัวก็สุขุมมั่นคง ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นคนที่มีความสามารถ และที่สำคัญที่สุดคือ…เขารู้สึกได้ว่าฉู่อ๋องให้ความเคารพยำเกรงต่อฝ่าบาทเป็นอย่างยิ่ง และจิตใจอันมุ่งมั่นทะเยอทะยานในด้านนั้นก็มิได้เข้มข้นรุนแรงเท่าพวกเหลียงอ๋องด้วยอย่างน้อยที่สุด พวกเขาก็ไม่เคยกล่าวหาว่าร้ายผู้บริสุทธิ์คนใดเพราะความทะเยอทะยานอันร้อนแรงของตนเองบัดนี้ความขัดแย้งระหว่างเหลียงอ๋อง ก็เป็นเหลียงอ๋องเองที่เริ่มต้นขึ้นมาก่อน อวิ๋นอ๋องเป็นพระอนุชาแท้ ๆ ของเขา ฉู่อ๋องจึงสามารถคิดแทนพระอนุชาแท้ ๆ ของตนเองได้ถึงเพียงนี้ไม่เพียงอวิ๋นอ๋อง แม้แต่องค์ชายใหญ่และอ๋องชายเจ็ด ก็ยังเชื่อใจในตัวฉู่อ๋องเป็นที่สุดเสนาบดีศาลต้าหลี่ยังคิดได้ แน่นอนว่าฝ่าบาทก็คิดถึงจุดนี้ได

ภายในพระราชวังเมื่อซ่งรั่วเจินและฉู่จวินถิงมาถึงตำหนักบรรทมของไทเฮาแล้ว แม้ท้องฟ้าจะยังไม่สว่างดี แต่ที่นี่กลับมีผู้คนรวมตัวกันแน่นขนัดแล้วฝ่าบาทและฮองเฮารวมถึงพระสนมอีกหลายพระองค์ต่างเสด็จมากันพร้อมหน้า เมื่อได้ยินว่าไทเฮาประชวร พวกเขาก็พากันมาถวายการเฝ้าไข้ดูแลยิ่งคนของสำนักแพทย์หลวงแทบจะมารวมตัวกันที่นี่ครบทุกคนแล้ว ในเวลานี้แต่ละคนต่างมีสีหน้าตึงเครียดฝ่าบาททรงมีความกตัญญูต่อไทเฮามาตลอด บัดนี้ไทเฮาทรงพระอาการทรุดหนักถึงเพียงนี้ พวกเขาเองก็พยายามรักษาทุกวิถีทางแล้วแต่ก็ไม่เป็นผลบัดนี้ประคับประคองชีวิตไทเฮาเอาไว้ได้ก็นับว่าถึงขีดจำกัดความสามารถแล้ว มิอาจรับประกันได้เลยว่าไทเฮาจะหายกลับมาเป็นปกติดังเดิม เพียงแต่ในบรรดาพวกเขาไม่มีผู้ใดกล้ากล่าววาจาเช่นนี้ออกมาความจริงอาการประชวรลักษณะเช่นนี้ของไทเฮา สามารถพบเจอได้บ่อยในหมู่ผู้สูงอายุ เรียกว่าโรคอัมพฤกษ์ แต่พอตอนนี้คนที่ล้มป่วยคือไทเฮา จึงอึดอัดน่าลำบากใจ“จวินถิง รั่วเจิน พวกเจ้ามากันแล้ว”ฮองเฮาเห็นทั้งสองคนเข้ามา แววตาเต็มไปด้วยความกังวล นางจึงเป็นฝ่ายตรัสขึ้นก่อนว่า“เจินเอ๋อร์ วิชาแพทย์ของเจ้าสูงส่งเลิศล้ำมาตลอด บัดน