Semua Bab ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง: Bab 1761 - Bab 1770

ครั้นเมื่อหมอหลวงยกยาที่ต้มเสร็จแล้วเข้ามาในห้อง ซ่งรั่วเจินก็เก็บเข็มเงินเสร็จพอดี “รั่วเจิน ยาเรียบร้อยแล้ว บัดนี้จะให้ไทเฮาดื่มเลยหรือไม่?” ฮองเฮาตรัสถามขึ้น ซ่งรั่วเจินพยักหน้า “บัดนี้อาการของเสด็จย่าดีขึ้นมากแล้ว เพียงแต่ยังต้องฝังเข็มต่ออีกสองสามวัน” “บัดนี้เสด็จย่ายังไม่หายดีทั้งหมด แต่รออีกไม่กี่วันอาการก็จะค่อย ๆ หายดี พระโอษฐ์ก็จะกลับมาเป็นปกติ” นางมองดูอาการของไทเฮา บัดนี้เป็นเพียงการฝังเข็มครั้งแรก อาการก็ดีขึ้นมากแล้ว จึงทำให้นางมั่นใจว่าสามารถรักษาให้หายได้แน่ เพียงแต่ว่า ต่อไปนี้เรื่องสมุนไพรจำต้องใส่ใจให้มาก ต้องคอยดูแลอย่างระมัดระวัง เอาใจใส่อาหารการกินไม่เช่นนั้น หากคราวหน้ากำเริบอีก อาการก็มีแต่จะแย่ยิ่งกว่าเดิม ฮ่องเต้เสด็จมายังข้างกายของไทเฮา “เสด็จแม่ ท่านรู้สึกอย่างไรบ้าง?” “ต้องขอบคุณแม่หนูรั่วเจิน ข้ารู้สึกดีขึ้นมากแล้ว” บนพระพักตร์ของไทเฮาเผยรอยแย้มที่อ่อนโยนออกมา “ต้องลำบากนางจริง ๆ” ฮ่องเต้เห็นว่า ก่อนหน้านี้ไทเฮาแม้แต่จะพูดก็ยังพูดไม่ออก ทำได้เพียงพูดติด ๆ ขัด ๆ บัดนี้แม้อารมณ์บนใบหน้ายังคงไม่ธรรมชาตินัก แต่ก็เห็

สีหน้าของเหลียงอ๋องตึงเครียด เขาวางแผนเพื่อตำแหน่งรัชทายาทมาหลายปี เดิมคิดว่าจะสร้างผลงานครั้งเดียวให้โดดเด่นเป็นที่จดจำ แต่กลับไม่คิดว่าสุดท้ายทุกอย่างจะเกินคาดหมาย เมื่อได้ยินข่าวการแต่งตั้งรัชทายาทจากในวัง สิ่งแรกที่เขานึกถึงในหัวก็คือฉู่จวินถิง แต่ว่า เสด็จพ่อทรงทราบดีว่าฉีชิงอีตั้งครรภ์ แต่กลับแต่งตั้งรัชทายาทในเวลานี้ หรือว่าในวังเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีกแล้ว? ฉีชิงอีถูกเหลียงอ๋องตวาดใส่เช่นนั้น ก็สะดุ้งตกใจตัวโยน ในใจเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ ทั้ง ๆ ที่นางตั้งครรภ์ฝาแฝด สำหรับในวังก็ถือเป็นข่าวมงคล ฮ่องเต้แต่งตั้งรัชทายาทในเวลานี้ นอกจากท่านอ๋องแล้ว ยังจะเป็นใครได้อีก? “ไปสืบมาให้ชัด วันนี้ในวังเกิดเรื่องอันใดขึ้นกันแน่” เหลียงอ๋องรับสั่งกับลูกน้อง ฉีชิงอีมองเหลียงอ๋องอย่างระมัดระวัง นางคิดว่าท่านอ๋องคงคิดมากเกินไป ตอนนี้นอกจากพวกเขาแล้ว จะเป็นใครได้อีก? ตลอดเวลาที่ผ่านมา นางมักรู้สึกว่าท่านอ๋องของนางระวังตัวมากเกินไป ไม่เคยแสดงอารมณ์ใด เขาดูอ่อนโยนมาก แต่มักจะรู้สึกว่าจับความคิดในใจเขาไม่ได้เลย แต่แค่รอให้ข่าวที่แน่ชัดจากในวังมาถึง ท่านอ๋องก็จะ

ขณะซ่งรั่วเจินกำลังพักผ่อนอยู่นั้น ข่าวการแต่งตั้งฉู่อ๋องขึ้นเป็นรัชทายาท ก็แพร่กระจายไปทั่วทั้งเมืองหลวงอย่างรวดเร็ว อวิ๋นอ๋องที่ตื่นแต่เช้าตรู่เมื่อได้ยินข่าวที่น่าตกใจนี้เข้า ก็อดไม่ได้ที่จะเบิกตากว้าง “อะไรกันนี่? หลับไปคืนเดียว พอตื่นมาเสด็จพี่ข้าก็กลายเป็นรัชทายาทแล้วหรือ?” กู้ฮวนเอ๋อร์เองก็ตะลึงงันเช่นกัน แต่รอยยิ้มที่มุมปากกลับยกขึ้นโดยไม่รู้ตัว “พระเจ้า ฉู่อ๋องได้เป็นรัชทายาทแล้ว ถ้าหลังจากนี้… พวกเราก็มีคนหนุนหลังแล้วสิ!” กู้ฮวนเอ๋อร์พูดขึ้นด้วยความปลื้มปริ่ม ก่อนหน้านี้นางก็เคยคิดไว้ว่า หากในอนาคตเหลียงอ๋องที่ชั่วร้ายเช่นนี้ได้เป็นรัชทายาท พวกนางจะมีชีวิตรอดได้อย่างไร? หากฉู่อ๋องได้เป็นรัชทายาทก็คงดี นางก็จะได้กอดต้นขาญาติผู้พี่ไว้แน่น ๆ ชีวิตนี้ไม่ต้องห่วงเรื่องกินอยู่อีกต่อไป แต่ไม่นึกเลยว่าแค่หลับไปคืนเดียว ความฝันก็กลายเป็นจริงแล้ว! อวิ๋นอ๋องได้ยินคำพูดของกู้ฮวนเอ๋อร์ ก็มองออกไปข้างนอกอย่างไม่รู้ตัว ก่อนจะหัวเราะขึ้นมา “ยังดีที่ข้าเป็นน้องชายคนสนิทของเสด็จพี่สาม ท้องที่ข้าเกิดมาดีจริง ๆ!” ทั้งสองสบตากัน ก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่อย

ซ่งเฉิงมองท่าทางจริงจังของซ่งหลิน ทันใดนั้นไม่รู้จะพูดอะไรต่อนับตั้งแต่วันที่แยกบ้านกัน เขากับซ่งหลินก็แทบไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกันอีก ต่อให้บังเอิญเจอกันข้างนอก เวลาพูดคุยกันก็มีแต่เหน็บแนม จนไม่อาจเรียกได้ว่ามีความเป็นพี่น้องหลงเหลืออยู่อย่างไรเสียนับตั้งแต่รุ่นบิดา ทั้งสองบ้านก็ไม่ถูกกันอยู่แล้วบิดาของเขามุ่งแต่ทำการค้า ส่วนบิดาของซ่งหลินกลับบริจาคทรัพย์สินไปกว่าครึ่ง แล้วไปสมัครเป็นทหารตอนนั้นบิดาของเขาคิดว่าต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ สมบัติที่บรรพบุรุษสร้างมาอย่างยากลำบาก กลับยกให้ราชสำนักไปอย่างเสียเปล่า หนำซ้ำไม่ได้ตำแหน่งขุนนางสักขั้น ยังต้องลงสนามรบเองอีกทีแรกก็คิดว่าออกไปรบแล้ว น่ากลัวว่าไม่มีชีวิตกลับมาไม่คาดคิดว่ากลับสร้างผลงานจนได้เป็นแม่ทัพ ไม่ใช่เพียงพ่อค้าที่ฐานะต่างกันลิบลับอีกนับตั้งแต่วันนั้นบิดาของเขาก็อึดอัดคับข้องใจ อุปนิสัยรุนแรง ทำให้เห็นซ่งหลินแล้วไม่สบอารมณ์ต่อมาเมื่อซ่งหลินแต่งงาน เขาก็ยังคิดว่าคนผู้นี้โง่สิ้นดีมีคุณหนูมากมายกลับไม่แต่ง แต่ดันไปแต่งสตรีที่ไม่เป็นที่โปรดปรานอย่างหลิ่วหรูเยียนแต่งไปแล้วยังถูกตระกูลหลิ่วเกาะกินไม่หยุดเดิมทีคิดว่าหลั

“นี่ก็พิสูจน์แล้วว่าลูกชายเจ้ากับนางไม่มีวาสนาต่อกัน นางตัดสินใจแน่วแน่ว่าจะไปแต่งกับคนอื่น เหตุใดพวกเจ้ายังไม่ยอมปล่อยไปอีกเล่า?”เดิมทีซ่งหลินก็พูดตรงไปตรงมาอยู่แล้ว เพียงได้ยินเรื่องนี้ก็ยิ่งแสดงสีหน้ารังเกียจออกมา“เจ้าลองดูเจินเอ๋อร์ของข้า ตอนนั้นได้พบกับหลินจือเยว่ไอ้คนหน้าไม่อายคนนั้น เขาไปชอบฉินซวงซวง นางก็ถอนหมั้นอย่างไม่ลังเล”“บนโลกนี้มีคนมากมายให้เลือก หรือเจ้าคิดจะใช้อำนาจบีบบังคับให้แม่นางคนนั้นยอมแต่งกับเขา?”“ในเมื่อไม่มีใจอยู่แล้ว ต่อให้แต่งเข้ามาก็ไม่มีประโยชน์ หากแต่งแล้วนางไปสวมเขาให้จิ่งเหิงของเจ้า นั่นไม่ซวยยิ่งกว่าหรือ?”ซ่งเฉิงถึงกับพูดไม่ออก รู้สึกว่าซ่งหลินพูดจาตรงเกินไป ไม่ไว้หน้าเขาเลยสักนิดหรือ?วันนี้ซ่งจิ่งเหิงก็ตามบิดามาด้วย อันที่จริงเขาอ้อนวอนบิดาให้พามาที่จวนซ่งนานแล้วเพราะเขารู้ดีว่าตนกับเหล่าลูกพี่ลูกน้องไม่สนิทกันเลย ทั้งยังไม่เคยติดต่อกันมาก่อน ต่อให้ตนเองมาคนเดียว น่ากลัวว่าอีกฝ่ายก็คงไม่สนใจเขาเอือมระอาตลอดหลายปีมานี้บิดาและท่านลุงใหญ่มีความบาดหมางกัน ไม่ยอมลดศักดิ์ศรีลง จึงผัดผ่อนไปเรื่อยโชคดีที่วันนี้ได้ยินข่าวว่าซ่งรั่วเจินกลายเป็