Semua Bab ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง: Bab 1731 - Bab 1740

“ข้าก็เคยเป็นองค์ชาย ย่อมรู้ถึงความคิดยามเป็นองค์ชายอย่างแจ่มชัด มักอยากทำตนให้ดีต่อหน้าเสด็จพ่อ ไม่แน่ว่าโอกาสนี้จะตกมาที่ตนก็เป็นได้” “เสด็จพ่อ กระหม่อมหาได้มีความคิดเช่นนั้นไม่” ฉู่จวินถิงรีบเอ่ยขึ้น ฝ่าบาทยกพระหัตถ์ขึ้น เป็นเชิงให้ฉู่จวินถิงอย่าร้อนรน “ข้ารู้ว่าเจ้าคือบุตรที่ดี หลายปีที่ผ่านมามักให้เจ้าออกไปนำทัพออกศึกอยู่ข้างนอก เจ้าทนทุกข์เพียงใด ต้องลำบากเท่าไร ข้าล้วนรู้ดีอยู่แก่ใจทั้งสิ้น” “หากเจ้ามีความคิดเช่นนั้นจริง ความจริงก็ปกติมาก ในเหล่าพี่น้องทั้งหลายของเจ้าเหล่านี้ เจ้านับว่ายอดเยี่ยมที่สุด” ฉู่จวินถิงคิดไม่ถึงว่าเสด็จพ่อจะตรัสถ้อยคำเหล่านี้ออกมาตรง ๆ ถึงเพียงนี้ ในใจก็พลันไม่แน่ใจว่านี่เป็นการทดสอบความคิดของเขาหรือว่าเป็นเรื่องจริงกันแน่ “ความจริงแล้ว ในใจข้าก็มีความคิดอยู่นานแล้ว เพียงแต่เจ้าชักช้าไม่แต่งงาน ข้าเลยอยากจะผัดไปอีกหน่อย” “ไม่อย่างนั้น หากแต่งตั้งเจ้าเป็นรัชทายาทจริง ๆ เจ้าไม่อยากแต่งงานก็คงไม่ได้แล้ว” ฮ่องเต้หัวเราะเบา ๆ หนึ่งครา “นึกถึงตอนนั้นที่เสด็จปู่ของเจ้ายังอยู่ เขาเคยกล่าวไว้ว่า ในบรรดาหลานมากมาย เจ้าเหมือนเขา

สองแม่ลูกสบตากันแวบหนึ่ง ความคิดของพวกเขาเรียกได้ว่าเหมือนกัน ฉู่จวินถิงพยักหน้า “เสด็จแม่วางใจเถิด เรื่องนี้กระหม่อมจะจัดการให้เหมาะสมแน่ ไม่ให้พระองค์ต้องเป็นกังวล” “ตั้งแต่เด็กเจ้าก็ไม่ทำให้เสด็จแม่วุ่นวายใจ ข้ารู้ดี แท้จริงแล้วตลอดหลายปีนี้ เป็นข้าที่ติดหนี้เจ้ามาตลอด ไม่อาจดูแลเจ้าให้ดีได้” ฮองเฮานึกได้ว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมา จวินถิงต้องนำทัพไปรบภายนอกมาตลอด นางอยู่ห่างไกลนับพันลี้ อยากดูแลก็ไร้หนทาง บัดนี้ต่อให้กลับมาแล้ว กลับยังมีภัยอันตรายมากมายเช่นนี้ แต่นางเชื่อมั่นในความสามารถของจวินถิง รอให้จัดการตัวเคราะห์ภัยอย่างเหลียงอ๋องผู้นี้ได้แล้ว องค์ชายพระองค์อื่นย่อมต้องเกรงกลัว ในใจนางก็ปรารถนาให้จวินถิงได้เป็นรัชทายาท เพียงแต่ว่าทั้งหมดนี้ยังต้องดูพระประสงค์ของฮ่องเต้ “เสด็จแม่ ปกป้องบ้านเมืองก็เป็นเรื่องที่กระหม่อมควรทำอยู่แล้ว พระองค์ไม่จำเป็นต้องใส่ใจเลย” ฉู่จวินถิงไม่เคยบ่นที่ต้องลำบากอยู่ภายนอกมาหลายปี เขารู้สึกมาตลอดว่าเช่นนี้ก็ดีมากแล้ว หากไม่สามารถเอาชนะศึกได้ ก็จะมีผู้คนเพิ่มมากขึ้น ที่ต้องพลัดถิ่นไร้บ้าน...... ครั้นถึงยามอาหารเท

จวนเหลียงอ๋อง วินาทีที่เหลียงอ๋องรู้ว่าเรื่องนี้ล้มเหลว เขาก็ตกอยู่ในห้วงความบ้าคลั่งทันที “ขนาดนี้แล้วยังให้ซ่งรั่วเจินหนีรอดไปได้อีกหรือ? เหตุใดนางจึงมีฝีมือเช่นนั้น!” เดิมทีเขาไม่คิดจะรีบร้อนขนาดนี้ แต่เพราะไอ้โง่อูเยว่เอ๋อร์นั่น ทำให้เขาต้องถูกกักบริเวณอยู่ในจวน ดูเหมือนเป็นเวลาแค่สามเดือน ทว่าบัดนี้ก็เป็นช่วงเวลาสำคัญ ไม่อาจออกไปได้เป็นเวลานานขนาดนี้ ด้วยฝีมือของฉู่จวินถิง เกรงว่าจะสามารถทำให้เขาหมดโอกาสพลิกสถานการณ์! ท่ามกลางสถานการณ์จนปัญญา สิ่งที่เขาทำได้เพียงอย่างเดียวคือเสี่ยงเป็นเสี่ยงตาย ให้ฉู่จวินถิงต้องตกอยู่ในห้วงปัญหาไม่รู้จบ แผนนี้สำหรับเขาแล้วเป็นไม้ตาย ก่อนหน้านี้ไม่เคยใช้มาก่อน เพียงครานี้จำเป็นต้องใช้แล้ว และต้องสำเร็จแน่ เพียงแต่ว่า เขาไม่คิดเลยว่า ซ่งรั่วเจินจะมีฝีมือถึงเพียงนี้ แม้แต่กลอุบายนี้ก็ยังสามารถจัดการได้ ไม่เพียงแต่ใส่ร้ายไม่สำเร็จ แต่ยังทำให้เขาเองที่อยู่ในปัญหาเสียเอง! “ท่านอ๋อง ไต้ซือเสวียนหยางก็ยังไม่คิดว่าซ่งรั่วเจินจะมีฝีมือเช่นนี้ กลอุบายนี้พิสดารนัก แม้แต่คนในสำนักวิชาเต๋าเองก็แทบไม่มีผู้ใดรู้จัก” “ต

ซ่งรั่วเจินได้พบฉู่จวินถิงก็เป็นยามบ่ายแล้วนางมองบุรุษที่ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า ต่อมาเพ่งพิศอย่างละเอียดรอบหนึ่ง เมื่อเห็นว่าเขาไม่มีบาดแผลภายนอกชัดเจน ก็ถลันขึ้นไปเอื้อมมือจะเปิดเสื้อเขาขึ้นดูฉู่จวินถิงเห็นว่าฮูหยินของตนไม่พูดพร่ำทำเพลงก็จะถอดเสื้อเขาออก จึงรีบกล่าว“ฮูหยิน ที่นี่ยังเป็นด้านนอก หากเจ้าอยากดู พวกเรากลับเข้าห้องแล้วค่อยดูเถิด”ได้ยินเสียงเย้าของชายหนุ่ม ครู่ต่อมาซ่งรั่วเจินเหลือบตาดุเขาหนึ่งที “ท่านบาดเจ็บหนักมากหรือไม่?”ฉู่จวินถิงโอบเอวคอดกิ่วของฮูหยินตน ลดเสียงลงปลอบเบา ๆ “ไม่หนัก เพียงแผลถลอกเล็กน้อย เป็นข้าผิดเอง ทำให้ฮูหยินต้องเป็นกังวล”“ทั้ง ๆ ที่ท่านรู้ดีว่าไต้ซือเสวียนหยางจับตัวยาก การไปคราวนี้อันตรายอย่างยิ่ง เหตุใดท่านยังลงมือด้วยตนเองอีกเล่า?”สีหน้าซ่งรั่วเจินไม่สบอารมณ์ นางเคยเตือนมาก่อนแล้ว อย่างไรเสียคนเช่นไต้ซือเสวียนหยาง ฝีมือย่อมไม่ธรรมดาจนตรอกขึ้นมาก็อาจทำได้ทุกอย่างในฐานะคนสำนักวิชาเต๋าเช่นเดียวกัน นางย่อมรู้ดียิ่งนัก เมื่อถึงคราที่ตอบโต้กลับอย่างจริงจัง ย่อมไม่ใช่เรื่องง่ายดาย“เป็นความผิดของข้า ทำให้ฮูหยินกังวลแล้ว”ฉู่จวินถิงเอ่ยขอโท

ซ่งรั่วเจินเห็นฉู่จวินถิงเอ่ยเช่นนี้ ก็ยิ่งตระหนักว่าไต้ซือเสวียนหยางไม่ธรรมดาว่าไปแล้ว เรื่องชะตาฟ้าลิขิตนั้นล้ำลึกยากจะหยั่งนัก มีขึ้นก็ต้องมีลง ทุกสิ่งล้วนเป็นไปตามครรลองแห่งธรรมเดิมทีสกุลซ่งของพวกเขาในชาตินี้ วาสนานั้นได้สิ้นสุดไปเนิ่นนานแล้ว ทั้งตระกูลล่มสลายอย่างอนาถ ไม่มีผู้ใดมีชีวิตที่ดีเลยสักคนเพียงเพราะนางทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ทุกสิ่งจึงเริ่มแปรเปลี่ยน วาสนาของพวกเขาค่อย ๆ ฟื้นขึ้นมา แน่นอนว่าย่อมต้องมีวาสนาของบางคนหายไปพูดให้ถึงที่สุดแล้ว ดวงของไต้ซือเสวียนหยางก็กำลังตกต่ำ หาไม่แล้ว ทุกอย่างก็คงดำเนินไปดั่งที่เขาคาดคิดไว้ทุกประการ“เสด็จพ่อไม่พอพระทัยต่อเรื่องนี้อย่างยิ่ง ถึงกับส่งคนไปลงทัณฑ์ไต้ซือเสวียนหยางแล้ว ทว่าแม้จนบัดนี้ก็ยังไม่ยอมเปิดปากแม้แต่คำเดียว ดูท่าแล้วไร้หวังที่จะให้เขาเล่าเรื่องทั้งหมดออกมา”ฉู่จวินถิงเข้าใจดีถึงโทษทัณฑ์ในวัง เดิมทีคนธรรมดาก็ไม่มีผู้ใดทนได้ ไม่ช้าก็มักจะสารภาพออกมาทั้งสิ้นไต้ซือเสวียนหยางสามารถทนได้ถึงตอนนี้ ก็แสดงว่าความอดทนของเขาไม่ธรรมดา คาดว่าโทษทรมานอื่น ๆ คงไม่อาจใช้กับเขาได้มากนักเห็นสถานการณ์แล้ว ซ่งรั่วเจินใคร่ครวญแล้ว